Πιθανά Πρόσωπα απέναντι στον Φόβο
Θέλω να ανοιξω μια συζητηση για την φύση του φόβου,και τις πιθανές αντιδράσεις που μπορουμε να εχουμε σε αυτόν.Είτε ο φοβος ειναι αναμνηση,είτε πρόσωπο,ή συναίσθημα ή κατασταση ή οτιδηποτε μας δημιουργει συνθήκη δοκιμασιας.Θα ήθελα να διευκρινήσω ότι μιλαω καθαρα για συναισθηματικούς φόβους,και όχι για λογικούς (πχ στους λογικούς φόβους οι αντιδράσεις είναι συνηθως δεδομενες -αν ενα τραίνο ερχεται να μας πατησει,απλα θα φύγουμε δεν θα το σκεφτουμε- ).Μιλάω λοιπον για καθαρα συναισθηματικούς φοβους,ιδιως αυτούς που δειχνουν να ανακυκλώνονται για εμάς και καθορίζουν τα όρια των δυνατοτήτων,και παγιωνουν την ταυτότητά μας.
Θα έκανα την αρχή να πω ότι ο φόβος μας θέτει σε κατάσταση αμφιβολίας, την στιγμη που αντιμετωπίζεις τον φόβο καθορίζεται και η αυτο-εικόνα,αξιολογείς τον εαυτο σου.Αλλά αυτό πλαταίνει περαιτέρω την συζήτηση.
Η κατασταση αμφιβολίας αυτή έχει 2 όψεις πιθανων αντιδρασεων(υποκειμενικά μιλωντας φυσικά).Την ρεαλιστική,ότι είναι μια παροντική κατασταση οπου εκδηλωνεται σε ενα συγκεκριμενο πεδίο,και καλουμαστε να παρουμε την καλυτερη δυνατη απόφαση για να δημιουργησουμε ενα διαφορετικό Αποτέλεσμα απο το συνηθισμενο.Αυτή η επιλογή να αντιμετωπίσεις την στιγμή σε βάζει σε συνθήκες εντασης και πιεσης.Η αμφιβολία αυξανεται τρομερά αν αποφασίσεις να "βουτηξεις" αλλά αν αναδυθείς από αυτο επιτυχως έχεις ανεβει ενα σκαλί στην εξέλιξη σου.Δηλαδή ,μιλαω για την επιλογη να βαλει καποιος σε πρωτο πλάνο την επιμονη και την θέληση να ανατρεψει κατι που τον καθορίζει.Σε βαθμό που απορρίπτει τις συνθηκες που "προτεινει" ο φόβος ο οποιος ως εκεινη την στιγμη είναι ακομα κομμάτι του.Ο φόβος εκεινη την στιγμη,συγκλινει τις συνθηκες του περιβαλλοντος εις βαρος σου,και γι αυτό τα συναισθηματα-απότοκά του εχουν αισθημα συρρίκνωσης και "μαζεματος" αν το καλοσκεφτουμε (ντροπή ,σύγχυση,στρες,αυτο-αμφιβολία).Αν κάποιος εχει αρκετή Αυτοπεποίθηση,μπορεί αυτα κατα την διαρκεια που αντιμετωπιζει τον φόβο του να τα αντισταθμιζει καλυτερα,ομως και παλι εχω αρχισει να πιστευω οτι η αυτοπεποιθηση δεν παιζει τοσο μεγαλο ρολο όσο η επιμονη και αποφασιστικοτητα να αλλαξεις κατι που σε εχει καθορίσει.Αν εχεις επιγνωση του τι ειναι ο φόβος,και τι σου λεει,και επιμονη να τον "ανατρεψεις" τα συναισθηματα-αποτοκα του φόβου,ακόμα και αν τα νοιωθεις εκεινη την στιγμή μπορεις να τα βαλεις σε δευτερο πλάνο,μπορεις να πεις ακομα και αν τα νοιωθεις "αυτο δεν ειναι αληθεια" .
Παρ'όλα αυτα ,ο φόβος ειναι πολύπλοκος και μπορεί να ξεγελαει και να βρισκει δικαιολογίες ή χαραμάδες,να σε παιρνει με το μέρος του με τροπους που δεν καταλαβαινεις.Ακόμα και αν θες να τον αντιμετωπισεις ευθεως,μπορεί να νικησει με πλαγιο τρόπο.Έτσι,γινεται κουραστικος και αισθάνεσαι οτι η Επιθυμια να τον νικήσεις ειναι στην πραγματικότητα το μέσο του για να σε ελέγχει, και παυει η επιθυμια να είσαι σε ενταση και πίεση,για κατι που δειχνει να μην αλλάζει αλλα να παγιωνεται σαν συνθηκη.Αν έχει γινει κομματι σου,η περαιτερω επιμονή να το αλλαξεις,αρχιζει και υποδαυλιζει την αυτοεκτιμηση σου γιατι πολεμας τον εαυτό σου.Έτσι,θες απλα να τον απενεργοποιησεις.Όχι να τον αντιμετωπισεις,αλλα να μην τον νοιώθεις γιατι σε εχει κουράσει,θες απλά να πεις "παραιτούμαι".Μπορείς να μην τον φοβασαι πλέον και να εισαι αδιαφορος απέναντι του,ακομα και αν σε "απειλει" με καθημερινα αποτελεσματα.Σιγα σιγά,μαλακωνει το προσωπο του.Δεν προκειται να τον νικήσεις,όμως σταματας να χάνεις κι άλλο.Η "ουδετεροτητα" συνηθως τον απενεργοποιεί.Ενώ στην πρωτη περιπτωση,δεν μαλακώνει ποτέ,εμφανιζεται με πιο επιθετικό η αδυναμο πρόσωπο αλλα είναι πάντα φορτισμένος "εναντιον" σου .Σε σπανιες περιπτωσεις,μετά από αυτήν την αρνηση/παραίτηση/συμφιλιωση απεναντί του,μπορεί απροσδοκητα να λειτουργησει και υπερ σου.
Πιστεύετε πως ο καλυτερο τρόπος να αντιμετωπισει κανεις τον φόβο είναι να τείνει προς την Ουδετερότητα και να τον κατανοει σαν εργαλείο εξελιξης παρα σαν εχθρό,ή να φορτίζεσαι πλήρως εναντίον του και να ρισκάρεις,μέχρι να τον νικήσεις/ξεπερασεις,ακομα και αν αυτό σημαίνει απίστευτη ένταση και αυτοαμφιβολία?Εχετε να προτεινετε εναν δικό σας τρόπο?
