Πως αντιλαμβάνομαι ότι έχω οργανικό πρόβλημα;;

Είναι ένα ερώτημα που το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Με δεδομένο ότι τα πάντα τα ανάγουμε στο ψυχολογικό εφόσον έχουμε διαγνωσθεί με μια διαταραχή απο κάποιον ειδικό πως μπορούμε να καταλάβουμε ότι πραγματικά νοσούμε απο κάτι;; Και ο ψυχικά ασθενής είναι δυνάμει και οργανικά ασθενής όπως ο κάθε άλλος. Ποιά είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που πρέπει να προσέξουμε;; Είναι μια σκέψη που έχει μ' βασανίσει πολύ γιατί αναπτύσσοντας την πεποίθηση ότι «έλα μωρέ ψυχολογικό είναι» μπορεί να κωλυσιεργήσεις σε κάτι και να θέσεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο π.χ. εγώ εδώ και 2 μέρες ταλαιπωρούμαι απο μια ίωση το ξέρω γιατί έχω πόνο στ' αυτιά και στο λαιμό, φταρνίζομαι, πονοκέφαλο, ατονία και πόνο στα κόκκαλα. Στο γιατρό δεν έχω πάει γιατί είπα θα το αντιμετωπίσω με σουπες, τσάι, χυμούς και panadol. Σήμερα το πρωι όμως, πρίν απο λίγο, ξυπνώντας ένιωσα μια τρομέρη αδιαθεσία με τάση προς έμετο κτλ, πόνο στο στομάχι, στην πλάτη και ζαλάδα... εν τω μεταξύ χθες βράδυ διάβασα κάπου για ένα βουλευτή, νέο σε ηλικία, που πήγε να κάνει ένα απλό χειρουργείο ρουτίνας σε κάποιο νοσοκομείο κόλλησε ένα ενδονοσοκομειο μικρόβιο έπαθε σηπτικό επεισόδειο και τώρα βρίσκεται διασωληνομένος με σοβαρή λοίμωξη του αναπνευστικού στην εντατική και δίνει μάχη για τη ζωή του. Αυτό απο εχθές ως γεγονός με τάραξε και το σκεφτόμουν πολύ έντονα και μπορεί επειδή κι εγώ είμαι με ίωση να μ΄επηρέασε, ως εδώ αντιλαμβάνομαι ότι είναι ψυχολογικό, η σκέψη ότι κάτι που έχει κάποιος άλλος θα το πάθω κι εγώ ανήκει στο κομμάτι της διαταραχής απο ποιό σημείο όμως κα μετά θα πρέπει να με ανησυχήσει πως κάτι δεν πάει καλά και ν' απευθυνθώ στο γιατρό;;;

Kαλημέρα Novia!!!
αυτο που ρωτας το σκεφτομαι και εγω απειρες φορες...
Νομιζω στο ειχα πει, πασχω απο ενα αυτοανοσο νοσημα, που στην αρχη του ολες οι εκδηλωσεις ειναι ψυχολογικες... δεν αντιλαμβανεσαι τα σωματικα... γεννηθηκα με τα αντισωματα αυτα και στην πορεια εγινε το μπαμ και νοσησα.
Στα 20 πχ που ημουν σε τρελο αγχος με διαβασματα, μετακομιση, αλλαγη περιβαλλοντος κλπ, ελεγα οτι φταιω εγω που νιωθω στενοχωρημενη. Στα 25 καταπιεστηκα παρα πολυ σε βαθμο αυτομαστιγωματος για να τα καταφερω με δουλεια και πτυχιο, μεταπτυχιακο. Ε μετα τα 30 που επεσαν ολα τα χοντρα λουκια, νοσηλειες-θανατος-κηδειες-συγγενολογια-δικαστηρια για κληρονομικα και δεν συμμαζευεται συν το οτι ειχα κανει την εξυπναδα να παραιτηθω απο μια καλη δουλεια που ειχα για να ξεκινησω ενα νεο project στο οποιο ειχα ριξει ολες τις οικονομιες μου..... εγινε ο γαμος του καραγκιοζη.
Εγω που δουλευα ωρες ατελειωτες δεν μπορουσα να κατσω μια ωρα στην καρεκλα, ειχα κατι σαν τρελη υπερκινητικοτητα.
Εγω που ζουσα για να διαβαζω, τροπος του λεγεν, αγαπουσα τρελα το διαβασμα, δεν μπορουσα να διαβασω μια σελιδα σε ενα περιοδικο. Ταχυπαλμιες, να φτανω τους 150 σε ηρεμια, μυαλο κουδουνι, να κοιμαμαι σαν το βοδι. Σε γιατρο αρνιομουν να παω, δεν εχω τιποτα ελεγα. Και τελικα αποφασισα λογω κιλων να παω γυμναστηριο, αα ειχα φτασει τα 75 κιλα...., εκει μου ζητησαν χαρτι γιατρου, πηγα σε εναν παθολογο και αυτος με φρικαρε....και απο εκει ολα πηραν το δρομο τους....Ρυθμιστηκα οργανικα αλλα το θολωμενο μυαλο το παλευω μεχρι σημερα...

