Παραλήρημα..

Γεια σας..
Είμαι 25 χρονών. Δεν ξέρω τι ακριβώς μου συμβαίνει, αλλά πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο..
Τα παιδικά χρόνια είναι για μένα πληγές που ακόμα δεν έκλεισαν και με βασανίζουν συνεχώς. Ο πατέρας μου απών λόγω δουλειάς στο εξωτερικό, η μάνα μου αδιάφορη και κυρίως παρτάκι! (συγνώμη, αλλά δεν έβρισκα άλλη λέξη)
Όταν ήμουν πολύ μικρή οι γονείς μου μάλωσαν άσχημα και έφτασαν στον χωρισμό, γιατί η μάνα μου απατούσε τον πατέρα μου. Θυμάμαι που ήμουν στο αμάξι με τον πατέρα μου και μου ‘κανε ερωτήσεις για να μάθει λεπτομέρειες για την μαμά. Θυμάμαι που μαλώνανε και με φώναξε να της πω αυτά που και ο ίδιος ισχυριζόταν μπροστά στην μαμά. Στο σχολείο μέχρι Δ΄ Δημοτικού δεν είχα καταλάβει τι πάμε να κάνουμε. Μόνο ένα κενό..
Άλλαξα σχολείο λόγω μετακόμισης σε άλλη πόλη. Μάλλον η ιστορία με την μάνα μου ξεχάστηκε για κάποια χρόνια.. Στο σχολείο αντιμετώπισα συμμαθητές που με έβλεπαν σαν ξένη. Την αρχηγό της παρέας την έκανα τελικά κολλητή μου, αλλά πλέον δεν πιστεύω σε αυτή την φιλία. Δεν μπόρεσε ποτέ να με καταλάβει.. έτσι νοιώθω.. όπως και για πολλούς άλλους.. μάλλον όπως για τους περισσότερους.
Η μάνα μου ποτέ δεν ξύπνησε το πρωί που ετοιμαζόμουν για το σχολείο να μου δώσει γάλα. Ποτέ δεν με χάιδεψε. Ποτέ δεν με ρώτησε αν είμαι καλά, αν θέλω κάτι, αν νοιώθω κάτι, αν μου λείπει κάτι. Πάντα φαινόταν σαν να τις λείπουν αυτηνής. Ποτέ δεν μου ‘δωσε χαρτζιλίκι στο σχολείο.
Για τον πατέρα μου ήμουν αντιδραστικό παιδί, που δεν ακούει την μαμά του, επιπόλαια.. αργότερα που έκανα σχέσεις και αποτύχαινα ήμουν για αυτόν σαν την μάνα μου.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (γύρω στα 10) μέχρι που τέλειωσα το Λύκειο και ήμουν με την μάνα μου κάθε Σάββατο καθάριζα το σπίτι. Ποτέ δεν καθάρισε η μάνα μου. Το μόνο που έκανε ήταν το μαγείρεμα. Επίσης , από 10 χρονών δουλεύω.. θέλωντας και μη..
Όταν πέρασα σε ΤΕΙ και έφυγα στην πόλη , 45 λεπτά δρόμος, ήμουν πάλι μόνη.. Το 2001-2002 περνούσα με 30 ευρώ την βδομάδα (με φαγητό και είδη καθαριότητας δικά μου). Τα ρούχα δεν τα πήγαινα στο χωριό, γιατί ούτως ή άλλως και ‘κει εγώ θα τα ‘πλενα στο χέρι. Η μάνα μου είχε καταφέρει με κάποιον τρόπο να απαλλαχτεί και από αυτή την ευθύνη.
Το μόνο μου στήριγμα μέχρι τότε ήταν η γιαγιά μου, η μάνα του πατέρα μου, που μου έδινε κανένα χαρτζιλίκι και προσπαθούσε τουλάχιστον να μου μάθει ότι.. δεν είναι αυτό η ζωή. Όταν αρρώσταινα με έβαζε στο κρεβάτι της. Όλη μέρα ήθελα να ‘μαι μαζί της να με χαϊδεύει και να μου μιλάει, να μου δίνει κουράγιο. Με άφησε το 2003, 1 εξάμηνο αφότου χώρισαν τελικά οι δικοί μου. Η αδερφή μου τότε ήταν 15 χρονών. Ή θα έφευγε στην αδερφή της μάνας μου (μακριά για να φτάνεις όποτε θέλεις) ή ..θα έμενε με μένα. Αποφάσισα, χωρίς συζήτηση πως δεν θέλω να την χάσω. Την είχα μαζί μου 2 χρόνια αν θυμάμαι καλά. Πάνω στην εφηβεία της.. με χίλιες δυο ευθύνες.. εγώ 21 αυτή 15..έτρεχα απ’ το ΤΕΙ στο σπίτι απ’ το σπίτι στο Super Market…Ήθελε, ήθελε συνεχώς.. να αγοράσει, να γίνει, να πάει… έπρεπε να την ελέγξω.. ολομόναχη! Ο πατέρας μου που μας ανέλαβε και ήταν μαζί μας υποτίθεται (γιατί ήταν συνεχώς απών λόγω τα δουλειάς του) δεν μπορούσε να βάλει τάξη στην σκέψη του. Δε ξεπέρασε ποτέ την μάνα μου και συνεχώς μας μιλούσε για τα στραβά της.
Στα 22-23 μου έφυγαν σε άλλο σπίτι, της νέας κυρίας του μπαμπά. Από τότε συγκατοίκησα με κάποιον που είχα σχέση, μέχρι που χώρισα μαζί του, γνώρισα τον άντρα μου, μείναμε αμέσως μαζί, παντρευτήκαμε και είμαστε ευχαριστημένοι μαζί.
Αυτή την στιγμή με τον πατέρα μου και την αδερφή μου δεν έχουμε σχέσεις, γιατί συνεχίζω να μιλάω στην μάνα μου. Κατά την γνώμη τους δεν πρέπει να της μιλάω, αλλά επειδή εγώ αποφασίζω με ποιόν θα μιλάω και όλα αυτά τα θεωρώ μικροπρέπειες αποφάσισα πως θα είναι δίπλα μου μόνο αν δεχτούν τις επιλογές μου.
Τον τελευταίο χρόνο έχω ακούσει διάφορους χαρακτηρισμούς τόσο από την αδερφή μου που πιστεύει για μένα πως εξαρτιέμαι πάντα από τους άλλους πως δεν έχω δουλέψει ποτέ στην ζωή μου, πως «τα κάνω όλα σκατά», όσο και από τον πατέρα μου, που δεν ήθελε τον άντρα μου για γαμπρό γιατί πιστεύει πως σε ένα χρόνο θα μου ξινίσει και αυτός και πάλι θα τον κάνω ρεζίλη και θα αποδείξω για άλλη μια φορά πόσο επιπόλαια είμαι, πόσο μοιάζω της μάνας μου κ.α.

