Απόρριψη στο γάμο και ζήλεια
Καλησπέρα
Ίσως να γραφούν λίγο συγκεχυμένα αυτά που θέλω να μεταφέρω και να αφήσω αρκετά κενά, αλλά η συναισθηματική φόρτιση μου είναι εξαιρετικά μεγάλη.
Η οικογένεια
Μέχρι πριν από 3 εβδομάδες όλα κυλούσαν φαινομενικά καλά στην οικογενειακή μου ζωή, με τη γυναίκα μου (εγώ 38 αυτή 36 - μαζί 15 χρόνια, παντρεμένοι 8,5) και τα δύο μου υπέροχα παιδιά (7 και 3). Η σχέση μας με τη γυναίκα μου ήταν μια φαινομενικά ήρεμη σχέση με κάποιες εντάσεις στα πλαίσια της καθημερινότητας, αλλά γενικότερα (έδειχνε πως) λειτουργούσε φυσιολογικά. Η σεξουαλική μας ζωή ήταν "αντρόγυνου" με αραιή συχνότητα (2 φορές το μήνα) αλλά αρκετά ευχάριστη και για τους δύο όποτε αυτό συνέβαινε. Πολύ καλές σχέσεις με τα αδέρφια και τα πεθερικά εκατέρωθεν, κανένα πρόβλημα.
Η αρχή του προβλήματος
Τον τελευταίο καιρό διαγνώστηκε η γυναίκα μου με πρόβλημα υπερθυρωειδισμού σε μεγάλο βαθμό κάτι που από όσο έχω διαβάσει πιθανόν (όχι πάντα) επηρεάζει την ψυχολογία του ασθενή. Από την ημέρα εκείνη η συμπεριφορά της ήταν ιδιαίτερα αγχωτική μέσα στο σπίτι, ήταν ένα σοκ για αυτή. Παράλληλα με τις ιώσεις της εποχής, δημιουργήθηκε ένα αρνητικό κλίμα μέσα στο σπίτι (κάποια νεύρα παραπάνω). Υπάρχει και ένα ιστορικό άλλων παθήσεων που στο παρελθόν την επηρέασαν πάρα πολύ ψυχολογικά, αναταραχές στον ύπνο των παιδιών που τις δημιούργησαν θέματα στον ύπνο... Και κάπου εκεί έγινε το μπαμ, όπως το αναφέρει η ίδια..
Το ξέσπασμα
Ένα απόγευμα μου ζήτησε να βγούμε οι δύο μας έξω για καφέ, κάτι που κάναμε σπάνια λόγω της δουλειάς μου αλλά και της δυσκολίας να μας κρατήσει κάποιος τα παιδιά ώστε να έχουμε χρόνο για τους δυο μας.
Πάνω στην κουβέντα μας έγινε αναφορά πως πλέον έχουμε καταντήσει κυρίως συγκάτοικοι στη συμπεριφορά μας, πως υπήρχε εμφανής έλλειψη επικοινωνίας σε κάποια θέματα καθημερινότητας, αναλύσαμε εξωγενείς παράγοντες που επηρέαζαν τη σχέση μας αρνητικά(θάνατος του πατέρα μου, οικονομικές δυσκολίες κλπ). Αρχικά θεώρησα πως θα ήταν μια κουβέντα "παραπόνων" που θα διόρθωνα κάποια πράγματα
Σε γενικές γραμμές ήταν πράγματα που από τη συμφωνήσαμε πως όντως συμβαίνουν και μας έχουν κάπως αποξενώσει.
Η ουσία του προβλήματος
Προς τραγικά δυσάρεστη έκπληξη μου όμως ο βαθμός στον οποίο μου αποκάλυψε η γυναίκα μου πως έχει αποξενωθεί από εμένα βρίσκεται στο μέγιστο βαθμό.
Πιό συγκεκριμένα και μετά από αρκετή πίεση, μου ανέφερε πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα από τη μεριά της ("συναισθηματικό κενό" το αποκάλεσε) προς τα εμένα: με αγαπάει ως άτομο και πατέρα των παιδιών μας, αλλά πλέον δε με ποθεί ερωτικά.
(Η αλήθεια είναι πως της έκανα συχνά την παρατήρηση πως δε με αγκαλιάζει ή δε με φιλάει από μόνη της παρα μόνο όταν το προκαλούσα εγώ. Δεν πίστευα πως ήταν αποτέλεσμα κάποιας μεγάλης δυσφορίας προς τα εμένα, είχα θεωρήσει πως μετά από τόσα χρόνια είναι φυσιολογικό η ερωτική μας λίμπιντο και τα ερωτικά ξεσπασματα αγάπης ή συντροφικότητας είχαν ελαττωθεί πολύ.)
Εκείνη τη στιγμή έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Κατάλαβα πως υπάρχει συσσωρευμένο πρόβλημα, πως υπήρχαν πράγματα κάτω από το χαλί χωρίς να τα γνωρίζω, χωρίς να υποψιαστώ ότι την είχαν φθείρει ψυχολογικά γιατί δε μου μίλαγε για αυτά..
Στον κίνδυνο πως έχω ήδη χάσει τον άνθρωπό μου ως ερωτικό σύντροφο ταρακουνήθηκα πάρα πολύ. Τα χειρότερα όμως για μένα ήρθαν όταν πλέον στις επόμενες συζητήσεις μας έγινε θεωρητική αναφορά της επομενης ημέρας ενός διαζυγίου, τί θα κάνουμε, τα παιδιά.. όλα. Και είπε πως θα ήταν πιο εύκολο να είμασταν και οι δύο στον πάτο παρά τώρα που εγω την θέλω ερωτικά και αυτή όχι.
