συνανττηση με ψυχολογο

καλησπερα
πηγα προχτες σε μια ψυχολογο (εκτος απο αυτην που παω στο ΚΨΥ) στην Αθηνα που προθυμοποιηθηκε να με δει χωρις να πληρωσω.
η συνεδρια πηγε πολυ καλα.μου εξηγησε πως ολα τα συμπτωματα σχεδον ειναι αποτελεσμα της προσπαθειας του ψυχισμου μας να ανταπεξελθει στις δυσκολιες ακομα κι αν αυτη η προσπαθεια βγαινει με λαθος συμπτωματα προς τα εξω.συζητησαμε πολλα.

στο τελος μου ειπε το εξης: πρεπει να πιστεψεις οτι τα πραγματα μπορουν να πανε καλυτερα.το σκεφτομαι και το ξανασκεφτομαι αυτο αλλα ο φοβος ενος νεου επεισοδιου δε με αφηνει να σκεφτω ετσι.με κατακλυζει ο φοβος.οτι η ζωη μου μπορει να σταματησει ξανα.ισως φταει οτι δεν εχει περασει καιρος απο το τελευταιο επεισοδιο δε ξερω.

εσεις τι λετε?μπορειτε να ονειρευτειτε?μπορειτε να πειτε οτι τα πραγματα μπορουν να πανε καλυτερα?

εγω από χθες ονειρεύομαι ότι πιανω τα 8 μυρρια του τζοκερ... χεχε!

σημερα ηταν η κηδεια ενός 36χρονου... ανευρισμα στο κεφαλι σε ένα μηνα τον εριξε κατω...

μην μασας από την τρελα... ότι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο

https://www.youtube.com/watch?v=Jcr95uudZhE

Quote:

---

Originally Posted by boo

εσεις τι λετε?μπορειτε να ονειρευτειτε?μπορειτε να πειτε οτι τα πραγματα μπορουν να πανε καλυτερα?

---

oλοι εχουμε δικαιωμα στο ονειρο και στην ποιοτητα ζωης!

Η ανάρρωση από την ψύχωση προϋποθέτει κάποια στάδια που λίγο πολύ ολοι περνάμε. Όσο ζούμε ελπίζουμε αλλά γνωρίζω πως ακόμα και η ελπίδα στην αρχή της πάθησης είναι πολυτέλεια. Σε ρίχνει σε βαθύ πηγάδι και δυσκολεύεσαι να δεις φως. Η απόλυτη δυστυχία.
Έχω τα όνειρα μου αλλά γνωρίζω πως πρέπει να πηγαίνω βήμα βήμα και να βάζω ρεαλιστικούς στόχους. Απώτερος στόχος είναι να μπορώ να τα βγάζω πέρα όσο πιο ανεξάρτητα γίνεται. Φαντάζει πολύ δύσκολο αυτή την στιγμή. Θα δείξει. Προσπαθώ να δίνω ότι μπορώ κάθε μέρα αν και πολλές φορές πέφτω,απογοητεύομαι και μου φαίνονται όλα μάταια. Ξέρω όμως ότι και αυτά μέσα στο παιχνίδι είναι. Ξανασηκώνεσαι,προχωράς η ζωή μπορεί να είναι σκληρή αλλά είναι κ κάτι μαγικό που μόνο 1 φορά έχουμε την ευκαιρία να βιώσουμε.

Παντως παιδια, σάς θαυμαζω ολους για την αυτεπιγνωση που εχετε και τον αγωνα που κανετε!

δε ξερω αν βαζω ρεαλιστικους στοχους στη ζωη μου.θελω για παραδειγμα να ξανασπουδασω στα 29 μου.δε ξερω ποσο εφικτο ειναι και με χαλια οικονομικα.
ημουν για εναν καφε σημερα και το ψιλοσκεφτομουν και κατεληξα στο συμπερασμα πως ισως αξιζει να ελπιζεις ακομα και σε μερικα λεπτα ευτυχιας και χαμογελου που μπορει να ερθουν στο μελλον.αυτα ειναι ουτως η αλλως η ευτυχια.μικρες στιγμες..
ξερω πως ωρες ωρες αυτο φαινεται μικρο και ανουσιο τουλαχιστον σε μενα αλλα δεν εχω κατι καλυτερο να ελπιζω εχοντας παραλληλα το φοβο ενος επομενου επεισοδιου.
εσεις τι λετε?σε τι ελπιζουμε για να ξεπερασουμε τους φοβους μας?για να ξεπερασουμε τις δυσκολιες της οποιας παθησης εχει ο καθενας μας που μπορει να σταματαει τη ζωη μας ή το λιγοτερο να μας την κανει δυσκολη

Είναι λίγο πολύπλοκο στις ψυχολογικές παθήσεις καθώς αυτό που προσβάλεται είναι το ίδιο το μυαλό.Όχι ένα χέρι ή πόδι. Είναι η κινητήριος δύναμη. Η σκέψη και η ψυχολογία έχουν μια τεράστια δυναμική.

