μπορει καποιος να διαβάσει;;

Έχω κουραστεί. Είμαι 21 χρονών και τον Μάρτιο του 2015 χώρισα. Ενδιάμεσα και για ένα δίμηνο κάναμε ο ενας τον αλλο να ζηλευει με χιλιους τροπους, με τσακισε. Απο κει και περα ξεκινησαν σκεψεις. σκεψεις που δεν μπορω να ελεγξω και αυξομειωνονται μεχρι σημερα. ποιος θα πεθανει; τι θα παθει; γιατι η μαμα δε μου σηκωνει το τηλεφωνο; τι επαθε; και να ειμαι τοσο ενοχικος και να νιωθω τυψεις και να λεω εγω φταιω για ολα τα σκατοπροβληματα αυτου του κοσμου. Ακομη και στην τηλεοραση αν ακουσω οτι καποιος επαθε κατι μπορει να πω οτι φταιω. δεν αντεχω πια! ξεκινησα να νιωθω τοσο κακος ανθρωπος, που φοβομουν οτι θα κανω κακο σε ολους και ενιωθα τρομο. δεν ηθελα να περναω απο παιδικες χαρες, φοβομουν οτι θα κανω κακο στα παιδακια (και ολο αυτο κανοντας κακες σκεψεις και ελεγα για να δουμε θα νιωσεις ταραχη κανοντας αυτες τις σκεψεις η εισαι κτηνος; και να νιωθω ταραχη και να επιβεβαιωνομαι προς το παρον αλλα να πρεπει να το ξανατεσταρω), να φοβαμαι οτι θα κανω κακο στους ανθρωπους και να φοβαμαι να μιλαω, να φοβαμαι οταν πχ γινεται ενας μικρος σεισμος και να λεω παει ο παππους μου πεθανε, και ενα σορο αλλες τοσες σκεψεις, με κυριο θεμα το αγχος, την ενοχικοτητα, και την επαναληψη. Το κυριοτερο: αρρωστοφοβια. Να φοβαμαι τα παντα καθε μερα, οτι εχω καρκινο, οτι εχω AIDS (και τωρα που το γραφω πεταχτηκε η πρωτη σκεψη στο μυαλο, κι αμα εχεις;) , να φοβαμαι οτι εχω Αλτσχαιμερ (εδω γελαμε) να φοβαμαι οτι κατι εχω στο συκωτι, κατι εχω στην καρδια, οτι οι γιατροι κανουν λαθος, να ειμαι καχυποπτος, και οτι αλλο μπορειτε να φανταστειτε εχει το ρεπερτοριο. Προσφατα πηγα σε ενα ομοιοπαθητικο. Χωρις να θελω να υποτιμησω την παραεπιστημη,δε με βοηθησε καθολου. Παρατηρώντας τον εαυτό μου πριν τον χωρισμό, βλέπω πως ειχα μικρα δείγματα. Για ενα διάστημα στη μετάβαση απο το γυμνασιο στο λυκειο, η οποια ηταν μια πολυ αγχωτικη περιοδος θυμαμαι οτι ειχα ενα καρο ψυχαναγκασμους και ολοι στοχευαν στην ενοχη, οτι εκανα κακο σε ενα παιδι επειδη το φιλησα στο μαγουλο, οτι θα το κανω γκει και πως θα ζησω με αυτο το πραγμα, οτι το κακοποιησα σεξουαλικα επειδη του εδωσα ενα φιλακι στο μαγουλο κλπ κλπ). Αυτο επανηλθε εκ των υστερων, καποια χρονια αργοτερα , μετα το 2015, και μπορει να με ταλανιζε για ενα μηνα. ενα μηνα αυτο, ενα μηνα το AIDS, ενα μηνα ο καρκινος. ε αι σιχτιρ! Το νιωθω, το αναγνωριζω οτι ειναι παραλογα καποια απο αυτα, αλλα οταν εγω κανω μια κακη σκεψη κ νιωθω τυψεις μετα πως να απολαυσω τη μερα μου; Πλεον ειμαι σε πολυ καλο επιπεδο, χωρις χαπια η ψυχοθεραπεια (που λεφτα) αλλα προσφατα ετυχε να εχω ενα μικρο θεματακι υγειας, και απο τοτε με επιασε τρελα οτι θα παθω καρκινο, οτι εχω AIDS, οτι γερναω, οτι θα πεθανω, οτι πεθαινω. με πιανει ταχυκαρδια, δεν μπορω να κοιμηθω και ενα καρο αλλα πραγματα. Σιγουρα εχω τα ψυχολογικα μου, ολοι εχουν εξαλλου. αλλα δεν ξερω πως μπορω να το αντιμετωπισω. Θελω να νιωσω ξανα ο εαυτος μου, να εχω μια ποιοτικη ζωη οπως ειχα, μεσα στις δραστηριοτητες, να κανω τον εθελοντισμο μου απο ευχαριστηση, να σπουδαζω με χαρα. Τωρα ολα αυτα τα κανω απλα για να περασει η μερα, σα να ναι ενα βαρος. Θελω να αναπνευσω. Δεν αντεχω αλλο. τι μπορω να κανω? ειμαι φοιτητης. πως μπορω να λαβω βοηθεια; τα χρηματα που λαμβανω απο γονεις ειναι τα αναγκαιως απαραιτητα για βασικες αναγκες και μεχρι εκει. δε μου μενουν ουτε δεκα ευρω για να τα κανω οτιδηποτε. μπορω να λαβωψ καπου βοηθεια,καπως; σορρυ για το μακροσκελες κειμενο. Μενω Θεσσαλονικη,σε περιπτωση που καποιος γνωριζει κατι.
Αν δε γνωριζει, ευχαριστω και παλι που με ακουσατε. καλο βραδυ.

