η ιστορία μου. Δεν χρειαζεται σχόλια. απλά τα βγάζω απο μέσα
λοιπόν δεν χρειάζεται να απαντήσει κάποιος με αρνητικά σχόλια κλπ, απλά γράφω την ιστορία μου να τα βγάλω από μέσα μου. καθότι σε ψυχολόγο δεν θα πάω ποτέ, ούτε και σε κάποιον παπά να εξομολογηθώ
είμαι 30 χρονών και συζούσα με έναν αρκετά πιο ώριμο άντρα (ναι είμαι ομοφυλόφιλος). Η σχέση μας ήταν κρυφή. (στους περισσοτερους φιλους του γιατι υπήρχαν και ομοφιλόφυλοι φιλοι δικοι του, εγώ δεν έχω gay φιλους) έλεγα σε φίλους και γνωστούς ότι απλά ήταν συγγενής μου. ζούσαμε περίπου 10 χρόνια μαζί. Είχα φύγει από το σπίτι μου δηλαδή, με την δικαιολογία ότι δούλευα. (σε άλλη πόλη ειχα παει). Ισως να μην καταλαβαινει καποιος τι εστι σχέση ομοφιλοφίλων, αλλα δεν χρειάζεται να αναλύσω τα προσωπικά μου σε αυτό, θα πω μόνο ότι είχαμε <<κολήσει>> σαν soulmates. Δεν μοιάζαμε ομοφιλόφιλοι, δεν ειμασταν αδερφές σαν αυτές που προβάλουν οι τηλεοράσεις, που τρέχουν και ντύνονται σε gay parades και τέτοια. καμια σχεση. Πέρα απο την διαφορά ηλικίας, το δέσιμο που ειχαμε ήταν κάτι εκτός σεξουαλικής φύσεως. εξάλλου τα τελευταια 4 χρόνια δεν κάναμε κατι σεξουαλικο. κάτι που εύχομαι σε όλους να το ζήσουν. Με φρόντιζε και τον φρόντιζα. Είχα κάποιον άνθρωπο να λεω τα προβληματα μου, με βοήθησε με μια εγχείρηση στα μάτια μου, όταν ειχα σπάσει το χέρι μου σε μια τράκα, το δάχτυλο στο ποδι μου.... πάντα ήταν εκει, όταν είμουν άρρωστος, όταν όταν..... πάντα ήταν εκει. Θα μου πειτε οι γονεις σου που ήταν? με τους γονεις μου δεν ειχα ποτε τετοιο συναισθηματικο δεσιμο. παντα εμενα και τον αδερφο μου μας πιέζανε πολυ να ειμαστε πρώτοι σε ολα. μαθηματα κυριως. τωρα ο αδερφος μου εισαι εξωτερκο, και δυστηχώς εχει προβληματα με τεραστιο στρες στη δουλεια του και πηγαινει σε ψυχολογο. επισης ανεβαζει πιεση (εχει προβλημα) και παιρνει φαρμακευτικη αγωγη.
στο διαταύτα το φεβρουαριο γυρισα απο εξω και μπηκα στο σπιτι. τον βρήκα καθισμένο στον καναπε, να με κοιτάζει και να έχει κοφτές ανάσες γρήγορες, και να πιάνει το στήθος του. δεν μπορούσε να μιλήσει αλλα μου ψιθίριζε ότι πονάει πολύ. τον ρωτάω εγώ μήπως έπεσες? χτύπησες? (ήταν άτομο μεγάλης ηλικίας υπερβαρος) δεν μου απαντουσε. μου ειπε μονο να παμε στο νοσοκομειο. πηγα στη κουζινα και ειδα το φαγητο (κάτι μακαρόνια στην κατσαρολα) να ειναι μαύρα τελείως, και το νερο μαύρο. μύριζε καπνίλα ολη η κουζινα. εγω δεν ήξερα τι να κάνω ειχα πανικοβληθει. πηρα το 166 και τους παρακαλουσα να ερθουν γρηγορα. μετα απο 10 λεπτα γέρνει το κεφάλι του και πέφτει πισω στο καναπε ξάπλα. κόντεψα να πεθάνω. παίρνω το 166 λέω λιποθύμησε τι να κανω? μου λενε έρχεται το ασθενοφορο. περνανε αλλα 10 λεπτα και ήρθε το ασθενοφορο. τα χείλη του ειχαν μελανιάσει και ξέχασα να αναφέρω ότι ήταν πολύ ιδρωμένος. μου λέει ο άνθρωπος απο το ασθενοφορο να κανω πισω και του βάζει ενα μηχανημα για ανανηψη. και μια κοπελα ειχε βαλει μια μασκα στο προσωπο του και εβαζε αερα στα πνευμονια του. αλλα το μηχανημα ελεγε στα ελληνικα οτι δεν συνήσταται ανανηψη ξαναπροσπαθήστε. στο τελος μου ειπαν οτι λυπούνται .....
