Originally Posted by
Σαπουνάκι μπάνιου
Γεια σου,Positive Wave!!
Δεν μπόρεσα να κρατηθώ να μην απαντήσω στο θέμα σου.Καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς.Έχω τα ίδια ακριβώς προβλήματα.Έχω καποιες απότομες συνειδητοποιήσεις που όμως δυστυχως για δικούς μου λόγους μπορεί να τις χάσω ευκολα.
Η κριτική ,αμεση ή έμμεση ,οποιασδηποτε μορφής είναι σαν να σε "υπνωτίζει" .Σε υποβάλει στην θεση του άλλου,και σε κάνει παρατηρητή του εαυτού σου.Όσο λιγότερο συνειδητός είσαι εκείνη την στιγμή,τόσο πιο πολύ θα βλέπεις τον εαυτό σου όπως τον βλέπει ο άλλος.Γι αυτό και είναι επικίνδυνη όταν προέρχεται από άτομα που δεν εμπιστεύεσαι απολύτως και εχουν πλευρές που σε υπονομεύουν.Διότι "χρωματίζεις" τον εαυτό σου με την ποιότητα της οπτικής του εκάστοτε συνομιλητή σου.Με έχει κουρασει και μενα πάρα πολύ,σε ψυχαναγκαστικό βαθμό που κανει την ψυχολογία μου ιδιαίτερα ευαλωτη αν δεν ειμαι συνειδητός.
Θα σου πω όμως ότι είναι καθαρα ένα παιχνίδι αντίληψης.Η (αναπόφευκτη) ανάγκη για κοινωνική αποδοχή την ισχυροποιεί στο πολλαπλάσιο.Όμως όσο και αν νοιώθεις οτι σε κρατάει κάτω,κάνε μια προσπάθεια να την δεις σαν δοκιμασία.Προσπάθησε να ακούς και να φιλτράρεις ταυτόχρονα.Μην εμπιστεύεσαι τον συναισθηματικό φόβο της απόρριψης(ο οποίος θα παρατηρήσεις ότι μιλαει ταυτόχρονα με τον άλλον συνομιλητή σου ή ακόμα και πριν από αυτόν),και ενεργοποιεί αμυντικές αντιδράσεις πριν καν σε θέσει το ίδιο το περιβάλλον σου σε ρεαλιστική κατάσταση κριτικής.
Προσπάθησε να ταιριάξεις τι πράξεις και τις αντιδράσεις σου έχοντας στο background μια αίσθηση ταυτότητας πιο ισχυρής από τα δεδομένα και τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος.Αν το κάνεις αυτό καλά,σε μικρό χρονικό διάστημα,θα παρατηρήσεις πως το περιβάλλον θα συγκλίνει ξαφνικά προς τα σένα αντί να αποκλίνει(και αντί να φοβάσαι ότι σε αποκλίνει) .
Ωστόσο,και πάλι η λύση δεν είναι δεδομένη.Χρειάζεται πολύ υπομονή,και πρέπει να τιθασεύεις και τα δικά σου πληγωμένα κομμάτια που ανά πασα στιγμή ενεργοποιούνται στο υποσυνείδητο και σε ξαναρίχνουν σε κάποιου είδους αντίληψη ανάγκης.Προσπαθησε να έχεις την συνείδησή σου σε επαγρύπνηση,και θα δεις πώς μπορεί να διατηρήσεις τον σεβασμό πρός τους άλλους,χωρίς ταυτόχρονα να νοιωθεις ότι κινδυνεύεις από τις αντιδράσεις τους.Όταν συμβαίνει αυτό για αρκετό διάστημα,σύντομα θα νοιώθεις πως η κριτική και ο έμμεσος θυμός απέναντί σου είναι αφοπλισμένα,και οι δικές σου αντιδράσεις θα ξεδιπλώνονται πιο εύκολα χωρίς να καραδοκεί ένας συνεχής φόβος που μοιάζει με αίσθηση αόρατου "διαιτητή".Σύντομα θα βρίσκεσαι σε καταστάσεις που νοιώθεις ότι σου αρμόζουν και θα είσαι πιο φυσικός,χωρίς να "θολώνεις" από την αναγκη να αμφιβάλεις συνεχεια για τους άλλους.Σε συνθήκες μεγάλης επίγνωσης αυτού,μετά υφίσταται και επόμενο στάδιο,όπου αποσυντίθεται ακόμα και ο φόβος να βρίσκεσαι με "λάθος" ανθρώπους.Ακόμα και αν συμβεί,θα έχεις απαντήσεις και δράσεις αυτόματα.Διότι ακόμα και αυτό,η κριτική/ο διαχωρισμός σωστό/λάθος,στον πυρήνα του υποδηλώνει φόβο και επιθυμία ασφάλειας,είναι εντελώς υποκειμενικό.Υπάρχει η πιθανότητα να είμαστε ελεύθεροι από όλα τα συμπλέγματα που υφιστάμεθα καθημερινά και μας περιορίζουν.Δεν είναι ουτοπικό.Θέλει αντοχή,θέλει διαρκή επαγρύπνηση και υπομονή.
Η συνύπαρξη μας φέρνει σε επαφή με κάθε είδους εφιάλτη και δοκιμασία.Μία τετοια δοκιμασία είναι και η κοινωνική.Όμως ο "εφιάλτης" στον πυρηνα του δεν είναι καν κακός,αν θυμόμαστε κατά την διάρκειά του να τον αντιμετωπίζουμε σαν πιθανότητα εξέλιξης
