Printable View
Καλησπέρα,
Όλοι σε αυτό το site παλεύουμε για να διώξουμε, να διακόψουμε, να απωθήσουμε, ή να αρνηθούμε τα συναισθήματά μας, μήπως τελικά το υγιές και αυτό που είχα διαβάσει κάπου είναι να προσπαθούμε να νιώθουμε το άγχος, τη θλίψη, τον πόνο, κτλ γιατί έτσι θα είμαστε πιο καλά μέσα μας; Μήπως μια άρρωστη κοινωνία δεν έχει αυτή τη γνώση ή δεν θέλει να την έχει για να παραμείνει άρρωστη;
Με έχει απασχολήσει και εμένα πάρα πολλές φορές.Τα συναισθήματα είναι ένα χάος..Είναι υποκειμενικές καταστάσεις μιας συνείδησης στην τριβή της με το περιβάλλον.Σίγουρα είναι αρνητικό να καταπιέζονται.Όμως είναι συνδεδεμένα με την σκέψη και την μνήμη και υπάρχει και ο κίνδυνος να διαιωνίζονται.Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι το σωστό όσον αφορα την διαχείρισή τους.
Αυτό που προσπαθώ εγώ τελευταία είναι να αφήνω περιθωριο έκφρασης σε ένα συναίσθημα την στιγμη δημιουργίας του,αλλά αφου φύγει αυτη η στιγμή να σταματήσω να ασχολούμαι μαζί του.
Τα καταπιεσμένα συναισθήματα σίγουρα πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να αποσυμπιεστούν γιατί θα σκάσουν κάποια στιγμή σαν φούσκα.Και πάλι,ειναι μοναδικός ο τρόπος που θα το κάνει αυτό κάθε άνθρωπος,δεν υπαρχει απόλυτη συνταγή.
Κατά την γνώμη μου,τα πιο αυτοκαταστροφικά συναισθήματα είναι η Ντροπή,οι Ενοχές,οι Τύψεις και η Ζήλια γιατι παραγουν Αυτοαμφιβολία,ενώ τα πιο δύσκολα στην διαχείρισή τους είναι ο Θυμός και το Μίσος(το οποίο δημιουργείται από μπλοκάρισμα του Θυμού και του Φόβου και παρατεταμένη αρνητικη σκεψη πάνω σε αυτόν) επειδή εχουν εκρηκτική φύση.
Βέβαια είναι ολα υποκειμενικά,γιατί καποιες φορες νοιωθουμε πολλά συναισθηματα ταυτόχρονα.
Πάντως,νομιζω το ιδανικό ειναι να τα εκφραζουμε την στιγμη δημιουργίας τους και μετα να τα αποδεσμεύουμε,να μην τα συντηρουμε και τα φωλιάζουμε περαιτέρω σε ανήσυχες σκέψεις.
Κανείς μπορεί να διακρίνει τα συναισθήματα του σε λειτουργικά και δυσλειτοργικά... π.χ. ο συσσωρευμένος θυμός θολώνει την κρίση και τα συναισθήματα που έπονται αυτού, άρα σε βάθος χρόνου κάτι στρεβλό χτίζεται πάνω του. Όταν όμως οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες για την εξωτερίκευση των συναισθημάτων, πόσο εύκολο είναι να τα μεταμορφώσουμε σε κάτι θετικό που δίνει ενίσχυση;
Σαπουνάκι μπάνιου πολύ ωραία τα είπες αν και διαφωνώ στο αν πρέπει να εκφράζονται, πιστεύω τελικά πως πρέπει να εκφράζονται πριν γίνουν μίσος ή κάτι άλλο όπως λες. Αν δεν γίνεται, χ..... μέσα..........
Έρις, είπα και εγώ αυτό που είπες εσύ, για τις συνθήκες, δυστυχώς έτσι είναι, δεν είναι πάντα κατάλληλες για εξωτερίκευση, αλλά μήπως να ξεκινούσαμε να κάναμε έναν καλύτερο κόσμο με το να αντιδρούσαμε; Δεν έχουμε να χάσουμε κάτι. Εκτός από το εργασιακό περιβάλλον βέβαια.
H Aλις Μιλλερ λεει οτι τα αρνητικα αισθηματα μας πρεπει να τα αναγνωριζουμε, να τα βιωνουμε και να τα αποδεχομαστε. Και τοτε απαλλασσομαστε απο τα δεσμα τους.
Η ζημια ξεκιναει οταν τα αρνουμαστε και τα καταστελλουμε...
