Πώς να ξεπερασω το φοβο της μοναξιας?
Γεια σας, εχω ξαναγραψει στο φορουμ δυο τρεις φορες σχετικα με ενα θεμα που ειχα με τη συντροφο μου και μια κοινη μας φιλη. Αυτο το προβλημα εχει φυγει στο μεγαλυτερο βαθμο. Δηλαδη εγω ζηλευα που η συντροφος μου της εδειχνε καποια αδυναμια, τσακωνομασταν γ αυτο, μετα ψιλοκοψαμε την κοπελα, αυτη μας διεκδικουσε ξανα γ παρεα και εμεις το ιδιο κ τελος παντων ειναι μια κουραστικη ιστορια η οποια κρατησε 2 χρονια συνολικα με την τωρινη κατασταση να ειναι ως εξης εγω και η φιλη μου να ειμαστε στην κοινη παρεα με αυτη την κοπελα, πλεον να της μιλαμε νορμαλ, αλλα να μην υπαρχει αυτη η τρομερη χημεια που υπηρχε παλια γιατι και οι τρεις μας νιωθουμε καπως μετα απο 2 χρονια με επεισοδια και πισωγυρισματα. Η κοπελα μου ειναι οκ με τη νεα κατασταση οπως διαμορφωθηκε με την εννοια οτι ξερει οτι η τρομερη μας παρεα ανηκει στο παρελθον, το εχει αποδεχτει μεσα της, εγω αρχιζω να συνειδητοποιω το ιδιο αλλα ταυτοχρονα νιωθω μια ξενερα που κατεληξαν τα πραγματα ετσι, με την εννοια οτι χασαμε μια ιδανικη παρεα η οποια τωρα πια δεν ειναι ιδια διοτι αλλαξαν οι συνθηκες, υπηρξαν επεισοδια κλπ, αποξενωθηκαμε εν ολιγοις. Και ενω τωρα μιλαμε κανονικα σχεδον με την κοπελα αυτη, εγω νιωθω ενα τεραστιοοοοοο κενο και φοβο μοναξιας. Φοβαμαι οτι παρολο που αγαπιομαστε πολυ με τη φιλη μου, μηπως αποξενωθουμε και μεις στο τελος οπως αποξενωθηκαμε με την τριτη κοπελα αυτη. Η φιλη μου μου λεει πως αυτο δεν εχει καμια βαση γιατι κανουμε τα παντα μαζι και αγαπιομαστε βαθια αλλα εγω μετα την εμπειρια μας με τη φιλη αυτη που κατεληξε αδοξα και επιφανειακα φοβαμαι! Μοναξια ειχα βιωσει απιστευτα εντονη και σε αλλες δυο φασεις της ζωης μ που πιστευω οτι περασα μια μινι καταθλιψη. Η μια ηταν οταν δυο φιλες μου στο λυκειο με ειχαν εγκαταλειψει και οι δυο γιατι ειχαν θυμωσει με κατι ασημαντο και δυο βδομαδες δε μου μιλουσανε καθολου ουτε απαντουσανε σε μηνυματα παρολο που ειχα πεσει στα ποδια τους για να τα βρουμε. Τελικα τα βρηκαμε και τις εκοψα εγω μετα απο καποιο καιρο για αλλους λογους. Η καταθλιψη που βιωσα τοτε για δυο εβδομαδες ηταν το πιο εντονο βιωμα συναισθηματικα που εχω βιωσει. Ενιωθα οτι ηθελα να πεθανω, αδυνατουσα να σηκωθω απο το κρεβατι και το μονο που μου εδινε λιγη ελπιδα ηταν οταν εστελνα και περιμενα να μου απαντησουν που δεν γινοταν ποτε. Κατοπιν βρηκα τη σημερινη μου παρεα η οποια ειναι μεγαλη και ενσωματωθηκα...