Η ίδια δικαιολόγησε πως αυτό το κενό που νιώθει ερωτικά για μένα είναι το αποτέλεσμα λανθασμένης συμπεριφοράς μου προς αυτή τα τελευταία χρόνια κυρίως σε θέματα συνεννόησης και συνεργασίας (π.χ. συνεννόηση σε αγορά δικύκλου).
Η ζήλεια
Αναζητώντας την κατα το δυνατό πιο ειλικρινή συζήτηση μας, της εξέφρασα την ανησυχία μου πως υπάρχει τρίτο πρόσωπο ανάμεσα μας. Η απάντηση της ήταν αρνητική, αλλά αυτό το οποίο με τσάκισε και μου έχει δημιουργήσει σοβαρότατο πρόβλημα είναι πως φοβάται μήπως αυτό το ερωτικό κενό που νιώθει για μένα, της "προσφερθεί" μελλοντικά χωρίς να μου δώσει επαρκή σιγουριά πως θα αντισταθεί σε αυτό, αν και εφόσον γίνει. Για μένα η προφανής απάντηση θα ήταν "με την αγάπη που έχεις σε μένα ή/και στα παιδιά σου" αλλά δεν αισθάνθηκα να μου δίνει σιγουριά για το μέλλον.. Φυσικό και επόμενο λοιπόν είναι να μου έχει δημιουργηθεί ένα αίσθημα ζήλειας (σχεδόν παθολογικής) που πάντα γυρνάνε το μυαλό μου εκεί σε ότι κάνει, είτε όταν ασχολείται με το τάμπλετ, είτε όταν βγει έξω.. Έχω φτάσει σε σημείο να πιέζω τον εαυτό μου πως είναι πιστή και να σκέφτομαι να πάρω κάποια αγχολυτικά χάπια από το φαρμακείο.
Ο φόβος
Αποφασίσαμε να δώσουμε λίγο χρόνο ο ένας στον άλλο να "χωνέψουμε" την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Φυσικά ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι το "μετά", τί θα γίνει μετά αν τα πράγματα τελικά οδηγηθούν σε αδιέξοδο. Ο πόνος ψυχής, πως θα τον αντιμετωπίσω..Θα υπάρξει επόμενη σχέση ή η μοναξιά; Ποιός θα έχει τα παιδιά αν η γυναίκα μου επιστρέψει στην πόλη που μεγάλωσε και είναι 3 ώρες απόσταση από εδώ που μένουμε ή αν θα τα μοιραζόμαστε αν μείνουμε στην ίδια πολη. Η ψυχολογία των παιδιών, που τα ΥΠΕΡΑΓΑΠΑΜΕ και οι δύο..
Ένα μέρος του μυαλού μου θέλει να πιστεύει πως η ασθένεια την έχει επηρεάσει ορμονικά και ψυχολογικά και ισως αυτό να είναι εν τέλει το ψυχολογικό ξέσπασμα της το οποίο όμως θα καλμάρει με τον καιρό (η θεραπεία της έχει αρχικό χρόνο 3 μήνες δράσης μέχρι να επανέλθει η σωστή λειτουργία) αλλά νομίζω πως το θέμα είναι βαθύτερο.
Η ελπίδα
Από τη μία θα μπορούσε να μου πει αύριο χωρίζουμε, συνεχίζει όμως να ακολουθεί τα μακροχρόνια πλάνα που έχουμε ήδη κάνει εδώ και καιρό για αλλαγές στο σπίτι (καινούργια κουζίνα το καλοκαίρι που θα μας έρθει, καινούργια έπιπλα στα παιδικά δωμάτια σε λίγο καιρό, εργασίες στον κήπο από την άνοιξη, πάσχα στο πατρικό..) Αυτό μου δίνει την ελπίδα πως πράγματι το παλεύει μέσα της, δεν επιθυμεί να το διαλύσουμε ή τουλάχιστον δίνει στη σχέση μας ένα χρονικό ορίζοντα ικανό για να δούμε πού βαδίζουμε..
Αναγνώρισα τα λάθη μου στο βαθμό που μου αναλογούν, το μόνο που θέλω είναι να ξανακερδίσω τη γυναίκα μου!! Η ίδια μου λέει πως δεν είναι ένα κουμπί, δεν είναι κάτι που γίνεται έυκολα, μπορεί να μην ξαναγίνει ποτέ.. ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ!!!!
Τί να κάνω; Προσπαθώ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ να της δείχνω πόσο την αγαπάω, με λόγια, με πραξεις.. Άλλωτε βλέπω να υπάρχει μια προσέγγιση και άλλοτε όχι, δεν υπάρχει κάποιο μοτίβο.. Δοκιμάσαμε την Πρωτοχρονιά να βρεθούμε σεξουαλικά αλλά η επαφή μας ήταν απλά αποτυχία - το νιώσαμε και οι δύο, επηρεασμένοι από όλα αυτά που έχουν ειπωθεί..
Είμαι απλά ένας απελπισμένος που πρόκειται να κοπανήσει στον τοίχο και απλά εθελοτυφλώ; Έχω ήδη χωρίσει και δεν το ξέρω; Έχω γυναίκα που περνάει κρίση ηλικίας; Κατάθλιψη;
