Το έχασα το τραίνο;

Γεια σας. Πρώτη φορά γράφω σε τέτοιο φόρουμ, οπότε δικαιολογήστε τυχόν λάθη μου.
Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι κανένα μικρό παιδί.
Μέχρι τα 38 μου (2010) η ζωή μου ήταν γεμάτη από εμπειρίες. Ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας, παρέες, φίλοι, κανονικές σχέσεις με το γυναικείο φύλο, βόλτες, εκδρομές, τα πάντα όλα.

Στα 38 μου ξαφνικά όλα ήρθαν τούμπα. Σαν να πατήθηκε ένα κουμπί και μου άλλαξε τη ζωή.
Η σχέση που είχα τότε διαλύθηκε άσχημα, οι φίλοι ξαφνικά απομακρύνθηκαν, οι παρέες διαλύθηκαν, το ζόρι στη εργασία ανέβηκε απότομα.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε το 2011 που αποφάσισα να κάνω και ένα μεταπτυχιακό, το οποίο ήθελα να κάνω εδώ και πολλά χρόνια.

Σήμερα μετά από 6 χρόνια διαπιστώνω ότι:
- έχω αποξενωθεί κοινωνικά
- έχω αφιερωθεί πλήρως στα εργασιακά
- ζω εντελώς μοναχικά σαν την φώκια μονάχους/μονάχους
- η ζωή μου όλη είναι δουλειά, σπίτι, σπίτι, δουλειά, ψώνια στο σούπερ και γυμναστική.

Και αναρωτιέμαι. Αυτό ήταν; Τελείωσε; Πλέον η επόμενη στάση τα Πευκάκια;

Μπέρδεμα...

Δεν είσαι ο μόνος που το περνάει αυτό.Το θετικό είναι ότι συνεχίζεις να έχεις δουλειά.Δεν είναι δεδομένο αυτό για την Ελλάδα του 2016.Aπο εκει και πέρα τι σε εμποδίζει να επανέλθεις?

νομιζω πρεπει να αποδεχτεις οτι χρειαζεσαι την βοηθεια καποιου ειδικου ψυχολογου η ψυχιατρου ισως.

Καλό θα ήταν να εντοπίσεις τους λόγους που έκαναν να διαλύσεις την σχέση σου. Αν έφταιγε η συμπεριφορά σου για παράδειγμα.
Νομίζω σ'αυτή την ηλικία συνήθως έχουμε κάποιους δικούς μας ανθρώπους στους οποίους κατασταλάζουμε. Τι εννοείς ''πατήθηκε κουμπί'' και σε παράτησαν οι πάντες;; Τόσο ξαφνικό από άτομα που ίσως ήταν κολλητοί και πραγματικοί φίλοι μου φαίνεται πολύ περίεργο. Ή η συμπεριφορά σου ήταν άσχημη απέναντι τους ή δεν ήταν πραγματικά φίλοι. Δεν ξέρω αν είσαι ειλικρινής στην κατάθεση σου. Το παρουσιάζεις σαν να έπεσε αστροπελέκι πάνω σου και δεν αποδίδεις ευθύνες κάπου. Δεν νομίζω όμως να έπεσε κατάρα πάνω σου ξαφνικά και όλα να πήγαν τόσο στραβά.

Με τους παλιούς σου φίλους δεν κράτησες καμία επαφή, να έπαιρνες ένα τηλέφωνο?

Quote:

---

Originally Posted by serios

Καλό θα ήταν να εντοπίσεις τους λόγους που έκαναν να διαλύσεις την σχέση σου. Αν έφταιγε η συμπεριφορά σου για παράδειγμα.
Νομίζω σ'αυτή την ηλικία συνήθως έχουμε κάποιους δικούς μας ανθρώπους στους οποίους κατασταλάζουμε. Τι εννοείς ''πατήθηκε κουμπί'' και σε παράτησαν οι πάντες;; Τόσο ξαφνικό από άτομα που ίσως ήταν κολλητοί και πραγματικοί φίλοι μου φαίνεται πολύ περίεργο. Ή η συμπεριφορά σου ήταν άσχημη απέναντι τους ή δεν ήταν πραγματικά φίλοι. Δεν ξέρω αν είσαι ειλικρινής στην κατάθεση σου. Το παρουσιάζεις σαν να έπεσε αστροπελέκι πάνω σου και δεν αποδίδεις ευθύνες κάπου. Δεν νομίζω όμως να έπεσε κατάρα πάνω σου ξαφνικά και όλα να πήγαν τόσο στραβά.

