Originally Posted by
Jorge
Καλησπέρα σας,
Είχα ξαναγράψει στο φόρουμ για το ζήτημα που με ταλάνιζε. Θα ξαναγράψω λίγο περιληπτικά την ιστορία μου, γιατί κοντεύω να τρελαθώ: Είμαι άντρας 23 χρονών, και πριν 1 χρόνο περίπου έκανα τη πρώτη μου σχέση με μια κοπέλα, στην ίδια ηλικία με εμένα. Η σχέση μας ξεκίνησε με δυσμενής συνθήκες, καθώς εγώ τότε θα έφευγα στο εξωτερικό για λίγους μήνες, και το μυαλό μου δεν ήταν για σχέσεις. Ωστόσο, αν και για τη κοπέλα δεν ένιωθα τρελαμένος, ωστόσο με έθελξαν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα της, και λόγο του ότι δεν είχα ξανά κάνει σχέση ήθελα να το δοκιμάσω.. Εντέλει η σχέση κράτησε 6,5 μήνες, με τους μισούς να είναι από απόσταση. Είχαμε πολλά προβλήματα και πολλούς και συχνούς τσακωμούς, που δυστυχώς συνεχιζόταν και το διάστημα που ήμασταν κοντά και όχι από απόσταση.
Μου έκανε κάποια σκηνικά πολύ άσχημα σε όλη τη διάρκεια της σχέσης του τύπου: Έχει ψάξει το κινητό μου εν αγνοία μου, έχει σηκωθεί και έχει φύγει από το μαγαζί που καθόμασταν για ασήμαντο λόγο, με έχει μπλοκάρει από το Facebook για λίγες ώρες πάλι για χαζό λόγο, πάνω στο θυμό της με έχει βρίσει βαρβάτα και με έχει μειώσει πολύ άσχημα τη ψυχολογία, ήθελε να βγει για καφέ με άλλο αγόρι όσο έλειπα στο εξωτερικό, αλλά πάλι καλά δε το έκανε.
Αυτά και κάποια ακόμα, και αν συνυπολογίσουμε και το ότι μου ασκούσε γενικά μεγάλη πίεση και ήθελε να είμαστε αυτοκόλλητοι, ενώ ζήλευε και σε αρκετές περιπτώσεις μου δημιούργησε μια τεράστια πίεση.. Εγώ φυσικά δεν αντιδρούσα καθόλου, και πάντα κρατούσα μια ουδέτερη στάση. Ώσπου μια μέρα μην αντέχοντας άλλο, πήρα την απόφαση να την χωρίσω..
Και εκεί που λέω όλα καλά, ένιωσα ελεύθερος ξανά, άρχισε να μου λείπει τρελά και να με βασανίζουν πολλές σκέψεις.. Έκτοτε, και σε ένα διάστημα 6 μηνών περίπου έχω επικοινωνήσει μαζί της 4 φορές, προσπαθώντας να βρω μια λύση και να ξανά είμαστε μαζί. Όμως όλες τις φορές, ενώ και αυτή είναι θετική, δείχνει ότι δε κάνει πίσω και διατηρεί αυτή την επιθετική της συμπεριφορά, θεωρώντας πως είναι η σωστή αυτή. Εγώ φυσικά έκανα πίσω όλες τις φορές, διότι δε ήθελα να ζήσω τα ίδια σκηνικά..
Εντέλει αυτή βρήκε άλλον, και η επικοινωνίας μας έπαψε να υφίσταται πλέον.
Και έρχομαι και ρωτάω τώρα εγώ: Για ποιο λόγο κάθισα και έφαγα 1 ολόκληρο χρόνο από τη ζωή μου, ασχολούμενος με μια κοπέλα που ποτέ δεν ήμουν τρελαμένος μαζί της, που δε μου φέρθηκε και με το καλύτερο τρόπο, και που ήδη πλέον έχει βρει άλλον;
Δε μπορώ να το εξηγήσω. Ενώ όσο ήμουν μαζί της ένιωθα πίεση, άγχος, φόβο, μακριά της ένιωθα να μου λείπει και νοσταλγούσα τις όμορφες μας στιγμές, και με αυτά που μου έλεγε κιόλας ένιωθα ότι όντως με αγαπούσε και γέμιζα με τύψεις τον εαυτό μου ότι την έχω αφήσει μόνη της(είναι γενικά μοναχικό άτομο με ελάχιστες παρέες)..
Φυσικά όλο αυτό τον 1 χρόνο, δεν είχα την όρεξη να ασχοληθώ με άλλη κοπέλα, και δεν έχω ασχοληθεί σχεδόν καθόλου.
Να σημειώσω πως η κοπέλα που τα είχε έπασχε από κοινωνικη φοβια-αγχωδης διαταραχη-διαταραχη πανικου, που τα είχε πάθει όταν χώρισε από το 1ο της μεγάλο έρωτα στα 18 της, και έπαιρνε μέχρι και σήμερα καθημερινά χάπι γιαυτό το ζήτημα, χωρίς να γνωρίζω τι χάπι είναι ακριβώς. Δεν είχε ιδιαίτερες παρέες, και ήταν ουσιαστικά προσκολλημένη πάνω μου.. Με την οικογένεια της είχε καλές σχέσεις.
Περιμένω απόψεις διότι θα τρελαθώ με τη πάρτυ μου..