Σχέσεις;;;...μοναξιά μάλλον

Και φτάνεις τα 30 και έχεις απομείνει εσύ και ο εαυτός σου.Όλοι σκόρπισαν, άλλοι εξωτερικό, άλλοι στα μέρη τους. Όλες οι φιλίες χάθηκαν. Και αυτές που ήταν να μείνουν και αυτές που καλώς ή κακώς έφυγαν. Τι μπορείς να κάνεις;

Οι φίλοι μου (όσοι απέμειναν) ελάχιστοι (2-3) και μακριά μου δυστυχώς. Ευτυχώς για εκείνους έχουν δικούς τους φίλους και κάποιον κύκλο. Εγώ με την καθημερινότητα, τη δουλειά αποξενώθηκα, δεν είμαι πια ανεκτική και πόσο βουνό μου φαίνεται να γνωρίσω άλλα άτομα. Πήγαινε σε κάποια δραστηριότητα, ξεκίνα μια νέα γλώσσα...ναι το ξέρω. Δύσκολο. Νιώθω πολύ μεγάλη πια. Και έχω και τόσο μικρή οικογένεια...ούτε μια ξαδέρφη,κάποιον να συναντιόμαστε, κάτι τέλος πάντων.

Είναι κανείς σε παρόμοια θέση; Έχει ξεπεράσει κάποιος κάποια παρόμοια κατάσταση;

Σίγουρα στα 30 οι γνωριμίες δεν είναι τοσο εύκολο να γίνουν οπως στο σχολείο ή σαν φοιτητής οπου έρχεσαι σε επαφή με πολύ κοσμο. Απ την αλλη πιστεύω σ αυτή την ηλικία έχεις και αλλες απαιτήσεις με την έννοια οτι τι να την κάνεις μια παρέα αν είναι τοξική; Μια ιδέα ειναι να μιλάς μεσω skype με τους φίλους σου που είναι μακρυά αλλα νοιάζονται για σένα.

Quote:

---

Originally Posted by Cath

Και φτάνεις τα 30 και έχεις απομείνει εσύ και ο εαυτός σου.Όλοι σκόρπισαν, άλλοι εξωτερικό, άλλοι στα μέρη τους. Όλες οι φιλίες χάθηκαν. Και αυτές που ήταν να μείνουν και αυτές που καλώς ή κακώς έφυγαν. Τι μπορείς να κάνεις;

Οι φίλοι μου (όσοι απέμειναν) ελάχιστοι (2-3) και μακριά μου δυστυχώς. Ευτυχώς για εκείνους έχουν δικούς τους φίλους και κάποιον κύκλο. Εγώ με την καθημερινότητα, τη δουλειά αποξενώθηκα, δεν είμαι πια ανεκτική και πόσο βουνό μου φαίνεται να γνωρίσω άλλα άτομα. Πήγαινε σε κάποια δραστηριότητα, ξεκίνα μια νέα γλώσσα...ναι το ξέρω. Δύσκολο. Νιώθω πολύ μεγάλη πια. Και έχω και τόσο μικρή οικογένεια...ούτε μια ξαδέρφη,κάποιον να συναντιόμαστε, κάτι τέλος πάντων.

Είναι κανείς σε παρόμοια θέση; Έχει ξεπεράσει κάποιος κάποια παρόμοια κατάσταση;

---

Οταν αισθανομουν βουνο την ολη διαδικασια στην αρχη πιστεψα πως ειμαι ειδικη περιπτωση με αρνητικη εννοια, σιγα σιγα ειδα οτι ηταν εσωτερικη αναγκη να απεχω. Δε θελω να χασω την ελπιδα οσο μικρη και αν ειναι πως καποια στιγμη θα εχω σχεσεις που αντεχουν το βαρομετρο της αλλαγης.