---

Συμφωνώ για τα κουμπιά, αλλά πιστεύω είναι εύκολο γενικά να αποξενωθείς......ειδικά σε αυτές τις ηλικίες 30+

Και στις μικρότερες συμβαίνει εύκολα.. αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.....
Εκεί ας πούμε στο μεταπτυχιακό σου δεν γνώρισες άλλα άτομα?
Λες πως κάνεις γυμναστική , αν πηγαίνεις γυμναστήριο γνώρισε ανθρώπους απο κεί! :)
Δεν σε κόβω να θες να κάνεις παθητική ζωή μήπως είσαι ντροπαλός στο να κάνεις νέες γνωριμίες?
Τώρα για αυτό που ξαφνικά όλοι εξαφανίστηκαν ..... μήπως αφοσιώθηκες τόσο στην δουλειά που κάποιοι απλά βαρέθηκαν να σε περιμένουν?
Υποθέσεις κάνω σε καμία περίπτωση δεν θέλω να σε θίξω...
Αλλά κάποιος λόγος θα υπάρχει
Και δεν νομίζω πως η επόμενη στάση σου είναι Πευκάκια για να το συζητάς σημαίνει πως τα Πευκάκια δεν τα θες ακόμα :D

Quote:

---

Originally Posted by ampikilini

Και στις μικρότερες συμβαίνει εύκολα.. αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.....

---

To θέμα όχι δεν είναι αυτό, αλλά συνηθίζουμε να λέμε το μακρύ και το κοντό μας στα διάφορα θέματα.......
Γενικά δηλαδή το πα, ότι μπορεί να μην φταίει πάντα ο ένας, χάνονται οι άνθρωποι πολλές φορές, δίνουν προτεραιότητα σε δουλειές, σε συντρόφους κλπ
Μπορεί να φταίνε και οι δύο πλευρές....αναλόγως....

Γεια σας και ευχαριστώ για τις απαντήσεις.
Καταρχήν να πω ότι έφτιαξα νέο προφίλ γιατί πολύ απλά στο πρώτο μου προφίλ δεν δεχόταν τον κωδικό και δεν δουλεύει και η ανάκτηση κωδικού.
Τέλος πάντων. Λεπτομέρειες.

Είχα γράψει κάποια πράγματα και κάποιες διευκρινήσεις αλλά τελικά τα έσβησα.

Εγώ αυτό που διαπιστώνω είναι ότι αν κάποιος άνθρωπος ξαφνικά για διαφόρους λόγους μείνει μόνος, πολύ εύκολα, μα πολύ εύκολα μπορεί να μείνει μόνος μέχρι να πεθάνει. Και όσο μεγαλώνει τόσο ποιο δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από αυτή την πορεία.

Κοινωνικές και φιλικές σχέσεις δεν αναπτύσσονται πουθενά πλέον.

Quote:

---

Originally Posted by Anxious_

Γεια σας και ευχαριστώ για τις απαντήσεις.
Καταρχήν να πω ότι έφτιαξα νέο προφίλ γιατί πολύ απλά στο πρώτο μου προφίλ δεν δεχόταν τον κωδικό και δεν δουλεύει και η ανάκτηση κωδικού.
Τέλος πάντων. Λεπτομέρειες.

Είχα γράψει κάποια πράγματα και κάποιες διευκρινήσεις αλλά τελικά τα έσβησα.

Εγώ αυτό που διαπιστώνω είναι ότι αν κάποιος άνθρωπος ξαφνικά για διαφόρους λόγους μείνει μόνος, πολύ εύκολα, μα πολύ εύκολα μπορεί να μείνει μόνος μέχρι να πεθάνει. Και όσο μεγαλώνει τόσο ποιο δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από αυτή την πορεία.

Κοινωνικές και φιλικές σχέσεις δεν αναπτύσσονται πουθενά πλέον.

