Επιφυλακτικά αισιόδοξη...
Γεια σας. Παρακολουθούσα το φορουμ σας και παλιότερα, σαν απλός επισκέπτης αλλά ήμουν τόσο χάλια που δεν είχα καμία διάθεση να γράψω για μένα. Πέρασα πολύ βαριά κατάθλιψη και απίστευτες κρίσεις πανικού, πολύ πολύ άγχος παρέα με όλα τα ψυχοσωματικά που μπορείτε να φανταστείτε. Για τουλάχιστον 2 χρόνια. Κλεισμένη στο σπίτι εντελώς, σχεδόν συνέχεια στο κρεββάτι να χτυπιέμαι από τους πανικούς, να τρελλαίνομαι από το φόβο για τα συμπτώματα που είχα καθημερινά και να κλαίω παρακαλώντας να με κλείσουν σε καμιά κλινική ή να με βοηθήσουν να πεθάνω κι άλλες τέτοιες σκέψεις απελπισίας. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω αυτά που πέρασα και δεν θέλω να τα ξεχάσω. Με ελάχιστη βοήθεια από τους δικούς μου οι οποίοι δεν με καταλάβαιναν και πολλές φορές νευρίαζαν μαζί μου κ μου φώναζαν, με γιατρούς που με έβλεπαν ψυχρά και πειραματίζονταν πάνω μου δίνοντας μου όλους τους φαρμακευτικούς συνδυασμούς που ήξεραν. Κι εγώ να νιώθω ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα και ότι κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει. Ωσπου κάποια στιγμή πετυχαίνω επιτέλους έναν καλό γιατρό, πετυχαίνουμε έναν καλό για μένα συνδυασμό φαρμάκων και με πολύ προσπάθεια,ψυχοθεραπεία και απίστευτη στήριξη από τον γιατρό μου (να'ναι καλά ο άνθρωπος) αρχίζω σιγά σιγά να συνέρχομαι. Μου πήρε αρκετό καιρό βέβαια. Η βελτίωση μου ήταν με αρκετά αργούς ρυθμούς και με πισωγυρίσματα, αλλά τελικά κατάφερα να πηγαίνω όλο και καλύτερα.Θα μπορούσα να πω ότι το έχω σχεδόν ξεπεράσει (σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον) αλλά φοβάμαι ακόμη και να το πω.. Πάντα υπάρχει μέσα μου μια μικρή ανησυχία μήπως ξαφνικά γίνει κάτι και ξαναγυρίσω στα ίδια. Ισως δεν μπορώ και να το πιστέψω ότι είμαι καλά.Καμιά φορά σκέφτομαι είναι δυνατόν να κάνω εγώ όλα αυτά που πρώτα δεν μπορούσα με τίποτα και να μην παθαίνω ούτε πανικούς ούτε τίποτα? Προσπαθώ όμως να τις διώχνω αυτές τις σκέψεις και να απολαμβάνω όσο περισσότερο μπορώ αυτά που έχασα τα προηγούμενα χρόνια.
Θέλω να πω σε όσους περνάνε τα ίδια ότι όσο μαύρα και να φαίνονται τώρα όλα σίγουρα μπορούν να περάσουν. Αφού πέρασαν τα δικά μου που ήμουν τελείως στον πάτο, και ήμουν δύσκολη περίπτωση, κάτι που δεν το λέω μόνο εγώ αλλά και όλοι οι γιατροί που είχα επισκεφτεί. Θέλω τόσο πολύ να βλέπω άτομα που τα ξεπερνάνε. Θέλω όλοι τα το νικήσουμε αυτό το καταραμένο πρόβλημα. Και επειδή ξέρω πολύ καλά πώς είναι να μην σε καταλαβαίνει κανείς, να μην έχεις κανέναν να μιλήσεις, αν κάποιος/κάποια αισθάνεται έτσι θα χαρώ πολύ να μου στείλει και να συζητήσουμε ότι θέλει.