Δεν ξαναβιωσα μοναξια για τα επομενα χρονια με την εννοια της καταθλιψης, μεχρι που μου ξαναχτυπησε την πορτα ο ιδιος φοβος εγκαταλειψης οταν καναμε παρεα εγω , η συντροφος μου και η τριτη κοπελα που εγραψα πιο πανω ως κολλητες φιλες (μονο). Τοτε τις εβλεπα πολυ κοντα παρολο που ηξερα οτι η (τοτε) καλυτερη μου φιλη και νυν σχεση μου ειχε περισσοτερη αδυναμια σε μενα. Ζηλευα απιστευτα πολυ γιατι ακομη και καποιες φορες να της εδειχνε αδυναμια εγω ενιωθα στην απεξω και αδικημενη. Τοτε ξαναβιωσα αυτο το φοβο της μοναξιας, οτι θα με εγκαταλειψουν και οι δυο, και οτι θα μεινω για παντα μονη μου, χωρις φιλες. Αυτο παλι λυθηκε οταν τα εφτιαξα με τη φιλη μου και εντυπωσιαστηκε μαλιστα οταν της ειπα πως ενιωθα γτ μου ειπε οτι ειχε αδυναμια μονο σε μενα.Τελος παντων τωρα ξανανιωθω αυτη τη μοναξια αλλα δεν καταλαβαινω γιατι. Η συντροφος μου ειναι πολυ εξαρτημενη απο μενα οπως και γω απο κεινη ( σε μεγαλυτερο βαθμο εγω ομολογω) και γενικα κανουμε τα παντα μαζι. Μου λεει συνεχεια ποσο με αγαπαει κλπ και πως θα μαστε για παντα μαζι αλλα εγω μετα την ψυχικη αποξενωση απο τη φιλη μας πλεον και επειδη βλεπω πως η φιλη μου εχει και μια τελειως δικη της φιλη με την οποια βγαινει τελευταια πολυ περισσοτερο απο ο,τι παλια συν οτι δουλευουμε πρωτη φορα οποτε χωριζομαστε πολλες ωρες...συν οτι η παρεα μας δεν ξερει για μας, περα απο αυτη τη φιλη και επειδη υποψιαζονται τη φιλη μου την εχει πιασει πανικος μη μας κοψουν αν το μαθουν καπως και πως θα ζησουμε τοτε χωρις φιλες. Δεν ξερω βιωνω παλι ενα απιστευτο κενο, ντρεπομαι να τα πω στη φιλη μου γιατι ενω με κατανοει και μου συμπαρισταται, φοβαμαι να της δειχνω παλι ανασφαλειες ενω δε μπορω να της πω ενα πολυ συγκεκριμενο προβλημα...Εχω μια διαισθηση οτι θα καταληξω μονη μου, χωρις τη συντροφο μου και οτι θα γκρεμιστει ο κοσμος μου. Τι να κανω? Νιωθω απιστευτα πεσμενη πολλες ωρες της μερας και θλιμμενη...Ποναω απιστευτα και πολλες φορες εχω σκεφτει την αυτοκτονια. Το κυριο μου προβλημα ειναι οτι ειμαι παρα πολυ εξαρτημενη απο τη συντροφο μου, αν μου πει οτι θα κανει κατι μονη της πεφτω να πεθανω, οπως και αν δειξει οτι εχει αναγκη αλλους ανθρωπους. Τα παντα πλεον τα κανω με γνωμονα τη σχεση μου. Νιωθω ομως οτι ειμαι σε τελμα καθως αν η σχεση φυγει θελω απλα να πεθανω, δεν αντεχω να ξαναπερασω μοναξια! Πηγαινω σε ψυχολογο αλλα μεχρι τωρα συζηταμε το θεμα της τριτης κοπελας αυτης και τα προβληματα διαχειρισης που ειχα εγω. Σκοπευω μετα τις γιορτες να θιξω εντονα το θεμα αυτο, εχω κανει καποιες νυξεις αλλα ποτε θα τελειωσει επιτελους ?