---

αυτο που διαπιστωνω εγω, ειναι οτι κανεις απολυτες σκεψεις, που αποκλειεται να τις εχεις εξακριβωσει, αφενος γιατι ουτε πεθανες , ουτε γερασες ακομα, και αφετερου γιατι πολλοι κανουν φιλικες και κοινωνικες σχεσεις, επομενως η διαπιστωση σου, δεν ισχυει.. αντιστοιχα πραγματα μπορει να ισχυουν και για οσα σου εχουν συμβει. να μην ειναι τοσο μαυρα δλδ η εστω να εχουν απλες εξηγησεις και οχι μοιραιες η νομοτελειακες οπως περιγραφει η σκεψη "οσοι μενουν μονοι δεν θα ξαναγνωρισουν κανεναν και θα πεθανουν ερημοι και μονοι".

αν θελεις να το συζητησεις εδω, καλως ειχες δωσει καποιες διευκρινισεις. τοσο γενικολογα δεν γινεται συζητηση.

μαλλον σε εχει καταβαλει η απαισιοδοξια γιατι σου πανε πολλα πραγματα στραβα, εδω και αρκετο καιρο, και περνας καποιου ειδους κριση μεσης ηλικιας.
φυσικα και δεν σημαινει οτι θα ειναι παντα ετσι τα πραγματα, αλλα για να αλλαξουν, πρεπει να αλλαξει η διαθεση σου.
υπαρχουν σιγουρα και θετικα που παραβλεπεις, οπως πχ οτι ΕΧΕΙΣ δουλεια μια εποχη που οι περισσοτεροι ειναι ανεργοι και δεν επιβιωνουν καν...
θα υπαρχουν κι αλλα, οπως πιθανα μια γενικως καλη υγεια η δεν ξερω τι αλλο.

Έχεις δίκιο εν μέρει αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να προσπαθήσεις να ξαναγίνεις κοινωνικός! Μην σε καταβάλλει απαισιοδοξία όπως είπε η remedy!!! Μην το βάζεις κάτω!!

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

αυτο που διαπιστωνω εγω, ειναι οτι κανεις απολυτες σκεψεις, που αποκλειεται να τις εχεις εξακριβωσει, αφενος γιατι ουτε πεθανες , ουτε γερασες ακομα, και αφετερου γιατι πολλοι κανουν φιλικες και κοινωνικες σχεσεις, επομενως η διαπιστωση σου, δεν ισχυει.. αντιστοιχα πραγματα μπορει να ισχυουν και για οσα σου εχουν συμβει. να μην ειναι τοσο μαυρα δλδ η εστω να εχουν απλες εξηγησεις και οχι μοιραιες η νομοτελειακες οπως περιγραφει η σκεψη "οσοι μενουν μονοι δεν θα ξαναγνωρισουν κανεναν και θα πεθανουν ερημοι και μονοι".

αν θελεις να το συζητησεις εδω, καλως ειχες δωσει καποιες διευκρινισεις. τοσο γενικολογα δεν γινεται συζητηση.

μαλλον σε εχει καταβαλει η απαισιοδοξια γιατι σου πανε πολλα πραγματα στραβα, εδω και αρκετο καιρο, και περνας καποιου ειδους κριση μεσης ηλικιας.
φυσικα και δεν σημαινει οτι θα ειναι παντα ετσι τα πραγματα, αλλα για να αλλαξουν, πρεπει να αλλαξει η διαθεση σου.
υπαρχουν σιγουρα και θετικα που παραβλεπεις, οπως πχ οτι ΕΧΕΙΣ δουλεια μια εποχη που οι περισσοτεροι ειναι ανεργοι και δεν επιβιωνουν καν...
θα υπαρχουν κι αλλα, οπως πιθανα μια γενικως καλη υγεια η δεν ξερω τι αλλο.

---

Το θεωρώ φυσικό επακόλουθο να με έχει πλακώσει η απαισιοδοξία.
Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου "ανισόρροπο" αν μετά από 6 χρόνια στο "πάγκο" υποκρινόμουν τον χαρούμενο, γεμάτο αισιοδοξία και με θετικές σκέψεις άνθρωπο.
Όταν συλλογίζομαι ότι από τις 365 μέρες του χρόνου βγαίνω βόλτα για καφέ μία ή δύο μέρες, όσο να' ναι αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί και νορμάλ κατάσταση.

