μονο για οσους αντεχουν τοση δυστυχια
..και παλι κλαιω, οπως καθε νυχτα, πλεον ομως κρυφά.
η μοναξιά έχει γίνει η συνήθειά μου, όπως αυτο το δωμάτιο που περνάω όλη την ημέρα και νύχτα μου μήνες τώρα κλεισμένη στον εαυτό μου και στο αντιπαθητικό μου σώμα οπως κατάντησε.
Τα κιλά που έβαλα απο τα τόσα χάπια που με "κέρασαν" ολα αυτά τα χρόνια που πεδεύομαι με τον εαυτό μου, μου μηδένισαν την αυτοπεποίθηση μου. Οι ουλές και τα σημάδια φανερά παντού πάνω στο δέρμα μου, πλέον δεν με κοιτά κανείς στα μάτια.
Η προσπάθειά μου τωρα να ξαναγίνω ο παλιός καλός εαυτός μου δεν διαφέρει πολύ απο την μάχη που δίνει κάποιος απο μια δύσκολη ασθένεια. Νιώθω πλέον παραμορφωμένη και τόσο κουρασμένη.
πόνος, θλήψη, φόβος, στεναχώρια, αβεβαιότητα, ανυσηχία, ..ολα αυτα πίστευα οτι θα φύγουν σταματόντας τα χάπια. πολλά χάπια. όλα τα χάπια που υπάρχουν έχουν περάσει απο τον οργανισμό μου και το μόνο που αφήσανε είναι οι παρενέργειες και μέσα σε αυτές κάποιες τάσεις αυτοκτονίας που το μόνο που κατάφεραν είναι κάποιες μέρες στην εντατική και στα επείγοντα κάθε τόσο και πιο πολλά χάπια.
Όλοι οι ιατροί σηκώσαν τα χέρια ψηλά.. άλλοι με διώξαν με τρόπο και άλλοι με διώξαν με τις "κλωτσιές". Πολλοί ιατροί και κανείς δεν κατάφερε να βρεί τι πραγμτικά μου συμβαίνει και να με βοηθήσει. Απο ψυχίατρο σε χάπια σε ψυχολόγους σε ψυχοθεραπειες..το ψυχιατρειο.. ολα ενα τιποτα. Τόσα χρόνια προσπάθειας τόσα χρόνια απόγνωσης και σκληρής μάχης μεσα απο πολυ δυσκολες συνθηκες..σήμερα είμαι πάλι εδώ και κλαίω μόνο που αυτή την φορά κλαίω για την κατάντια μου, για την μοναξιά μου, για την ασχήμια μου, για την αποτυχία μου..για τα οσα εβαλα τον εαυτο μου να περασει που εμπιστευτηκα λαθος ανθρωπους..επιστήμονες! Ζηλευω οσους τα καταφεραν η τα καταφέρνουν.
Δεν ζηλεύω όσους προσπαθούν γιατί έχω προσπάθήσει τόσο πολύ και προσπαθώ ακόμη...η φτωχια το κάνει πιο δύσκολο..αλλά ορκίζομαι προσπαθώ.
Ειναι πολλές οι φορές που συνεχίζω να σκέφτομαι το θάνατο σαν μόνη λύση να απελευθερωθώ απο υτή την κατάρα αλλά πλέον δεν το ξανατολμώ. Δεν θέλω να ξαναδώ τον πατέρα μου να τρελένεται μην με χάσει κι δεν θέλω άλλα τραύματα και σημάδια στο σώμα μου και στην ψυχή μου. Αυτα τα ξεπέρασα.. δεν τολμώ..αλλά δεν πάβω να στενχωριέμαι τόσο πολύ για την ζωή που περνά και χάνεται και για την αδυναμία μου να ξεμπερδεψω απο ολο αυτο το κουβάρι που κατάντησα τα τελευταία χρόνια.
εχω χάσει τα πάντα..συγγενεις..φιλους..χο μπυ..δουλεια.. το πώς είναι να αισθάνεται κάποιος ευτυχισμένος ούτε κι θυμάμαι πως ειναι. δεν θυμαμαι πως ειναι να γελας απο χαρα και ευτυχια, δεν θυμαμαι πως ειναι να ερωτευεσαι, να διασκεδάζεις, να ζεις...
κλαιω και αυτο το βράδυ γιατί πονάω πολύ που δεν έχω κάποιον να με καταλάβει αλλα περισσοτερο καποιον που να μπορει να κανει κατι γι αυτο και να το αλλαξει.
μονη χθες μονη σημερα μονη και αυριο μονη καθε μερα και εγκλωβισμενη στην θληψη μου, στους πανικους μου, στο παραμορφωμενο μου κορμι, στον πονο στο στομαχι, στην καρδια, στην κομενη ανασα, στις μπερδεμενες σκεψεις, στους τεσσερις τοιχους, στην ανυπαρξια και φυσικά στα μόνα μου χάπια τα ηρεμηστικά μου που πλέον είμαι εθισμένη σε αυτά. και εγω σαν χαζη περιμενω να νιωσω κλυτερα για να προχωρησω στο επομενο βημα την αποτοξίνωση. πως όμως όταν κλαίω ακόμη?
τοση δυστυχια κλεισμενη σε ενα μυαλο και μια πληγωμενη καρδια.
ολο αυτο θυμίζει πένθος ..πένθος για τον χαμένο μου εαυτό. Ξέρουμε όλοι πόσο πολύ πονάει το πένθος. έτσι ειναι η κάθε μου μέρα και η καθε μου νυχτα...απλα τωρα κρύβομαι απο τους αλλους για να εχω να αντιμετοπισω μονο εμένα. να πενθώ μόνο εγώ για μένα. μέχρι να γίνει ένα θαύμα και να αναστηθώ ξανά..γιατί πλέον μετά απο όλα αυτά μόνο σε ένα θαύμα μπορώ να πιστεύω.
ο τελευταιος ιατρος ειπε οτι θα χρειστω 6 μηνες απο την ωρα που θα κοψω τα χαπια να συνελθει το σωμα και το μυαλο μου. πανε 2 μηνες ηδη..αλλοι 4 λοιπον για να ξεφορτωθει ο οργανισμος μου ολη αυτη την χημεια που εχει ποτισει το αιμα μου και μου τρελανε το μυαλο μου.
και ολα ξεκινησαν απο μια απλη κριση πανικου!!!!...τι ειρωνια!!