Έχω επισκεφτεί ψυχολόγο γιατί είχα αρχίσει να φοβάμαι «μήπως όντως μοιάζω της μάνας μου». Οι σχέσεις μου με το αντίθετο φύλλο αποδείκνυαν κάτι τέτοιο, αφού ποτέ με κανέναν δεν μπορούσα να γεμίσω ..ένα κενό μέσα μου..
Τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, αφού δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Έχω συνειδητοποιήσει πως έχω απίστευτο άγχος, μέχρι που ώρες ώρες νομίζω θα πάθω εγκεφαλικό ή κάτι στο κεφάλι μου ..καίγεται..!
Κάποιο άλλο σύμπτωμα που μου κάνει κακό σε πολλούς τομείς και με απασχολεί κυρίως για τις σπουδές μου και για την επαγγελματική μου πορεία (αυτή την στιγμή συνεχίζω τις σπουδές μου με μεταπτυχιακό) είναι που ξεχνάω. Έχω πρόβλημα συγκέντρωσης και ξεχνάω σχεδόν τα πάντα.
Νομίζω πως έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση, χαμηλή αυτοεκτίμηση.. και τα τελευταία 2 χρόνια όταν κάτι δεν πάει καλά με τις σχέσεις μου με τους άλλους φτάνω να περνάει από το μυαλό μου να πεθάνω να ησυχάσω.

