Kαράβι δίχως καπετάνιο!!

Είναι ο τρόπος που βλέπω τον εαυτό μου και την ζωή μου σε αυτή την φάση αλλά και από την αρχή της ζωής μου. Δηλαδή για να ακριβολογώ από την στιγμή που συνειδητοποίησα κάποια πράγματα και έπρεπε να λάβω σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον μου.

Σ'αυτή την φάση ψάχνω για μια υπόσταση.
Μετά νομίζω θα ψάξω για μια κατεύθυνση. Όχι για έναν προορισμό. Η ζωή ίσως είναι ταξίδι χωρίς προορισμό. Λέω ίσως , κάποιοι μπορεί να γνωρίζουν τον προορισμό τους. Σίγουρα η ζωή έχει εναλλαγές και σίγουρα ο προορισμός όλων μας είναι η φθορά κ η λήθη.

Πονάω με αυτή την επιφανειακή ζωή. Της συνήθειας. Του συμβιβασμού. Της εξάρτησης από τους πάντες κ τα πάντα. Του βολέματος. Της ασθένειας.
Ψάχνω για νόημα. Ψάχνω για έναν εαυτό για τον οποίο θα είμαι περήφανος. Τώρα απλά αναπνέει κ ψάχνει για αξιοπρέπεια.

Λένε η συνειδητοποίηση είναι το 1ο βήμα της αλλαγής.
Οψόμεθα!!!

φιλαρακι για αρχη να σου πω αμα ανατρεξεις στο πρωτο θεμα που εφτιαξα εδω με βοηθησες πολυ...παρολο που πιστευα πως εισαι ψυχιατρος των μπατσων και με ψαρευες να δεις αν εχω κανει τιποτα κακο :p
Για την ιστορια ειχα ελαφρια ψυχωση..και μολις πηρα χαπια σε 3 εβδομαδες ημουνα καλα...τωρα σχεδον 8 μηνες μετα ,εκοψα τα χαπια τελειως και ειμαι τερμα καλα...οποτε σου ευχομαι και εσενα κατι αναλογο..

τωρα να σε ρωτησω κατι ...γτ λες οτι δεν εισαι λειτουργικος η εχεις εξαρτηση απο αλλους?εγω ακομα και δυο μηνες μετα ημουνα τελειως λειτουργικος..γι αυτο σε ρωταω..???

η κατευθυνση σου ειναι να σπουδασεις ας πουμε?

@nick πιθανόν οι ψυχώσεις έχουν διάφορες διαβαθμίσεις. Εσύ είχες και εναισθησία δηλ διαπίστωνες ότι κάτι πάει στραβά κ όπως σου είχα πει ήταν καλό σημάδι για πλήρη ανάρρωση. Βέβαια αν σταμάτησες τα φάρμακα μαχαίρι μόνος σου δεν έκανες καλά.

Στην δική μου περίπτωση η διάγνωση ήταν σχιζοφρένεια αποδιοργανωμένου τύπου που θεωρείται από τις σοβαρότερες λόγω της μειωμένης λειτουργικότητας. Το παραλήρημα μου κράτησε 7 μήνες. Λένε πως τα 3-5 πρώτα χρόνια είναι δύσκολα και σε βάθος 10ετίας μπορείς να δεις αν το ξεπέρασες. Φυσικά αυτά είναι στατιστικές. Το τώρα είναι που μετράει και στο τώρα νιώθω όπως έγραψα. Για διακοπή φαρμάκων δεν το βλέπω και ξέρω πως θα τα παίρνω για πάντα σε μικρή δόση.

Τώρα οι αιτίες για αυτά που νιώθω. Οποιοσδήποτε στην θέση μου θα ένιωθε ότι το μέλλον του καταστράφηκε αφού δεν κατάφερα να δουλέψω ούτε να έχω ένα χαρτί στα χέρια μου. Σ'αυτό το στάδιο νιώθω τελείως εξαρτημένος γιατί δεν είμαι δυνατός αρκετά να βρω μια εργασία και να συντηρήσω τον εαυτό μου. Είναι σαν να με διακατέχει μια άγνοια για τα πάντα.
Χάνεται η αίσθηση του εαυτού σου και της ταυτότητας σου καθώς και οι επιθυμίες και φιλοδοξίες. Δεν τα ρίχνω όλα στην πάθηση καθώς πολλά από αυτά μπορεί να τα αντιμετωπίζει και κάποιος χωρίς πρόβλημα υγείας αλλά νομίζω στα περισσότερα έχει μερίδιο ευθύνης και καλούμε να τα επιλύσω.

