α,ρε παππούλη..

πάνε 6 χρόνια που σε έχασα παππού...
ο χρόνος κυλάει δυστυχώς τόσο γρήγορα..που δεν έχω προλάβει ακόμα να συνειδητοποιήσω πως δεν σε έχω πια δίπλα μου.. νομίζω ακόμα πως κάθε φορά που πάω στη γιαγιά,θα μας πάρεις τηλέφωνο να ανοίξουμε την πόρτα του γκαράζ,κι θα έρθεις φορτωμένος με ψώνια,και διάφορα άλλα.. μετά θα καθίσεις πάλι δίπλα μου στο καβαλέτο σου,και θα πιάσεις τα πινέλα σου,ξεκινώντας να ζωγραφίζεις ξανά...κι εγώ δίπλα σου να σε κοιτάζω με θαυμασμό..
να με βοηθάς να τραβήξω γραμμές,να με βοηθάς να σχεδιάσω,να με βοηθάς να χρωματίσω...
και να... τώρα είμαι 20 και ζωγραφίζω απίστευτα παππούλη.. χάρη σε εσένα...
θυμάμαι τόσα που κάναμε μαζί..και τώρα απλά ζω με τις αναμνήσεις πιστεύοντας πως θα ξαναέρθουν αυτές οι στιγμές πίσω...
τι χαζή..
σε έχασα... σε έχασα και πλέον δεν μπορώ να κάνω κάτι γιαυτό...
όμως ακόμα κι από εδώ που είμαι,θέλω να ξέρεις πως σε αγαπάω σαν την ζωή μου,και θα έδινα τα πάντα,και θα προτιμούσα να στερηθώ τα πάντα για μια στιγμή ξανά στο πλάι σου.. ένα σ'αγαπάω να σου πω,κι ας χαθείς,κι ας χαθώ..
είσαι ότι πιο σημαντικό.. μείνε δίπλα μου,κι δίνε μου υπομονή να αντέχω τα πάντα..
σε λατρεύω παππούκο μου..
η μοναδική σου..

Ο παππουλης σου καλη μου βρισκεται σε καλα χερια τωρα...στην αληθινη ζωη οπου ολοι μας καποια στιγμη θα παμε...εγινε ενα καλοβουλο πνευμα το οποιο ειναι διπλα σου και σε προστατευει , ασχετα αν εσυ δεν μπορεις να τον δεις.
Και εγω εχασα τον μπαμπακα μου προσφατα (ακομη δεν μπορω να το ξεπερασω) και την πολυαγαπημενη μου γιαγιακα που εως σημερα κλαιω, αλλα την εχω νιωσει να με βοηθα σε δυσκολες στιγμες της ζωης μου....

λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου.. σίγουρα βρίσκονται σε καλά χέρια,και είναι πλέον ήρεμοι,δίχως να πονάνε και να βασανίζονται.. θα είναι πάντα εκεί για σένα και οι δύο,δεν θα σε αφήσουν ποτέ,μη το ξεχνάς αυτό,ακόμα και απο κει που βρίσκονται...