Αδύναμη... Και πάλι...και συνέχεια
Ναι οκ...δε μου αρέσει όλο αυτό που λέμε ζωή γιατί δεν είναι ζωή.Δεν αντεχω καθόλου τους γονεις μου,δε μπορώ να βρω μια δουλειά καλη,λογω των σκαμπανεβασματων στη διαθεση μου οι φίλοι χανονται.
Απο τη μια θελω να ειμαι μονη,μου αρεσει και από την αλλη βαζω τα κλαματα,ξαπλωνω με τις ωρες στο κρεβατι και δεν αντεχω που ειμαι μονη.Ποναει το κορμι μου οταν ξαπλωνω,ποναει και ζαλιζομαι οταν σηκώνομαι,νιωθω αδυναμη.
Και μεγαλωνω και δεν έχω καταφερει τιποτα...το βλεπω στα ματια τους,στα λογια τους (γονεις και φιλοι)
Ωρες ωρες σκεφτομαι πως αν ηταν νομιμη η ευθανασία για καταστάσεις σαν τη δικη μου θα το εκανα
Ξερω δε με χτυπησε καποια αρρωστια,ειμαι αχάριστη,αλλα δεν αντεχω...