Τί συνέβη;;;τί λάθος πάλι έκανα;;;;
Καλημέρα..θέλω να καταθέσω μια εμπειρία μου και χρειάζομαι την γνώμη σας..απογοητευμένη από μία προηγούμενη και, όπως νόμιζα τότε, δυνατή σχέση και μη έχοντας τίποτα να χάσω..πριν λίγο καιρό, "γνώρισα" ένα παιδι από το διαδίκτυο..και αρχίσαμε να μιλάμε, αρχικά σε επίπεδο....ερωτικού παιχνιδιού. Πολύ σύντομα όμως αυτό ξέφυγε κάπως, αρχίσαμε να ανοιγόμαστε,και κείνος ήταν πρόσφατα χωρισμένος, και διαπίστωσα πως ήταν ένας άνθρωπος με απίστευτο πνεύμα, οξυδέρκεια, μόρφωση, επίπεδο , ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορούσα να επικοινωνώ και να λέω πράγματα που δεν είχα πει ποτέ, να μιλάω ελέυθερα και απολύτως ανοιχτά, να οδηγούμαι σε σκέψεις που δεν ήξερα καν ότι είχα. Σε αυτό βέβαια βοηθούσε και το απρόσωπο της επαφής, κυρίως όμως ήταν το ότι..μίλαγε στην ψυχή μου..άλλωστε, πολύ νωρίς άρχισε να μου εκμυστηρεύεται πράγματα πολύ δικα΄του, οικογενειακά και εξαιρετικά σοβαρά, ( τα οποία όντως ισχύουν) μου στειλε φωτογραφία, ήθελε να γνωριστούμε από κοντά και μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε ενθουσιαστει πάρα πολύ, γιατί γι' αυτόν το μεγαλύτερο αφροδισιακό είναι η ψυχική επαφή. ξέροντας όμως τον δισταγμό μου ( μια κι ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε μια τέτοια διαδικασία) ..μου εξηγούσε ότι μπορώ να χω όσο χρόνο θέλω, αρκεί να μιλάμε, γιατί είχε υπομονή και γιατί σε μένα είχε βρει την επικοινωνία που πάντα ζητούσε..μιλούσαμε επί ώρες,ατέλειωτα και για τα πάντα..΄.σχετικά σύντομα, μου είπε ότι με σκεφτόταν από το πρωί ως το βράδυ..όπως και γω. Ζήτησε να μιλάμε απ' το τηλ., στην αρχή αρνήθηκα γιατί ήμουν δύσπιστη, και του το πα..μετά από λίγο όμως δέχθηκα..και μάλιστα του κανα έκπληξη, τηλεφωνόντας του, γιατί μου χε δώσει από μέρες το τηλ. του..από τότε άρχισε να παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις όλο αυτό..στέλναμε το πρωί. μηνύματα για καλημέρα, ύστερα στην δουλειά μιλάγαμε στο ίντερνετ, όταν σχόλαγα εγώ έφευγε και κείνος από την δουλειά, μου τηλεφωνούσε, όταν γύρναγα σπίτι πάλι μου τηλεφωνούσε κι ύστερα πάλι για καληνύχτα...κάποια στιγμή, χωρίς να το καταλαβαίνω συνειδητά, άρχισα να ασφυκτιώ..προσπάθησα με έμμεσο τρόπο να του εξηγήσω ότι χρειάζομαι κάποιες ώρες μοναξιάς..αλλά η επικοινωνία μας κια η ευφυία του ήταν πράγματα που με έκαναν να στέκομαι εκεί και να πιστεύω πως αυτό το στενό μαρκάρισμα , αν τελικά γινόταν κάτι μεταξύ μας, θα τού δινα να καταλάβει ότι δεν το άντεχα...εξάλλου, είχα τον φόβο ότι, επειδή είμαι απότομη και ωμή πολλές φορές, αν του το λεγα απ' το τηλ. θα θύμωνε, θα το παιρνε αλλιώς και θα τα χάλαγα όλα...είχα βρει το απόλυτο, δηλ. το να ανοιγομαι και να μιλάω για τα πάντα, να μην κρύβομαι και κείνος να καταλαβαίνει, να μην πιέζει, να μου δίνει αυτό που χρειάζομαι, κατανόηση και συντροφικότητα...ή έτσι νόμιζα..επίσης, κάθε φορά που του λεγα ότι μπορεί να μην τα βρούμε στην πραγματική ζωή, εκείνος έλεγε αποκλείεται...