τα ψυχολογικα συμπλεκονται με τα σωματικα. Ακομα και οι αρρωστειες που εκδηλωνουμε κατι δειχνουν για τα ψυχολογικα μας. Παντα.
Ειμαστε ψυχοσωματικη οντοτητα. Δεν ειμαστε ουτε μονο ψυχη ουτε μονο σωμα.
Αυτα που αναφερεις δεν ειναι ψυχολογικα, ισως εχεις κρυωσει, ισως οτιδηποτε αλλο. Μια επισκεψη, σε εναν παθολογο καλο, θα σε διαφωτισει, και θα σε ανακουφισει. Τα παναντολ μην τα παιρνεις ακριτα, στην ομοιοπαθητικη τα απαγορευουν.
Εσυ, επειδη ειχες αναφερει παλιοτερα σε αλλο ποστ και αλλα οργανικα, κανε ενα τσεκ-απ.

Οσο για το περιστατικο που αναφερεις και εγω προβληματιστηκα...δεν ξερουμε ομως τι πραγματικα συνεβη, μηπως ειχε και κατι αλλο, γιατι το μικροβιο ενδονοσοκομειακα δεν το κολλας τοσο απιστευτα πανευκολα, κατι δεν μου κολλαει... δεν ξερω κιολας, αλλα ο οργανισμος πρεπει να ειναι εξασθενημενος για να κολλησει τετοιο μικροβιο...

Αυτες οι αναγνωσεις στο νετ , μονο ζημια προκαλουν , ποτε δεν κανω διαγνωση μεσω νετ , παντα θα σε βγαλει αρρωστο !!! αυτο που συνεβη στο νοσοκομειο με τον Πλευρη , κοντεψε να το παθει ο πατερας μου , οταν μεναμε στην Ελβετια , παρακαλω ........

Παιδια υπάρχει περίπτωση να πάθει κάποιος κάτι απο χρήση Norgecic ; Πήρα ένα ως αναλγητικο, αυτό σαν να με έριξε σε λήθαργο, ένα χάπι μόνο πήρα, ξύπνηαα και ειχα ζαλάδας, νόμιζα πως θα πέσω κατω με επιασε ταχυπαλμια.... υπάρχει περίπτωση να παθεις δηλητηρίαση με ένα χάπι μόνο;; Μπορεί απλώς να μου έπεσε βαρύ στο στομάχι και να μου έφερε στομαχικό ίλιγγο γιατί νιώθω και το στομάχι μου πρησμένο;; Υπάρχει περίοτωση να κάνω στομαχικούς ιλίγγους και να με πιάνει πανικούς εξαιτίας αυτού;; Πείτε μου αν ξέρετε κάτι. Είναι πολύ άσχημο το συναίσθημα και το έχω συνδυάσει πάντα με κάτι που έχω φάει ή έχω πιεί.

