Πόσο να περιμένω;

Είμαι μαζί με τον σύντροφό μου 4,5 χρόνια, ετών 30 και οι 2. Εδώ και 1 χρόνο περίπου νιώθω έντονα την ανάγκη να προχωρήσουμε τη σχέση μας κι έτσι πριν περίπου 6 μήνες του άνοιξα την πρώτη συζήτηση για να συγκατοικήσουμε στο σπίτι που μένω μόνη μου. Θέλω πολύ να αποκτήσουμε μία καθημερινή ζωή μαζί με όλα τα επακόλουθα όπως το να φέρει τα ρούχα του στο σπίτι μου και να τρώμε το μεσημέρι μαζί. Όταν άνοιξα το θέμα όμως έτυχε να πέσω σε κακή στιγμή γιατί εκείνο τον καιρό ήταν σε δύσκολη ψυχολογική φάση και λόγω άγχους δημιουργήθηκαν ψυχολογικά προβλήματα με αποτέλεσμα να πέσει η διάθεσή του για δουλειά, για διασκέδαση και γενικότερα για όλα τα πράγματα, σκεφτείτε δηλαδή σαν μία μορφή κατάθλιψης.

Έτσι το θέμα που άνοιξα τότε, το αφήσαμε για λίγο καιρό γιατί έβλεπα ότι δεν ήταν καλά και προτεραιότητα είχε η βελτίωση της ψυχολογίας του. Σύντομα επισκέφθηκε ψυχολόγο και τους τελευταίους μήνες έχει παρουσιάσει μεγάλη βελτίωση, το πρόβλημα βέβαια ακόμη υπάρχει. Σε συζητήσεις που έγιναν τελευταία μου είπε ότι δεν νιώθει έτοιμος να συγκατοικήσουμε λόγω της πεσμένης ψυχολογίας του και ότι θέλει να νιώσει εντελώς καλά για να προχωρήσουμε.

Εγώ όμως δεν ξέρω αν έχω τόση υπομονή! Αυτό μπορεί να πάρει και χρόνια και ήδη έχει πολύ καιρό που βαρέθηκα την κατάσταση ως έχει και θέλω σιγά σιγά να προχωράμε! Αυτά τα θέματα ψυχολογικής φύσεως δεν έχουν ημερομηνία ανάρρωσης κι απ'την άλλη εγώ έχω αρχίσει και αμφιβάλλω! Σκέφτομαι μήπως το λέει σαν δικαιολογία αυτό γιατί απλά δεν θέλει και βολεύεται με την τωρινή κατάσταση. Ξέρω οι περισσότεροι άντρες έχουν τα θέματά τους με τη δέσμευση όμως έχω αρχίσει και φοβάμαι ότι χάνω τον χρόνο μου! Το καταλαβαίνω ότι με αγαπάει, δεν αμφιβάλλω γι'αυτό, άλλα όταν αγαπάς και ξέρεις ότι θέλεις να έχεις τον άλλο δίπλα σου δεν περιμένεις να νιώσεις έτοιμος, αντιθέτως μετά απο 4,5 χρόνια νομίζω ότι πρέπει να είσαι ΗΔΗ έτοιμος!

Έχω χάσει τη διάθεσή μου τελευταία, τα σκέφτομαι συνέχεια κι έχω ξενερώσει. Επίσης δεν κρύβω ότι σκέφτομαι έντονα ότι ίσως πρέπει να αποχωρώ σιγά-σιγά.... δεν το θέλω όμως γιατί τον αγαπώ....

Τι θα με συμβουλεύατε;

Quote:

---

Originally Posted by lullaby

Είμαι μαζί με τον σύντροφό μου 4,5 χρόνια, ετών 30 και οι 2. Εδώ και 1 χρόνο περίπου νιώθω έντονα την ανάγκη να προχωρήσουμε τη σχέση μας κι έτσι πριν περίπου 6 μήνες του άνοιξα την πρώτη συζήτηση για να συγκατοικήσουμε στο σπίτι που μένω μόνη μου. Θέλω πολύ να αποκτήσουμε μία καθημερινή ζωή μαζί με όλα τα επακόλουθα όπως το να φέρει τα ρούχα του στο σπίτι μου και να τρώμε το μεσημέρι μαζί. Όταν άνοιξα το θέμα όμως έτυχε να πέσω σε κακή στιγμή γιατί εκείνο τον καιρό ήταν σε δύσκολη ψυχολογική φάση και λόγω άγχους δημιουργήθηκαν ψυχολογικά προβλήματα με αποτέλεσμα να πέσει η διάθεσή του για δουλειά, για διασκέδαση και γενικότερα για όλα τα πράγματα, σκεφτείτε δηλαδή σαν μία μορφή κατάθλιψης.

Έτσι το θέμα που άνοιξα τότε, το αφήσαμε για λίγο καιρό γιατί έβλεπα ότι δεν ήταν καλά και προτεραιότητα είχε η βελτίωση της ψυχολογίας του. Σύντομα επισκέφθηκε ψυχολόγο και τους τελευταίους μήνες έχει παρουσιάσει μεγάλη βελτίωση, το πρόβλημα βέβαια ακόμη υπάρχει. Σε συζητήσεις που έγιναν τελευταία μου είπε ότι δεν νιώθει έτοιμος να συγκατοικήσουμε λόγω της πεσμένης ψυχολογίας του και ότι θέλει να νιώσει εντελώς καλά για να προχωρήσουμε.