Quote:

---

Originally Posted by serios

@nick πιθανόν οι ψυχώσεις έχουν διάφορες διαβαθμίσεις. Εσύ είχες και εναισθησία δηλ διαπίστωνες ότι κάτι πάει στραβά κ όπως σου είχα πει ήταν καλό σημάδι για πλήρη ανάρρωση. Βέβαια αν σταμάτησες τα φάρμακα μαχαίρι μόνος σου δεν έκανες καλά.

Στην δική μου περίπτωση η διάγνωση ήταν σχιζοφρένεια αποδιοργανωμένου τύπου που θεωρείται από τις σοβαρότερες λόγω της μειωμένης λειτουργικότητας. Το παραλήρημα μου κράτησε 7 μήνες. Λένε πως τα 3-5 πρώτα χρόνια είναι δύσκολα και σε βάθος 10ετίας μπορείς να δεις αν το ξεπέρασες. Φυσικά αυτά είναι στατιστικές. Το τώρα είναι που μετράει και στο τώρα νιώθω όπως έγραψα. Για διακοπή φαρμάκων δεν το βλέπω και ξέρω πως θα τα παίρνω για πάντα σε μικρή δόση.

Τώρα οι αιτίες για αυτά που νιώθω. Οποιοσδήποτε στην θέση μου θα ένιωθε ότι το μέλλον του καταστράφηκε αφού δεν κατάφερα να δουλέψω ούτε να έχω ένα χαρτί στα χέρια μου. Σ'αυτό το στάδιο νιώθω τελείως εξαρτημένος γιατί δεν είμαι δυνατός αρκετά να βρω μια εργασία και να συντηρήσω τον εαυτό μου. Είναι σαν να με διακατέχει μια άγνοια για τα πάντα.
Χάνεται η αίσθηση του εαυτού σου και της ταυτότητας σου καθώς και οι επιθυμίες και φιλοδοξίες. Δεν τα ρίχνω όλα στην πάθηση καθώς πολλά από αυτά μπορεί να τα αντιμετωπίζει και κάποιος χωρίς πρόβλημα υγείας αλλά νομίζω στα περισσότερα έχει μερίδιο ευθύνης και καλούμε να τα επιλύσω.

---

οχι ο δοκτορ μου τα εκοψε....και ευτυχως που πετυχα καλο γιατρο...και αυτος μου ειχε πει οτι δεν ειχα κατι τοσο σοβαρα ηταν ελαφρια η ψυχωση ετσι μου ελεγε...
παρολαυτα,απο αυτο που επαθα ,πηρα το μεγαλυτερο διδαγμα στην ζωη μου μπορω να σου πω...και εμαθα να εκτιμαω τα παντα...κυριολεκτικα τα παντα...και καταλαβα πως τιποτα δεν ειναι δεδομενο..


ενταξει τωρα και να παιρνεις σε μικρη δοση δεν νομιζω να σε ενοχλει αυτο?

καπου διαβασα οτι εχεις ακομα 13 μαθηματα να παρεις το πτυχιο στα χερια σου?αυτο γτ δεν το συνεχιζεις?
τωρα για την δουλεια σιγα ενταξει 30 δεν ειπες οτι εισα?νεος εισαι ακομα...μηνα γχωνεσαι γι αυτο...ουτε εγω εχω δουλεψει μεχρι τωρα στην ζωη μου..
καταλαβαινω οτι νιώθεις εξαρτημενος...που δεν μπορεις να κανεις μια εργασια...αλλα σκεψου..οτι με πολυ κοπο το ξεπερασες ολο αυτο...και οσο περναει ο καιρος συνεχιζεις να γινεσαι καλυτερα...
φανταζομαι οτι μετα απο αυτο θα σου ειναι δυσκολο...γενικα και επειδη θα εχεις αφεθει και τοσα χρονια γι αυτο νιώθεις αυτη την αγνοια..

