Δε βγαζω ακρη..

Απο μικρη οσο με θυμαμαι ημουν πολυ κλειστο παιδι χωρις φιλους.Μοναξια ομως αυτη η φαση.
Οταν περασα στο πανεπιστημιο αποφασισα να κανω μια καινουρια αρχη μπας και το πραγμα πηγαινε λιγο καλυτερα.Στην αρχη μη δειχνοντας τα πιο βαθεια μου αισθηματα και προβληματισμους ειχα αρκετα ατομα για παρεα.
Το προβλημα αρχισε οταν ξεκινησα να εκφραζομαι και να λεω τι νιωθω.Αλλοι δε με πηραν στα σοβαρα, αλλοι με κουτσομπολευαν για αυτα πισω απο την πλατη μου, αλλοι απομακρυνθηκαν κι αλλοι με θεωρουσαν το μικρο χαζο και την "τρελη του χωριου"..Ο αυθορμητισμος μου μαζι με τα ευαισθητα κομματια μου εγιναν αντικειμενο εκμεταλευσης μιας και "ξεγυμνωνομουν" στους πιο κοντινους μου ανθρωπους(τους λιγους και καλους που λεμε)και ηξεραν που να βρουν πατημα πανω μου.
Τον τελευταιο καιρο εχω μετανιωσει για ολα αυτα μιας και το αποτελεσμα ηταν να μεινω μονη μου ξανα οπως οταν ημουν παιδι.
Εχω λοπον αποριες μιας και εμεινα μονη πλεον για αλλη μια φορα..Τι αποζητουν οι ανθρωποι απο τους γυρω τους?Σε ολους αρεσει η ειλικρινεια μα κανεις δε ειναι ετσι.Γιατι στους αλλους πρεπει να φοραμε το προσωπειο του ευτυχισμενου, επιτυχημενου και χωρις καποιο ουσιαστικο προβλημα ανθρωπου?Τι φοβουνται?Γιατι φευγουν?Ποιο το νοημα να συναναστρεφεσαι κρυβοντας τον πραγματικο σου εαυτο?
Βαρεθηκα, πονεσα και σιχαθηκα τους ανθρωπους.Δε με γεμιζει και με κανει να νιωθω χειροτερα να μην ειμαι ο εαυτος μου.Ειναι σαν να σε στιγματιζουν ολοι για αυτα που λες, νιωθεις και κανεις.
Γιατι πρεπει να κρυβομαι πισω απο εναν υπολογιστη και λογω ανωνυμιας να μπορω να εκφραζομαι ελευθερα και να παιρνω καμια σοβαρη απαντηση σε οτι νιωθω και σκεφτομαι?
Το πραγμα εγινε χειροτερο οταν πριν χρονια αρχισα τα φαρμακα..εκει γινανε ολοι καπνος.
Δεν ξερω τι πρεπει να κανω για να το αλλαξω ολο αυτο?Και σαφως τωρα ειναι ακομα πιο δυσκολο να ξαναβρω καποια παρεα μιας και δεν εχω ενδιαφεροντα, ασχολιες και τροπους να ερθω κοντα με καποιον..Ολα πανε κατα διαολου και δε ξερω αν εκανα το λαθος εγω ή φερθηκαν σκαρτα ολοι οι αλλοι?

Mαλλον επεσες στα ατομα δεν ειναι ολοι ετσι και μαλλον παραανοιχτηκες και ισως ελεγες κατι που δεν ηθελαν να ακουσουν καλυτερα να μην τα λες ολα να βλεπεις πιον εχεις απεναντι σου και να κρινεις (καλυτερα να μασας παρα να μιλας) δεν σου κανω κριτικη μην με παρεξηγησης, ασε που εαν ηταν πραγματικη σου φιλη δεν θα κανανε τιποτα απο αυτα που ειπες καλο ειναι να συμμετεχεις να εκφραζεις την γνωμη σου αλλα να προσεχεις μερικες φορες και τη λες, και μην απογοητευεσαι δεν ειναι ολοι η ανθρωποι ετσι κανε αλλες παρεες μην κλεινεσαι στον εαυτο σου με καλη διαθεση και καλοπροαιρετα στα λεω!! Αποψη μου ειναι σωστη λανθασμενη δεν ξερω!!

παντως μην φοβασαι να λες την γνωμη σου δημοκρατια εχουμε αυτη που ειναι φιλη σου θα ειναι διπλα σου οι αλλοι αστους!!