Έγραψα όλα αυτά γιατί πιστεύω πως μου αξίζει κάτι καλύτερο..

Φυσικά σου αξίζει κάτι καλύτερο. Σκέψου ότι αυτή τη στιγμή το έχεις, είσαι παντρεμένη (και φαντάζομαι ότι αγαπάς τον άντρα σου), ευτυχισμένη μαζί του, κάνεις το μεταπτυχιακό σου και σίγουρα μετά από αυτό θα έχεις καλές προοπτικές για δουλειά, είσαι μόνο 25 και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, να κάνεις την οικογένειά σου όπως θέλεις εσύ. Η οικογένειά σου μέχρι τώρα ήταν η μητέρα σου, ο πατέρας σου και η αδελφή σου αλλά όχι από δω και πέρα. Οι άνθρωποι μεγαλώνουμε και φτιάχνουμε δική μας οικογένεια.
Φυσικά δε λέω ότι πρέπει να αποκοπείς από αυτούς αλλά προχωράς στο δικό σου μονοπάτι ζωής.
Το ότι έχεις πρόβλημα συγκέντρωσης δεν είναι και τόσο περίεργο από τη στιγμή που λες ότι νιώθεις τόσο άγχος.
Μου έκαναν εντύπωση κάποια πράγματα πάντως από αυτά που έγραψες, π.χ. ότι έκανες σχέσεις και αποτύχαινες. Τι περίεργο να διαλέξεις τη λέξη αποτυχία, δε θα μπορούσα ποτέ να εκφραστώ με αυτή τη λέξη επειδή μια σχέση μου έφτασε στο τέλος της. Δηλαδή τι θα ήταν φυσιολογικό; Να κάνεις μία σχέση στα 18 και να της έχεις για όλη σου τη ζωή; Έτσι εύκολα βρίσκουμε αυτόν που μας ταιριάζει; Αυτό έχουμε ανάγκη στα 18 μας;

Όταν έχουμε προβλήματα με την αρχική μας οικογένεια και μεγαλώνουμε είναι στο δικό μας χέρι πως θα τα κανονίσουμε μέσα στο μυαλό μας για να μη μας στοιχειώνουν τα προβλήματά μας μαζί τους. Πρέπει να βρεις το δικό σου τρόπο. ʼλλοι τους ξεγράφουν, άλλοι τους αποδέχονται με τις αδυναμίες τους αλλά φροντίζουν να μην επηρεάζονται, άλλοι μένουν κολλημένοι μια ζωή προσπαθώντας να τους ικανοποιήσουν, να πάψουν υποτίθεται να τους \"απογοητεύουν\". Έχει νόημα να σκέφτεσαι πια τι θα πει ο πατέρας σου; Εσένα δε σε απογοητεύει με αυτά που κάνει; Είσαι υποχρεωμένη να μην τον \"απογοητεύεις\"; Για ποιο λόγο; Σκέψου εσύ τι θέλεις για τον εαυτό σου, αν οι άλλοι έχουν άλλα σχέδια για σένα, πρόβλημά τους.