Για αρχη...ασε την δουλεια.....σκεψου πρωτα τι θα κανεις?θα πας να βγαλεις την σχολη σου?θα πας σε ενα ιεκ?υπαρχουν και αλλες δουλειες χωρις διαβασμα αμα νιωθεις αποδιοργανωμενος..οπως σεφ,ζαχαροπλαστης,τεχνικος και αλλες?
Καμια ασχολια εχεις τωρα?

παντως απο την συζητηση μαζι σου φενεσαι νορμαλ..δεν δειχνεις να σε διακατεχει τιποτα...

Να ηξερες πόσο σε καταλαβαίνω...δεν είσαι μόνος που αισθάνεσαι ετσι, ξέρω τουλάχιστον αλλά δύο άτομα πέρα από εμένα (πιο παλιά ειδικά)...το εκφραζεις τόσο απλά και εύστοχα.
Διαφωνω νομίζω όμως σε ένα πράγμα...Δεν ξέρω κατά πόσο μπορουμε να καταλήξουμε σε μία υπόσταση έτσι απλά αποφασίζοντας "θα είμαι αυτός ο άνθρωπος", αυτός ο είναι ο ορισμός μου, σε αυτα τα κουτάκια χωραω...νομίζω πως αυτή η υπόσταση που λες -αν σε κατάλαβα καλα- έρχεται σιγά σιγά μέσα από επιλογες που κανουμε...δηλαδη πρωτα επιλέγεις μία κατεύθυνση και μετα παγιωνεται η υπόσταση σου όχι το αναποδο...με τις κατευθύνσεις και τις αποφάσεις που επιλεγεις κάθε μέρα στη ζωή σου...δεν πέφτει ξαφνικά η παγιωμένη μας προσωπικοτητα και υπόσταση ως ολοκληρωμενη ατομικοτητα απο τον ουρανο...Θα μου πεις με βαση ποια κριτήρια θα τις παίρνεις τις αποφασεις; Ευχεσαι να ειχες την προσωπική "υπόσταση" που λες εξαρχης για να είσαι σίγουρος για αυτά τα κριτήρια, να ξέρεις σίγουρα τι θελεις...και στέκει αυτό. Για αυτό τα βάζεις με αυτη τη σειρα στη λίστα σου ας πουμε...Ειναι ομως κύκλος...
Αν δεν ξεκινήσεις να κάνεις επιλογές δεν θα κάνεις τίποτα...και ο λόγος που παγωνεις ίσως και δεν τις κάνεις είναι ότι θέλεις να κάνεις τις σωστές έτσι δεν είναι; Θέλεις ένα mission στη ζωή σου ένα σκοπό, προσωπικό...ξεκάθαρο, σχεδιασμένο εξαρχης...Αλλά η μικρή μικρη μου εμπειρία δείχνει πως ότι μονοπάτι και να διαλέξουμε καμία φορα τα πραγματα δεν βγαινουν όπως τα περιμενουμε/σχεδιαζουμε, είναι απρόβλεπτα.
Μάλλον για αυτό νιώθεις ίσως λίγο χαμένος/παγιδευμενος...θέλεις να προβλέψεις καθε πιθανη έκβαση της κάθε απόφασης σου αλλά δεν υπάρχουν σιγουρακια και αυτό βασανίζει λιγο το μεθοδικό σου μυαλό...και σε κάνει ίσως να αναβαλλεις πράγματα; Να κολλάει λίγο; Να παγώνει; Το κάνω κι εγώ...από ένα σημείο και μετά όμως προσπαθώ να κάνω τις καλύτερες δυνητικά για μένα αποφάσεις αλλά και να αφηνομαι και στην αβεβαιότητα, προσπαθώ μα συμφιλιωθω με το απρόβλεπτο και το "πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπιδα" λολ...δες το αισιοδοξα:

Είναι τρομακτικό να μη χώρας πουθενά ναι, είναι δύσκολο να διαλέξεις μονοπάτι όταν θέλεις ή ζωή σου να έχει ένα προσωπικό νοημα για εσένα και δεν αρκεισαι στο ότι φάμε και ότι πιούμε...αλλά αντί να το βλέπεις ως "είμαι φτερό στον άνεμο", δες το ως ελευθερία..."έχω όλες τις επιλογές". Πόσο γαματο είναι αυτό; Φαντασου να έχεις επενδύσει χρονο κοπο όνειρα και κουραγιο σε κατι, είναι πιο δύσκολο να το αλλαξεις αν δεν ειναι αυτο που εψαχνες τελικα...
Και αλίμονο δεν σε παροτρυνω να είσαι αιθεροβαμων, πάντα πρέπει να ζυγιζουμε τις επιλογές μας...αλλά περα απο τον φόβο ή την ανησυχια θα μπορούσες ίσως να αισθανθείς και λίγο ενθουσιασμό..."για να δω τι επιλογές έχω;" Και βουρ...μην το υπεραναλυεις...ξεκινα να κάνεις επιλογές. Κι εκεί πιστεύω θα βρεις σταδιακά τον εαυτό σου, την υπόσταση σου, το "είμαι αυτός"...
Ίσως δεν θα σου βγουνε όλες οι επιλογές σε καλό...αλλά κάθε λάθος επιλογή σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στις σωστες... :)

Μου έκανε εντύπωση μία φράση σου... Οτι ο εαυτός σου τώρα "απλά αναπνέει και ζητάει αξιοπρέπεια"...συριε αυτό ακριβώς κάνει ένα τερααααστιο ποσοστό νέων σε αυτή τη χώρα τωρα... :P
Πιο φυσιολογική και κοινοτυπη ανησυχια πεθαίνεις...
Φαίνεσαι έξυπνος άνθρωπος πάντως, αφού το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση πιστεύω θα τη βρεις την άκρη...

Τα πραγματα ειναι πολυ δυσκολα για ολους και ειμαστε ισως σε μια φαση , "ο σωζον εαυτω σωθητω" στην Ελλαδα. Μπορει να μην εχουμε να αντιμετωπισουμε καποιο παγκοσμιο πολεμο , οπως παλιοτερες γενιες, αλλα και αυτο που αντιμετωπιζουμε δεν ειναι λιγο. Για μενα γραφεται ιστορια αυτη τη στιγμη στη χωρα, μια ιστορια που δεν βλεπω να ξεμπερδευουμε και ολοι προσπαθουμε να γαντζωθουμε απο καπου. Πρεπει να νοιωθεις υπερηφανος ομως, γιατι αυτο που αντιμετωπισες ειναι μια απο τις πιο συντρηπτικες ασθενειες που μπορει να τυχουν σε ενα νεο ανθρωπο. Και οι εποχες δυσκολες. Και ομως δεν το εχεις βαλει κατω και μην το βαλεις ποτε.

Σείριε, μπορώ να καταλάβω πως είναι να μην μπορείς να πιστέψεις και να εμπιστευθείς τον εαυτό σου και να νοιώθεις εντελώς χαμένος μεσα στο περιβάλλον και στην πραγματικότητα. Δεν ξέρω πως είναι να έχεις βιώσει ή να βιώνεις την ψύχωση, αλλά τελικά δεν ξέρω και αν έχει και μεγάλη σημασία αυτό. Τα συναισθήματα είναι ιδια για όλα τα πλάσματα.
Αυτό που θα ήθελα να σου πω είναι πως μην βλέπεις μόνο την άσχημή σου πλευρά. Ακόμα και οι υγιής έχουν άσχημη πλευρά. Δεν είμαστε μόνο οι άσχημη ούτε μόνο η καλή πλευρά του εαυτού μας, είμαστε η συνισταμένη δυνατή αδυναμιών και δεξιοτήτων. Εγώ σε κάθε σου ποστ δεν βλέπω έναν άνθρωπο που μόνο νοσεί, αλλά βλέπω κι ένα άτομο με μεγάλη οξυδέρκεια, δοτικό που με πολύ ωριμότητα προσπαθεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, χωρίς περιττά λόγια χωρίς υστερίες και πίκρα και με μεγάλη αξιοπρέπεια. Μου θυμίζεις τον Πρίμο Λεβή που εγραφε κινηματογραφικά για τα βιωματά του.
Καταλαβαίνω πως είναι πολύ σκληρή η φάση της συνειδητοποίησης, όμως δεν νομίζω να χρειάζεται να τιμωρείς τον εαυτό σου περισσότερο με το να σκέφτεσαι όλα αυτά τα πράγματα, αρκετά σε τυραννά η ασθένεια. Αγκάλιασε τις αδυναμίες σου Σείριε, δες πως αν και η ασθένεια είναι τρομερά άδικη, εσύ την έχεις κερδίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, φαίνεται. Δεν νομίζω πως δε θα καταφέρεις να εντοπίσεις πράγματα τα οποία μπορείς να κάνεις και να σε κάνουν περήφανο.
Ότι καλύτερο ΄Σείριε

