ΔΕ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ

Γεια σας! Ειμαι νεος στο φορουμ. Ειμαι 20 χρονων και ειμαι δευτεροετης φοιτητης σε μια δραματικη σχολη της πολης μου. Το θεατρο ειναι ενα φοβερα δυσκολο ειδος που απαιτει εγρηγορση, διαυγεια και δεν ειναι τοσο ευκολο οσο το νομιζουν οι πιο πολλοι. Εχω φτασει στα μεσα της χρονιας και εχω απιστευτα κενα που δυσκολα καλυπτονται. Επειδη περναω συνεχεια φασεις μανιας και καταθλιψης που με καθιστουν φοβερα δυσλειτουργικο, πηγαινω πισω το συνολο. Ειναι σωστο λοιπον ολη η ομαδα να παει πισω για μενα; Ως μερος της ομαδας αυτης οφειλω να ερθω στο δικος της επιπεδο. Τι γινεται λοιπον οταν δε μπορω; Εχω πραγματικα μια διαταραχη ή ειμαι χεστης; Μηπως με βολευει που εχω αυτην την διαταραχη για να μην αναλαμβανω ευθυνες; Ειμαι ανευθηνος λοιπον; Και δεν εχω διπολικη; ή η διαταραχη μου με καθιστα ανευθηνο; Το σιγουρο ειναι οτι ειμαι φοβερα χαομενος. Δεν ξερω που πατω και που βρισκομαι. Και φοβαμαι μην εχω και μαζοχιστικες τασεις. Δειχνω σαν να μην θελω πραγματικα να βγω απο τον βουρκο. Ειναι βολικη η μιζερια καμια φορα. Αλλα σε πνιγει και δεν πρεπει να την αφησω να με πνιξει. Φαρμακευτικη αγωγη παιρνω. Αλλα δεν επισκεπτομαι συχνα τον γιατρο μου, δεν εχω χρονο και νιωθω πολλες φορες οτι δεν τον χρειαζομαι (λαθος μου το ξερω) Αυτος μου δινει αντικαταθλιπτικα, αντιεπιληπτικα (για διπολικη) και ηρεμιστικα αυτη τη στιγμη. Παλαιοτερα και αντιψυχωτικα. Αλλα οταν ακουει μια φωνη απ το τηλεφωνο και δεν με βλεπει οσο συχνα θα επρεπε ειναι φυσικο να μην ξερει αν αυτο που μου δινει ειναι το σωστο φαρμακο. Η αλλη λυση λοιπον ειναι να νοσηλευτω. Να εχω εντατικη παρακολουθηση απο καποιον. Δεν ξερω ομως αν αυτο θα με βοηθησει, φοβαμαι τις πρακτικες των ψυχιατρειων και αυτο το περιβαλλον ισως μου κανει πιο πολυ κακο, παρα καλο. Πραγματικα δεν ξερω τι να κανω. Αν καποιος απο εσας μπορει να μου δωσει καποια συμβουλη θα το εκτιμησω πολυ. Συγγνωμη αν σας κουρασα και ευχαριστω εκ των προτερων.

Εχεις δει καποιο ψυχολογο πέρα απο τα φαρμακα? Εισαι πολύ μικρός για να εισαι μεσα στα φαρμακα.
Εισαι νεος και ο χαρακτηρας σου ειναι ακομα ευπλαστος, γι αυτο σου προτεινω να πας σε ενα καλο ψυχολογο.
Φοβος ειναι η αποσταση μεταξυ της φαντασιας/σκεψης μας και της πραγματικοτητας. Λειπει η εκλογίκευση. Ο φοβος φευγει όταν εκθετουμε τον εαυτο μας σ' αυτα που μας φοβίζουν.
Το να κλεινομαστε στον εαυτο μας και να τον στερουμε απο πρωτοβουλιες και εμπειριες ζωης η καταθλιψη δεν φευγει.

Η εκαστοτε ψυχικη διαταραχη δεν αποτελει δικαιολογια αλλά εξηγηση για οσα δεν ελεγχουμε ή δεν κατανοουμε πληρως και ξεκινουν απο τον εαυτο μας. Η δικη μου συμβουλη ειναι να ζητησεις απο τον γιατρο σου και εναν καλο θεραπευτη. Οι εναλλαγες που βιωνεις ηδη μονος σε συνδυασμο με τις απαιτησεις μια δραματικης σχολης να ξεδιπλωνεσαι και ταυτοχρονα να ενσωματωνεσαι ειναι υψηλος πηχης.
Θα βρεις τον ρυθμο σου και θα καταφερεις να εναρμονιστεις με τις απαιτησεις των μαθηματων, ευχομαι να αντεχεις την σκληρη κριτικη γιατι απο μονος του ο χωρος εμπεριεχει ανταγωνισμο εντονο αλλά ειναι και ομορφη προκληση.