Πλέον δεν έχω εμπιστοσύνη σε τίποτα παιδια. ούτε σε νοσοκομεία, ούτε σε γιατρούς, ούτε σε κανέναν... παλιά αρκούσε να μου πει ο γιατρός όλα ok και να νιώσω καλά. Τώρα δεν πιάνει τίποτα. Αυτό μου συνέβη απο το 2012 και μετα όταν έχασα το ζωάκι μου απο μαλακίες κτηνιάτρων. Νομίζω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση μετατραυματικού σοκ. Αισθάνομαι τρομερά δυστυχισμένη παιδιά μου, ήρθε κι αυτή η ερωτικη απογοήτευση που πέρασα, ούτε καν ερωτική απογοήτευση δηλαδη, καραμπινάτη απόρριψη ήταν και μου στοίχισε πάρα πολύ στην ψυχολογία μου, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος που ο άνθρωπος αυτός διέκοψε κάθε επικοινωνια μαζι μου και δε μπορώ να το δεχθώ, δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Φοβάμαι πως δεν θα έχω καλή κατάληξη, θ' αρρωστήσω στ' αλήθεια. Ήθελα μόνο ν' αγαπηθώ.... Νομίζω ότι μόνο αυτό μπορεί να με κάνει καλά. Νομίζω πως αρρωσταίνουμε μόνο όταν δεν έχουμε αγάπη. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω, πίστευα ότι ήμουν τοσο κοντα στη ευτυχία αυτή τη φορά, το πίστευα, ακόμη το πιστεύω. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Ολη μέρα σκέφομαι τον άνθρωπο αυτόν και όλα όσα έγιναν, μου έρχονται στο μυαλό οι πρώτες στιγμές της γνωριμίας και δεν μπορώ να το πιστέψω πως χάλασε η σχέση αυτή. Τον ζητάω κάθε μέρα σαν δώρο απο τον Θεό. Έκανα τόσα πράγματα γι' αυτόν. Για μένα δεν ήταν καθόλου εύκολα τα πράγματα όλο αυτό το διάστημα, πέρασα πολύ άσχημα, έπεσα σε κατάθλιψη, κλείστηκα στον εαυτό μου, έκλαιγα κάθε μέρα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να συνέλθω, δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι μου φέρθηκαν έτσι πρόστυχα, παραμέλησα τον εαυτό μου κι έφτασε μέχρι και η υγεία μου να κλονιστεί ακόμα. Αρρώστησα. Κι όσο εγώ υπέφερα εκείνος ήταν μια χαρά σαν να μην συνέβη τίποτα. Με εξαφάνισε από παντού λες και δεν υπήρξα εγώ ποτέ.

Πρέπει να δεχτώ ότι ο άνθρωπος αυτός δεν με είχε αγαπήσει. Είναι απίστευτο το συναίσθημα του να είσαι ερωευμένη με έναν άνθρωπο που μπορεί να του είσαι και απεχθής ακόμη. Ν' αγαπάς κάποιον που μπορεί και να σε σιχαίνεται ακόμη. Που μπορεί να είσαι το χειρότερο του.

Νovia, με ολο το σεβασμο, και με το θαρρος επειδη ειχαμε μιλησει στα pms, νομιζω οτι θα σε βοηθησει ενας ψυχολογος, μαλλον θα σε υποστηριξει στην κριση που περνας. Ισως χρειαζεσαι και την καταλληλη αγωγη για βοηθεια.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Νovia, με ολο το σεβασμο, και με το θαρρος επειδη ειχαμε μιλησει στα pms, νομιζω οτι θα σε βοηθησει ενας ψυχολογος, μαλλον θα σε υποστηριξει στην κριση που περνας. Ισως χρειαζεσαι και την καταλληλη αγωγη για βοηθεια.