εκει ηταν που ενιωσα σαν να πεθανα. δεν ειχα ξαναπερασει γενικως κατι ασχημο στη ζωη μου και δεν ηξερα τι να κανω. φωναζα εκλαιγα αλλα νομιζα ταυτοχρονα οτι δεν συμβαινει αυτο σε εμενα οτι ειναι ενα ονειρο. αυτοματα σκεφτηκα και ολα τα προβληματα που θα αντιμετώπιζα πέρα απο το χαμό του. αναγκάστηκα και πηρα τηλεφωνο τους συγγενεις του, τις αδερφες του, και τις ειπα τι συνέβει. (την μία που έμενα κοντά) κανεις φυσικα δεν ηξερε οτι εγώ εμενα εκει, (απο τους συγγενεις γιατι τον ειχαν παρατήσει ποτε δεν ήρθε κανένας να τον δει μονο κάποιες φορές μία απο τις αδερφές του έφαιρνε λιγο φαγητο αλλα σε αντάλλαγμα κοιτούσε τα σκυλιά της τα τάιζε και αυτή πήγαινε ταξίδια εξωτερικό)
αφού ήρθε η αδερφή του με τον άντρα της (ειχαν μαζευτεί πολλά άτομα στο σπιτι απο γείτονες και φίλους δικους μου και δικους του που ξέρανε οτι εγω έμενα εκεί ως ανηψιός, αλλα η αδερφή του δεν ήξερε τιποτα ήταν κρυφο) της είπα τη συνέβει, και για να μην γινουμε ρεζίλι, την πήρα σε ενα δωματιο διπλα και της ειπα οτι εγώ έμενα εκεί και ότι τον κοιτούσα και τον φρόντιζα (που δεν είναι ψέμα) αλλα ειχα πει στους φιλους του και τους δικους μου οτι ειμαι ανηψιος του για να μην μας παρεξηγήσουν. Ευτυχως δεν ειπε τιποτα αλλο να γινουμε ρεζιλι αλλα την ειδα που ειχε μεινει με το στόμα ανοιχτό.
δεν ειχε ουτε μια φωτογραφια να δωσει στον ανθρωπο που ήρθε απο το γραφειο τελετών. έδωσα εγώ. με βάλανε να υπογράψω σε ενα χαρτί σαν συγγενής του ότι πέθανε ουτε θυμαμαι τι ηταν (νομίζω ήταν ο ιατρος που ήρθε ). τον κουβαλησα με τους φιλους μου κάτω 5 ορόφους την κάσα και παρακαλούσα αν υπάρχει θεός να με βάλει μέσα και εμένα.
μετά ηρθαν πιο πολλα προβληματα. αφου φύγανε ολοι και μείναμε στο σπιτι η αδερφή του πηγε να κλειδωσει γιατι ειχε και αυτη κλειδια. την λεω μα μενω εγω μεσα . μου λεει να μαζεψω τα πραγματα μου μεχρι αυριο. τα μαζεψα ολα, ενω ταυτοχρονα ειμουν σε κατασταση σοκ, τα εβαλα στο αμαξι (ειχε ενα αμαξι παλιο αλλα το οδηγουσα εγω πιο πολλες φορες καθοτι αυτος ηταν ατομο μεγαλης ηλικιας με προβληματα στα γονατα του και δεν μπορουσε να περπατησει πολυ ωρα) πηρα και τον υπολογιστη και τα κινητά του, και οτιδήποτε αλλο ειχε σε ηλεκτρονικη μορφή (cd/dvd στικάκια κλπ). και σε μια νυχτα γύρισα στους γονεις μου. Ειπα οτι και καλα με διώξανε απο τη δουλεια, και το σπιτι που νοίκιαζα δεν το ειχα πληρωσει για αρκετούς μηνες και αναγκαστικα μετακομισα....
