Ψυχικές διαταραχές - ένας φαύλος κύκλος;
Καλησπέρα σε παλιούς και νέους φίλους,
Παλεύω - συνειδητά - με αρρωστοφοβία και αγχωδη διαταραχή από το 2010 περίπου. Και λεω συνειδητά γιατι οσο μεγαλωνω αντιλαμβανομαι οτι δεν υπηρχε καποια στιγμη στη ζωη μου ακομα και ως παιδι, που να μην υπηρχε κατι που να με αγχωνει. Ευχαριστα ή δυσαρεστα. και να μην υπηρχε το δημιουργούσα.
Μετά λοιπον απο τη συνειδητοποιηση οτι τελικα υπάρχει και μια κληρονομικοτητα καταθλιψης στην οικογενεια αλλα και οτι εγω νοσούσα πραγματικα γιατι η καθημερινοτητα μου εγινε αφορητη -ξερετε, πανικοι, απωλεια ορεξης, φοβος θανατου εμμονες με ασθενειες, απανωτες εξετασεις - ενας φιλος πια, νευρολογος μου εγραψε τα ladose μαζι με lexotanil. Αφου μετα από περιπου μηνα ηρθα στα ισια μου και ξεκινησα τις ψυχοθεραπειες μπορω να πω οτι περασαν καποια 2-3 χρονια χωρις φαρμακα. με κρισεις που με επιαναν κατα διαστηματα αλλα τις αντιμετωπιζα. ωσπου περισυ τετοια εποχη ξανα τα ιδια και χειροτερα.(αν καποιος εχει διαβασει παλια μου ποστ θα καταλαβει).
Γενικα πιστευω οτι η χειροτερη καταπιεση, εμας των ανθρωπων που εχουμε αντιληφθει τι μας συμβαινει (γιατι ξερετε ειναι πολλοι εκει εξω που δεν θα το αντιληφθουν ποτε) ειναι οτι το παλευουμε να ειμαστε φυσιολογικοι και μερικες φορες και τα "καραγκιοζακια " της παρεας για να νιωσουμε ακομα και εμεις καλυτερα.
Ας ελθω ομως στο δια ταυτα. Περισυ λοιπον, δοκιμασα παλι ψυχοθεραπεια με ψυχιατρο αυτη τη φορα. Το μονο καλο που εκανε ηταν να μου γραψει εξετασεις και νεα φαρμακα. Το ladose, αυτη τη φορα δεν εκανε το θαυμα του. Αντιθετα το εφεξορ λειτουργησε σχεδον αμεσως. Το παιρνω ενα χρονο τωρα αλλα θελω να το κοψω πια. Το κακο ειναι το εξης: εκοψα τον ψυχιατρο σχεδον στις 4 συνεδριες. Μου ειχε πει ολη την ιστορια της ζωης του. δεν ειχα μιλησει καθολου και πληρωνα και απο πανω. ή ισως απλα να μην "ταιριαξαμε".
Νομιζω 3 πραγματα. Οτι εχω περασει στην μανιοκαταθλιψη. ισως οριακα. το εφεξορ επισης δουλευει αλλα με εχει στο ρελαντι. ΦΥΣΙΚΑ παιρνω μισο λεξοτανιλ καθε βραδυ ή σχεδον. και φυσικα φαρμακα για παλινδρομηση (που εχω και ισως λογω του εφεξορ) και κιλα που πηρα γιατι τρωω βλακειες (δεν εχω ορεξη για φυσιολογικο φαγητο). Φυσικα μηδενικη διαθεση για παρεες και εξω. Σε αυτο συνετελεσε και η απορριψη ενος πολυ καλου μου φιλου που χωρίς λογο εξαφανιστηκε απο τη ζωη μου.
Τι σας λεω και εγω τωρα.... οπως και να εχει ευχαριστω που με διαβασατε, αν καποιος νιωθει τα ιδια ή ενιωσε τα ιδια και καπως τα ελυσε εδω ειμαι να τα πουμε, οπως επισης αν εχετε καποιον καλο ψυχολογο/ψυχιατρο θα χαιρομουν να μου στελνατε μηνυμα μηπως και (αθηνα μενω).
Αναρωτιεμαι παντως, δηλαδη οσοι καναμε αυτο το ταξιδι εντος μας - το οποιο αν και τρομακτικο ειναι ομορφο - θα ηρεμησουμε ποτε;