Έχω απελπιστεί παρά πολύ, Βοήθεια
είμαι τεταρτο έτος στο πανεπιστημιο.. σε ενα κλαδο π ποτε δεν αγαπησα και ενα πατερα να προσπαθει και να ονειρευεται να δει το παιδι του, το τεταρτο παιδι του να αποφυτα και αυτο απο το πανεπιστημιο. εγω ομως απετυχα, δεν μπορω να συνεχεισω να παιζω το καλο παιδι στον πατερα μ αλλα δεν μπορω ουτε να τον αντιμετωπισω.. η καθε μ λυση π σκεφτόμουν ηταν η αυτοκτονια. δεν θελω ομως για να ειμαι εδω και να γραφω ξερω οτι εχω και την δυναμη να παλεψω. μονο π πλεων δεν ξερω τι να κανω. φοβαμαι και οταν φοβαμαι τι θα γινει σκεφτομαι οτι θα το κανω θα με βλαψω. δεν εχω καμια λυσει και κυριος ξερω οτι ο πατερας μ θα απογοητευτει για μενα και φοβαμαι πολυ την αντιδραση του δεν εχω μιλησει σε κανενα για αυτο, το πανεπιστημιο για μενα τελειωσε δεν μπορω ουτε να κανω κατι πια, στο κυπρου π σποδαζω ειναι αθλιο προς τους φοιτητες. πραγματικα δεν ξερω τι να κανω για να σταματισω να σκεφτομαι το τελος της ζωης και να μπορεσω να σκεφτω μια πιο λογικη λυση χωρις να φοβαμαι.!