Εγώ όμως δεν ξέρω αν έχω τόση υπομονή! Αυτό μπορεί να πάρει και χρόνια και ήδη έχει πολύ καιρό που βαρέθηκα την κατάσταση ως έχει και θέλω σιγά σιγά να προχωράμε! Αυτά τα θέματα ψυχολογικής φύσεως δεν έχουν ημερομηνία ανάρρωσης κι απ'την άλλη εγώ έχω αρχίσει και αμφιβάλλω! Σκέφτομαι μήπως το λέει σαν δικαιολογία αυτό γιατί απλά δεν θέλει και βολεύεται με την τωρινή κατάσταση. Ξέρω οι περισσότεροι άντρες έχουν τα θέματά τους με τη δέσμευση όμως έχω αρχίσει και φοβάμαι ότι χάνω τον χρόνο μου! Το καταλαβαίνω ότι με αγαπάει, δεν αμφιβάλλω γι'αυτό, άλλα όταν αγαπάς και ξέρεις ότι θέλεις να έχεις τον άλλο δίπλα σου δεν περιμένεις να νιώσεις έτοιμος, αντιθέτως μετά απο 4,5 χρόνια νομίζω ότι πρέπει να είσαι ΗΔΗ έτοιμος!

Έχω χάσει τη διάθεσή μου τελευταία, τα σκέφτομαι συνέχεια κι έχω ξενερώσει. Επίσης δεν κρύβω ότι σκέφτομαι έντονα ότι ίσως πρέπει να αποχωρώ σιγά-σιγά.... δεν το θέλω όμως γιατί τον αγαπώ....

Τι θα με συμβουλεύατε;

---

Για αρχη....φοβαται οντως δεν νιώθει ετοιμος....αυτα που σου λεει ειναι δικαιολογιες....
ειστε στην καταλληλη ηλικια για συγκατοικηση πιστευω...
καθε ποτε συναντιεσται τωρα?
Εισαι ερωτευμενη μαζι τ?και αυτος σου δειχνει οτι σε αγαπαει?βλεπει μελλον μαζι σου το εχεις συζητησει ποτε?

Γεια σου λουλαμπυ! Εγω δεν πιστεύω οτι σου λέει δικαιολογίες, δεν κατάλαβα ομως εκει που λες οτι ηταν σε δύσκολη φάση, αν εννοείς οτι αντιμετώπιζε καποια προβλήματα και τι προβλήματα ηταν αυτα; Εγινε κατι ας πουμε; Kαποιο οικογενειακό θέμα για παράδειγμα;

Θα σου μιλήσω εκ πείρας γιατί παρόμοια φάση την έζησα κι εγώ με την πρώην μου. Ήμασταν κι εμείς μαζί 4-5 χρόνια περίπου όταν αποφάσισε η ίδια ότι ήθελε να συζήσουμε. Βέβαια εμείς τότε ήμασταν μικρότεροι απ' ότι εσείς τώρα, στα 26 εγώ κ στα 22 αυτή! Παρά το νεαρό της ηλικίας μας της είχε καρφωθεί η ιδέα να νοικιάσουμε σπίτι. Εγώ κ μόνο στην ιδέα αντιδρούσα γιατί κ δεν ήθελα τέτοια δέσμευση αλλά κ γιατί τότε δεν είχαμε τίποτα. Ούτε δουλειά ούτε οικονομική ανεξαρτησία ούτε τίποτα. Με λίγα λόγια θα νοικιάζαμε ένα σπίτι το οποίο θα συντηρούσαν οι γονείς μας μόνο κ μόνο για να κάνουμε εμείς τον χαβαλέ μας (κάπως έτσι το έβλεπα).

Με τα λίγα με τα πολλά, η κοπέλα πήρε την πρωτοβουλία παρά τις αντιδράσεις μου, νοίκιασε σπίτι (με τη βοήθεια της μάνας της) κ συγκατοικήσαμε. Ε, πάνω στο δίμηνο χωρίσαμε!!! Ρουτίνα, καθημερινότητα, αλλαγή συνηθειών, έκατσε κ στραβά η φάση από την αρχή, δεν ήθελε κ πολύ!

Αυτό πάντως που εμένα με είχε φοβίσει τότε ήταν απ' όσο θυμάμαι η δέσμευση και το οικονομικό. Θα σε συμβούλευα να μην είσαι ανυπόμονη, να του δώσεις χρόνο κ να αφήσεις την ιδέα να ωριμάσει στο κεφάλι του. Όταν θελήσει να είσαι σίγουρη θα στο πει ο ίδιος.

πιστευω οτι δεν σε θελει αρκετα για να δεσμευθειτε .
αυτος που σε θελει πραγματικα, σου ζηταει απο μονος του την συμβιωση:rolleyes:. οχι να το λες εσυ και να βρισκει και δικαιολογιες. και μαλιστα στην ηλικια σας. αν εισασταν 20 θα το καταλαβαινα, αλλα στην ηλικια που ειστε, απλα αποφευγει να σοβαρεψει η σχεση σας.
προχωρα παρακατω.