Ερώτηση προς μητέρες με χρόνια κατάθλιψη/διπολισμό

Με προβληματίζει παρα πολυ το θέμα της μητρότητας.Ενταξει αυτη τη στιγμη η ψυχολογια μου ειναι στον πατο(λογο που περναω και ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ στα προσωπικα μου)και δεν το σκεφτομαι καν.Ομως στο μελον αν τελεικα σταθω στα ποδια μου ισσως να το τολμήσω.Και λέω ισσως γιατι ειναι πολυ πιθανο καποια στιγμη να να ξαναπιασω πατο,και μετα τι γίνετε?παραδειγμα ετσι οπως ειμαι τώρα νωμιζω πως το παιδι θα μου ηταν βαρος.(αφου και τον εαυτο μου με το ζορι τον φροντίζω).
Σε θεματα παιδιων παντα ημουν πολύ απόλυτη.ενα τεραστιο ποσοστο ευθίνης στη διαμορφωση της ψυχοσυνθεσης του παιδιου το κατέχει ο γονιος.ειναι κυρίως αυτα που εκπέμπει.Η προσποιηση απεναντι στα παιδια δεν "πιανει".διαισθάνονται τα πάντα .
Δεν θέλω να φερω μια ακομη ψυχη στον κοσμο κα(ισσως)ι να καταριετε την ωρα που γενηθηκε(οπως κανω εγω).Απο την αλλη αν ειμαι καλα ψυχολογικα ξερω πως θα ήμουν παρα πολυ καλη μητερα με σωστες μεθοδους και τροπους προσέγγισης.(ειμαι 30 ετων και αρχιζει η αντιστροφη μετριση βιολογικα).

Ηθελα να ρωτήσω ολες εσας της μητέρες που ειχατε τους ιδιους ενδιασμους με μενακαι τελικα το τολμισατε. Υπηρξαν ή υπαρχουν καποιες στιγμες που λετε πως θα ταν καλυτερα χωρις αυτο ?τα παιδιά(που ειναι πλέων ενηλικα) σας τι χαρακτηρα διαμορφωσαν?
Ή οι γυναικες που ποτε δεν το τολμισατε τελικα το μετανιωσατε?ή κρίνετε πως ετσι ειναι καλύτερα?
Παρακάλω βοηθηστε στον τοσο σημαντικο προβληματισμό μου.οι αποψεις σας και η δικες σας ιστοριες θα βοηθησουν..

Ευχαριστώ

Altruist θα σου απαντήσω ως κόρη μητέρας με κατάθλιψη. Η μητέρα μου έχει 10 περίπου χρόνια κατάθλιψη και πάντα μου έλεγε να μην κάνω παιδιά γιατί είναι μεγάλη πίκρα. Η ζωή η δική μου και του αδελφού μου έχει επηρεαστεί πολύ από την αρρώστια της. Ο αδελφός μου έπεσε στα ναρκωτικά σε ένα βαθμό για αυτό το λόγο. Εχουμε αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες σπίτι. Ενα άτομο με κατάθλιψη δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες και τις ευθύνες ενός γονέα.Έδώ δεν μπορεί καλά καλά να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Από την άλλη όμως αγαπάω τη μητέρα μου και έμαθα από αυτή μέσα από την κατάθλιψή της.

Δεν ξέρω πόσο καιρό υποφέρεις από κατάθλιψη και αν είσαι κοντά στη θεραπεία. Το οτι είσαι 30 χρονών δεν λέει κάτι. Εχεις χρόνο μπροστά σου. Σύντροφο έχεις? Αν ναι αυτός θέλει παιδιά. Αν δεν έχει τεθεί το θέμα των παιδιών μέσα σε σχέση ή γάμο που έχεις καλά θα κάνεις να αναβάλεις τη σκέψη τους. Επικεντρώσου στην αντιμετώπιση της ασθένειάς σου και αν στο μέλλον δεις οτι είσαι έτοιμη ψυχολογικά το ξανασκέφτεσε. Αλήθεια το έχεις συζητήσει με ψυχολόγο?