Δεν γίνεται με το ζόρι επικοινωνία Είμαστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένα άτομα κ για αυτό το λόγο παίρνουμε φαρμακα Δυστυχώς το τίμημα τωρα ειναι οτι χάσαμε την έκφραση μας Ίσως με τη πάροδο του χρόνου κ με τη σωστή δοσολογια τη ξαναβρούμε Μη στεναχωριέσαι κ μη προβληματίζεσαι ζήσε το παρόν κ αγαπά τη μοναχικότητα σου

δε ξερω αν επεσα σε λαθος ατομα ή αν ολοι κατι παθαινουν με την ειλικρινια και σε εκμεταλευονται ή σε αντιμετωπιζουν κακοπροαιρετα.. ολοι πια ηταν λαθος παρεες?αυτο γινοταν και πριν παρω φαρμακα απλα μετα απο αυτα το πραγμα εγινε ακομα χειροτερο..
απλα αρχιζω και καταταλαβαινω οτι οντας καποιος ειλικρινης, ανοιχτος, αυθορμητος φανερωνει στον αλλον και τα αδυναμα του σημεια και μπορει μετα ετσι να το εκμεταλευτει με οποιον τροπο γουσταρει.
γιατι καποιοι αντι να εκτιμουν την ειλικρινεια κλπ λειτουργουν ακρως αντιθετα?αρχιζω να ψιλιαζομαι πως τελικα δεν πρεπει να μιλαμε ετσι για να προστατευσουμε τον εαυτο μας απο τη συμπεριφορα των αλλων αλλα απο την αλλη με το να κρυβεσαι η μοναξια που νιωθεις οταν εισαι αναμεσα σε κοσμο και δε μπορεις να μιλησεις ειναι πολυ ασχημη

εγω πιστευω οτι στη θεωρια αρεσει σε ολους η ηλικρινεια και στη πραξη πλησιαζουν το πιο αποστασιοποιημενο και ασχετο ανθρωπο που θα συναντησουν που τα παιρνει ολα στο χαβαλε και στη πλακα

(μπορει και πισω απο το προσοπειο του δηθεν σοβαρου.)

δοκιμασε πχ να πεις σε ολους αστεια και θα δεις ποσο γρηγορα θα σε πλησιασουν.

ολοι οι αντθρωποι φορανε την μασκα τους. εσυ λογο βλακειας την εβγαλες
βαλε την παλι και μην την ξαναβγαλεις ποτε σου

Quote:

---

Originally Posted by boo

Εχω λοπον αποριες μιας και εμεινα μονη πλεον για αλλη μια φορα..Τι αποζητουν οι ανθρωποι απο τους γυρω τους?Σε ολους αρεσει η ειλικρινεια μα κανεις δε ειναι ετσι.Γιατι στους αλλους πρεπει να φοραμε το προσωπειο του ευτυχισμενου, επιτυχημενου και χωρις καποιο ουσιαστικο προβλημα ανθρωπου?Τι φοβουνται?Γιατι φευγουν?Ποιο το νοημα να συναναστρεφεσαι κρυβοντας τον πραγματικο σου εαυτο?

---

Σε όλους αρέσει η ειλικρίνεια αλλά λίγοι την δέχονται...Γιατί έχουμε μάθει (ως άνθρωποι) ή μας έχουν μάθει, να μην αγκαλιάζουμε, σεβόμαστε αποδεχόμαστε ...και ότι άλλο θες, τον άλλον με τα προβλήματα, οποιασδήποτε φύσης, που έχει. Έτσι δημιουργούνται οι “ομάδες” και όποιος θέτει κάποια κριτήρια αποφασίζει αν ο άλλος θα ανήκει ή όχι στην “ομάδα”. Σε πολλούς δεν αρέσει η διαφορετικότητα γιατί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν.

Βέβαια, αν το σκεφτείς και αλλιώς, δεν είναι απαραίτητο να ταιριάζουμε όλοι με όλους. Απλά πρέπει να βρούμε με ποιους μπορούμε να συνυπάρξουμε πιο αρμονικά και να κολλήσουμε.

