Δεν ξέρω αν είναι αρρωστοφοβια, ή αν όντως έχω κάτι...

Καλησπέρα σας! Σίγουρα θα έχετε δει πάρα πολλά τέτοια θέματα, ίσως έχετε κουραστεί κιόλας να απαντάτε απλά έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον χωρίς να με αποπαρει και νιώθω ότι τους δικούς μου τους έχω κουράσει ήδη πολύ με αυτό το θέμα. Είμαι 21 χρόνων φοιτήτρια . Η χρονιά που πέρασε ήταν πολύ στρεσσογονα για μένα, καθώς η σχέση μου ήταν πάρα πολύ κακή και γενικά υπήρχαν πιεστικές συνθήκες εδώ κι εκεί στο περιβάλλον μου. Αυτό ίσως να οδήγησε στην επανεμφάνιση της φοβίας μου του θανάτου. Ώρες περνουσα αγωνίας και απογνωσης. Δεν ήθελα να μείνω μόνη μου στις σκέψεις μου, χρειαζόμουν κάποιον να κοιμάται δίπλα μου, με έπιανε σε λεωφορεία και στο δρόμο αυτός ο φόβος. Το καλοκαίρι τον άγγιξα όσο μπόρεσα και άρχισα να γράφω γι αυτόν και με την φοβερή βελτίωση της σχέσης μου το θέμα άρχισε να υποχωρεί σχεδόν εντελώς. Έλα όμως που εκεί άρχισαν τα σωματικά συμπτώματα : κούραση, ζαλαδες, σφιξιμο στο στήθος, ταχυκαρδία... (πήγαμε και στα επειγοντα ενώ διακοπαραμε). Γυρνάω Αθήνα και ξεκινάω τα απανωτά ραντεβού με τους γιατρούς. Πρώτα στον γυναικολογο (προληπτικά) και τελικά βγήκε ότι έχω πρόβλημα (hpv και αλλοίωση τραχήλου τύπου 1) από εκεί που δεν το περίμενα. Εκεί το άγχος κορυφωθηκε, ειδικά μέχρι να μάθω λεπτομέρειες, (όλος ο Σεπτέμβρης χάλια δηλαδή) έγινε τρόμος και τα συμπτώματα τα άλλα εξακολουθουσαν και αφού αποφάσισα τελικά να ηρεμήσω. Οι σφαχτες στο στήθος έγιναν τόσο εντονοι που πήγαμε στα επειγοντα (πάλι!) και κάτσαμε μέχρι τα χαράματα για να μου πουν ότι μάλλον είναι μυοσκελετικο. Οπότε αποφάσισα να αγνοησω τα συμπτώματα. Όντας λοιπόν ήρεμη τον Οκτώβρη και ενώ έχει υποχωρήσει η κούραση και οι ζαλαδες, τώρα από το πουθενά έχω ανισορροπιες στην θερμοκρασία μου (35.8-37.2) περιοδικά- κυρίως 37,2 πάντως εμφανιζω - έχω ένα φοβερό πόνο στη πλάτη και μπροστά χαμηλά, που ενώ ο γιατρός μου είπε ότι είναι κολικος νεφρου, ο υπερηχος και τα ουρα βγήκαν άριστα. :| Και αυτό που με ανησυχεί είναι οι πόνοι στις αρθρώσεις και τους μύες ή τα κόκαλα των άκρων. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Δεν είμαι πια αγχωμενη καθόλου. Παλαιότερα μπορεί να είχα μια γρίπη ή πληγή ή οτιδήποτε και δεν με πειραζε καθόλου. Πλέον έχω συμπτώματα που δεν μπορώ να καταλάβω από που έρχονται και οι γιατροί με ξεπετανε επειδή είμαι μικρή και δεν το ψάχνουν παραπέρα. Ειδικά ο πόνος στα άκρα και τα γόνατα ή τους αγκωνες... Είμαι φυσιολογικού βάρους, παλιά γυμναζομουν καθημερινά (πλέον δυστυχώς όχι) και δεν έχω κάποιο ιστορικό. Τι μπορεί να το προκαλεί;
Έχει κάποιος κάποια παρόμοια εμπειρία; Μήπως έχω δηλαδή κάτι που θέλει παραπάνω ψάξιμο ή είναι όλα απορροια του προηγούμενου άγχους και απλά θα πρέπει να τα αγνοώ μέχρι να νιώθω εντελώς καλά;
Συγγνώμη αν σας κουράζω, αλλά είχα την ανάγκη κάποιος να με ακούσει και να μου μιλήσει και όχι να εκμηδενισει το πρόβλημα μου...
Υ.Γ Εν τω μεταξύ σαν μη φτανανε όλα αυτά, έπαθα και φαρυγγιτιδα τώρα :ρ (η τουλάχιστον έτσι συμπερανε ο παθολογος)