Kαλησπέρα. Γιατι χωρίσατε;

Φίλε μου, μπόρεσα και το διάβασα.
Δεν ξέρω τι να σου πω. Μπορεί να φανώ κουραστικός, αλλά: ΧΑΛΑΡΩΣΕ!
Είμαστε συνομίληκοι, παρεμπιπτώντως.
Και εγώ έχω αισθανθεί έτσι. Ένας χωρισμός, ένας αποχωρισμός, ένα πένθος μπορεί να σε λυγίσει.
Έκανες ένα πολύ καλό πρώτο βήμα. Αναγνώρισες το πρόβλημα. Θες να το λύσεις. Και στο τέλος θα με θυμηθείς: Θα τα καταφέρεις!

Σχετικά με αυτό που νιώθεις, μοιάζει με το φαινόμενο της πεταλούδας.
Δηλαδή, το ότι μια πεταλούδα πετάει κάπου στο Πεκίνο, μπορεί να προκαλέσει νεροποντές κάπου στη Νέα Υόρκη.
Θεωρητικά, ακόμη και ένα κρυολόγημα να πάθεις, μπορεί αυτό να είναι εμπόδιο για τον Τσίπρα (θα κολλήσει και δεν θα παραστεί σε μια συνάντηση).
Αν η ταμίας στο φαστ-φούντ, σου χαμογελάσει, εσύ πιθανόν να είσαι πιο κεφάτος το πρωί και αυτό να περάσει στους άλλους.
Γιατί οι σκέψεις μας, τα νεύματά μας, τα συναισθήματά μας ακόμη και οι αρρώστιες μας, περνάνε μέχρι σε τρεις διαστρωματώσεις ανθρώπων.
Αυτό λένε οι κοινωνιολόγοι και εκείνοι που ασχολούνται με αυτό που λέμε "κοινωνικά δίκτυα" (καμία σχέση με τα social media).
Ωραία αυτά, σημασία όμως έχει να σκεφτείς για μια μέρα ότι δεν έκανες τίποτα. Δεν φταίς για τίποτα.
Καλό κουράγιο. Τα μέλη του φόρουμ, έχουν ανάλογες εμπειρίες και θα σε καθοδηγήσουν.
Δεν είσαι μόνος. Ποτέ δεν θα είσαι!