---

'Εχω ήδη απευθυνθεί Μάρα μου, απο τον περασμένο Μαίο κάνω συνεδρίες. Οι συναντήσεις μας ήταν δύο φορές την μήνα κι εγώ ζήτησα μια έξτρα συνεδρία το μήνα γιατί δεν άντεχα. Ένιωθα ότι δεν μου έφταναν. Απο τον Σεπτέμβρη έχω πάρει μια έξτρα μέρα. Δεν αισθάνομαι ότι έχω βοηθηθεί ιδιαίτερα. Κανονικά τόσους μήνες μετά θα έπρεπε να νιώθω κάπως ανακουφισμένη ή τουλάχιστον να έχει ξεκινήσει να ξεμπερδεύεται το κουβάρι μέσα μου. Στη φάση αυτή νομίζω ότι έχω χάσει τη μπάλα. Απο το 2012 έχει ανοίξει ένας πολύ περίεργος κύκλος στη ζωή μου πολλά αρνητικά γεγονότα μαζεμένα. Δεν ξέρω απο που να το πιάσω κι εν τω μεταξύ δεν υπάρχει απο πουθενά ένα αντιστάθμισμα χαράς. Τελευταία έχω απομονωθεί. Έχω γίνει τρομερά ευσυγκίνητη. Απο το περασμένο Σάββατο έχω να βγώ απο το δωμάτιο μου ήμουν με ίωση βέβαια αλλά θα μπορούσα έστω να πάω μέχρι τον γωνιακό φούρνο ας πούμε και δεν το έκανα. Έχουμε πει να σημειώνω κάθε πότε μου συμβαίνει η κρίση πανικού, το πριν και το μετά αυτής. Να καταγράφω αρνητικές σκέψεις μου και συναισθήματα και μετά απο πιο περιστατικό μπορεί να έχουν προέλθει. Προσπαθούμε να το πιάσουμε κομμάτι-κομμάτι γιατί είναι πολλά πράγματα συσσωρευμένα απο τα παλιά που έχουν μείνει αδούλευτα. Αυτό θα πάρει καιρό όμως,

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Νομιζω στο ειχα πει, πασχω απο ενα αυτοανοσο νοσημα, που στην αρχη του ολες οι εκδηλωσεις ειναι ψυχολογικες... δεν αντιλαμβανεσαι τα σωματικα... γεννηθηκα με τα αντισωματα αυτα και στην πορεια εγινε το μπαμ και νοσησα.

---

Αν επιτρέπεται πιο είναι το αυτοάνοσο; επειδή έχουμε συζητήσει περί αυτού με τη θεραπεύτρια, είπαμε να κάνω μια μαγνητική εγκεφάλου, εκείνη πιστευει πως δεν θα δείξει κάτι αλλά επειδή κάποια συμπτώματα που της περιγράφω δεν δείχνουν ακριβώς εικόνα κρίσεων πανικού.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Πλέον δεν έχω εμπιστοσύνη σε τίποτα παιδια. ούτε σε νοσοκομεία, ούτε σε γιατρούς, ούτε σε κανέναν... παλιά αρκούσε να μου πει ο γιατρός όλα ok και να νιώσω καλά. Τώρα δεν πιάνει τίποτα. Αυτό μου συνέβη απο το 2012 και μετα όταν έχασα το ζωάκι μου απο μαλακίες κτηνιάτρων. Νομίζω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση μετατραυματικού σοκ. Αισθάνομαι τρομερά δυστυχισμένη παιδιά μου, ήρθε κι αυτή η ερωτικη απογοήτευση που πέρασα, ούτε καν ερωτική απογοήτευση δηλαδη, καραμπινάτη απόρριψη ήταν και μου στοίχισε πάρα πολύ στην ψυχολογία μου, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος που ο άνθρωπος αυτός διέκοψε κάθε επικοινωνια μαζι μου και δε μπορώ να το δεχθώ, δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Φοβάμαι πως δεν θα έχω καλή κατάληξη, θ' αρρωστήσω στ' αλήθεια. Ήθελα μόνο ν' αγαπηθώ.... Νομίζω ότι μόνο αυτό μπορεί να με κάνει καλά. Νομίζω πως αρρωσταίνουμε μόνο όταν δεν έχουμε αγάπη. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω, πίστευα ότι ήμουν τοσο κοντα στη ευτυχία αυτή τη φορά, το πίστευα, ακόμη το πιστεύω. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Ολη μέρα σκέφομαι τον άνθρωπο αυτόν και όλα όσα έγιναν, μου έρχονται στο μυαλό οι πρώτες στιγμές της γνωριμίας και δεν μπορώ να το πιστέψω πως χάλασε η σχέση αυτή. Τον ζητάω κάθε μέρα σαν δώρο απο τον Θεό. Έκανα τόσα πράγματα γι' αυτόν. Για μένα δεν ήταν καθόλου εύκολα τα πράγματα όλο αυτό το διάστημα, πέρασα πολύ άσχημα, έπεσα σε κατάθλιψη, κλείστηκα στον εαυτό μου, έκλαιγα κάθε μέρα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να συνέλθω, δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι μου φέρθηκαν έτσι πρόστυχα, παραμέλησα τον εαυτό μου κι έφτασε μέχρι και η υγεία μου να κλονιστεί ακόμα. Αρρώστησα. Κι όσο εγώ υπέφερα εκείνος ήταν μια χαρά σαν να μην συνέβη τίποτα. Με εξαφάνισε από παντού λες και δεν υπήρξα εγώ ποτέ.