Το πιστεύεις ότι είχα ίδια και χειρότερα από εσένα και οι γιατροί δεν έβρισκαν τίποτα; Μέχρι και μαγνητική έκανα και ήταν άριστη!
Ζαλάδες, ταυκαρδίες, βραδυκαρδίες, χαμηλό ζάχαρο, τρέμουλο, αποπροσωποποίηση (ππου εύχομαι ούτε ο εχθρός μ να μην έχει) και το καλύτερο; Τάσεις λυποθημίας. Να θέλω ν λυποθημήσω, να λέω τώρα σβήνω τελίωσα και να μη μου έρχετε η λυποθημία. Ήμουν ένα φυτό. Με το ζόρι πήγαινα τουαλέτα.
Ξέρεις που θέλω να καταλήξω; Είχα χρόνια άγχος "κρυφό". Και εγώ νόμιζα ότι δεν είχα. Όταν με ρωτούσαν οι γιατροί έλεγα δεν αγχόνομαι.
Όλα άρχισαν για μένα το Απρίλιο του 2015 μετά απο ένα ισχυρό σόκ και στεναχώρια ταυτόχρονα ξέσπασε...
Θέλω να σου δώσω να καταλάβεις ότι ίσως έχεις κρυφό άγχος, ότι μετά απο αυτή τη στρεσογόνο περίοδο ξεσπάει ο οργανισμός.
Δοκίμασε να κάνεις ότι σε χαλαρώνει πχ μουσική, ζεστο μπανάκι τσαγάκι, καλο υπνο αν ειναι εφικτο και ασκήσεις αναπνοής. Πολύ σημαντικό.
και αν μπορείς να μη κάνεις άσχημες σκέψεις. Σιγά σιγά. Εγώέτσι έγινα καλά. ΣΤην κυριολεξία. Όχι απλός μειώθηκαν τα συμπτώματα. ΕΓΙΝΑ ΚΑΛΑ!!!!!

Αχ σ'ευχαριστώ πάρα πολύ ειλικρινά. Με καθυσηχαζουν πολύ αυτά. Και ευχαριστώ για το χρόνο σου. Μακάρι να είναι ψυχολογικό όλο αυτό, ειλικρινά το εύχομαι.

Quote:

---

Originally Posted by Katerina13

Καλησπέρα σας! Σίγουρα θα έχετε δει πάρα πολλά τέτοια θέματα, ίσως έχετε κουραστεί κιόλας να απαντάτε απλά έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον χωρίς να με αποπαρει και νιώθω ότι τους δικούς μου τους έχω κουράσει ήδη πολύ με αυτό το θέμα. Είμαι 21 χρόνων φοιτήτρια . Η χρονιά που πέρασε ήταν πολύ στρεσσογονα για μένα, καθώς η σχέση μου ήταν πάρα πολύ κακή και γενικά υπήρχαν πιεστικές συνθήκες εδώ κι εκεί στο περιβάλλον μου. Αυτό ίσως να οδήγησε στην επανεμφάνιση της φοβίας μου του θανάτου. Ώρες περνουσα αγωνίας και απογνωσης. Δεν ήθελα να μείνω μόνη μου στις σκέψεις μου, χρειαζόμουν κάποιον να κοιμάται δίπλα μου, με έπιανε σε λεωφορεία και στο δρόμο αυτός ο φόβος. Το καλοκαίρι τον άγγιξα όσο μπόρεσα και άρχισα να γράφω γι αυτόν και με την φοβερή βελτίωση της σχέσης μου το θέμα άρχισε να υποχωρεί σχεδόν εντελώς. Έλα όμως που εκεί άρχισαν τα σωματικά συμπτώματα : κούραση, ζαλαδες, σφιξιμο στο στήθος, ταχυκαρδία... (πήγαμε και στα επειγοντα ενώ διακοπαραμε). Γυρνάω Αθήνα και ξεκινάω τα απανωτά ραντεβού με τους γιατρούς. Πρώτα στον γυναικολογο (προληπτικά) και τελικά βγήκε ότι έχω πρόβλημα (hpv και αλλοίωση τραχήλου τύπου 1) από εκεί που δεν το περίμενα. Εκεί το άγχος κορυφωθηκε, ειδικά μέχρι να μάθω λεπτομέρειες, (όλος ο Σεπτέμβρης χάλια δηλαδή) έγινε τρόμος και τα συμπτώματα τα άλλα εξακολουθουσαν και αφού αποφάσισα τελικά να ηρεμήσω. Οι σφαχτες στο στήθος έγιναν τόσο εντονοι που πήγαμε στα επειγοντα (πάλι!) και κάτσαμε μέχρι τα χαράματα για να μου πουν ότι μάλλον είναι μυοσκελετικο. Οπότε αποφάσισα να αγνοησω τα συμπτώματα. Όντας λοιπόν ήρεμη τον Οκτώβρη και ενώ έχει υποχωρήσει η κούραση και οι ζαλαδες, τώρα από το πουθενά έχω ανισορροπιες στην θερμοκρασία μου (35.8-37.2) περιοδικά- κυρίως 37,2 πάντως εμφανιζω - έχω ένα φοβερό πόνο στη πλάτη και μπροστά χαμηλά, που ενώ ο γιατρός μου είπε ότι είναι κολικος νεφρου, ο υπερηχος και τα ουρα βγήκαν άριστα. :| Και αυτό που με ανησυχεί είναι οι πόνοι στις αρθρώσεις και τους μύες ή τα κόκαλα των άκρων. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Δεν είμαι πια αγχωμενη καθόλου. Παλαιότερα μπορεί να είχα μια γρίπη ή πληγή ή οτιδήποτε και δεν με πειραζε καθόλου. Πλέον έχω συμπτώματα που δεν μπορώ να καταλάβω από που έρχονται και οι γιατροί με ξεπετανε επειδή είμαι μικρή και δεν το ψάχνουν παραπέρα. Ειδικά ο πόνος στα άκρα και τα γόνατα ή τους αγκωνες... Είμαι φυσιολογικού βάρους, παλιά γυμναζομουν καθημερινά (πλέον δυστυχώς όχι) και δεν έχω κάποιο ιστορικό. Τι μπορεί να το προκαλεί;
Έχει κάποιος κάποια παρόμοια εμπειρία; Μήπως έχω δηλαδή κάτι που θέλει παραπάνω ψάξιμο ή είναι όλα απορροια του προηγούμενου άγχους και απλά θα πρέπει να τα αγνοώ μέχρι να νιώθω εντελώς καλά;
Συγγνώμη αν σας κουράζω, αλλά είχα την ανάγκη κάποιος να με ακούσει και να μου μιλήσει και όχι να εκμηδενισει το πρόβλημα μου...
Υ.Γ Εν τω μεταξύ σαν μη φτανανε όλα αυτά, έπαθα και φαρυγγιτιδα τώρα :ρ (η τουλάχιστον έτσι συμπερανε ο παθολογος)

---

Γεια σου,οταν λες φοβία θανατου περιγράψε μας τι ακριβώς σκέφτεσε οταν σε πιάνει ο φόβος ,πως τον αντιμετωπίζεις και πως περνάει??για να έχουμε μια ιδέα!!
Τα πρώτα συμπτωματα που λες ειναι ´κλασσικά´ συμπτωματα άγχους ...αγχωδης διαταραχή ...και ίσως σε κάποιο βαθμό πανικου...-τα υπόλοιπα ίσως θελουν ψάξιμο π.χ αυτο με τους αγκωνες ποδια χέρια που λες...-αλήθεια πως υποχωρούν αυτα?διαρκουν πολυ?γενικη εικόνα που δίνεις βέβαια για άγχος παει...