τις αλλες μερες το μαρτύριο μου συνέχιζε..... ήρθαν οι υπολοιπες αδερφες του και κανανε το σπιτι πλιάτσικο.... μπαινανε και περνανε παλια αντικείμενα, απιστευτες συλλογες απο μουσικη (κυρίως όπερα είχε μεγαλώσει βιέννη) και εγω δεν μπορουσα να κανω τιποτα γιατι ειμουν ξένος..... με παίρνανε τηλέφωνο και μου λεγανε γιατι δεν βρήκαμε τον υπολογιστή του τα κινητά του? τον υπολογιστή τον πήρα εγώ ουτος η αλλος τα κινητά απαντούσα στους φιλους του (κυριως στους ομοφιλόφιλους φιλους του) οτι πέθανε κλπ.... μου ειχαν προτείνει να κάτσω εκει να πληρώνω το ενοικιο εγω αλλα αρνήθηκα. ζήτησα μονο το αμαξι γιατι κανω καποιες σπουδες περα απο αυτες στο πανεπιστήμιο που τελειωσα και το ήθελα για να πηγαινω εκει, αλλα τελικα δεν μου το δώσανε. το πουλησανε αλλου και εφαγα πολυ πικρα με τα τραινα πανε ελα
10 μήνες εχουν περασει απο τοτε, εγώ δεν εχω συνηθήσει ακομα τη ζωη εδω, προσπαθω να το προσπερναω αλλα κάθε φορά το μυαλο μου παει εκει και μου χαλάει η διάθεση. Το νιώθω πολύ έντονα ειδικα τωρα στις γιορτές. Αισθάνομαι πολύ τύψεις, μήπως αν είχα κανει τεχνιτή αναπνοή? έχω ερωτήματα γιατι η κουζίνα ήταν έτσι χάλια και μοίριζε καμένο... δεν θα ξεχάσω ποτε τη μυρωδια αυτη. τι εγινε μηπως αποκοιμήθηκε και εκανε ενα μπαμ μεσα στο σπιτι η κατσαρολα, και απο την τρομαρα ξυπνησε αποτομα και επαθε το οξύ έφραγμα? τι εγινε? τι? κλεινω τα μάτια μου και βλέπω τη σκηνή να με κοιτάζει και να σταματάει να αναπνέει, τα μάτια γύρισαν προς τα πάνω και κλείσανε και έπεσε πισω. το βλεπω ακομα και τωρα. με δάκρια γράφω.
το πιο άκυρο ειναι ότι σε 3 ώρες σήμερα θα ντυθώ άγιος βασίλης, γιατι μια γειτόνισσα με παρακάλεσε πολύ να κάνω τον άγιο βασιλη για την μικρη της κορη. Εγώ θα κάνω τον άγιο βασιλη, και απο μέσα μου έχω τέτοιο βάρος και θλίψη σήμερα που δεν ξέρω πως θα τα καταφέρω. Θα τα καταφέρω σίγουρα να βάλω τη μάσκα του χαμογελου, ουτος η αλλος το κανω συχνά πλέον .απο μεσα ομως η ψυχή μου ειναι μαύρη. Πηγαίνω εκκλησία να ανάψω κερί,στο μνήμα επισης, οταν μπορώ αν και δεν περιμένω και ο θεος να κανει τιποτα σε εμενα που ειμαι ομοφιλόφυλος, αλλα τουλάχιστον να συγχωρεσει εκεινον, εμενα δεν με νοιάζει. μακάρι να παρει ολες του τις αμαρτιες να τις περασει σε εμενα. Δεν έχω φίλους gay, γενικώς απέχω απο αυτά, δεν δείχνω καθόλου, ούτε συμπεριφέρομαι σαν αδερφή. Δεν έχω πάει ποτέ με γυναίκα, ουτε καν είχα κάποια σχέση με γυναικα. δεν με τραβουσε. Ούτε καν ειχα φίλη ποτέ! ίσως κλείστικα απο μικρός στον εαυτό μου περισσοτερο απο όσο έπρεπε.
