Originally Posted by
Katerina13
Καταρχάς πρέπει να ηρεμήσεις και να δεις το πρόβλημα από απόσταση. Η υπερφαγια δεν είναι "ασθένεια" από μόνη της, παρά ένα σύμπτωμα εσωτερικών αναταράξεων. Είτε αυτό έχει να κάνει με κάτι που το συνειδητοποιεις είτε είναι υποσυνείδητο. Πρέπει πρώτα να κάτσεις να αναλογιστεις τι είναι πράγματι αυτό που σε οδηγεί στην υπερφαγια. Είναι αυτή η κατάσταση με την υγεία σου τώρα που σε ανησυχεί και βλέπεις το φαγητό ως κάτι αγχολυτικο; Είναι κάτι άλλο βαθύτερο, μήπως, που τώρα με την αγχωδη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί (με την υγεία σου) βγαίνει στην επιφάνεια με την μορφή της υπερφαγιας; Πρέπει να πας πολύ πίσω και να δεις τι συμβαίνει. Και πως νιώθεις, γιατί έχεις αυτή την μεγάλη ανάγκη να φας, τι πρόκειται να σου προσφέρει αυτή η υπερκαταναλωση φαγητού; Είναι χαρά; Είναι ανακούφιση; Μήπως ασυνειδητα θες να ασχολείσαι με τις ενοχές που θα έχεις μετά τα επεισόδια, οπότε θα ασχολείσαι με αυτές και όχι με αυτό που πραγματικά σε απασχολεί; Μήπως δηλαδή όλο αυτό λειτουργεί για να σου αποσπάσει τη προσοχή από αυτα που συμβαίνουν μέσα σου;
Σε καταλαβαίνω απόλυτα, εγώ ήμουν σε αυτή τη φάση δύο με τρία χρόνια, με χειρότερη τη χρονιά που έδωσα δεύτερη φορά πανελλήνιες. Ήμουν μες το σπίτι συνέχεια και διάβαζα. Η μόνη μου έξοδος ήταν το γυμναστήριο ή κάνα Σάββατο βράδυ με το αγόρι μου. Προσπαθούσα πάρα πολύ να προσέξω τη διατροφή μου και το σώμα μου. Και μόνο η σκέψη του ότι πρέπει να προσέχω, με οδήγησε να καταναλωνω υπερογκες ποσότητες φαγητού. Δεν μπορείς να καταλάβεις... 52 κιλά άνθρωπος και έτρωγα όσο μια ποδοσφαιρική ομάδα μαζί! Υπήρχαν μέρες που έτρωγα τόσο που ζαλιζομουν και περίμενα κάνα μισάωρο για να μου φυγει η ζαλαδα και να ξαναφαω. Δεν υπήρχε λεπτό της μέρας που να μην είχα κάτι στο στόμα μου. Το κακό με μένα είναι ότι μετά ξερναγα και από τις τύψεις αλλά και από τη δυσφορια. Και έτσι κατέληξα με μια πολύ όμορφη βουλιμια. Το θέμα είναι όμως ότι δεν ήταν λόγω του γεγονότος ότι νόμιζα ότι δεν πρέπει να παχυνω, ή επειδή έδινα πανελλήνιες. Το άγχος των πανελληνίων ανεσυρε ένα άλλο πρόβλημα με το οποίο εγώ ήμουν ανικανη να ασχοληθώ εκείνη τη περίοδο, λόγω της πίεσης, και έτσι μου βγήκε σε ανασφάλειες για το σώμα μου (ενώ ήδη ήμουν λιποβαρης) και εν συνεχεία σε υπερφαγια-βουλιμια. Μόνο όταν έκατσα να ασχοληθώ σοβαρά και πήγα σε ψυχολόγο κατάφερα σιγά σιγά και με προσπάθεια να το αποβαλλω όλο αυτό. Και πλέον, εδώ και 6 μήνες δεν είχα κανένα υπερφαγικο επεισόδιο! Σταματάω να τρώω όταν δεν πεινάω άλλο! Ποια, εγώ; Που έκανα 35 ταξίδια στη κουζίνα τη μέρα! Με βοήθησε εκτός από την ψυχοθεραπεία και η ελαφριά γυμναστική και το περιβάλλον μου αλλά και το γεγονός ότι εμφανισα και εγώ ένα πρόβλημα υγείας και σκέφτηκα ότι η εμφάνιση είναι το λιγότερο που με νοιάζει πλέον και ότι δεν αξίζει να επιβαρυνω και άλλο τον οργανισμό μου. Μπορεί να νιώθεις αβοηθητη αυτή τη στιγμή, αλλά πίστεψε με υπάρχει τρόπος και ΘΑ τελειώσει όλο αυτό. Πάρε και ένα τηλέφωνο τον οργανισμό ΑΝΆΣΑ. Εγώ χωρίς αυτούς δεν ξέρω που θα ήμουν τώρα...
Δεν ξέρω αν μπορώ να σου δώσω καμία συμβουλή για την ώρα που σε πιάνουν τα επεισόδια, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι εκείνη την ώρα απλά ΘΕΣ ΝΑ ΦΑΣ ΤΑ ΠΆΝΤΑ και δε μπαίνεις σε διαδικασίες σκέψεις του στυλ "το χρειάζομαι να το φάω αυτό?" γιατί πολύ απλά όλο αυτό δεν γίνεται συνειδητά. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να αναλύσεις τη κατάσταση μέχρι να βρεις την άκρη της και όσο για εκείνη την ώρα... Εγώ προσπαθούσα να κάνω ανοστα τα φαγητά ώστε να μη με τραβάνε και να μην αγοράζω trigger foods, που για μένα ήταν τα μπισκότα, τα τυριά, οι πατάτες κ.α. Για ένα διάστημα αυτό, όχι για πάντα, προφανώς. Μέχρι να ξεκαθαρίσει το μυαλό σου για το τι συμβαίνει.
Συγγνώμη αν σε μπαφιασα με την πολυλογια μου και ελπίζω να βοήθησα :)