Τι ακριβώς σκέφτομαι; Χμ, συνήθως αρχίζει με το να συνειδητοποιω το ότι όλα κάποτε θα τελειώσουν. Ότι υπήρξα και πλέον δεν θα το ξέρω, δεν θα είμαι εγώ, ότι όλη αυτή η πραγματικότητα που ζω τώρα δεν θα υπάρχει πια ουσιαστικά και εγώ δεν θα ξέρω ότι υπήρξα. Ότι γενικά θα επιστρέψω από εκεί που ήρθα (στην ανυπαρξια) και επειδή εγώ αυτό το σκέφτομαι με το συνειδητο μυαλό που έχω τώρα, το οποίο αντιλμβανεται μόνο ιδέες που έρχονται από τον υλικό κόσμο, με αγχώνει αυτή η κατάσταση. Ένιωθα απόγνωση γιατί μέσα μου δεν είναι λύση ούτε η αιώνια ζωή ούτε ο θάνατος και πως βρίσκομαι σε μια κατάσταση παγιδευμενη χωρίς να γνωρίζω την ουσία της τουλάχιστον. Αλλά πλέον το έχω ξεπεράσει αυτό για την ώρα, με όλα αυτά που μου συμβαίνουν ή επειδή το έψαξα λίγο. Και τέλος πάντων, βλέπω ότι όσο προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο με βασάνιζε. Ως που πλέον προσπάθησα να προσδωσω το δικό μου νόημα σε αυτή τη κατάσταση. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Οπότε γιατί να με νοιάζει ο επικείμενος μόνιμος θάνατος, ενώ τον επιβιωνω καθημερινά; Προτιμώ να ζήσω, γι αυτά που ήρθα, για τη στιγμή αυτή που νιώθω ότι υπάρχω. Είναι περίεργο το μυαλό μου και έχω καιρό μπροστά μου να το καταλάβω. Έχω περάσει και διατροφική διαταραχή λόγω αυτών (μια ωραιοτατη βουλιμια να την φας - και μετά να την ξερασεις - στο πιάτο) .
Λοιπόν τώρα όσον αφορά τα συμπτώματα, έρχονται και φεύγουν ανάλογα με τη μέρα... Άλλες φορές πονάω για κάποια ώρα και μου περνάει, άλλες πάλι ένα αρκετό κομμάτι της μέρας, ίσως προς το βράδυ κυρίως. Δεν είναι παραλυτικος, ούτε έντονος πόνος, απλά είναι σίγουρα ενοχλητικός και ανησυχητικός...

εφοσον εχεις κανει τις απαραιτητες εξετασεις και δεν εχει βρεθει τιποτα ....εχεις μαλλονα ρρωστοφοβια..η καλυτερα αγχος μην παθεις τπτ...γτ οταν εχεις αρρωστοφοβια..σε μια ημερα σκεφτεσαι πανω απο 20 αρρωστιες..και με το παραμικρο σε πιανει φοβερο αγχος

Quote:

---

Originally Posted by Katerina13

Καλησπέρα σας! Σίγουρα θα έχετε δει πάρα πολλά τέτοια θέματα, ίσως έχετε κουραστεί κιόλας να απαντάτε απλά έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον χωρίς να με αποπαρει και νιώθω ότι τους δικούς μου τους έχω κουράσει ήδη πολύ με αυτό το θέμα. Είμαι 21 χρόνων φοιτήτρια . Η χρονιά που πέρασε ήταν πολύ στρεσσογονα για μένα, καθώς η σχέση μου ήταν πάρα πολύ κακή και γενικά υπήρχαν πιεστικές συνθήκες εδώ κι εκεί στο περιβάλλον μου. Αυτό ίσως να οδήγησε στην επανεμφάνιση της φοβίας μου του θανάτου. Ώρες περνουσα αγωνίας και απογνωσης. Δεν ήθελα να μείνω μόνη μου στις σκέψεις μου, χρειαζόμουν κάποιον να κοιμάται δίπλα μου, με έπιανε σε λεωφορεία και στο δρόμο αυτός ο φόβος. Το καλοκαίρι τον άγγιξα όσο μπόρεσα και άρχισα να γράφω γι αυτόν και με την φοβερή βελτίωση της σχέσης μου το θέμα άρχισε να υποχωρεί σχεδόν εντελώς. Έλα όμως που εκεί άρχισαν τα σωματικά συμπτώματα : κούραση, ζαλαδες, σφιξιμο στο στήθος, ταχυκαρδία... (πήγαμε και στα επειγοντα ενώ διακοπαραμε). Γυρνάω Αθήνα και ξεκινάω τα απανωτά ραντεβού με τους γιατρούς. Πρώτα στον γυναικολογο (προληπτικά) και τελικά βγήκε ότι έχω πρόβλημα (hpv και αλλοίωση τραχήλου τύπου 1) από εκεί που δεν το περίμενα. Εκεί το άγχος κορυφωθηκε, ειδικά μέχρι να μάθω λεπτομέρειες, (όλος ο Σεπτέμβρης χάλια δηλαδή) έγινε τρόμος και τα συμπτώματα τα άλλα εξακολουθουσαν και αφού αποφάσισα τελικά να ηρεμήσω. Οι σφαχτες στο στήθος έγιναν τόσο εντονοι που πήγαμε στα επειγοντα (πάλι!) και κάτσαμε μέχρι τα χαράματα για να μου πουν ότι μάλλον είναι μυοσκελετικο. Οπότε αποφάσισα να αγνοησω τα συμπτώματα. Όντας λοιπόν ήρεμη τον Οκτώβρη και ενώ έχει υποχωρήσει η κούραση και οι ζαλαδες, τώρα από το πουθενά έχω ανισορροπιες στην θερμοκρασία μου (35.8-37.2) περιοδικά- κυρίως 37,2 πάντως εμφανιζω - έχω ένα φοβερό πόνο στη πλάτη και μπροστά χαμηλά, που ενώ ο γιατρός μου είπε ότι είναι κολικος νεφρου, ο υπερηχος και τα ουρα βγήκαν άριστα. :| Και αυτό που με ανησυχεί είναι οι πόνοι στις αρθρώσεις και τους μύες ή τα κόκαλα των άκρων. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Δεν είμαι πια αγχωμενη καθόλου. Παλαιότερα μπορεί να είχα μια γρίπη ή πληγή ή οτιδήποτε και δεν με πειραζε καθόλου. Πλέον έχω συμπτώματα που δεν μπορώ να καταλάβω από που έρχονται και οι γιατροί με ξεπετανε επειδή είμαι μικρή και δεν το ψάχνουν παραπέρα. Ειδικά ο πόνος στα άκρα και τα γόνατα ή τους αγκωνες... Είμαι φυσιολογικού βάρους, παλιά γυμναζομουν καθημερινά (πλέον δυστυχώς όχι) και δεν έχω κάποιο ιστορικό. Τι μπορεί να το προκαλεί;
Έχει κάποιος κάποια παρόμοια εμπειρία; Μήπως έχω δηλαδή κάτι που θέλει παραπάνω ψάξιμο ή είναι όλα απορροια του προηγούμενου άγχους και απλά θα πρέπει να τα αγνοώ μέχρι να νιώθω εντελώς καλά;
Συγγνώμη αν σας κουράζω, αλλά είχα την ανάγκη κάποιος να με ακούσει και να μου μιλήσει και όχι να εκμηδενισει το πρόβλημα μου...
Υ.Γ Εν τω μεταξύ σαν μη φτανανε όλα αυτά, έπαθα και φαρυγγιτιδα τώρα :ρ (η τουλάχιστον έτσι συμπερανε ο παθολογος)

---

Πανε σε ψυχιατρο να βρεις την υγεια σου.

