Με βασανίζει ένα πράγμα στην προσωπικότητά μου. Πρέπει να είμαι σκατόψυχος, χωρίς βέβαια να γνωρίζω επαρκώς την σημασία του όρου. Συγκεκριμένα μου αρέσει οι άλλοι να υποφέρουν, να έχουν αποτυχίες, να είναι κατώτεροι μου, να μην μπορούν να κάνουν αυτά που μπορώ εγώ, να έχουν λιγότερα λεφτά από μένα κλπ. Ταυτόχρονα αυτοί που με υπερτερούν θέλω να πάθουν κακό, να χάσουν, να πονέσουν, να κλάψουν.
Δεν είναι απλά θέμα ζήλειας. Ούτε αυτοεκτίμησης. Μου αρέσουν αυτά που έχω κάνει και αυτά που έχω, αλλά έχω βαρεθεί να κάνω σύγκριση, έχω βαρεθεί ο κάθε μαλάκας να μου κάνει επίδηξη αυτά που εκείνος έχει πετύχει. Βαρέθηκα να πρέπει να κάνω ακόμα περισσότερα για να ξεπεράσω ή να φτάσω τους άλλους. Πάντα υπάρχουν άλλοι με περισσότερα, με καλύτερα με με με.
Βαρέθηκα να ζω σε αυτό τον ανταγωνισμό και δεν ξέρω τι έχω. Παλαιότερα είχα διαγνωσθεί με διπολική διαταραχή και ήμουν σε φάση μανίας για πολλά χρόνια. Πόσο μου λείπει εκείνη η εποχή! Είχα πολύ λιγότερα αλλά ένοιωθα βασιλιάς, αυτοκράτορας, Θεός! Δεν επέτρεπα σε κανέναν να με κρίνει ακόμα και έμεσα. Όσοι τολμούσαν να με αμφισβητήσουν delete.
Τώρα παίρνω φάρμακα αντιψυχωσικά και αντικαταθληπτικά αλλά είμαι χάλια. Τι έχω? Μήπως ξέρει κανείς?