Πιστεύω ότι στις σχέσεις (είτε είναι ερωτικές, φιλικές,...) φταίνε και οι δύο πλευρές (χωρίς καμία διάθεση να σε θίξω ούτε να σε κρίνω), απλά ότι βλέπω από μένα και τους γύρω μου. Απλά βλέπεις που έφταιξες και φροντίζεις να μην τα επαναλάβεις την επόμενη φορά...ή βλέπεις την συμπεριφορά του άλλου και αποκτάς εμπειρία στο να ξεχωρίζεις κάποια πράγματα πιο εύκολα στο μέλλον. Ακόμα και από την πιο αρνητική στάση των άλλων μπορείς να αποκομίσεις θετικά στοιχεία.Το ελπιδοφόρο είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας αποδεχτούν όπως είμαστε (μερικοί τους βρίσκουν εύκολα και άλλοι πιο δύσκολα...). Μέχρι να τους βρούμε, ας κάνουμε μικρά βηματάκια, βλέποντας ταυτόχρονα πόσα ο άλλος μπορεί να δεχτεί. Τουλάχιστον αυτό κάνω εγώ...Αν δω ότι δεν αξίζει, προχωράμε παρακάτω

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

Σε όλους αρέσει η ειλικρίνεια αλλά λίγοι την δέχονται...Γιατί έχουμε μάθει (ως άνθρωποι) ή μας έχουν μάθει, να μην αγκαλιάζουμε, σεβόμαστε αποδεχόμαστε ...και ότι άλλο θες, τον άλλον με τα προβλήματα, οποιασδήποτε φύσης, που έχει. Έτσι δημιουργούνται οι “ομάδες” και όποιος θέτει κάποια κριτήρια αποφασίζει αν ο άλλος θα ανήκει ή όχι στην “ομάδα”. Σε πολλούς δεν αρέσει η διαφορετικότητα γιατί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν.

Βέβαια, αν το σκεφτείς και αλλιώς, δεν είναι απαραίτητο να ταιριάζουμε όλοι με όλους. Απλά πρέπει να βρούμε με ποιους μπορούμε να συνυπάρξουμε πιο αρμονικά και να κολλήσουμε.

Πιστεύω ότι στις σχέσεις (είτε είναι ερωτικές, φιλικές,...) φταίνε και οι δύο πλευρές (χωρίς καμία διάθεση να σε θίξω ούτε να σε κρίνω), απλά ότι βλέπω από μένα και τους γύρω μου. Απλά βλέπεις που έφταιξες και φροντίζεις να μην τα επαναλάβεις την επόμενη φορά...ή βλέπεις την συμπεριφορά του άλλου και αποκτάς εμπειρία στο να ξεχωρίζεις κάποια πράγματα πιο εύκολα στο μέλλον. Ακόμα και από την πιο αρνητική στάση των άλλων μπορείς να αποκομίσεις θετικά στοιχεία.Το ελπιδοφόρο είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας αποδεχτούν όπως είμαστε (μερικοί τους βρίσκουν εύκολα και άλλοι πιο δύσκολα...). Μέχρι να τους βρούμε, ας κάνουμε μικρά βηματάκια, βλέποντας ταυτόχρονα πόσα ο άλλος μπορεί να δεχτεί. Τουλάχιστον αυτό κάνω εγώ...Αν δω ότι δεν αξίζει, προχωράμε παρακάτω

---

Σωστη...
Μπου μου, κακοπροαιρετα και επιτηδες δεν μιλουσες πιστευω.
Αν δεν βρεθηκε ενας / μια να κλικαρεται επικοινωνιακα, ναιιιι ποναει αλλα απαξ κ μαθεις να κανεις καλη συντροφια με τον εαυτο σου νιωθεις καλυτερα.

Σταματησε να ερχεται η κυρια που τα λεγατε;