Εφοσον αλλαξα εγω αλλαξαν σαν ντομινο και οι σχεσεις γυρω μου αλλά και η οπτικη μου. Πως να γλιτωσω την μοναξια οταν πλεον η ζωη και ο εαυτος μου ειχαν κανει μια μεταβαση ; μου πηρε χρονο να συμφιλιωθω με την αληθεια αυτη.

Καθε φορα απαντω με ερωτημα πανω σε αυτο το ζητημα "Τι ειμαι διαθετειμενη να δωσω εγω στις σχεσεις μου και τι δεν ειμαι". Δυσκολακι αυτο !!!

Στα τριάντα πέντε να δεις δε θα μείνει κανεισ

Μήπως σε κάποιους πάει πιο πολύ η μοναξιά; Αλλά αν ήταν έτσι, θα ήταν μια κατάσταση που δε θα με πείραζε,δε θα με έκανε να τη συζητήσω...

Cath, προσωπικα ημουν περισσοτερα διαστηματα εσωστρεφης τυπος ανθρωπου παρα εξωστρεφης. Προτιμουσα ατομικες δραστηριοτητες χωρις αυτο να σημαινει οτι δεν μπορουσα να λειτουργησω εντος ομαδας. Οταν δυσφορω απο καποιες συμπεριφορες ή συνθηκες κατανοω πως απλα δεν μου ταιριαζει το "ολο". Καποιοι μας αποδεχονται και καποιοι οχι. Καποιες σχεσεις μας περνανε περιοδους μονοτονης καταστασης και μετα οχι. Ειναι πως νιωθεις τον καθε ανθρωπο κοντα σου ... φιλικο, αρνητικο, ουδετερο, επιθετικο ; Επισης αλλάζει και ο απεναντι. Μπορει καποιες φορες να προσπαθεις να κρατησεις επικοινωνια με καποιους ανθρωπους αλλά να είναι σε άλλη φαση εκεινη τη περιοδο.

Τον εαυτο μας τον κουβαλαμε παντου και παντα, ολα τα αλλα γυρω αλλαζουν.
Εσυ με εσενα περνας ομορφα ;

Κάποιες μέρες ναι, κάποιες μέρες όχι... βασικά κάποιες ώρες ναι...διαβάζω, βλέπω ταινίες, νιώθω καλά. Άλλες πάλι νιώθω μόνη και σκέφτομαι πως όλοι οι άλλοι έχουν κάποια παρέα, κάποιον φίλο, πως μάλλον κάτι έχει πάει στραβά με μένα και είμαι έτσι. Ώρες είναι και περνάνε... γιατί να είναι έτσι όμως; θα μπορούσα να νιώθω συνέχεια όμορφα με τη μοναξιά μου;

Εάν δοκιμάσεις λοιπόν με αφορμή εκείνες τις ώρες που δε νιώθεις καλά κάτι καινούργιο, τότε ίσως να βγάλεις συμπεράσματα. Μπορεί να νιώθεις βαρεμάρα – κενό ανησυχία. Το τι θα δοκιμάσεις εσύ θα το επιλέξεις. Είναι το μονοπάτι για να βρεις τα δικά σου γούστα, ενδιαφέροντα, όρια δηλαδή.
Ακόμα και οι πιο κοινωνικοί άνθρωποι πάντως αναφέρουν και κάποια αρνητικά αισθήματα μέσα στο 24ωρο. Μακάρι να γνώριζα κάποιες τεχνικές ή κάτι παραπάνω αλλά μέχρι εδώ έχει φτάσει η εμπειρία μου.
:)

Quote:

---

Originally Posted by Cath

Είναι κανείς σε παρόμοια θέση; Έχει ξεπεράσει κάποιος κάποια παρόμοια κατάσταση;

