Printable View
Νιωθετε οτι οι αλλοι σεβονται τα συναισθηματα σας ή αδιαφορουν?
Και αν καποιος που μας ενδιαφερει η γνωμη του, πχ γονιος, φιλος, εργοδοτης, γκομενος κλπ, περιφρονει τα συναισθηματα μας και μας κανει να νιωθουμε ενοχες??
πως παλευονται οι ενοχες? αυτο το αισθημα της ανεπαρκειας, οτι δεν καναμε οσα επρεπε για να κατακτησουμε αυτο που θελαμε?
πολυ γενικο το ερωτημα.
το θεμα ειναι ΠΟΙΟΣ ειναι αυτος που μας κανει να νοιωθουμε ενοχες, κι αν αυτο που λεει ειναι σωστο η οχι!
αν ο σκοπος του ειναι χειριστικος, δλδ δρα για να μας κανει να νοιωσουμε ασχημα, φυσικα και δεν δινεις σημασια, αλλα αν εχει επιχειρηματα σωστα και δικιο, το σκεφτεσαι σοβαρα.
εγω συνηθως νοιωθω ενοχες για πραγματα που επεξεργαζομαι η ιδια και καταληγω οτι δεν εκανα καλα, οχι για κατι που θα μου πουν οι αλλοι.
Συμφωνω με την ρεμ, μενδιαφερει μονο η δικη μου γνωμη για μενα , την γνωμη του κολλητου μου θα την ζητησω ......... δεν νοιωθω καμμια ενοχη , ανθρωπινα τα λαθη , εχω κανει και θα κανω κι αλλα ...................................... και δεν εχω ενοχες η τυψεις για τιποτα απολυτως , ειναι ενα αχρηστο συναισθημα , τοχω αποβαλλει απ την ζωη μου .......... σε μερικες περιπτωσεις , εχω δειξει ανηθικοτητα , δεν πειραζει ομως .............................
Ειναι το ποιος μου λέει -τι- και ποσο νοημα βρισκω στο περιεχομενο αλλά ταυτοχρονα ειναι και το -πως- θα το πει. Εαν ειμαι σε ευαλωτη περιοδο θα το παρω βαρυτερα απο οσο αναλογει γιατι ισως η χαμηλη αυτο εκτιμηση ειναι λες και διαγραφει τα φιλτρα κριτικης του περιεχομενου. Απο οτι εχω καταλαβει θελει εξασκηση, προσπαθεια, αυτο εκπαιδευση να μη παιζει καταλυτικο ρολο στη ψυχολογια μας το τι ακουμε, οσοι τουλαχιστον ειμαστε ευπηρεαστοι.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Σωστος/η ο Curious. Είναι λεπτη η διαχωριστικη γραμμη, να δεχομαστε την κριτικη χωρις να μας επηρεαζει και να μας βελτιωνει, απο το να μας περνει απο κατω. Θελει εκπαιδευση. Στην πραγματικοτητα μας νοιαζει και η γνωμη των αλλων, οτι και να λεμε. Καποιους μπορει να τους νοιαζει λιγοτερο, ομως τους νοιαζει. Αν παρατηρουμε ότι αρχιζουν να ειναι πολλα τα ατομα γυρω μας που δεν καταλαβαινουν τα συναισθηματα μας, αδιαφορουν, ασκουν κριτικη κτλ, τοτε αυτο ισως να ειναι ενα καμπανακι ότι εμεις δεν αλληλεπιδρουμε σωστα και πρεπει να μας κανει να προβληματιστουμε. Το κρισιμο σημειο ομως ειναι εκεινο, που θα αρχισει να μας περνει απο κατω. Η χαμηλη αυτοεκτιμηση παιζει ρολο σε αυτο. Το αν θα μας παρει απο κατω και ποσο, ειναι σαν ενας μετρητης αυτοεκτιμησης.Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Με επηρεάζει πολύ η γνώμη των άλλων για εμένα.Των ξένων βασικά..Των γονιών μου για κάποιο λόγο,ποτέ δεν με επηρέαζε.Εμαθα να μην τους υπολογίζω γιατί όταν τους είχα ανάγκη δεν τους ένιωσα δίπλα μου.Η μάνα μου πολλές φορές μου έχει πει "δεν με ακους,δεν υπολογίζεις την γνώμη μου" και με ελάχιστες εξαιρέσεις έχει δίκιο.Αντίθετα περισσότερο με επηρέαζε και με επηρεάζει η γνώμη των 3ων ανθρώπων.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Οταν το καταφέρω θα ενημερώσω το εκλεκτό κοινό του φόρουμQuote:
Originally Posted by Mara.Z
Συμφωνα με τον Maslow , ειδημονα κοινωνιολογιας , στην ιεραρχηση των ανθρωπινων αναγκων , η αποδοχη απ τος αλλους , ειναιμες τις 5 βασικες συναισθηματικες αναγκες , παντα θα μας ενδιαφερει η γνωμη καποιων , ολιγων , η ενος εστω ......