εχασα γι αυτους τους λογους παιδια-φιλους που τους ηξερα 15 χρονια αλλους 7-8 χρονια κλπ.
οσο ανοιγομουν τοσο εκμεταλευση συνεβαινε.
καλοπροαιρετα φυσικα ανοιγομουν απλα γιατι ενιωθα οτι μπορουσα να το κανω και γιατι επρεπε να το κανω και γιατι ηθελα να ειμαι ο εαυτος μου.και παντα φαινοταν οτι ταιριαζουμε.και ημουν και πολυ καλος ακροατης και προσπαθουσα να τους βοηθησω οπως καταλαβαινα οταν οι αλλοι ειχαν προβληματα ή τους απασχολουσε κατι.
και εκτος των προβληματων και στις απλες συναναστροφες ημουν τοσο καλοπροαιρετη.δεν ελεγα ποτε οχι οταν μη ζητουσαν κατι ακομα και το πιο τραβηγμενο κι ας πιεζομουνα πολλες φορες, αλλα παντα η ιδια ανταποκριση. εκμεταλευση.
γιατι αντι να εκτιμουμε τετοιες συμπεριφορες φαιρομαστε διπροσωπα?
διαπιστωνω πλεον εχοντας μεινει μονη πια πως αν ηθελα να εχω ακομα παρεα επρεπε να κραταω το στομα μου κλειστο και να διεκδικω καλυτερη αντιμετωπιση.αλλα τωρα ειναι αργα.απο την αλλη ομως μου αρεσε που ημουν αυθεντικη.
ειναι δυσκολο πολυ να μην εχεις μια παρεα να πεις 2 κουβεντες.προσπαθω να τα βρω με τον εαυτο μου και να μεινω μονη μου καλα αλλα το μυαλο μου τριγυρναει στις ομορφες στιγμες που περνουσαμε κι ας υπηρχε εκμεταλευση. ηταν οτι καλυτερο ειχα.ξερω δεν ακουγεται σωστο αυτο.δεν ειναι σωστο αυτο γιατι στεναχωριομουν πολυ οταν με εκμεταλευονταν αλλα ετσι ηταν ολες οι παρεες μου..εγω φταιω που το αφηνα να συμβαινει αλλα δεν ειμαι και ατομο που θα τσακωθει ή θα διεκδικησει το δικιο του.τα κραταω ολα μεσα μου.
μαλλον φταιω για ολα αυτα μιας και απο ολους πηρα αυτην την αντιμετωπιση.απλα νομιζα οτι και οι αλλοι ειναι καλοπροαιρετοι και δε θα φερονταν ετσι.ναι ζω στο δικο μου ροζ συννεφακι..
δε ξερω ποσο πρεπει να ανοιγομαι και ποσο δεν πρεπει.και δε ξερω να διεκδικω το δικιο μου οταν γινεται κατι που δε μου αρεσει.
ειμαι πολυ λαθος χαρακτηρας κι ετσι οπως φαινεται θα μεινω μονη πλεον.και με δυσκολευει πολυ αυτο.απογοητευομαι για τις επιλογες μου και τις πραξεις μου.επρεπε να ημουν πιο δυναμικη.νευριαζω και στεναχωριεμαι.

cc η κυρια ειχε ερθει για 25 ημερες εχει φυγει για Αθηνα τωρα.κι οσο ηταν εδω ηθελε να βγαινουμε γιατι δεν ειχε αλλη παρεα εδω στην πολη μου.τωρα που πηγε Αθηνα εχει εξαφανιστει πολυ.εκει πανω εχει πολλους φιλους δεν ασχολειται με εμενα..

Quote:

---

Originally Posted by boo

εχασα γι αυτους τους λογους παιδια-φιλους που τους ηξερα 15 χρονια αλλους 7-8 χρονια κλπ.
οσο ανοιγομουν τοσο εκμεταλευση συνεβαινε.

---

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάθε μέρα οι φίλοι μας, τα πιο κοντινά μας πρόσωπα θα μας αποκαλύπτουν κάτι καινούργιο (όπως θα κάνουμε και εμείς άλλωστε) και είτε θα μας εκπλήσσουν ευχάριστα είτε δυσάρεστα.

Quote:

---

Originally Posted by boo

καλοπροαιρετα φυσικα ανοιγομουν απλα γιατι ενιωθα οτι μπορουσα να το κανω και γιατι επρεπε να το κανω και γιατι ηθελα να ειμαι ο εαυτος μου.και παντα φαινοταν οτι ταιριαζουμε.και ημουν και πολυ καλος ακροατης και προσπαθουσα να τους βοηθησω οπως καταλαβαινα οταν οι αλλοι ειχαν προβληματα ή τους απασχολουσε κατι.
και εκτος των προβληματων και στις απλες συναναστροφες ημουν τοσο καλοπροαιρετη.δεν ελεγα ποτε οχι οταν μη ζητουσαν κατι ακομα και το πιο τραβηγμενο κι ας πιεζομουνα πολλες φορες, αλλα παντα η ιδια ανταποκριση. εκμεταλευση.
γιατι αντι να εκτιμουμε τετοιες συμπεριφορες φαιρομαστε διπροσωπα?