Έκανα κάτι συνεδριες λόγω της διατροφικης διαταραχης, αλλά δεν βοήθησε πολύ σε αυτόν τον τομέα (της ελαφρώς υποχονδριας φύσης μου δηλαδή)

Quote:

---

Originally Posted by Katerina13

Τι ακριβώς σκέφτομαι; Χμ, συνήθως αρχίζει με το να συνειδητοποιω το ότι όλα κάποτε θα τελειώσουν. Ότι υπήρξα και πλέον δεν θα το ξέρω, δεν θα είμαι εγώ, ότι όλη αυτή η πραγματικότητα που ζω τώρα δεν θα υπάρχει πια ουσιαστικά και εγώ δεν θα ξέρω ότι υπήρξα. Ότι γενικά θα επιστρέψω από εκεί που ήρθα (στην ανυπαρξια) και επειδή εγώ αυτό το σκέφτομαι με το συνειδητο μυαλό που έχω τώρα, το οποίο αντιλμβανεται μόνο ιδέες που έρχονται από τον υλικό κόσμο, με αγχώνει αυτή η κατάσταση. Ένιωθα απόγνωση γιατί μέσα μου δεν είναι λύση ούτε η αιώνια ζωή ούτε ο θάνατος και πως βρίσκομαι σε μια κατάσταση παγιδευμενη χωρίς να γνωρίζω την ουσία της
μιας που εισαι online τέτοια ώρα..ενδιαφέρον έχουν αυτα που λες αλλα χρήζει μεγάλης συζήτησης:)φιλόσοφο-ψυχοθεραπευτικου τύπου:)-
Λοιπόν τώρα όσον αφορά τα συμπτώματα, έρχονται και φεύγουν ανάλογα με τη μέρα... Άλλες φορές πονάω για κάποια ώρα και μου περνάει, άλλες πάλι ένα αρκετό κομμάτι της μέρας, ίσως προς το βράδυ κυρίως. Δεν είναι παραλυτικος, ούτε έντονος πόνος, απλά είναι σίγουρα ενοχλητικός και ανησυχητικός...

---

Που ειναι ο πονος κυριως?οτι έρχετε φεύγει ένας πονος -οπως εχω πει και άλλες φορές μας δείχνει οτι ειναι ψυχολογικής αιτιολογίας -άρα στοχευόυμε εκει.

μιας που εισαι online τέτοια ώρα..ενδιαφέρον έχουν αυτα που λες αλλα χρήζει μεγάλης συζήτησηςφιλόσοφο-ψυχοθεραπευτικου τύπου-
Έγραψα και αυτο απλώς μπερδεύτηκαν τα λόγια μέσα στο κείμενο σου...

Quote:

---

Originally Posted by Katerina13

Καλησπέρα σας! Σίγουρα θα έχετε δει πάρα πολλά τέτοια θέματα, ίσως έχετε κουραστεί κιόλας να απαντάτε απλά έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον χωρίς να με αποπαρει και νιώθω ότι τους δικούς μου τους έχω κουράσει ήδη πολύ με αυτό το θέμα. Είμαι 21 χρόνων φοιτήτρια . Η χρονιά που πέρασε ήταν πολύ στρεσσογονα για μένα, καθώς η σχέση μου ήταν πάρα πολύ κακή και γενικά υπήρχαν πιεστικές συνθήκες εδώ κι εκεί στο περιβάλλον μου. Αυτό ίσως να οδήγησε στην επανεμφάνιση της φοβίας μου του θανάτου. Ώρες περνουσα αγωνίας και απογνωσης. Δεν ήθελα να μείνω μόνη μου στις σκέψεις μου, χρειαζόμουν κάποιον να κοιμάται δίπλα μου, με έπιανε σε λεωφορεία και στο δρόμο αυτός ο φόβος. Το καλοκαίρι τον άγγιξα όσο μπόρεσα και άρχισα να γράφω γι αυτόν και με την φοβερή βελτίωση της σχέσης μου το θέμα άρχισε να υποχωρεί σχεδόν εντελώς. Έλα όμως που εκεί άρχισαν τα σωματικά συμπτώματα : κούραση, ζαλαδες, σφιξιμο στο στήθος, ταχυκαρδία... (πήγαμε και στα επειγοντα ενώ διακοπαραμε). Γυρνάω Αθήνα και ξεκινάω τα απανωτά ραντεβού με τους γιατρούς. Πρώτα στον γυναικολογο (προληπτικά) και τελικά βγήκε ότι έχω πρόβλημα (hpv και αλλοίωση τραχήλου τύπου 1) από εκεί που δεν το περίμενα. Εκεί το άγχος κορυφωθηκε, ειδικά μέχρι να μάθω λεπτομέρειες, (όλος ο Σεπτέμβρης χάλια δηλαδή) έγινε τρόμος και τα συμπτώματα τα άλλα εξακολουθουσαν και αφού αποφάσισα τελικά να ηρεμήσω. Οι σφαχτες στο στήθος έγιναν τόσο εντονοι που πήγαμε στα επειγοντα (πάλι!) και κάτσαμε μέχρι τα χαράματα για να μου πουν ότι μάλλον είναι μυοσκελετικο. Οπότε αποφάσισα να αγνοησω τα συμπτώματα. Όντας λοιπόν ήρεμη τον Οκτώβρη και ενώ έχει υποχωρήσει η κούραση και οι ζαλαδες, τώρα από το πουθενά έχω ανισορροπιες στην θερμοκρασία μου (35.8-37.2) περιοδικά- κυρίως 37,2 πάντως εμφανιζω - έχω ένα φοβερό πόνο στη πλάτη και μπροστά χαμηλά, που ενώ ο γιατρός μου είπε ότι είναι κολικος νεφρου, ο υπερηχος και τα ουρα βγήκαν άριστα. :| Και αυτό που με ανησυχεί είναι οι πόνοι στις αρθρώσεις και τους μύες ή τα κόκαλα των άκρων. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Δεν είμαι πια αγχωμενη καθόλου. Παλαιότερα μπορεί να είχα μια γρίπη ή πληγή ή οτιδήποτε και δεν με πειραζε καθόλου. Πλέον έχω συμπτώματα που δεν μπορώ να καταλάβω από που έρχονται και οι γιατροί με ξεπετανε επειδή είμαι μικρή και δεν το ψάχνουν παραπέρα. Ειδικά ο πόνος στα άκρα και τα γόνατα ή τους αγκωνες... Είμαι φυσιολογικού βάρους, παλιά γυμναζομουν καθημερινά (πλέον δυστυχώς όχι) και δεν έχω κάποιο ιστορικό. Τι μπορεί να το προκαλεί;
Έχει κάποιος κάποια παρόμοια εμπειρία; Μήπως έχω δηλαδή κάτι που θέλει παραπάνω ψάξιμο ή είναι όλα απορροια του προηγούμενου άγχους και απλά θα πρέπει να τα αγνοώ μέχρι να νιώθω εντελώς καλά;
Συγγνώμη αν σας κουράζω, αλλά είχα την ανάγκη κάποιος να με ακούσει και να μου μιλήσει και όχι να εκμηδενισει το πρόβλημα μου...
Υ.Γ Εν τω μεταξύ σαν μη φτανανε όλα αυτά, έπαθα και φαρυγγιτιδα τώρα :ρ (η τουλάχιστον έτσι συμπερανε ο παθολογος)

---

Τα ίδια ακριβώς συμπτώματα έχω και γω...μερικες φορες νοιώθω να καίγονται κιόλλας οι μυεις και οι αρθρωσεις στα ποδια χερια και γονατα...Ξεκίνησα απο εναν πόνο στο ισχίο...Επισκέφθηκα κατά σειρά νευρολογο,ορθοπεδικο(κανον τας αξονικες) και τελικως πηγα και σε ενδοκρινολογο οπου φαίνεται οτι υπάρχει μια προδιάθεση να ξεσπάσει θυροειδίτιδα Χασιμότο που πολυ πιθανον να προέρχονται τα συμπτώματα απο αυτό...Καθως ο θυροειδης επηρεαζει την λειτουργια ολου του σωματος καθως και την ψυχικη κατασταση...Οπότε μπορείς να δοκιμάσεις να πας σε εναν ενδοκρινολογο...