Θα ελεγα οτι αυτην την απαντηση μπορεις να την δωσεις μονο εσυ Altruist.Ναι η ευθυνη ειναι μεγαλη...προσωπικα μου σηκωνεται η τριχα οταν σκεφτομαι μεγαλωμα παιδιων.
Αλλα πως μπορει καποιος να απαντησει χωρις να σε ξερει?
Δυο καταθλιπτικοι μπορει να ειναι εντελως διαφορετικοι...οχι μονο γιατι μπορει να εχουν την \"ασθενεια\" σε διαφορετικο βαθμο...αλλα και γιατι ειναι δυο διαφορετικοι χαρακτηρες.
Αν ειναι αυτο που θες τοτε παλεψε το...ψυχιατροι,ψυχολογοι,φα� �μακα και οτι χρειαστει...δεν ξερω αν πηγαινεις και σε καποιον ειδικο.
Και μη νομιζεις τα ιδια σκεφτεται και πολυς κοσμος που ειναι \"υγιης\"...δηλαδη το βαρος της ευθυνης της τεκνοποιησης.

Altruist, έχω μεγάλη ευαισθησία στο συγκεκριμένο θέμα που άνοιξες. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι κοπέλες νέες είναι αναγκασμένες να ακολουθήσουν φαρμακευτική αγωγή και περιμένουν χρόνια ολόκληρα μήπως καταφέρουν να απεγκλωβιστούν από τα φάρμακα προκειμένου να κάνουν παιδί.
Και αν πράγματι τα καταφέρουν έχουν όλες τις δικές σου λογικές ανησυχίες.
Επειδή αυτές τις ανησυχίες τις έχουν και οι άντρες που βιώνουν παρόμοια προβλήματα, θα σου μιλήσω ως πατέρας ενός παιδιού ενός μόλις χρονών.
Κατά περίεργο τρόπο η αναμονή και μόνο του παιδιού μου έδωσε απίστευτη δύναμη. Ίσως φανεί περίεργο αυτό που θα γράψω, αλλά νιώθω πλέον ότι γεννήθηκα για αυτό το σκοπό. Νιώθω ακόμη ότι ήταν απαραίτητο να μεγαλώσω με έναν αυταρχικό πατέρα και μια άβουλη μητέρα. Έπρεπε θαρρείς να νιώσω την σωματική, λεκτική, ψυχολογική βία και κατά συνέπεια την κατάθλιψη.
Σαν να ήταν το θέλημα θεού, να ζήσω όλες αυτές τις αρνητικές εμπειρίες για να ξέρω ποιες παγίδες θα αποφύγω για το δικό μου παιδί.
Χωρίς να γίνομαι υπερβολικός, πιστεύω ότι ο Θεός μου χάρισε ένα εκπληκτικό, χαρούμενο παιδάκι που μεγαλώνει σε ένα υγιές περιβάλλον.

Ευχαριστώ πολύ παιδιά
mariakiou μου δεν ειμαι παντρεμενη.ειμαι σε ενα δεσμο που δεν νωμιζω να προχωρισουμε σε επισημότητες.
keep-walking εχεις δίκιο,την απαντηση μονον εγω θα τη δώσω στον εαυτό μου,ομως οι αποψεις ανθρώπων με σχετικη εμπειρία ισσως με βοηθήσουν σε ενα βαθμο.
Μηχάλη μου χαιρομαι πολυ για σενα και ευχομαι τα καλυτερα για την οικογενεια σου .

Τα πρωτα χρονια συνηθως ενα παιδί ειναι μια ευχάριστη αλλαγη, αυτο που με φοβίζει ειναι η συνέχεια...εκει ειναι που γινονται τα μεγαλυτερα λαθη.
Και ο πιο συγκροτιμενος ανθρωπος/γονιος (που σπανιζουν αφανταστα τελικα)καποιες στιγμές κουραζετε και δισανασχετει ,ποσο περισσοτερο καποιοι ανθρωποι με πιο ευθραυστο ψυχισμο.Απο την αλλη αν υπαρχει ο καταλληλος συντροφος διπλα μας και περνουμε δυναμη ο ενας απ τον αλλο ολα να ειναι πιο ευκολα.Ισσως με εχει αποθαρεινει και το γεγονος οτι στη τωρινη μου σχεση νιωθω μόνη ή ακομη χειροτερα θύμα:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(:(