---

Εσύ, σίγουρα ανοιγόσουν καλοπροαίρετα και αληθινά, γιατί ήθελες να χτίσεις ισχυρές βάσεις στις φιλίες σου αλλά εκείνοι δεν το αναγνώριζαν και γιατί...? Γιατί πολύ απλά δεν ήταν φίλοι...απλά κοιτούσαν το συμφέρον τους....Οι φίλοι δεν είναι μόνο για καφεδάκι και χαβαλέ αλλά ΚΑΙ για τα δύσκολα...Να μπορείς να τους εμπιστευτείς τους προβληματισμούς σου όπως θα κάνουν και εκείνοι με τη σειρά τους...Απαξ και δεν γίνεται κάτι τέτοιο, τους απομακρύνεις από τη ζωή σου (χωρίς απαραίτητα να μαλώσεις...σιωπηρά) και συνεχίζεις...προσπαθήσεις να βρεις ανθρώπους που να σε σέβονται γι'αυτό που είσαι...

Quote:

---

Originally Posted by boo

ειναι δυσκολο πολυ να μην εχεις μια παρεα να πεις 2 κουβεντες.προσπαθω να τα βρω με τον εαυτο μου και να μεινω μονη μου καλα αλλα το μυαλο μου τριγυρναει στις ομορφες στιγμες που περνουσαμε κι ας υπηρχε εκμεταλευση. ηταν οτι καλυτερο ειχα.ξερω δεν ακουγεται σωστο αυτο.δεν ειναι σωστο αυτο γιατι στεναχωριομουν πολυ οταν με εκμεταλευονταν αλλα ετσι ηταν ολες οι παρεες μου..εγω φταιω που το αφηνα να συμβαινει αλλα δεν ειμαι και ατομο που θα τσακωθει ή θα διεκδικησει το δικιο του.τα κραταω ολα μεσα μου.
μαλλον φταιω για ολα αυτα μιας και απο ολους πηρα αυτην την αντιμετωπιση.απλα νομιζα οτι και οι αλλοι ειναι καλοπροαιρετοι και δε θα φερονταν ετσι.ναι ζω στο δικο μου ροζ συννεφακι..
δε ξερω ποσο πρεπει να ανοιγομαι και ποσο δεν πρεπει.και δε ξερω να διεκδικω το δικιο μου οταν γινεται κατι που δε μου αρεσει.
ειμαι πολυ λαθος χαρακτηρας κι ετσι οπως φαινεται θα μεινω μονη πλεον.και με δυσκολευει πολυ αυτο.απογοητευομαι για τις επιλογες μου και τις πραξεις μου.επρεπε να ημουν πιο δυναμικη.νευριαζω και στεναχωριεμαι.

---

σίγουρα, ΟΛΟΙ χρειζόμαστε 1-2 άτομα να λέμε δυο κουβέντες...Νομίζω ότι το κλειδί σε όλα αυτά είναι πρέπει να μάθουμε (βάζω και μένα μέσα) να βάζουμε κάποια όρια και να το εκφράζουμε στον άλλον....ότι δλδ κοίτα μέχρι εδώ σε παίρνει...ότι εδώ είσαι λάθος ή υπερβολικός ...
αν ο άλλος είναι πραγματικός φίλος -η και θέλει να επενδύσει στη φιλία θα καθίσει να σκεφτεί, να προβληματιστεί...τι είναι αυτό που του λέει ο άλλος και θα προσπαθήσει να βελτιώσει την συμπεριφορά του...αν έχει σαν σκοπό το συμφέρον η συμπεριφορά του θα συνεχιστεί

Quote:

---

Originally Posted by boo

Απο μικρη οσο με θυμαμαι ημουν πολυ κλειστο παιδι χωρις φιλους.Μοναξια ομως αυτη η φαση.
Οταν περασα στο πανεπιστημιο αποφασισα να κανω μια καινουρια αρχη μπας και το πραγμα πηγαινε λιγο καλυτερα.Στην αρχη μη δειχνοντας τα πιο βαθεια μου αισθηματα και προβληματισμους ειχα αρκετα ατομα για παρεα.
Το προβλημα αρχισε οταν ξεκινησα να εκφραζομαι και να λεω τι νιωθω.Αλλοι δε με πηραν στα σοβαρα, αλλοι με κουτσομπολευαν για αυτα πισω απο την πλατη μου, αλλοι απομακρυνθηκαν κι αλλοι με θεωρουσαν το μικρο χαζο και την "τρελη του χωριου"..Ο αυθορμητισμος μου μαζι με τα ευαισθητα κομματια μου εγιναν αντικειμενο εκμεταλευσης μιας και "ξεγυμνωνομουν" στους πιο κοντινους μου ανθρωπους(τους λιγους και καλους που λεμε)και ηξεραν που να βρουν πατημα πανω μου.
Τον τελευταιο καιρο εχω μετανιωσει για ολα αυτα μιας και το αποτελεσμα ηταν να μεινω μονη μου ξανα οπως οταν ημουν παιδι.
Εχω λοπον αποριες μιας και εμεινα μονη πλεον για αλλη μια φορα..Τι αποζητουν οι ανθρωποι απο τους γυρω τους?Σε ολους αρεσει η ειλικρινεια μα κανεις δε ειναι ετσι.Γιατι στους αλλους πρεπει να φοραμε το προσωπειο του ευτυχισμενου, επιτυχημενου και χωρις καποιο ουσιαστικο προβλημα ανθρωπου?Τι φοβουνται?Γιατι φευγουν?Ποιο το νοημα να συναναστρεφεσαι κρυβοντας τον πραγματικο σου εαυτο?
Βαρεθηκα, πονεσα και σιχαθηκα τους ανθρωπους.Δε με γεμιζει και με κανει να νιωθω χειροτερα να μην ειμαι ο εαυτος μου.Ειναι σαν να σε στιγματιζουν ολοι για αυτα που λες, νιωθεις και κανεις.
Γιατι πρεπει να κρυβομαι πισω απο εναν υπολογιστη και λογω ανωνυμιας να μπορω να εκφραζομαι ελευθερα και να παιρνω καμια σοβαρη απαντηση σε οτι νιωθω και σκεφτομαι?
Το πραγμα εγινε χειροτερο οταν πριν χρονια αρχισα τα φαρμακα..εκει γινανε ολοι καπνος.
Δεν ξερω τι πρεπει να κανω για να το αλλαξω ολο αυτο?Και σαφως τωρα ειναι ακομα πιο δυσκολο να ξαναβρω καποια παρεα μιας και δεν εχω ενδιαφεροντα, ασχολιες και τροπους να ερθω κοντα με καποιον..Ολα πανε κατα διαολου και δε ξερω αν εκανα το λαθος εγω ή φερθηκαν σκαρτα ολοι οι αλλοι?

---

Κακά τα ψέμματα, κανείς δεν θέλει ειλικρίνεια....απλά δεν το λέει ή δεν το χει καταλάβει......εγώ πιστεύω όσο πιο ειλικρινής είσαι τόσο κινδυνεύεις από την μοναξιά....

Quote:

---

Originally Posted by cube

Κακά τα ψέμματα, κανείς δεν θέλει ειλικρίνεια....απλά δεν το λέει ή δεν το χει καταλάβει......εγώ πιστεύω όσο πιο ειλικρινής είσαι τόσο κινδυνεύεις από την μοναξιά....

---

Το μόνο σίγουρο... Τι να πω, ο κόσμος αρέσκεται στα ευχάριστα ψέμματα... Τά'χω δει κι εγώ από πρώτο χέρι...

Μπου εγγυημένα σου λέω είναι πως έχεις μεγαλώσει στην ηλικία που είμαστε μέχρι τα πενήντα δεν ξέρω τι γίνεται στα σπίτια των άλλων αλλά υποψιάζομαι έχουν γονείς που δεν τους κράζουν πότε και μαλακιά να κάνουν τους το συγχωρούν από εκεί ξεκινάνε όλα πίστεψε με και στην ηλικία που είσαι ότι τους ταΐζουν οι γονείς και ενδεχομένως να μην έχουν βγει από το σπίτι και όλοι φυσικά γουστάρουν να τους λένε ωραία λόγια αν θες να διώξεις κάποιον από κοντά σου πες του για προβλήματα θα φύγει τρέχοντας

Εσύ καλά κάνεις είσαι αληθινή άσχετα που αυτό ειχε το τίμημά του και έμεινες μόνη αλλά δεν πειράζει καλύτερα αυτό σου άνοιξε τα μάτια για να δεις ποιοι είναι η πραγματική σου φίλοι, και μην ανυσηχεις καποιος/πια θα βρεθεί αληθινός άνθρωπος και για σένα δεν είναι ολοι ψευτικοι