---

Είσαι έτοιμη για ένα νέο ξεκίνημα?
Θα επέστρεφε πίσω αν η αιτία του χωρισμού ήταν απλά μια έντονη παρεξήγηση, ένας δυνατός καυγάς που αφορούσε συγκεκριμένη σοβαρή αιτία ενώ όλα έβαιναν ρόδινα. Τότε μπορείς να ελπίζεις σε επιστροφή του ή/και κάνεις εσύ την κίνηση για επανασύνδεση. Αλλιώς, άντρας είναι, αν σε γουσταρε θα εκανε την κίνηση να τα ξαναβρείτε.

Άμα ακούω για σκέψεις για εμετούς και ζαλάδες ο νους μου πάει στα ψυχολογικά. Το πραγματικό οργανικό πρόβλημα το αντιλαμβανόμαστε με τον πόνο! Αν δεν νιωθω πόνο, συγκεκριμένο πόνο, τότε δεν έχω τίποτα! Επίσης, τα ψυχολογικά και δη το έντονο άγχος, αγωνία, κατάθλιψη αδυνατίζουν το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου. Για το λόγο αυτο γινεται επιρρεπής σε ιώσεις και κρυολογήματα, με το παραμικρό. Αυτο που έπαθε ο βουλευτής στη δική σου σκέψη το χειρίζεσαι ως καταστροφικότητα, δλδ αν κάνω/παθω αυτο το απλό, μετα θα ακολουθησει το Χ και μετα το Ψ κ.ο.κ. έως ένα καταστροφικό αποτελεσμα. Η σκέψη αναλίσκεται - αναγαγει ως σημαντικά τετοια συμβαντα για να βασισει σ' αυτα την καταστροφικότητα που μας διακατέχει.

Δυστυχώς αρκεί ένα άσχημο περιστατικό για να μισήσουμε κτηνιάτρους και νοσοκομεία. Επειδή το ένα το αναγάγουμε σε όλο, και βρίσκουμε κι άλλα παρομοια αλλά μεμονωμένα συμβάντα για να εδραιώσουμε στη σκέψη μας αυτο το όλο.

Απλά, μην κλείνεσαι στις σκέψεις σου και στο σπίτι. Κατευθυνε όσο μπορείς τη σκεψη σου σε νεα ξεκινήματα.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Παιδια υπάρχει περίπτωση να πάθει κάποιος κάτι απο χρήση Norgecic ; Πήρα ένα ως αναλγητικο, αυτό σαν να με έριξε σε λήθαργο, ένα χάπι μόνο πήρα, ξύπνηαα και ειχα ζαλάδας, νόμιζα πως θα πέσω κατω με επιασε ταχυπαλμια.... υπάρχει περίπτωση να παθεις δηλητηρίαση με ένα χάπι μόνο;; εί.