---

εννοείται οτι έχουμε περασει, και περναμε και θα περασουμε. Η ζωη ειναι φασεις και κυκλοι.
Στα 20 και στα 25 εισαι πιο κοινωνικος, γνωριζεις πιο ευκολα ατομα αλλα οι γνωριμιες αυτες ειναι ρηχες, επιφανειακες, θα σκορπισουν... οποτε και παλι 100% δεν μπορεις να επενδυσεις
Απο τα 25-30 και μετα που εστιαζεις στη δουλεια, οι φιλιες περιοριζονται δραστικα. Λιγες και καλες, μπορει λιγες και κακες.
Εσυ εχεις ξεκαθαρισει τι θελεις? γνωριμιες απλα για να βγαινεις, για εναν καφε? τοτε μεσω των δραστηριοτητων που αναφερεις. Τωρα οι φιλιες που θα προκυψουν κι ποσο γερες θα ειναι ειναι αλλο θεμα...Λες νιωθεις μεγαλη... που να δεις στα 40 και στα 45... τι να πουν κι αλλοι που χωριζουν στα 45 και ξεκινουν απο την αρχη?
Ατομα για να σε βοηθησουν στα δυσκολα σου ειναι εξαιρετικα δυσκολο να βρεις. Ακομα και οι συγγενεις που αναφερεις συνηθως πρωτοι το βαζουν στα ποδια...
Τωρα για εναν καφε ή μια εξοδο, αν εχεις και χιουμορ, δεν ειναι δυσκολο να βρεις ατομα...

Ένα ωραίο για την μοναξιά έχει πει ο Robin Williams...αντιγράφω... "I used to think that the worst thing in life was to end up alone. It's not. The worst thing in life is to end up with people who make you feel alone"


Σίγουρα αυτό που λες υπάρχει και είναι δύσκολο....και όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται όλο και πιο δύσκολο...ο κύκλος αραιώνει - απομακρύνεται σιγα-σιγά...άλλοι παντρεύονται, φεύγουν...κλπ και εσύ καταλήγεις μόνη (και αν δεν υπάρχει κ κάποιος σύντροφος, ακόμη χειρότερα)


Πως το ξεπερνας...?! Είτε μέσα από κάποιες δραστηριότητες προσπαθείς να ξεκινήσεις πάλι να δημιουργείς σχέσεις (δύσκολο είναι, ανέφικτο όμως όχι)...είτε μαθαινεις να ζεις με αυτό, δλδ με την μοναξιά, και γίνεσαι πιο δυνατη και προχωρας...μαθαίνεις να κάνεις πράγματα μονη σου, να μη εξαρτάσαι από τον οποιοδήποτε (ας πούμε αν θες να πας για ένα καφέ...απλα πας)...Ενδεχομένως να τα εχεις δοκιμασει και να μη σε ολοκληρώνουν αλλα από την αλλη δεν θελει και πολυ σκέψη - ανάλυση...έτσι πιστεύω....απλά προχωράς...

Quote:

---

Originally Posted by Cath

Και φτάνεις τα 30 και έχεις απομείνει εσύ και ο εαυτός σου.Όλοι σκόρπισαν, άλλοι εξωτερικό, άλλοι στα μέρη τους. Όλες οι φιλίες χάθηκαν. Και αυτές που ήταν να μείνουν και αυτές που καλώς ή κακώς έφυγαν. Τι μπορείς να κάνεις;

Οι φίλοι μου (όσοι απέμειναν) ελάχιστοι (2-3) και μακριά μου δυστυχώς. Ευτυχώς για εκείνους έχουν δικούς τους φίλους και κάποιον κύκλο. Εγώ με την καθημερινότητα, τη δουλειά αποξενώθηκα, δεν είμαι πια ανεκτική και πόσο βουνό μου φαίνεται να γνωρίσω άλλα άτομα. Πήγαινε σε κάποια δραστηριότητα, ξεκίνα μια νέα γλώσσα...ναι το ξέρω. Δύσκολο. Νιώθω πολύ μεγάλη πια. Και έχω και τόσο μικρή οικογένεια...ούτε μια ξαδέρφη,κάποιον να συναντιόμαστε, κάτι τέλος πάντων.