Η συντριπτική πλειοψηφία αδιαφορεί... και όχι απλώς αδιαφορεί αλλά την νοιάζει και κατ' αποκλειστικότητα μόνο το δικό της "συναίσθημα".Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Όταν όμως αναφέρεσαι σε κάποιον όπως στο παράδειγμα... δηλαδή που θεωρείς οτι υπάρχει μία σχέση άνω του τυπικού... πιο προσωπική... καλό είναι να το προβάλλεις... του στυλ "Ξέρεις τάδε, αυτό που κάνεις δε μου αρέσει γι αυτό κι αυτό το λόγο" ή "Προσπαθώ να σου πω την άποψή μου γιατί θεωρώ οτι θα σε βοηθούσε αλλά το απορρίπτεις χωρίς να το έχεις προσέξει" και ούτω καθεξής... Έτσι υπάρχει μια ευκαιρία και να εξελιχθεί η όποια σχέση... αρνητικά (αν δεις οτι η αξία που δίνεις σε αυτό το συναίσθημα, το οποίο ο άλλος το απορρίπτει, είναι μόνο από την πλευρά σου)... ή θετικά (αν δεις οτι ο άλλος κατανοεί τί λες και υπάρχει δυνατότητα συνεννόησης)... Αλλά αυτό θέλει και να μπορείς να εκφράζεσαι... που σημαίνει οτι δεν πρέπει και να νιώθεις πιεσμένος... ώστε να βγει κάτι χρήσιμο από αυτό... και να μην καταλήγει σε "σου'πα-μου'πες" παρεξηγήσεις...
Το να σε κάνει κάποιος να νιώσεις ενοχές είναι συνήθως παιδιάστικο (και μαρτυράει την δική του δυσκολία έκφρασης μέσα στην συναναστροφή σας)... ή χειριστικό... οπότε ανάλογα με την περίπτωση... διαφέρει και η δική σου αντίδραση... πχ αν είναι συνάδελφος ελαττώνεις κάπως σιγά σιγά τις πιο προσωπικές προεκτάσεις στην σχέση...
Το να νιώσεις ενοχές από μόνος σου... οκ... συμβαίνει... και συχνά οφείλεται σε σκέψεις που μπορεί να απασχολούν το μυαλό σου... παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε για την υγεία σου... Ένα "για κάτσε ρε μαλάκα... γιατί νιώθω έτσι δηλαδή;;;" βοηθάει σε απλές περιπτώσεις.
Αργά ή γρήγορα όμως... και δυστυχώς ή ευτυχώς... πολλοί "σκεπτόμενοι", σε τέτοια σκηνικά, φτάνουν στο... "Τί θέλω και ασχολούμαι;"... γιατί ακόμα κι αν πραγματικά εκτιμάς κάποιον... δεν σημαίνει οτι αυτόματα θα μπορεί και να εναρμονιστεί η διαφορετικότητα σας χωρίς προσπάθεια και από τις δύο πλευρές. Άλλωστε είναι και πολλά τα παραδείγματα που μόλις σε δει ο άλλος να σταματήσεις να ασχολείσαι... καταλαβαίνει και από μόνος του κάποια πράγματα.
Η τελευταία ερώτηση/σκέψη δεν ξέρω πώς ακριβώς κολλάει με τα υπόλοιπα... αλλά κατ εμέ έχει να κάνει κυρίως με τις αξίες που μαθαίνεις να ζεις την ζωή σου... Κάποιοι πιστεύουν οτι σημασία έχει να γυρίσουν σπίτι τους με γεμάτο μυαλό... κάποιοι με γεμάτη τσέπη... κάποιοι με γεμάτη κοιλιά... κάποιοι με γεμάτο ακροατήριο... και κάποιοι με συνδυασμούς από αυτά. Ανάλογα λοιπόν με το πού στρέφει ο καθένας την προσοχή του... είναι διαφορετικοί και οι τρόποι για να το αντιμετωπίσεις... και να "εξιλεωθείς"... γιατί δεν είναι πάντοτε "αργά"... ώστε να στερείσαι πλέον την δυνατότητα, να κάνεις, όσα θεωρείς οτι "επρεπε για να κατακτησουμε αυτο που θελαμε". Και ειδικά όσον αφορά τα διαπροσωπικά... καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν οι άνθρωποι... καμιά φορά διευρύνεται και η οπτική τους γωνία... οπότε με μία εκ νέου προσέγγιση, μπορεί και να προκύψουν διαφορετικά αποτελέσματα.