---

Οχι , με τιποτα , στο μυαλο σου ειναι ολα αυτα , σιγα μην παθεις κατι μενα νοrgesic , εδω παιρνω ζαναξ με τις χουφτες και δεν παθαινω τιποοτα , αμα σου μπει η ιδεα .....................να σου βγει ...

Quote:

---

Originally Posted by novia35

, καραμπινάτη απόρριψη ήταν και μου στοίχισε πάρα πολύ στην ψυχολογία μου, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος που ο άνθρωπος αυτός διέκοψε κάθε επικοινωνια μαζι μου και δε μπορώ να το δεχθώ,. Τον ζητάω κάθε μέρα σαν δώρο απο τον Θεό. Έκανα τόσα πράγματα γι' αυτόν. Για μένα δεν ήταν καθόλου εύκολα τα πράγματα όλο αυτό το διάστημα, πέρασα πολύ άσχημα, έπεσα σε κατάθλιψη, κλείστηκα στον εαυτό μου, έκλαιγα κάθε μέρα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να συνέλθω, δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι μου φέρθηκαν έτσι πρόστυχα, έ.

---

Να το δεχθεις, δεν ειναι υγιης σταση αυτη , ουτε δωρο Θεου ειναι ενας τριτος , εσυ τον ' βαφτισες ' ετσι ......λαθος να κανεις πολλα πραματα γι αυτον , ο πιο σιγουρος τριοπος να τοην χασεις , και δεν ειναι προστυχη συμπεριφορα , μια απορριψη ειναι , που φερεις κι εσυ μεριδιο ευθυνης .....σχεση εξαρτησης , θαχα φυγει προ πολλου απο μα τετοια σχσεση ....

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

....σχεση εξαρτησης , θαχα φυγει προ πολλου απο μα τετοια σχσεση ....

---

Νομίζω οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε Macgyver είτε πρόκειται για στενούς φίλους, είτε για συντρόφους είναι σχέσεις εξάρτησης, συναισθηματικής εξάρτησης, έτσι κι αλλιώς. Ναι, τον είχα εξιδανικεύσει, τον θαύμαζα απεριόριστα, τον έβλεπα σαν Θεό μου. Αλλά αυτό δεν είναι ο έρωτας;; Το ν' αναγνωρίζεις τον άλλον ως κάτι το ξεχωριστό. Αν δεν είναι έτσι τότε με ποιό κριτήριο επιλέγεις και επιλέγεσαι απο ανθρώπους;; τότε θα μας ήταν και θα ήμασταν όλοι και για όλους το ίδιο αφού δεν μας είχαν και δεν θα είχαμε την ανάγκη κανενός. Ας ζήσει ο καθένας μόνος του λοιπόν. Έπειτα ήταν ένα άνθρωπος με τον οποίον μοιάζαμε πάρα πολύ ως χαρακτήρες. Αυτό ενώ δημιουργούσε μια έντονη έλξη μας έφερνε ταυτόχρονα και σε σύγκρουση γιατί τα αρνητικά μας στοιχεία λειτουργούσαν επι 2. Για την ακρίβεια, έφυγα, δεν έφυγε. Με έδιωχναν κάποιες συμπεριφορές του. Έφτασα στο Αμην και είπα «άντε γεια» αλλά το μετάνιωσα την ίδια στιγμή γιατί στην πραγματικότητα δεν ήθελα να φύγω, ήθελε να τον κάνω να καταλάβει ότι κάποια πράγματα με ενοχλούν. Όταν επιχείρησα να γυρίσω εκείνος δεν το δέχτηκε. Άφησα τον χρόνο να περάσει, να ηρεμήσουμε και έκανα κάποιες κινήσεις προσέγγισης. Την τελευταία φορά που ειδοθήκαμε τυχαία κάπου ήταν αρκετά φιλικός, ήρθε μόνος του να με χαιρετήσει και να με φιλήσει απο εκεί και πέρα όμως δεν έχει γίνει κάποια κίνηση προσέγγισης. Αυτό μια γυναίκα που είναι ερωτευμένη μπορεί να την τρελάνει.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Νομίζω οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε Macgyver είτε πρόκειται για στενούς φίλους, είτε για συντρόφους είναι σχέσεις εξάρτησης, συναισθηματικής εξάρτησης, έτσι κι αλλιώς. Ναι, τον είχα εξιδανικεύσει, τον θαύμαζα απεριόριστα, τον έβλεπα σαν Θεό μου. Αλλά αυτό δεν είναι ο έρωτας;; Το ν' αναγνωρίζεις τον άλλον ως κάτι το ξεχωριστό. Αν δεν είναι έτσι τότε με ποιό κριτήριο επιλέγεις και επιλέγεσαι απο ανθρώπους;; . Αυτό μια γυναίκα που είναι ερωτευμένη μπορεί να την τρελάνει.

