Η χειρότερη μέρα της ζωής μου
Γειά σας
Σας γράφω γιατί σήμερα γκρεμιστηκε ολη μου η ζωη και ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ την απαίσια κατάσταση στην οποία εχω περιελθει μαζί σας, με την ελπίδα οτι ίσως νιώσω καλύτερα μόλις μοιραστώ το δράμα μου.
Είμαι 35 ετών παντρεμένος και εχω μια υπέροχη κορούλα 2 ετών.
Πριν αρκετά χρόνια σπουδαζα οδοντιατρικη σε χωρα του εξωτερικού. Είχα κάποια πρόβλημα αλλά με υπομονή και επιμονή κατάφερα να φτάσω μέχρι το 5ο έτος (6 είναι συνολικά τα χρόνια φοιτησης).
Χρειάστηκε να διακοψω τις σπουδές μου κάποιες φορές λόγω διαφόρων προβλημάτων ώσπου πριν λίγα χρόνια εφθασα στο τέλος (μου εμεναν δηλαδή 4-5 μαθήματα).
Πριν 4 χρόνια και ενω είχα μόνο αυτά τα 4 χρόνια για το πτυχίο συνέβησαν πάλι διαφορά (οικονομικά θέματα αλλά και υγείας και φρεναρα)
Τα τελευταία χρόνια δούλεψα ως βοηθός σε οδοντιατρικη κλινική για να μη χάσω την επαφή και σημερα ταξίδεψα ξανά με καλή υγεία πλέον αλλά και καλή οικονομική κατάσταση για να δώσω επιτέλους αυτά τα μαθήματα και να πάρω το πτυχίο μου.
Δυστυχώς με λύπη με πληροφορησαν στο πανεπιστήμιο οτι καθυστερησα πολλά χρόνια οπότε με διεγραψαν απο τα μητρωα τους οπότε πτυχίο τέλος!
Εχασα την γη κάτω απ τα πόδια μου, σε τέτοια ηλικία το πτυχίο μου θα ήταν η μόνη λύση για δουλειά, άλλωστε δεν ξέρω να κάνω και κάτι άλλο.
Και τώρα είμαι στο απόλυτο μηδέν στο τίποτα...
Ντρέπομαι αφάνταστα και κλαίω ασταμάτητα απο την στιγμή που το έμαθα. Νιώθω ότι είμαι ο ορισμος του αποτυχημενου και δεν μπορώ να αντικρυσω κανέναν.
Τέτοια απόγνωση δεν εχω νιώσει ποτέ... Αν δεν υπήρχε η μικρή μου θα σκεφτόμουν αλλά πράγματα αλλά δεν αντέχω να την χάσω
Ειλικρινά η οποία γνώμη σας, συμβουλή ευπρόσδεκτη