δεν τον ένοιαζε πώς ήμουν, τί ήμουν, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το πνεύμα και η ψυχική μας επαφή..Εδώ πρέπει να πω, χωρίς περιαυτολογία, ότι είμαι μια γυναίκα μορφωμένη και ..όπως λένε αρκετά εντυπωσιακή και εμφανίσιμη...με χαμηλή όμως συτοπεποίθηση, με αποτέλεσμα να παρουσιάζω τον εαυτό πολύ χειρότερο από ότι είμαι, χωρίς να το κάνω συνειδητά..εκείνος, από την φωτογραφία, φαινόταν ένα συμπαθητικό παιδί..έκανε απίστευτα σχέδια, όνειρα, κάθε μέρα όλο και πιο πολλά..κι όταν του λεγα ότι υπερβάλλει, μιλούσε για την δύναμη της ψυχικής επαφής, την οποία είχαμε αλλά και για κάποια κοινά βιώμτα, τα οποία από τύχη..όντως είχαμε,..ζήλευε όμως , αρκετά , ήθελε να ξέρει πού είμαι και τί κάνω κάθε στι΄γμή..και έβγαζε μια αίσθηση για κυριαρχία πάνω μου...αλλά πάντα το κάλυπτε με χιούμορ και έξυπνα τρικ...εγώ στεκόμουν στο ότι είχα βρει αυτό που έψαχνα, μια ψυχή απίστευτη και καθόλου δεν με ένοιαζε η εμφάνιση..και τα όποια κακά, όπως η ζήλια και τα 40 τηλέφωνα την μέρα..θα τα χειριζόμουν από κοντά...αυτό που επίσης με φόβιζε ήταν που έβγαζε μια αίσθηση...αγριότητας, να σε πονέσει ( σωματικά εννοώ)..αλλά όλα αυτά στο πλαίσιο..παιχνιδιού κι όταν του πα ότι με τρομάζουν...τα σταμάτησε....εξάλλου, αν υπήρχε εμπιστοσύνη στο από κοντά...θα βρισκαμε τα κοινά σημεία, γιατί η αλήθεια είναι πως αυτό που με τράβηξε στην αρχή, ήταν η υποτιθέμενη μεγάλη σεξουαλική του απελευθέρωση, δηλ. το ακριβώς αντίθετο από εμένα..και του το χα πει..όλα του τα έλεγα, χωρίς να σκέφτομαι αν θυμώσει ..και καταλάβαινε...αρχικά είχαμε μια σχέση μέντορα- μαθητή που μου άρεσε, χωρίς ανωτερότητα από μέρους του, αλλά στην συνέχεια εκείνος ήταν που έδειχνε περισσότερο ενδιαφέρον.. ότι κι αν του λεγα, συνθηκολογουσε, γιατί, όπως έλεγε, δεν ήθελε να με χάσει...ώσπου ήρθε η στιγμή να βρεθούμε, την περιμέναμε και οι δύο πώς και πώς, με την διαφορά ότι εγώ, ως εξαιρετικά ανασφαλής, του λεγα συνέχεια πως μπορεί να μην του αρέσω κτλ. εκείνος έλεγε αποκλείεται, η βάση μας ήταν η ψυχική επαφή, αλλά η ουσία είναι πως παρουσίαζα μια ανασφαλή, ασχημούλα κοπέλα με αδυναμίες..ότι δηλ. πιστεύω για μένα, το οποίο, όμως, όπως λέει η ψυχολόγος μου, και οι φίλοι μου, καμία σχεση δεν έχει με αυτό που φαίνομαι..το ήξερε όμως και αυτό, του το χα πει.....Την συναντησή μασ την είχαμε παρουσιάσει και οι δύο σαν μια λεπτομέρεια, είχαμε πει τόσα μεταξύ μας που αυτό ήταν απλά..μια αναγκαία διαδικασία...και με είχε βάλει να υποσχεθώ πως δεν θα τα παρατάγαμε από την πρώτη συνάντηση, γιατί μπορεί να υπήρχε απλά αμηχανία..θα το παλεύαμε...όταν πρωτοβρεθήκαμε...εκείνος έμεινε άφωνος ( χωρίς υπερβολή, άλλωτσε, άλλο είναι το θέμα μου)..εγω απογοητέυτηκα λίγο, του ριχνα ένα κεφάλι..αλλά είχα ερωτευτεί το΄μέσα του κι εξάλλου, δεν ήταν και άσχημος..πήγαμε για ποτό, εκείνος στην αρχή δεν μίλαγε..κι όταν τον ρώτησα μου πε πως με πε΄ριμενε πολύ χειρότερη από αυτά που του χα πει..