Ναι, με τον άντρα μου είμαι ευχαριστημένη!
Δεν φοβάμαι την ζωή χωρίς τους δικούς μου, αφού δεν μου λείπουν ιδιαίτερα και είναι πολύ καλύτερα χωρίς να με ζαλίζουν. Προσπαθώ να σκέφτομαι εμένα μόνο, αλλά καθημερινά βλέπω πόσο κακό μου κάναν και προσπαθώ να αλλάξω ή να αποδεχτώ τον εαυτό μου. Έχω γίνει τελειομανής με την καθαριότητα, θέλω να ναι όλα στην θέση τους..νοιώθω να αναλώνομαι χωρίς σημαντικό λόγο, ενώ όταν πρέπει να μιλήσω (σωστά σε έναν άντθρωπο, π.χ. σε μια συνέντευξη για δουλειά) δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Απ\' την άλλη νοιώθω και πως δεν είμαι ο εαυτός μου και όλο δημιουργώ παρεξηγήσεις. Και οι παρεξηγήσεις αν το καλοσκεφτεί κανείς είανι τόσο γελείες που θυμώνω με τον εαυτό μου \"γιατί είμαι έτσι\" και γιατί δίνω τόσο σημασία σε κάθε τι που θα πει ο κάθε άσχετος, λες και δεν εμμπιστεύομαι τον εαυτό μου ή λες και έχω απελπιστεί τόσο που θέλω να ξεχάσω τα πάντα.

Aphelia, όταν λέω πως απέτυχα στις σχέσεις μου εννοώ πως δεν ήμουν πιστή και γι αυτό χώριζα...εγώ έφταιγα. Πίστευα πως έτσι θα καταφέρω να \"χορτάσω\" από βλακίες, και να μην κάνω ότι έκανε η μάνα μου. Όταν είσαι σε μια σχέση, κατά την γνώμη μου πλεόν, ή κάθεσαι ή φεύγεις..δεν.. μπαινοβγαίνεις. Εγώ δεν είχα την δύναμη ούτε να φύγω, ούτε να φύγω και να στηρίξω τις αποφάσεις μου, εστ μόμη μου.
..Δεν χαίρομαι για τις σχέσεις μου, αλλά ούτε τις διαγράφω τελείως γιατί έμαθα από αυτές.

Δεν με νοιάζει πλέον τι θα πει ο πατέρας μου, ή η μάνα μου, ή η αδερφή μου. Με απασχολεί μόνο η δική μου ψυχική ισορροπία. Θέλω να σταματήσω να αγχώνομαι τόσο πολύ, να μην φοβάμαι αν θα με κρίνουν αρνητικά, να μην φοβάμαι μην κάνω τα ίδια λάθη με τους γονείς μου, να μην γίνω υπερπροστατεευτική μαμά..

Η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ πιεσμένη.. λόγω μεταπτυχιακού, ανεργίας, προσπάθειας να μπω και γω στην αγορά εργασίας, οικονομικά προβλήματα, συμπαράσταση μόνο από τον άντρα μου.. Κοιτάω περισσότερο τι θέλουν οι άλλοι και αυτά που θέλω εγώ καθυστερούν για χρόνια.. Δεν μπορώ να τους απαγορεύσω να με αφήσουν να ζήσω σαν ανεξάρτητος άνθρωπος που υποτίθεται πως είμαι ..ή δεν είμαι.. Πως αντιμετωπίζεται αυτό το άγχος με τόσα προβλήματα?