επειδη μου αρεσει παρα πολυ το ποστ σου, μπορεις να εξειδικευσεις αυτο το σημειο?Quote:
Originally Posted by Loading...
Το μυαλό μας από μικρή ηλικία μαθαίνει να δουλεύει με reward-based behaviour... γιατί έτσι παράγονται και τα feel-good-vibes στον οργανισμό μας... που μας διδάσκουν "κάνοντάς το αυτό, νιώθεις καλά"... οπότε σε πρωταρχικό επίπεδο δεν θα συναντήσεις εύκολα άνθρωπο να αποφασίζει τον τρόπο συμπεριφοράς του, σύμφωνα με το πόσο σεβασμό θα δώσει σε εσένα... αλλά πόση ικανοποίηση θα πάρει ο ίδιος... εκτός ας πούμε αν διέπεται από ειδικές συνθήκες η επαφή σας (πχ αν συμβαίνει επίτηδες... αν νοείται ως αντίτιμο... αν συμβαίνει σαν ανταλλαγή... αν είναι δοκιμή κάτι καινούργιου... κλπ).Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Αυτό (το να αποφασίζει ο άλλος σύμφωνα και με τον σεβασμό που θα νιώσεις εσύ) σχεδόν πάντα έρχεται μετέπειτα... όταν περάσουν τα αρχικά στάδια μιας γνωριμίας... και βλέπεις οτι συμπίπτουν σε ένα βαθμό οι προσωπικότητές σας... όταν έχεις ανοιχτεί... και σε νοιάζουν κι έχεις εμπεδώσει σε κάποιο βαθμό τα συναισθήματα εκείνου που έχεις απέναντί σου και πώς θα τον επηρεάσει η πράξη σου/ο λόγος σου/η σκέψη σου... όταν έχει εγκαθιδρυθεί τέλος πάντων μία τυπική βάση ενός κοινού κώδικα συμπεριφοράς και συνεννόησης... και αυτό θέλει προσπάθεια και χρόνο (και από τις δύο πλευρές) για να επιτευχθεί... γιατί το "reward" που περιμένεις, όταν δώσεις μία τσίχλα στον άλλον και δεν σου πει ευχαριστώ, κατά πάσα πιθανότητα θα επαναληφθεί αν ο άλλος δεν το καταλάβει οτι για εσένα αυτό ήταν κάτι σημαντικό... ή ακόμα και αν το καταλάβει, αλλά συνεχίσει να το θεωρεί ασήμαντο ή σημειακό, επειδή τυχαίνει να έχει διαφορετική άποψη γενικότερα για το συγκεκριμένο θέμα και δεν τον απασχόλησε και ιδιαίτερα όταν συνέβη...
Οπότε αυτή η αποτυχημένη επικοινωνία πολλές φορές επαναλαμβάνεται από τον καθένα ξεχωριστά... λόγω έλλειψης πρώτα του reward και μετά της "ειλικρίνειας" που θα μαρτυρούσε το προαναφερθέν reward...
Εννοείται οτι όλα αυτά τα δυσχεραίνουν οι πρότερες αρνητικές εμπειρίες... οι προκαταλήψεις... τα παραδείγματα από το περιβάλλον... κ.α. που κουβαλάει στο μυαλό του ο καθένας... γιατί ουσιαστικά... αφενός, όταν, μεγαλώνοντας δεν προσπαθείς εσύ από μόνος σου να σπάσεις αυτό το μοτίβο (πχ του να μην αντέχεις την "ντροπή" που νιώθεις, όταν θες να εξηγήσεις στον άλλον πως κατά βάθος σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα η έλλειψη του ευχαριστώ για την τσίχλα)... αυτοεπιβεβαιώνεσαι... και καταλήγεις να ενισχύεις (αλλά ψευδώς) την ιδέα που σου δημιουργείται οτι "κανένας πια δεν λέει ευχαριστώ όταν του δίνεις μια τσίχλα"... και αφετέρου... η επανάληψη του αποτυχημένου μοτίβου (δηλαδή ούτε αυτός μου είπε ευχαριστώ για την τσίχλα) καταλήγει να γίνεται πιο επιβαρυντική ακόμα και από το να σταματήσεις ολοκληρωτικά να δίνεις τσίχλες, λέγοντας "Α δεν έχω/Μόνο μία τελευταία μου έχει μείνει", που τώρα βρίσκεις εκεί την ησυχία σου... πεπεισμένος οτι προφύλαξες την ηρεμία σου απέναντι στον κάθε δυνητικά αχάριστο (γιατί όντως μπορεί και να είναι)... Η τσίχλα προφανώς είναι placeholder... και αντικαθίσταται εύκολα με το εκάστοτε πολύτιμο στοιχείο που διέθεσες... χρήμα, χρόνο, διάθεση.