Καλησπέρα,
Αποφάσισα κ εγώ να γράψω τη δική μου εμπειρία για το πρόβλημα που αντιμετωπίζω εδώ και 3 χρόνια (περίπου).Και τη δεν θα έδινα για να άλλαζα αυτό που περνάω ,έστω και αν ακούγονται αστείες στους υπόλοιπους οι δικές μου σκέψεις.
Εμένα τα προβλήματα ξεκινούν από την ηλικία των 18( όταν ακόμα ήμουν μαθητής στην τρίτη λυκείου .Ο λόγος? Μια σκέψη εντελώς φυσιολογική για εκείνη την ηλικία που κανένα λόγο δεν είχε ώστε να μείνει στο μυαλό μου. Εμένα όμως με φόβισε. Να μην σας τα πολυλογώ πάλευα με το ίδιο μου το μυαλό. Σιχαινόμουν τον εαυτό μου που έκανα τέτοιες σκέψεις και πραγματικά ένιωθα αηδία για το εγώ μου. Τελείωσα λοιπόν το σχολείο, πέρασα εκεί που ήθελα και αντί όπως όλοι οι απόφοιτοι του σχολείου πανηγυρίζουν και τραγουδούν εγώ είχα την ίδια σκέψη. Να τονίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν κλείστηκα στον εαυτό μου. Έβγαινα , διασκέδαζα και ένιωθα ότι ήθελα να κάνω πολλά πράγματα σαν φοιτητής. Περνώντας ο καιρός φτάνουμε στα Χριστούγεννα όπου εκεί τα πράγματα χειροτερεύουν. Ακολουθούν έντονες σκέψεις για το τι πραγματικά μου συμβαίνει , τι είναι όλο αυτό που αντιμετωπίζω και γενικά αν θα κατάφερνα να έβγαζα από το μυαλό μου εκείνη την ανόητη σκέψη. Αρχίζει η αναζήτηση σε forums , site περί ψυχολογίας και πολλά αλλά. Είχα διαβάσει τα πάντα σχεδόν. Για μανιοκαταθλίψεις , σχιζοφρένειες , καταθλίψεις κ.τ.λ. ένιωθα ότι τα είχα όλα. Το μόνο που κέρδισα ήταν να φοβηθώ , να πανικοβληθώ και να χειροτερέψω την κατάσταση μου. Συνεχώς προσθέτονταν καινούρια πράγματα στο μυαλό μου, τα οποία ήταν πολύ επώδυνα για την ψυχή μου. Ως τότε δεν είχα μιλήσει σε κανέναν , κακώς φυσικά, αλλά ένιωθα μεγάλη ντροπή να μιλήσω σε οποιονδήποτε. Αποφασίζω το καλοκαίρι εκείνο (ένα χρόνο αφού είχα τελειώσει το σχολείο) να μιλήσω στην μανά μου. Έδειχνε να με καταλαβαίνει και με παρότρυνε να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο. Τον επέλεξε η ίδια (από τα πιο δυνατά ονόματα ψυχολόγων στη ΄πιάτσα) ο οποίος όχι μόνο καλυτέρεψε τα πράγματα, αλλά ένιωθα ότι συνεχώς χειροτέρευαν. Περνάνε δέκα συνεδρίες και διαφορά στην κατάσταση μου δεν είδα. Όπως ανέφερα χειροτέρευε. Έρχεται ο Σεπτέμβριος του 2006 και αποφασίζω να κάνω κάτι που θα με χαροποιούσε. Επίσης αποφάσισα να μείνω και κάποιο διάστημα χωρίς ψυχολόγο. Τα πράγματα έδειχναν να καλυτερεύουν. ʼρχισα και πάλι να βγαίνω, πήρα δίπλωμα αυτοκίνητου και γενικά βρήκα κάποιες ευχάριστες δραστηριότητες. Στη σχολή μου συνέχιζα να πηγαίνω κανονικά αλλά ήμουν στο κόσμο μου εντελώς. Οι σκέψεις εξακολουθούσαν να υπάρχουν άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό.
Έρχεται ο Ιανουάριος του 07 και αποφασίζω να πάω σε νέο ψυχολόγο. Φαρμακευτική θεραπεία δεν ήθελα και δεν θέλω ακόμα και σήμερα. Βρίσκω από κάποιο γνωστό ψυχολόγο του δήμου με τον οποίο μπορώ να πω ότι είδα πολύ καλά αποτελέσματα. Φυσικά όχι όπως περίμενα. ήθελα απλά να επιστρέψω στον παλιό καλό μου εαυτό.
σήμερα που σας γράφω εδώ έχει περάσει ένας χρόνος .η κατάσταση έχει ως εξής. Εργάζομαι σε δουλεία πάνω στο αντικείμενο μου , έχω τη καταλληλότερη σχέση που θα μπορούσα να φανταστώ (έχω μιλήσει και στην κοπέλα η οποία με στηρίζει άψογα) , έχω πολύ καλούς φίλους, πολύ καλή σχέση με τους δικούς μου και γενικά έχω ότι θα μπορούσα να φανταστώ.
Δεν έχω ένα βασικό πράγμα όμως. Ψυχική υγειά. Κατακλύζομαι από αρκετές σκέψεις (για τον θάνατο , για το νόημα της ζωής , για τη σχέση με την κοπέλα μου , για το σεξουαλικό τομέα και γενικά ότι μπορεί να φανταστείτε). Ποτέ όμως δεν είναι στον ίδιο βαθμό. Και Ποτέ δεν νιώθω ότι θα τα παρατήσω. Θα ελπίζω πάντα ώστε να γίνω ο παλιός καλός Γιώργος. Βέβαια πολλές φορές με παίρνει από κάτω και απογοητεύομαι πλήρως.
Είναι ακόμα πολλά αλλά τα περιέγραψα εν συντομία. Σε forums κλπ δεν πολύ μπαίνω γιατί θεωρώ ότι ο καθένας γράφει ότι θέλει και όπως θέλει. Δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο αλλά γενικά
Εύχομαι καλό κουράγιο σε όλα τα παιδία
φιλικά
