Όταν ξαφνικά σε ζηλεύουν και δεν βρίσκεις το λόγο!
Καλησπέρα σε όλους,
Κάποιοι από εσάς με ξέρετε από πολύ παλιά. Σας είχα διηγηθεί πολλές σκοτεινές ιστορίες... Το σκοτάδι των παιδικών μου χρόνων των γεμάτων σωματική και λεκτική βία... Που αργότερα έγινε θυμός προς εμένα, εξάρτηση πάνω στους άλλους, κατάθλιψη, φοβίες, αυτοκαταστροφικές τάσεις , αντικαταθλιπτικά και άλλα περίεργα χάπια. Όλα αυτά, δόξα τω Θεώ, είναι πια παρελθόν. Υπάρχουν άλλα θέματα που έχουν βγει στη πορεία , αλλά ευτυχώς δεν κινδυνεύω πλέον.
Κάπου το 2011 έχοντας επί 4 χρόνια καταπιεί άπειρα χάπια, ξύπνησα αφού είδα το ντοκιμαντέρ "the marketing of madness",από το 2011 δεν παίρνω χάπια πλέον. Κάπου το 2012 , δεν ξέρω πως έγινε το κλικ, είπα απλά "Δε θα με γ@μ*τε εσείς άλλο, εγώ θα σας γ@μ*σω". Και κάπως έτσι, το μικρό τρομαγμένο ασχημόπαπο, δεν έγινε κύκνος, αλλά περήφανο παγόνι. Με δυνατή φωνή που διεκδικεί, που δεν εξαρτάται από τους άλλους, που δεν αλλάζει για να κάνει τα χατίρια των άλλων και που δεν υποχωρεί όταν έχει δίκιο. Και η μοναξιά που με τρόμαζε, έπαψε πια να με φοβίζει. Οπότε, ό,τι δεν μου έκανε το έδιωχνα μακριά...
Σιγά σιγά, αυτή μου η στάση άλλαξε και τον τρόπο που με έβλεπαν οι άλλοι... Από εκεί που ήμουν εγώ το τρομαγμένο ασχημόπαπο, όταν έγινα παγόνι, άρχισαν οι γύρω να με φοβούνται! Και κάποιοι άλλοι να με φθονούν λες και έχω κατακτήσει τη κορυφή του κόσμου και δεν το ξέρω.
Μέχρι στιγμής, από το 2012 έως και σήμερα θυμάμαι 3 περιπτώσεις γυναικών που είχαν πολύ έντονη ζήλια που έφτανε στα όρια της εκδικητικότητας απέναντι μου. Η μία παιδική φίλη, οι άλλες 2 πρώην συνάδελφοι από την προηγούμενη μου δουλειά που κάναμε και παρέα μέχρι που ψιλιάστηκα πως με βλέπουν ανταγωνιστικά.
Εντάξει, η περίπτωση της παιδικής φίλης είναι που τσούζει περισσότερο, δεν έχω στεναχωρήθει στο βαθμό που έκανα κάποτε, με τη συγκεκριμένη είχαμε πολλά προβληματα ανέκαθεν, και αυτό με τη ζήλια μου το λέγαν συγγενείς από όταν ήμουν μικρή. "Σου φέρετε έτσι επειδή σε ζηλεύει"... Εγώ βέβαια με την μηδενική αυτοπεποίθηση που είχα κάποτε δεν το πίστευα. Τώρα το ξέρω... Κυρίως όμως απορώ. Δηλαδή, είμαι μια νορμαλ κοπελίτσα, όχι καμιά καρακουκλάρα για να πει κανείς πως με ζηλεύουν για αυτό΄. Λεφτά πολλά δεν έχω... Ζω σε ένα σπίτι μες τη μούχλα, αλλά αυτό αντέχουν τα οικονομικά μου. Προβλήματα έχω. Άγχος πολύ για τη ζωή επίσης. Τι σκ@τ@ μου ζηλεύουν;
Είναι περίεργο, δεν μπορώ να το κατανοήσω, γιατί ήταν και άνθρωποι που στήριξα αρκετά, και θα συνέχιζα αν δεν συμπεριφερόντουσαν βλακωδώς. Οκ, υπήρχαν πολλά κόμπλεξ από την πλευρά τους... Αλλά δεν χωράει μες το κεφάλι μου...