Άτομα ανάπηρα έχουν έναν τρόπο σκέψης και θέληση που τους παρακινεί να ξεπεράσουν τεράστια εμπόδια. Σε μας δεν ξέρω είναι κάπως διαφορετικά καθώς προσβάλεται αυτό ακριβώς το όργανο που δημιουργεί την θέληση για ζωή.

Προσωπικά δίνω ευκαιρία στα φάρμακα. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρία αυτά. Δεν είναι θεραπεία αλλά θα προσπαθήσω να βρω τα κατάλληλα φάρμακα στην κατάλληλη δοσολογία για να με βοηθήσουν να χτίσω. Να χτίσω κάτι καλύτερο. Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αυτό. Σίγουρα κάτι καλύτερο από την κόλαση που πέρασα.

H αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω πως είναι να αποθεραπεύεσαι από την ψυχωση, όμως οι φόβοι για επεισόδια υπήρχαν και υπάρχουν και στην κατάθλιψη. Η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή είναι η χρυσή τομή σε αυτό το πρόβλημα. Τα σωστά χάπια και η λήψη τους χωρίς διακοπές και σκέψεις για διακοπή, είναι ένα κόστος που χρειάζεται να δαπανηθεί ώστε να αποκλείσουμε όσο το δυνατόν σε μεγαλύτερο βαθμό την πιθανότητα επεισοδίου, παρα τις παρενέργειες. νομιζω πως οσο ΄καλή δουλειά και να κάνεις με δραστηριότητες ή ψυχοθεραπεία, αν τα συμπτώματα δεν σε αφηνουν ήσυχο, δεν μπορείς να επιτυχεις πολλα.
Από εκεί και πέρα, πιστεύω πως η ψυχολόγος σου είχε δίκιο όταν σου έλεγε πως πρέπει να πιστέψεις πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Και είναι λογικό να συμβεί γιατί αν λαμβάνεις πιστά την σωστή θεραπεία, υποθέτω πως χειρότερα δε μπορεί να γίνουν. Και επίσης αν ξεκινάς απαισιόδοξα και με πνεύμα ηττοπάθειας, είναι σα να λες στον εαυτό σου "θα χασεις" και να προετοιμάζεσαι για κάτι τέτοιο και με το πρώτο στραβό να τα παρατας. Η αποθεραπεία είναι ένα πολύ μεγαλο βουνο που πρέπει να ανέβεις με τα ποδια. χρειάζεται πολύ πείσμα υπομονή και επιμονή. Ισως να έχεις επεισόδια κατά την διάρκεια αλλά είναι στο χέρι σου να πεις συνεχίζω ή τα παρατάω.
Από κει και πέρα, δεν ξέρω πως μπορεί η αποθεραπεία να μας χαρίσει αυτόματα την ευτυχία. Είχα κι εγώ αυτή την σκέψη ως κινητρο αρχικά αλλά η αλήθεια είναι πως δεν αποδείχτηκε και τόσο αληθινή για εμένα. Το να γίνω καλά και τελικά να είμαι ευτυχισμενη αποδείχτηκε ψέμμα γιατί ευτυχία τελικά δε σημαίνει να είσαι μονο καλά ψυχικά, προϋποθέτει κ ιαλλα πραγματα νομίζω.
Εκτός από την πρακτικότητα του πράγματος που είναι η λειτουργικότητα, αυτό που μου έδωσε κίνητρο ήταν η σκέψη πως θα είμαι ελεύθερη να ζήσω ως οντότητα και όχι κατευθυνόμενη από την ασθένεια. Είχα την προσδοκία πως ακόμα και δυστυχισμένη να με κάνουν οι επιλογές μου, αυτές δε θα στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο σε απωθημένους φόβους και διαστρευλωμενες αντιλήψεις πραγματικότητας. Ηλπιζα δηλαδή πως θα με βρω καπου μέσα σε όλα αυτά και αν εκανα λάθη θα έλεγα τουλάχιστον εκανα αυτό που ήθελα δε θα αυτομαστιγωνομουν πλέον ουτε θα ενοιωθα πως για τα πάντα φταίω εγω και πρέπει να είμαι δυστυχισμένη και να τιμωρούμαι.
Ευχομαι να βρεις το κινητρό σου BOO και να εχεις την τυχη με το μέρος σου.