τι σημασια εχει αυτο; απλα δεν ταιριαζαμε εν τελει!

Quote:

---

Originally Posted by PositiveWave

Φίλε μου, μπόρεσα και το διάβασα.
Δεν ξέρω τι να σου πω. Μπορεί να φανώ κουραστικός, αλλά: ΧΑΛΑΡΩΣΕ!
Είμαστε συνομίληκοι, παρεμπιπτώντως.
Και εγώ έχω αισθανθεί έτσι. Ένας χωρισμός, ένας αποχωρισμός, ένα πένθος μπορεί να σε λυγίσει.
Έκανες ένα πολύ καλό πρώτο βήμα. Αναγνώρισες το πρόβλημα. Θες να το λύσεις. Και στο τέλος θα με θυμηθείς: Θα τα καταφέρεις!

Σχετικά με αυτό που νιώθεις, μοιάζει με το φαινόμενο της πεταλούδας.
Δηλαδή, το ότι μια πεταλούδα πετάει κάπου στο Πεκίνο, μπορεί να προκαλέσει νεροποντές κάπου στη Νέα Υόρκη.
Θεωρητικά, ακόμη και ένα κρυολόγημα να πάθεις, μπορεί αυτό να είναι εμπόδιο για τον Τσίπρα (θα κολλήσει και δεν θα παραστεί σε μια συνάντηση).
Αν η ταμίας στο φαστ-φούντ, σου χαμογελάσει, εσύ πιθανόν να είσαι πιο κεφάτος το πρωί και αυτό να περάσει στους άλλους.
Γιατί οι σκέψεις μας, τα νεύματά μας, τα συναισθήματά μας ακόμη και οι αρρώστιες μας, περνάνε μέχρι σε τρεις διαστρωματώσεις ανθρώπων.
Αυτό λένε οι κοινωνιολόγοι και εκείνοι που ασχολούνται με αυτό που λέμε "κοινωνικά δίκτυα" (καμία σχέση με τα social media).
Ωραία αυτά, σημασία όμως έχει να σκεφτείς για μια μέρα ότι δεν έκανες τίποτα. Δεν φταίς για τίποτα.
Καλό κουράγιο. Τα μέλη του φόρουμ, έχουν ανάλογες εμπειρίες και θα σε καθοδηγήσουν.
Δεν είσαι μόνος. Ποτέ δεν θα είσαι!

---

ευχαριστώ πολυ για τη βοήθεια!

Αντιλαμβάνομαι τον πανικό σου και την άσχημη δίαθεση που σου προκαλούν αυτές οι σκέψεις. Εφόσον, αποδέχεσαι το πρόβλημα και το αναγνωρίζεις, θα μπορέσεις και να το λύσεις.... Σου προτείνω να επισκεφτείς ένα Κέντρο Ψυχικής Υγείας, στη Θεσσαλονίκη υπάρχει. Μπορείς να αναζητήσεις εκεί βοήθεια, αφού τα οικονομικά σου δεν σου επιτρέπουν να επισκεφτείς κάποιον ειδικό. Όσον αφορά την ομοιοπαθητική χρειάζεται χρόνο για να λειτουργήσει και πολύ προσπάθεια. Δεν είμαι σίγουρη εάν ενδείκνυται για όλες τις περιπτώσεις.

