Originally Posted by
Toxikos1994
Είχα ξαναγράψει στο φορουμ ενα χρονο πριν. Ειχα χωρισει μετα απο 8 χρονια σχεση και με εριξε πολυ. Απο τοτε τα πράγματα δεν εχουν φτιάξει , αντιθετως το αγχος και η θλιψη εχουν γινει πλεον ενα με την καθημερηνοτητα μου. Εχουν δημιουργηθει κοινωνικα προβληματα καθως νιωθω πως με κοιτανε περιεργα σαν κατι να εχω, νιωθω πως οι φιλοι μου απομακρυνονται απο μενα λογω της καταστασης μου , η οποια οσο και να προσπαθω να το κρυψω δεν ειναι δυνατο (ή ετσι μου φαινεται εμενα τουλαχιστον). Εχω γινει εχθρικος με την οικογενεια μου και ειδικα με την μητερα μου κατηγοροντας την για ολα. Δεν ευχαριστιεμε τιποτα. Σκεφτομαι ποσο ομορφα περναει το κοριτσι με άτομα που και εγω περναγα καλα και δεν μπορω πια να ειμαι εκει. Οι ενοχες και η θλιψη μου σχετικα με το κοριτσι ειναι κατι που ζω μαζι τους σε καθε λεπτο της μερας μου . Οταν βγαινω με φιλους δεν εχω τι να συζητησω και νιωθω ασχημα για αυτο, με αποτελεσμα να φαινεται πως κατι δεν παει καλα με μενα. Καθημερινα οι αρνητικες σκεψεις με φτανουν σε σημειο που νιωθω βαρυ το κεφαλι μου. Το αλκοολ καπως βοηθεια στην κοινωνικοποιηση μου, αλλα προφανως δεν γινεται να ζεις ετσι. Φοβαμαι πως θα μεινω ολομοναχος για παντα. Προσφατα για πρωτη φορα στη ζωη μου περασα μια φαση αδρανιας, καθως ολη μερα καθομαι στον καναπε μπροστα απο το λαπτοπ κοιτωντας ανουσια βιντεο. Δεν επιθυμω να βγω εξω απο το σπιτι γιατι αρχικα δεν θελω να δω το κοριτσι και δευτερον νιωθω ασχημα για τον εαυτο μου να με βλεπει ο κοσμος ετσι. Οι κοντινοι μου ανθρωποι μου λενε πως δειχνω μια χαρα, αλλα δεν τους πιστευω. Εχω χασει πολλα κιλα και δειχνω στεναχορος συνεχως( ή ετσι τουλαχιστον νομιζω εγω). Νιωθω ενοχες για καθε μου λεξη και κινηση, αναλυω συνεχεια το παρελθον και νιωθω πως καθε μου κουβεντα με καποιον και καθε σκεψη για κατι θα εχει σκοπο να κανει κακο σε καποιον. Νιωθω πως οταν βρισκομαι στον ιδιο χωρο με καποιον ανθρωπο, εστω και εναν προς τον καταστρεφω. Δυσκολευομαι να παρω αποφασεις καθως θεωρω πως θα εχουν αρνητικο αντικτυπο κατι που με αφηνει στασιμο. Αγοραζω ρουχα να καλυψω λιγο το κενο της ανανεωσης. Το κυριοτερο ειναι οι ενοχες και η θλιψη για συμβαντα του παρελθοντος που μετανιωνω πικρα. Σκεφτομαι τα χειροτερα για το κοριτσι. Νιωθω πως της εχω καταστρεψει τη ζωη, αλλα απο την αλλη νιωθω πως ολο αυτο γινεται για να παρω καποια μαθηματα και πως θα ξαναγυρισει. Υπηρξα με δυο κοριτσια αυτο το διαστημα αλλα υστερα απο μια δυο ημερες επικοινωνιας σταματησα να τους μιλαω. Δεν ενιωθα καλα, δεν με γεμιζαν δεν ημουν ανετος(προφανως δεν φταινε σε τιποτα αυτες). Γενικα ο μεγαλυτερος πονος ειναι που δεν μπορω να της μιλησω πια. δεν θελω να της μιλησω και να την ριξω ενω ζει μια χαρα. Αλλα απο την αλλη κατι μου λεει πως με περιμενει.Εχω αρχισει να πιστευω στο καρμα και τα ζωδια 100%(ασχετο αλλα σκεφτομαι το καρμα καθε μερα). Αυτα πανω κατω, σε γενικες γραμμες. Θα το ελεγα περισσοτερο μικρο μηνυμα απογνωσης.