@nick Ναι νομίζω χρειάζεται η εξειδίκευση για αρχή και αυτό επιδιώκω. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μπω σε Δημόσιο ΙΕΚ κ τα ιδιωτικά κοστίζουν αρκετά για την τσέπη μου.

@Ναταλία νομίζω όλοι λίγο πολύ έχουμε περάσει από το στάδιο αμφισβήτησης των επιλογών μας και του σημείου που μας έφτασαν. Δεν μπορείς να γνωρίζεις για το αν κάνεις σωστές επιλογές παρά μόνο από το αποτέλεσμα που έχουν κ την πορεία σου. Θα ήθελα να ρισκάρω παραπάνω αλλά να ήμουν κ σε θέση να υποστηρίξω αυτό το ρίσκο. Απαιτεί μια δύναμη αυτό νομίζω και να έχεις μια εμπειρία. Τώρα σίγουρα προσπαθώ να κινούμε σε πιο σίγουρα μονοπάτια,θεωρητικά σίγουρα. Τίποτα δεν είναι απόλυτα σίγουρο και θα έλεγα ότι απλά προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο προσεκτικός στις επιλογές μου χωρίς πάντα να το πετυχαίνω.
Η αλήθεια είναι ότι έναν εγκλωβισμό και ένα μούδιασμα καθώς είναι μεγάλο το διάστημα της ανάρρωσης το νιώθω.
Για υπόσταση το εννοώ περισσότερο ως μια ταυτότητα. Καμιά σχέση με διχασμένη προσωπικότητα. Είναι ένα αίσθημα περισσότερο σαν ο άνθρωπος να είναι ένα δοχείο εμπειριών,πεποιθήσεων,αξιώ ν,σκέψεων,συναισθημάτων κ κάποιος να το άδειασε ή να έβαλε έναν φακό που διαστρεβλώνει αυτό που βλέπεις.

@keep walking Νομίζω είμαστε σε κάτι πολύ χειρότερο από παγκόσμιο πόλεμο. Είναι ένας πόλεμος πολύ πιο ύπουλος. Σαν αργή ασθένεια που ενώ ξέρεις ότι θα σε φέρει σε αδιέξοδο υπάρχει η ηλίθια ελπίδα όπου αναμένεις για κάτι καλύτερο χωρίς να ξέρεις τον τρόπο να το διεκδικήσεις γιατί σου είναι πρωτόγνωρο όλο αυτό. Νομίζω όπως έλεγε ο Κροπότκιν που είναι πολύ ενδιαφέρον τύπος χωρίς να με κατατάσσω στους αναρχικούς , η αλληλεγγύη είναι βασικό κομμάτι μιας κοινωνίας που δείχνει και τις δυνατότητες επιβίωσης της. Νομίζω αυτό μας λείπει σε αυτές τις εποχές. Όπως είπες είμαστε σε μια φάση ''ο σώζων εαυτόν,σωθήτο'' κάτι που μεγαλώνει τον ατομικισμό και τον φθόνο για την τυχόν ευημερία των γύρω μας και την χαρά μας για τις κακοτυχίες τους.

@kutschunie Ναι νομίζω πως χρειάζεται να είμαι πιο επιεικής και καλός με τον εαυτό μου και να αναδείξω τα θετικά μου στοιχεία όσο μπορώ.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!!