Γεια σας. Ειμαι κοπελα 16 ετων, απο τα χρονια που με θυμαμαι ημουν παντα κλειστη εκανα δυσκολα παρεες και πχ στο δημοτικο ειχα μια μονο φιλη και τσακωνομουν με ολα τα αλλα παιδια τα οποια με εβριζαν και με χτυπουσαν (ομως εκανα και γω το ιδιο σε αυτα γτ ημουν αντιδραστικια και ειχα και τοτε νευρα σε σημειο που ελεγα παιδακι δημοτικου οτι θα σκοτωσω τους συμμαθητες μου ή το φανταζομουν πως θα ειναι) και το ελεγα στους γονεις μου ομως αυτοι δεν εκαναν κατι και ελεγαν οτι εγω φταιω επειδη τα χτυπαω και γω. Επειτα στην τεταρτη δημοτικου πηγα σε αλλο σχολειο που εκει μου φερονταν καλυτερα και εκανα παρεα με πιο πολλα παιδια απο τα οποια ειχα μια μονο κολλητη. Οταν πηγα γυμνασιο και αλλαξα τμημα δεν ταιριαζα με κανεναν απο εκει και επιασα αλλη φιλη (μιας και με την προηγουμενη τσακωθηκαμε βριστικαμε και τελος) οπου μονο με αυτη ημουν συνεχεια και κανεναν αλλο...αλλα γενικα δεν βγαιναμε εξω ποτε μαζι γτ δεν θελαμε...μετα απο 1.5 χρονο με παρατησε για να κανει παρεα με την ξαδερφη της και εγω εβαλα κλαματα τσιριζα κτλ. Εφτασα 3η γυμνασιου μιλαγα με αγορια απο facebook μιας και απο κοντα ντρεπομουν να μιλησω και τοτε γνωρισα το αγορι (4 χρόνια μεγαλυτερος) που εχω σημερα οπου ειναι απο την ιδια πολη και ηταν αδερφος συμμαθητη μου αλλα εγω γενικα δεν ηθελα σχεση γενικα ουτε τπτ αν και επεμενε αυτος να βρεθουμε το οποιο και εγινε και 1.5 χρονο μετα ειμαστε ακομα μαζι, ειχαμε πολλους καβγαδες λογο της απαισιοδοξιας του κατι το οποιο το ξεπερασαμε οριστικα εδω και αρκετους μηνες και εγινε καλυτερος αυτος...τελος παντων...λογο αυτου οι τσακωμοι με την μητερα μου ειναι πιο εντονοι δεν με αφηνει να βγαινω μαζι του...δλδ 3 φορες την εβδομαδα ειναι πολλες και με εχει πει μεχρι και π**τ**α. Στανχωριεμαι παρα πολυ...μου ερχονται ωρες ωρες οτι θελω να κανω κακο στον εαυτο μου να τελειωνω με ολα αυτα. Επισης θελω να πω οτι η ψυχολογια μου εδω και αρκετο καιρο μεταβαλλεται πιο ευκολα και τα νευρα μου εχουν μεγαλώσει σε σημειο οταν τσακωνομαι πχ με τους γονεις μου να τσιριζω να χτυπαω το κεφαλι μου στον τοιχο ή τα χερια μου οπου βρω αφθορμητα και να Θελω να σκοτωσω αυτον που μου προκαλεσε τα νευρα. Στο παρελθόν εχω χαστουκισει αρκετες φορες το αγορι μου και φιλες μου απο τα ναυρα μου ομως πλεον αυτος με βοηθησε να το κοψω. Επισης στα νευρα μου συμμετεχει και η ζηλεια, πχ πριν 8 μήνες εκανε παρεα το αγορι μου με δυο κοπελες τις οποιες τις ηξερε απο παλια και ειχε ανεβασει φωτο με την μια αγκαλια και ειχα εξοργιστει παρα πολυ που του φωναζα κτλ και κατεβασαν την φωτο απο το facebook και ειχε ερθειμια φορα μια απο αυτες σε ενα μαγαζι που ειχαμε βγει και τον χερετησε και ζητησε να με γνωρισει...ηρθε μου εδωσε το χερι και οπως πηγε να φυγει παραλιγο να την βρισω και να απλωσω χερι πανω της αλλα με κραταγε αυτος και μια φιλη μου. Αν και μου ειχε ξεκαθαρισει οτι ειναι φιλες του και δεν εχει γινει τπτ ποτε με αυτες αλλα εγω ειχα θολωσει (πλεον εχουν κοψει επαφες εδω και καιρο)...επισης θα ηθελα να πω οτι πολλες φορες φτιαχνω σεναρια στο μυαλό μου...δλδ σκεφτομαι οτι ισως αυτος να με κοροιδευει δεν με αγαπαει και διάφορα τετοια χωρις να εχει δωσει το παραμικρο λογο να τα σκεφτομαι...αν και εγω τον αγαπαω παρα πολυ και ξερω και οτι και αυτος με αγαπαει αλλα δεν μπορω να σταματησω τις σκεψεις αυτες. Επισης πιστευω οτι οι γονεις μου το μονο που θέλουν ειναι να ανεξαρτητοποιηθω οικονομικα απο αυτους και τπτ αλλο απο εμενα, λες και τους ειμαι υποχρεωση να με μεγαλωσουν. Προτιμω να μενω σπιτι παρα να βγαινω εξω, αν γινοταν να έρχεται το αγορι μου ή η φιλη μου σπιτι δεν θα εβγαινα σχεδον καθολου. Αρκετές φορες με εχει νευριασει και αυτή αλλα κρατιεμαι να μην φαει ξυλο. Δεν ξερω τι παθαινω με ολα αυτα...τον θυμό τις σκεψεις αυτοκτονιας και δολοφονιας...θα ηθελα να ρωτησω τι ειναι ολα αυτο που με βαραινει απιστευτα