---

Oπωσδηποτε υπαρχει μια εξαρτηση στον ερωτα , αλλα διαφερει ο βαθμος ............άλλο τον θαυμαζω απεριοριστα , άλλο τον βλεπω σαν Θεο μου , και αλλο να τρελλαθει μια γυναικα η ενας αντρας .................με τα χρονια , μεγαλωνωντας , αμβλυνονται αυτα τα συναισθηματα , και ερχονται στις φυσιολογικες τους διαστασεις , διοτι ετσι οπως το περιγραφεις , εχει κατι το νοσηρο η προσκολληση σου σε αυτον ..............ισως ναναι και θεμα ιδιοσυγκρασιας , εγω πχ, δεν δινομαι σε τοσο μεγαλο βαθμο , ουτε καθομαι να στεναχωριεμαι για τον αγαπημενο μου γατο , που μαζι κοιμομασταν , σε μια -βδομαδες , τον ειχα ξεχασει , ηταν 13 χρ. , ποσο να ζησει ακομη ? αφου ξερω οτι τα ζωα εχουν περιορισμενη διαρκεια ζωης , δεν μπορω να περιμενω να ζησει για παντα .......................αυτα απηχουν προσωπικες αποψεις , δεν ειναι απαραιτητο να τις ασπαστεις , αλλο γω , αλλο συ ......

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

σε μια -βδομαδες , τον ειχα ξεχασει , ηταν 13 χρ. , ποσο να ζησει ακομη ? αφου ξερω οτι τα ζωα εχουν περιορισμενη διαρκεια ζωης, δεν μπορω να περιμενω να ζησει για παντα ....................... αυτα απηχουν προσωπικες αποψεις , δεν ειναι απαραιτητο να τις ασπαστεις , αλλο γω , αλλο συ ......

---

Εγώ έχασα και τα 2 ζωάκια μου με διαφορά 3 χρόνια. Το μικρό απο λάθος κτηνιάτρου 9 χρονων το '12 και τον μεγάλο μου 21 χρονών το '15. Κι ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω. Το σπίτι μου φαίνεται άδειο χωρίς αυτά. Είναι σαν να έχει πέσει βαρύ πένθος. Μάλλον δεν μπορώ να δεχτώ την απώλεια σε όποια μορφή της. Κι αυτό τώρα ως πένθος το βιώνω. Τον κλαίω σαν να ήταν πεθαμένος και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Όταν με ανθρώπους χάνεσαι στη ζωή μπορεί και να μην τους ξαναδείς ποτέ μέχρι να πεθάνεις. Εγώ έχω χαθεί με ανθρώπους που μένουν στο διπλανό τετράγωνο κι έχω χρόνια να τους δω. Όπως και να το κάνουμε είναι ένα τέλος. Είναι ένας θάνατος.