Πως αντιμετωπιζουμε την αρρωστοφοβια-υποχονδριαση?
Γεια σας.Ειμαι 18 και σε ενα μηνα μπαινω στα 19.Επισης ειμαι φοιτητης.Απο το καλοκαιρι νομιζω πασχω απο αρρωστοφοβια ή υποχονδριαση.Δεν εχω παει σε ειδικο για να μου κανει διαγνωση.Ολα ξεκινησαν οταν σταματησαν τα σχολεια για καλοκαιρι.Δηλαδη μαιο εδινα πανελληνιες,ιουνιο ενδοσχολικες και μετα ξεκινησε το πανηγυρι.Με ποναγαν τα αυτια μου,εγω σαν χαζος εψαχνα στο ιντερνετ συμπτωματα και αρχησα να βαζω στο μυαλο μου διαφορα,συν οτι η ωρλ με αγχωσε περισσοτερο λεγοντας μου μαλλον πρεπει να βγαλω τις αμυγδαλες μου κτλ, αλλος γιατρος μου ελεγε οτι ειναι ψυξη και γενικα δεν ηξερα που να βαδισω.Μετα με το παραμικρο συμπτωμα πανω μου αρχιζα να ψανω παλι στο ιντερνετ και αγχωνομαι περισσοτερο.Μια νομιζα οτι εχω αμυγδαλιτηδα,μια ψυξη,μια ωτιτιδα,μια νευραλγια.Τελος παντων μετα απο λιγο καιρο αρχησε να με πονει το σαγονι,εψαχνα παλι στο ιντερνετ να βρω λυση.Με ποναγε οταν ξυπναγα η οταν ετρωγα.Μετα παμε αλλου.Με ποναγαν τα γεννητικα οργανα και νομιζα οτι ηταν κατι σοβαρο που δεν γιατρευται.Ο γιατρος μου ειπε οτι οτι ειναι αντακλαστικο απο το ποδι επειδη εκανα πολυ επιμονο γυμναστικη.Μετα καπου διαβασα για διαβιτη και υπογλυκαιμιες εκανα εξετασεις ολα καλα,μετα καπου διαβασα για εμβοες και απο τοτε μου παιε τρεις και μια να ξαναακουσω δυνατα μουσικη με ακουστικα.Τελος παντων για να μην πολυλογω αυτο που με φοβιζει περισσοτερο ειναι να αποκτισω κατι το οποιο δεν θεραπευεται.Και στο ιντερνετ τα 9/10 δεν θεραπευοντε και 1/10 θα πεθανεις.Καθε φορα που διαβαζα και απο κατι νασου και η κριση πανικου.Γενικα αν συγκρινω τον εαυτο μου περισυ με φετος καμια σχεση.Το ακριβως αντιθετο.Αν καποιος μου ελεγε περισυ ''ξερεις κατι φιλαρακο,του χρονου θα εισαι ετσι'' εγω θα γελαγα δυνατα.Τελος παντων θελω να διωξω αυτες τις φοβιες.Καθε φορα ψαχνω πανω διαφορα συμπτωματα τα οποια ακομα και φυσιολογικα να ειναι εμενα μου φαινοντε υποπτα και μου χαλαει την διαθεση ολο αυτο.Πριν 2 μηνες οταν πρωτοξεκινησα τη σχολη ειμουν πολυ καλα.Ειχα γινει σχεδων τελειως καλα απ ολο αυτο αλλα τωρα νιωθω οτι κατει μεσα μου δεν με αφυνει να ζησω ηρεμα κ ωραια οπως ειμουν.Καθε φορα που παω σχολη εκει που συναναστρεφομαι με φιλουν και νιωθω πολυ καλα μετα απο λιγη ωρα μπορει να σκεφτω σε τι κατασταση βρισκομαι και να με χαλασει.Οταν διαβαζω επισης και οταν κανω γυμναστικη επεισης.Νιωθω οτι ενω θελω να ανεβω στην κορυφη και να κανω τα ονειρα μου πραγματικοτητα αυτο το πραγμα με βασανιζει.Θα μου πειτε οι περισσοτεροι εδω μεσα να παω σε ειδικο αλλα δεν θα το προτειμουσα γτ βλεπω τι γινεται γυρω μου.Ξερω πολλα ατομα κυριως γυναικες που πηγαινουν και ειναι πολυ χαλια ψυχολογικα ακομα και μετα απο χρονια ψυχοθεραπιας.Ειναι ενα σταδιο πριν την αυτοκτονια.Εγω δοξα το θεο δεν ειχα ποτε τετοιες σκεψεις.Ευχαριστω πολυ,σορρυ αν σας κουρασα και περιμενω απαντησεις σας!