Έχω νιώσει και γω ακριβώς αυτά που περιγράφεις. Θέλω να σου πω ότι σε μεγάλο βαθμό αυτά που περιγράφεις οι επιστήμονες τα κατηγοριοποιούν σε ιδεοψυχαναγκασμούς. Μαζί με το άγχος απο το περιβάλλον, σου προκαλούν κατάθλιψη και δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
Ένας καλός ψυχοθεραπευτής και συγκεκριμένα γνωσιακή-συμπεριφορικής κατέυθυνσης σε συνδυασμό με φαρμακευτική αγωγή βοηθάει πολύ. Δεν ξέρω πως είναι το σύστημα υγείας στην Ελλάδα γιατί είμαι από Κύπρο αλλά ίσως μέσω πανεπιστημίου ή δημοσίου να μπορείς έχεις πρόσβαση σε τέτοια βοήθεια. Προσπάθησε να το ψάξεις.

Ακόμα και χωρίς αυτή τη βοήθεια είναι κατορθωτό να βγείς απο τον φαύλο κύκλο. Πολλά απο τα προβλήματα με άτομα σαν εμάς δημιουργούνται απο την πίεση και τους ψηλούς στόχους και προσδοκίες που βάζουμε στον εαυτό μας. Η άσκηση και η ενημέρωση για τους ψυχαναγκασμούς βοηθάει επίσης.

Αυτο που θέλω να σου πω ιδιαιτέρως είναι το εξής. Οι ψυχαναγκασμοί είναι ένας μηχανισμός του εαυτού μας για να εκτονώνουμε το άγχος. Επίσης οι ψυχαναγκασμοί ψάχνουν και βρίσκουν τις χειρότερες μας φοβίες και τρέφονται από αυτές. Να ξέρεις πως οι σκέψεις δεν είναι πραγματικότητα και ούτε αντιπροσωπεύουν το ποιοι είμαστε. Οι σκέψεις είναι ο τρόπος του εγκεφάλου να φιλτράρει τα γεγονότα γύρω μας.
Το πρόβλημα είναι οτι φοβάσαι πως έχεις αρρώστια και όχι πως πραγματικά έχεις. Πολλοί άνθρωποι έχουν όντως κάποια αρρώστια και το αντιμετωπίζουν πιο εύκολα από εσένα που δεν έχεις.

Οι ιδεοψυχαναγκασμοί λύνονται οταν δεν τους δινεις την σημαντικότητα που σε κάνουν να νιώθεις. Όταν τους δίνεις αξία τρέφονται απο αυτό και αλλάζουν συνεχώς μορφή. Όσο πιο πολύ σημασία τους δίνεις βρίσκουν πιο μεγάλους φόβους σου και τρέφονται απο αυτούς. Όταν αντιμετωπίσεις τον πρώτο φόβο πηγαίνουν στον επόμενο και πιο βαθειά και πιο δύσκολα να νικήσεις ή να εξηγήσεις τον επόμενο.
Έμένα ξεκίνησαν στην εφηβεία σε γενικά θέματα τελειότητας, στο στρατό πήραν μορφή της ομοφοβίας, μετά σε φοβία οτι μου αρέσουν σεξουαλικά τα παιδία και μετά αν την ώρα που αγκάλιασα ένα παιδί ένιωσα έλξη ή όχι. Βλέπεις πως γίνεται αυτό που εξήγησα πριν. Ένας απλός φόβος μεταπηδάει σε μεγαλύτερο και σε πιο ευαίσθητα θέματα για την κοινωνία και την ηθική μας. Πάντα θα βρίσκει κάτι χειρότερο ο ιδεοψυχαναγκασμός να σε βασανίζει. . Σκέφτομαι τον εαυτό μου στο παρελθόν και κάθε χρόνος που περνά βλέπω πως ο φόβος του παλιού μου εαυτού μου ήταν αστείος παρόλο που τότε με βασάνισε απίστευτα. Παράδειγμά, δεν έχω φόβο ομοφυλοφιλίας πλέον, και μου φαίνεται αστείο να με νοιάζει αν είμαι ή αν δεν είμαι. Αυτό είναι πιο δύσκολο να το πεις για φοβίες που αφορούν παιδιά. Βλέπεις λοιπόν πως καταφέρνει πάντα ο εαυτός μας να μας ξεγελά?
Δοκίμασε να κάνεις ένα διάλειμμα από τις συνεχόμενες σκέψεις που έχεις και μην προσπαθείς συνέχεια να εξηγήσεις τα πάντα. Όταν αγχώνεσαι μην προσπαθήσεις να λύσεις το άγχος με σκέψεις ενοχικές. Άσε το να λιώσει και να εξαφανιστεί σιγά σιγά με τις θετικές σου πράξεις. Άσκηση, βόλτες, σχέσεις, φαγητό, μουσική. Ακόμα και αυτούς τους μηχανισμούς που προτείνω μην τους δώσεις μεγάλη σημασία. Με λίγα λόγια, σταμάτα να σκέφτεται πως σκέφτεσαι πως σκέφτεσαι και άφησε τον εαυτό σου να δώσεις τις απαντήσεις από μόνος του.