Έλα μου ντε. Όταν είσαι πιεσμένος από ένα σωρό καθημερινά προβλήματα που σου τσακίζουν την ψυχολογία και σου θυμίζουν και όλα τα υπόλοιπα που δε πάνε καλά στη ζωή σου, τι κάνεις;
Κι εμένα με παίρνουν πολλές φορές από κάτω τέτοια θέματα, μπορεί να διαρκέσουν μερικές μέρες ή μερικούς μήνες. Πως ανακύπτω; Προσπαθώ να σκέφτομαι λογικά, ότι θα περάσουν, ότι π.χ. θα βρω κάποια στιγμή δουλειά, που θα μου πάει και σίγουρα θα νιώθω τότε καλύτερα με τον εαυτό μου, ότι όσο ωριμάζω τόσο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση έχω και δε θα τα χάνω μπροστά στους άλλους, κλπ. Βέβαια δε μπορώ να πω ότι οι λογικές σκέψεις διώχνουν το άγχος, η ελπίδα είναι αυτή που το διώχνει, όταν μια νότα αισιοδοξίας καταφέρει να τρυπήσει το περίβλημα των μαύρων σκέψεων που έχω και τα φωτίσει όλα και αρχίσω να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι.
Πως προκύπτει κάθε φορά αυτή η ελπίδα; Υπάρχουν φορές που μπορεί να είμαι για ένα μήνα χάλια και να τύχει να κάτσω να διαβάσω ένα περιοδικό από την αρχή μέχρι το τέλος και μετά να γεμίσω από αισιοδοξία, από όρεξη για ζωή, να πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. ʼλλες φορές δεν είναι τόσο εμφανής ο λόγος, δε ξέρω πως συμβαίνει, αλλά συμβαίνει, π.χ. μια φράση που άκουσα και πυροδοτεί ένα γαιτανάκι σκέψεων μέσα στο μυαλό μου που μου αλλάζουν τη διάθεση.
Ξέρω τι μπορεί να σου προκαλέσει η ανεργία και τα οικονομικά προβλήματα, τα αναμένω κιόλας κάθε φορά, προσπαθώ να θυμάμαι ότι είναι παροδικά, πόσο διαφορετική και ικανοποιημένη γίνομαι όταν δουλεύω σε κάτι.
Θα βρεις δουλειά, μην ανησυχείς, θα αλλάξουν τα πράγματα και όσο αποκτάς λίγο περισσότερο αυτοπεποίθηση (που η ανεργία στην καταρρακώνει), θα δεις να αλλάζεις αλλά θα μπορείς τότε να κάτσεις να αντιμετωπίσεις και ότι άλλο σε απασχολεί με άλλο αέρα. Είσαι σε μια μεταβατική περίοδο λόγω ηλικίας και καταστάσεων, θα δεις πόσο θα αλλάξουν πολλά πράγματα στο μέλλον (κυρίως με τον εαυτό σου).

Αν με ρωτούσε κανείς \"τι καλό σου χει συμβεί στην ζωή\" θα απαντούσα:
Που πέρασα στο ΤΕΙ, το τελείωσα με χίλια δυο προβλήματα και που κάνω το μεταπτυχιακό.
Απ την άλλη όμως δεν ήταν επιλογή μου να περάσω σε αυτή την σχολή στο ΤΕΙ, αλλά των δικών μου που με \"προειδοποίησαν\" πως αν περάσω σε άλλη πόλη δεν θα πάω (διαφορετικά ίσως έκανα κάτι που αγαπούυσα περισσότερο, αν και πάλι δεν ξέρω τι θα ήθελα να κάνω, αφού τότε που ήταν να αποφασήσω το μόνο που σκεφτόμουν είναι πως θα φύγω πιο μακρυά και τώρα πια δεν έχω δυνάμεις να ξανασπουδάσω) Το μεταπτυχιακό προέκυψε σε λάθος στιγμή. Είμαι στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο, όπου περνάνει κανείς με κλήρωση. Θα έλεγα πως ήμουν άτυχη στην τύχη μου, γιατί ενώ πέρασα με τα χίλια ζόρια (χωρίς φυσικά την βοήθεια των γονιών μου) πληρώνω τα δίδακτρα.
Έχω πάνω από χρόνο άνεργη και νοιώθω ανίκανη ώρες ώρες να πείσω και ττον ίδιο μου τον εαυτό πω μπορώ να τα κααφέρω σε μια σοβαρή δουλειά που κατα τα άλλα θέλω να κερδήσω. Το πρόβλημα είναι πως δεν με βοηθάει ούυτε καν ο άντρας μου στο θέμα συμπαράστασης, αφού από την ζήλεια του η μια δουλειά τον ξινίζει και η άλλη ττον βρωμάει (έχει πρόβλημα μην με επηρεάσουν και με χάσει..) και γω η χαζή τον ακούω και χάνω δουλειές!!
Είναι και η κοινωνία έτσι..κάθε μέρα καταλαβαίνω όλο και πιο πολύ πως οι ανθρωποι είναι καχύποπτοι, φοβισμένοι...δεν ξέρω..

Σε ευχαριστώ Aphelia..!!