βλέπετε έχω το κακο ή καλό, να φαίνομαι πολύ δυναμική γυναίκα..αλλά κατά βα΄θος να μαι εξαιρετικά ανασφαλής, αυτά όμως του τα χα πει...τα ήξερε..στην συνάντησή μας κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. μίλαγε ακατάπαυστα μεν ( σπάνιο για κείνον διότι έλεγε ότι ήταν λακωνικός )..αλλά όιχ για μας, για τον εαυτό του , τις εμπειρίες του κτλ..πού και πού απλά πέταγε υπονοούμενα για το μέλλον μας, του στυλ θα αλλάξεις με τον καιρό και τέτοια..πράγμτα που με καναν να πιστεύω πως θα υπήρχε συνέχεια..εγώ, ασυνείδητα, έβγαλα ε΄ναν δυναμισμό, τον οποίο ήξερε ό΄τι έχω, απλά δεν είχα βγάλει τόσο γιατί μιλούσαμε σε βάθος και το βάθος μου είναι γεμάτο ανασφάλεια...να μην μακρυγορώ, το ίδιο βράδυ, αφού με καληνύχτησε, είπα στην συγκάτοικό μου ότι κάτι πήγε στραβά, δεν ήταν αυτός με τον οποίο μιλούσα ...την επόμενη, είχε κάτι αλλά δεν είπε τίποτα, στο τηλέφωνο εννοώ. εγώ όμως ρώτησα και μου πε..πως δεν του βγήκε...αλλά θα του βγαινε σιγά σιγά..πως με πε΄ριμενα αλλίως, χειρότερη...πως ήταν κολλημένος με την πρώην του κτλ...όταν απάντησα πως ούτε και σε μένα βγήκε αλλά θα κανα μια προσπάθεια..μου απάντησε ότι δεν εννούσε τίποτα από όσα έλεγε τόσο καιρό...και ότι...έπαιζε..μετά από λίγο άρχισε να λέει άλλα...
Η απορία μου είναι η εξής...τί έπαθε;;πώς γίνεται να λες μόνος σου ότι περιμένεις κάτι χειρότερο κι όταν έρχεται το καλύτερο να μην το θες...ένας φίλος μου πε πως αφού ζήλευε παθολογικά αυτό που νόμιζε πως ήσουν, το πολύ χειρότερο..δεν θα μπορούσε να αντέξει το άλλο..το καλύτερο, εγώ όμως δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. μου φαίνεται τρελλό. όπως και το να μην πίστευε τίποτα , αλλά να μην πέρναγε ούτε μία ώρα χωρίς να μου τηλ. Δεν είναι παράξενο;;;Τί συνέβη;; Έπεσα σε ψυχάκια και δεν το κατάλαβα;;Το περίεργο είναι πως ενώ με παιρνε συνέχεια τηλ. κτλ. μετά την συνάντησή μας, δεν μπήκε καν στον κόπο, απλά μετά απο δική μου προτροπή είπε αυτά σε μηνύματα, συνοπτικά...δεν με πείραξε που επέμενε στο να το παλέψουμε πριν ειδωθούμε.και με άδειασε από την π΄ρωτη μέρα.αλλά στο ότι δεν έβγαλα άκρη..αφού και μόνος του είπε πως δεν πε΄ριμενε μια γυναίκα σαν εμένα..αλλά ξέρω πως αυτό δεν έχει σημασία, αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η αντιμετώπιση...όταν μιλάς συνέχεια κι έχεις ανοιχτεί τόσο σε κάποιον ( γιατί ψέμματα δεν έλεγε ) ...όταν κάνεις σαν μωράκι όταν του μιλάς...δεν του εξηγείς κάτι;;; Δηλ. πως κάποιος σπαταλά τοση ενέργεια, χρόνο και χρήμα για κάτι που δεν του λέει τίποτα;;Εδώ περνούσαν 20 λετπά χωρίς να του απαντήσω κι έλεγε πως...θα με τιμωρήσει, πήγαινα στην Σχολή μου , σχόλαγα στις 4 και 4 και 2 λετπά μου στελνε μην..να τρέξω σπίτι για να μην μιλάω με άλλους...Είναι δυνταόν με τέτοιο συναίσθημα όταν σε δεί - και ενώ μόνο τέρας δεν είσαι, απλά του χα πει ότι είμαι χειρότερη για να δω αν μπορεί να σταθεί κάποιος στην ψυχη κι όχι στην εμφάνισή μου- με την πρώτη συνάντηση να εξαφανίζεται;;; Πού μπορεί να έφταιξα εγώ;;;Τί να κάνω;;;