Τα τελευταία 6 χρόνια πήγα διακοπές το 2013. Σκέφτηκα να ξεφύγω, να πάω για κανένα μπανάκι, οπότε καβάλησα τη μηχανή και έφυγα για το πατρικό μου. Τελικά το μετάνιωσα. 15 μέρες μόνος μου, σε μία απομακρυσμένη ηπειρωτική περιοχή. Μαυρίλα. Τότε διαπίστωσα ότι εγώ δεν έχω συνηθίσει να κάνω πράγματα μόνος μου π.χ. να βγαίνω μόνος μου, να πηγαίνω βόλτες μόνος μου, να κάνω διακοπές μόνος μου. Βγάζω σπυράκια και μόνο στην ιδέα να βγαίνω έξω μόνος μου. Ο τελειωμένος.

Από εκεί και πέρα και επειδή αναφέρθηκε και παραπάνω, η εργασία δεν είναι το παν. Θετικό ότι εργάζομαι αλλά έχει και τις αρνητικές του πτυχές.
Για παράδειγμα εργάζομαι αρκετά, οι ελεύθερες ώρες είναι περιορισμένες, οι εργασιακές ευθύνες μεγάλες, το εργασιακό περιβάλλον έχει αλλάξει εντελώς προς το χειρότερο και επειδή και η εποχή είναι δύσκολη πολλές φορές "σκύβω και το κεφάλι" για μην δημιουργηθεί εργασιακό πρόβλημα.

Η μόνη κοινωνική συναναστροφή (αν μπορεί να θεωρηθεί κοινωνική) που μου έχει απομείνει είναι το περιβάλλον του γυμναστηρίου. Αλλά, συγνώμη, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι μέσα σε ένα γυμναστήριο μπορεί κάποιος "κοινός θνητός" να κάνει κοινωνικές συναναστροφές.

Παραπάνω κάποιος φίλος έγραψε ότι πιθανά να πρέπει να επισκεφτώ κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο. ok. Είναι και αυτό μία πρόταση. Μία ιδέα. Άντε και πήγα στον ειδικό. Και μετά τι; Θα βγω από το γραφείο του ψυχολόγου και θα έχει αλλάξει το περιβάλλον που επιβιώνω; Πάλι στο ίδιο περιβάλλον δεν θα κινούμαι;

Κάποιες στιγμές σκέφτομαι ότι μήπως είναι προτιμότερο να δω την περίπτωση της ομαδικής ψυχοθεραπείας.
Υπάρχουν άραγε τέτοιες υπηρεσίες στην Ελλάδα; Έχω μία υποψία ότι κάτι τέτοιο μου ταιριάζει περισσότερο...

Quote:

---

Originally Posted by Anxious_

Αλλά, συγνώμη, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι μέσα σε ένα γυμναστήριο μπορεί κάποιος "κοινός θνητός" να κάνει κοινωνικές συναναστροφές.

---

Δίκιο έχεις....αλλά εγώ πιστεύω ότι συνηθίζουμε και καταστάσεις ......η ρουτίνα της ζωής μας, πχ έχω μια δουλειά πάω γυμναστήριο εδώ και 10 χρόνια , τα ίδια και τα ίδια δεν θα προκύψει τίποτα διαφορετικό.......θέλει καινούργιες καταστάσεις.........και τύχη κλπ

Θα συμφωνήσω. Αλλά πως ξεφεύγεις από αυτά;; Ποιες μπορεί να είναι οι "καινούριες καταστάσεις";;
Προσωπικά αισθάνομαι αλυσοδεμένος.

Καλησπερα σου..!
Η φαση που περνας εχει συμβει σε πολυ κοσμο , δεν εισαι ο μοναδικος αν αυτο σε παρηγορει. Ειναι πανευκολο να σου συμβει αυτο με 2-3 κατραπακιες! Σιγουρα δεν ειναι ευκολο να βρεις φιλους , ειδικα στην ηλικια που εισαι - δεν σε λεω μεγαλο !!! - επειδη οσο μεγαλωνουμε γινομαστε και λιγο πιο παραξενοι-απαιτητικοι να το πω? Το βλεπω και απο τον εαυτο μου. Τελος παντων με λιγη καλη διαθεση απο πλευρας σου μπορεις να κοινωνικοποιηθεις εστω και απο το γυμναστηριο . Μην το αφησεις αυτο αλλο γιατι μετα πραγματικα θα καταντησεις ακοινωνητος και μοναχικος. Σε παιρνει η κατηφορα μετα!
Δεν σε ειπα μεγαλο στο ξαναλεω , εισαι πολυ νεος απλα σε πιο ωριμες ηλικιες καποια θεματα θελουν παραπανω προσπαθεια.