ΣΚΕΨΕΙΣ

Καλησπέρα παιδιά!Ξέρω ότι μπορεί να σας έχω κουράσει με αυτό το θέμα,αλλά θα ήθελα την γνώμη σας.
Θεωρείται ότι είναι δειλία το να αντιμετωπίζεις την κατάθλιψη μόνο με φαρμακευτική αγωγή και χωρίς ψυχοθεραπεία?
Αν ναι,τότε είμαι πολύ δειλή!Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα αλλά μάλλον δεν μου ταιριάζει η ψυχανάλυση.Θέλω κουβέντα,δεν μπορώ να κάθομαι σε μια πολυθρόνα και να μιλάω μόνο εγώ.Σε δύο ψυχολόγους έχω πάει και δεν έδειξαν καμία κατανόηση πάνω σε αυτό το θέμα.Έχει κανείς από σας που κάνετε ψυχοθεραπεία ανάλογο πρόβλημα?
Η αλήθεια είναι ότι και σε κρίσεις έντονης κατάθλιψης δεν αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον.Θέλω να πω,ότι δεν με απασχολεί κάτι συγκεκριμένο κάθε φορά το οποίο με στεναχωρεί στην αρχή και μετά μου προκαλεί καταθλιπτικό επεισόδιο.Μπορεί καμιά φορά αν μιλάω με δικό μου άνθρωπο να ξεχνιέμαι λίγο,αλλά η ιδέα του να κάθομαι για 45 λεπτά να μιλάω μόνη μου με αγχώνει απίστευτα.
Μίλησα με τον γιατρό μου γι'αυτό το θέμα και μου είπε ότι η ψυχανάλυση αυτού του είδους-να μιλάς μόνος σου- δεν ταιριάζει σε όλους και εφόσων με αγχώνει τόσο δεν έχει νόημα να κάνω.Μου έχει πει ότι η δικιά μου περίπτωση είναι ενδογενής,δηλαδή το γεννάει ο οργανισμός μου από μόνος του,και η οποιαδήποτε βοήθεια από ψυχολόγο δεν θα είναι για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης,όσο για μένα την ίδια.Υποθέτω δηλαδή ότι σε βοηθάει σε θέματα αυτοπεποίθεσης,αυτοεκτίμη� �ης κτλ.
Διαβάζω πολλά post από φοιτητές εδώ και σκέφτομαι τι έχω καταφέρει στη ζωή μου ως τώρα.Δεν πέρασα σε κανένα πανεπιστήμιο και οι εξετάσεις πάντα μου προκαλούσαν άγχος.Σε κάθε δυσκολία αντί να σταθώ δυνατή και να το παλέψω σήκωνα τα χέρια ψηλά.Και πάντα βοηθούσαν οι άλλοι.Αυτή την ηττοπάθεια ψάχνω εδώ και καιρό τρόπο να την αντιμετωπίσω αλλά δεν ξέρω πώς.Ίσως πάλι να είναι λόγω της φάσης που περνάω πάλι...
Αυτά..
Συγγνώμη αν σας κούρασα.Να περνάτε όμορφα!