Είναι κανείς σε παρόμοια θέση; Έχει ξεπεράσει κάποιος κάποια παρόμοια κατάσταση;

---

Σαν να περιγράφεις την ζωή μου στο κομμάτι των σχέσεων.Κοντεύω 40 και σχεδόν όλη μου την ζωή την πέρασα έτσι.Για να βοηθήσουν οι δραστηριότητες,πρέπει να το έχεις και στην κοινωνικοποίηση.Αν δεν το έχεις,δεν πρόκειται να βοηθήσουν.Το ίδιο και με τα χόμπυ..Προσωπικά προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι και τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου θα περάσουν κάπως έτσι αλλά δύσκολο..Εγώ προσωπικά είμαι ανεκτικός αλλά μου φαίνεται δύσκολο να γνωρίσω νέα άτομα με τα οποία θα μπορώ να έχω καθημερινές παρέες.Το διαδίκτυο βοηθάει αρκετά στο να γνωρίσεις νέα άτομα αλλά σαν το απο κοντά δεν έχει..Κουράστηκα να κάθομαι μπροστά απο μια οθόνη και να γράφω,να γράφω και να περνάει η ώρα με "παρέα" και στο τέλος της ημέρας να είμαι πάλι μόνος.

Αυτο το νήμα με παραπεμπει σε αυτο https://www.youtube.com/watch?v=4DuYkqDA9ZY

Quote:

---

Originally Posted by elis

Στα τριάντα πέντε να δεις δε θα μείνει κανεισ

---

Αμαν...τέτοια πες της να της ανεβάσεις το ηθικό....τρομοκρατήθηκα...:P

Δεν είσαι μεγάλη...είσαι 30, άλλοι ξεκινάνε τη ζωή τους στα 40 και 45 μετά από διαζύγια και καταφέρνουν να φτιάξουν τη ζωή τους. Γιατί τόση απαισιοδοξία? Απ' ότι διαβάζω έχεις και δουλειά πράγμα το οποίο δεν είναι και δεδομένο στην εποχή μας. Μην απογοητεύεσαι, είναι λογικό οι γυρω μας σιγα σιγα να φτιαχνουν τη ζωή τους, κάποια στιγμη θα φτιαξεις και εσύ τη δική σου. Δεν είσαι μεγάλη για να ξεκινήσεις δραστηριότητες. Εγω στα 30 ξεκίνησα latin (είμαι 32)...σε πληροφορώ πολλοί από μένα ήταν μεγαλύτεροι...

Θεωρώ προσωπικά πως ο elis έχει δίκιο.Αυτοί που ξεκινάνε την ζωή τους πάλι στα 40 και 45 ή και αργότερα πιστεύω ότι είναι αυτοί που ποτέ δεν είχαν θέμα με παρέες και σχέσεις.Δηλαδή ήξεραν πως να τα έχουν αυτά πάντοτε στην ζωή τους
Στο latin που πήγες τι ακριβώς κέρδισες? Κάποιες ώρες να περνάς ευχάριστα και στο τέλος της ημέρας να κοιτάς πάλι μόνη το ταβάνι? Φίλους πραγματικούς που βγαίνετε και περνάτε καλά και εκτός του latin? Γιατί προσωπικά στο σύνολο των δραστηριοτήτων που έχω κάνει κατά καιρούς κέρδισα το πρώτο..Και γιαυτό απογοητεύτηκα και σταμάτησα να πηγαίνω.Γιατί ίσως πήγα με την λογική ότι θα συναντήσω ανθρώπους με τους οποίους θα ταιριάξω γενικότερα πέρα απο την κοινή δραστηριότητα και αυτό δεν συνέβη σχεδόν ποτέ..1 μόνο φορά έτυχε να κάνω πραγματικό φίλο με όλη την έννοια της λέξης μέσω κοινής ενασχόλησης με χόμπυ και αυτός δυστυχώς βρίσκεται 500χλμ μακριά