Καλησπέρα!
Η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύω στις "μελλοντολογικές" ικανότητες των ονείρων, αλλά μου έκανε εντύπωση το συγκεκριμένο όνειρο, πιο πολύ από άποψη ψυχολογίας.
Ημουν, που λέτε, σε ένα σπίτι εγκαταλελλειμενο, ξύλινο και σχεδόν άδειο πέραν ενός καθρέφτη - αντίκα και ενός ξυλινου τραπεζιού (ασορτι με τους τοίχους και το πάτωμα του σπιτιού - ψιλοσκουρο). Κάτι ήθελα εγώ εκεί, να μετακινησω το τραπέζι; Ούτε που θυμάμαι. Και ξαφνικά κοιτάω κάτω και βλέπω το δεξί μάτι μου να πέφτει στο τραπέζι! Ολοστρόγγυλο και γαλάζιο (έχω καστανο μαύρα ματιά) με κάτι σαν κοτσανι μαύρο-βλεφαριδες σε χιαστί, στο πίσω μέρος για να το σταθεροποιει μέσα στη κογχη λογικά. Στην αρχή μου κάνει εντύπωση που δεν πονουσα καθόλου και άρχισα να σκέφτομαι ότι τόσο καιρό είχα γυάλινο μάτι και δεν μου το είχαν πει. "Δεν έχω καιρό να ασχοληθώ με αυτό όμως, πρέπει να το βάλω οπωσδήποτε πίσω στη θέση του πριν με δουν, να μην το καταλάβουν" Όχι επειδή ντρέπομουν τόσο, όσο για να μην ανησυχησουν. Και μπαίνει η μάνα μου μες το δωμάτιο και πηγαίνω σαν αλαφιασμενη μες το δωμάτιο, να προσπαθώ να κρύψω την άδεια κογχη και να μην με δει κιόλας η μάνα μου ότι έχω θέμα. Τελικά ξύπνησα πριν το βάλω.
Να σημειωθεί ότι ο παππούς μου (πατέρας της μάνας μου) πέθανε προχθές και στο χωριό μας έχουμε τριήμερο πένθος με μοιρολογια, συγγενείς κλπ. Γύρισα δηλαδή χθες το βράδυ σπίτι από τρεις μέρες με κλάματα. Επίσης δεν πρόλαβα να χαιρετησω τον παππού μου καν πριν φύγει για το χωριό, πόσο μάλλον να τον δω πριν πεθάνει.
Αυταα... Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων!