Συμφωνώ, Μάρα.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Πρακτικά πως επιτυγχάνεται αυτό;Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Πρακτικά φαντάζομαι να λες είμαι στεναχωρημένη κ να το αποδέχεσαι να μην ονειρεύεσαι ότι είσαι καλά κ τι θα κανεισ να αποδεχτεισ το γεγονός ότι είσαι πεσμένη πρακτικά για να το αποδεχτεισ πρέπει να έχεις λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης κ να έχεις καλούς φίλους αλλιώς δε γίνεται νομίζω
Όταν είμαστε στη δουλειά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Στην προσωπική μας ζωή όμως, μπορούμε να την βελτιώσουμε διώχνοντας τους τοξικούς ανθρώπους, και με αυτούς που θα μείνουνε να είναι τέτοιοι ώστε να μπορούμε να τους εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες τα κρατάμε λίγο μέσα μας σε αντίθεση με τους άντρες, πρέπει σιγά σιγά να αλλάξει αυτό.
Πρακτικά το πρόβλημά μας είναι ότι δεν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας γιατί όλοι μας διδάσκουν λάθος πράγματα όπως τελειότητα κοινωνικότητα ομορφιά κλπ λάθος δεδομένα
Επίσης ένα πρωί πρέπει να ξυπνήσεις κ να πεις είμαι η ερισ κι έχω αυτές τις επιτυχίες κι αυτές τις αποτυχίες σε πληροφορω όλοι έτσι είναι απλά κάποιοι βλέπουν τις επιτυχίες κ κάποιοι τις αποτυχίες όταν μιλάνε στον εαυτό τους
Έχεις δίκιο... έχω μία ροπή στο να εστιάζω στα αρνητικά και γενικά να γεμίζω ενοχές. Όμως όταν τα συναισθήματα είναι πολύπλοκα και από παντού βγαίνουν απόνερα, από παλιές και καινούργιες πληγές... Τι να πρωτοδιαχειριστώ; Εσύ τι βλέπεις; Επιτυχίες ή αποτυχίες;
Εγώ σε μένα βλέπω ένα κάρο αποτυχίες αλλά έχω κάνει κ κάτι απίστευτα που με κρατάν στη ζωή ασ πούμε έχω κάνει δύο τρία ταξίδια για να δω μία γκόμενα φυσικά με αππεριψε αλλά εγώ το παλαιψα παράπονο δεν έχω την προσπάθειά μου την έκανα κ είμαι ικανοποιημένος από τον εαυτό μου απλά έφαγα τα μούτρα μου κι εκεί που νόμιζα ότι δεν παθαινω τίποτα έπαθα μία καταθλιψαρα με ψυχωτικα στοιχεία κ πονάω όλη μέρα σχεδόν τα τελευταία χρόνια βρήκα κάτι άλλες κοπέλες που είναι σχεδόν φίλες μου που μου είπαν την αλήθεια κ ησύχασα είμαι λίγο αντιτουριστικοσ για την ακρίβεια σα γαμω το στανιο μου είμαι κι επειδή η εμφάνιση παίζει ρόλο παντού πάλι καλά που είμαι αγρότης
Δεν παίζει ρόλο η εμφάνιση... γιατί αυτό θα έπρεπε να ισχύει για όλους! Εννοώ, ότι εσύ που υποτίθεται είσαι αντιτουριστικός "τρως τα μούτρα σου"... εγώ που υποτίθεται ότι είμαι τουριστική, "τρώω τα μούτρα μου", άρα δεν παίζει ρόλο η εμφάνιση. Εγώ τα μόνα θετικά που έχω να σκεφτώ αφορούν το διανοητικό κομμάτι της ζωής μου... αλλά πόσα να καλύψω με αυτό... Όταν είμαι γεμάτη θυμό και πόνο που θα διοχετεύσω αυτό το συναίσθημα και πως θα το βιώσω (για να επιστρέψω και στο θέμα), θα βγω στο δρόμο με ένα ρόπαλο κι όποιον πάρει ο χάρος!!??
Πόνο έχω μπόλικο δεν μπορώ να μιλήσω σωστά θυμό όχι αν κ μου έκαναν πολλά τους συγχώρεσα όλους για να είμαι καλά καθάρισε την ψυχή μου από θυμό κι έμεινε ο πόνος πεσ με τρελλό αλλά ο πόνος μου είναι το παράσημο μου έκανα ότι μπορούσα είμαι τριάντα πέντε κ τώρα να πεθάνω πρόλαβα κι έζησα κι αυτό μου δίνει χαρά τον αποδέχομαι τον πόνο