Ελπίζω να βοήθησα καθόλου :)

ευχαριστω απειρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ευχαριστώ κι εγώ

Quote:

---

Originally Posted by AngelosA

Αυτο που θέλω να σου πω ιδιαιτέρως είναι το εξής. Οι ψυχαναγκασμοί είναι ένας μηχανισμός του εαυτού μας για να εκτονώνουμε το άγχος. Επίσης οι ψυχαναγκασμοί ψάχνουν και βρίσκουν τις χειρότερες μας φοβίες και τρέφονται από αυτές. Να ξέρεις πως οι σκέψεις δεν είναι πραγματικότητα και ούτε αντιπροσωπεύουν το ποιοι είμαστε.

Οι ιδεοψυχαναγκασμοί λύνονται οταν δεν τους δινεις την σημαντικότητα που σε κάνουν να νιώθεις. Όταν τους δίνεις αξία τρέφονται απο αυτό και αλλάζουν συνεχώς μορφή. Όσο πιο πολύ σημασία τους δίνεις βρίσκουν πιο μεγάλους φόβους σου και τρέφονται απο αυτούς.

Δοκίμασε να κάνεις ένα διάλειμμα από τις συνεχόμενες σκέψεις που έχεις και μην προσπαθείς συνέχεια να εξηγήσεις τα πάντα. Όταν αγχώνεσαι μην προσπαθήσεις να λύσεις το άγχος με σκέψεις ενοχικές. Άσε το να λιώσει και να εξαφανιστεί σιγά σιγά με τις θετικές σου πράξεις. Άσκηση, βόλτες, σχέσεις, φαγητό, μουσική. Ακόμα και αυτούς τους μηχανισμούς που προτείνω μην τους δώσεις μεγάλη σημασία. Με λίγα λόγια, σταμάτα να σκέφτεται πως σκέφτεσαι πως σκέφτεσαι

---

Πολύ ωραίο ποστ, συμφωνώ με όλα και θεωρώ πολύ σημαντικά τα παραπάνω, χρειάζεται να σπάσει ο φαύλος κύκλος των σκέψεων, δεν είναι παρά η εκδήλωση του άγχους, αδιαφορία και αποδυνάμωση τους, ας έρχονται και ας περνάνε χωρίς να τις επεξεργάζεσαι τις σκέψεις, είναι ακίνδυνες, και όσο γίνεται να στρέφεται ο εαυτός σε κάθε δραστηριότητα ή συναναστροφή, που έχει η κάθε μέρα βοηθάει πολύ. Και δε χρειάζεται επίσης να σκέφτεσαι ότι πρέπει να είναι τα πράγματα όλα καλά, ή χαρούμενος κλπ για να τα κάνεις, είναι και αυτή μια ακόμα σκέψη που εμποδίζει να ζεις... απλά προχώρα, αναπνέω, βαδίζω, κάνω πράγματα χωρίς να σκέφτομαι συνέχεια, κάπως έτσι.
Καλή δύναμη