Μήπως έχω λύσσα;

Γεια σας. Πρώτη μου δημοσίευση στο φόρουμ, μήπως και τελευταία; Έχετε ένα πολύ καλό φόρουμ πάντως. Μεγάλος πλούτος θεμάτων και σωστών ανθρώπων που τόσο καιρό δεν είχα ανακαλύψει.
Εδώ και πέντε μέρες ανησυχώ ότι μπορεί να έχω λύσσα. Από τις 17 Ιανουαρίου δηλαδή, ανησυχώ σε κάθε σύμπτωμα. Είχα ιδιαίτερη φοβία με αυτήν την ασθένεια από το 2007 έως το 2010, που με επηρέαζε σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Έπειτα άρχισα να ανησυχώ με άλλες ασθένειες. Παρόλα αυτά, δεν αποδείχθηκε ότι έχω κάποια από αυτές. Εφόσον πέρασε τόσος καιρός από τότε πάντως λύσσα δε γινόταν να έχω. Ναι, αλλά τι θα γίνει αν τώρα τελικά έχω; Αν αυτήν τη φορά δεν κάνω λάθος;
Στις 16 του μηνός το βράδυ είχα δει ένα περίεργο όνειρο. Υποτίθεται ότι ήταν δύο χελώνες που έτρεχαν μέσα στο δωμάτιό μου και η μία είχε λύσσα. Εγώ έπρεπε να τις πιάσω και τις δύο (δεν ξέρω γιατί) και να τις βγάλω έξω, η μία ήταν δική μου υποτίθεται, αυτή που ήταν καλά, αλλα όχι η άλλη. Φοβόμουν μη με δαγκώσουν. Συνέχεια η μία πήγαινε δίπλα στην άλλη για να τις μπερδεύω, και ενδέχεται να είχε δαγκώσει και την δική μου. Φυσικά λύσσα δεν υπάρχει σε μη θηλαστικά, αλλά όνειρο ήταν αυτό. Ίσως να τα μπέρδεψε το μυαλό μου με τους φόβους μου, μαζί με ένα πραγματικό περιστατικό παλιά που με είχε δαγκώσει μια χελώνα ξηράς, αυτό δεν νομίζω να έχει γίνει ποτέ σε κανέναν άλλον. Την περίοδο που φοβόμουν, τέτοια όνειρα ήταν καθημερινά, αλλά συνέχιζαν να εμφανίζονται πού και πού όταν προσορεινά το ξεπέρασα. Κι άλλες φορές όνειρα με έχουν ξαναθυμίσει κάτι ώστε να αρχίζω να φοβάμαι. Μετά την περίοδο της λύσσας, είχα δει ένα όνειρο που είχα Κρόιτσφελντ-Γιάκομπ, και έκτοτε φοβόμουν για τέσσερα χρόνια περίπου.
Τέλος πάντων λοιπόν η επόμενη μέρα ήταν καλά, αλλά αγχωνόμουν κάπως, γιατί έπρεπε να οργανώσω τα διαβάσματα για τις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, και είχα αργήσει. Το επόμενο βράδυ ξάπλωσα να κοιμηθώ. Ξαφνικά ένιωσα ότι είχα μεγαλύτερη παραγωγή σάλιου (σύμπτωμα) και πετάχτηκα πάνω. Δε μπορούσα να κοιμηθώ Ζεσταινόμουν, ε΄΄ιχα πανικό και γύρω στις τέσσερις το πρωί άνοιξα τον υπολογιστή για να διαβάσω για περιπτώσεις, συμπτώματα κλπ. Ξαναθυμήθηκα όλα μαζί τα παλιά που είχα διαβάσει, αλλά διάβασα και καινούργια. Παρόλα αυτά μετά κουράστηκα, και τελικά κοιμήθηκα.
Την επόμενη μέρα ήμουν το πρω΄΄ι καλά, αλλά το απόγευμα πάλι άρχιζα να βγάζω λίγο παραπάνω σάλιο. Πρόσεξα ότι είχα μια πληγή στο κάτω και αριστερό μέρος του στόματός μου, ίσως από ένα μεγάλο κομμάτι κουλούρι που είχα φάει γρήγορα. Ίσως από εκεί να ήτανε το σάλιο. Σήμερα έχει επουλωθεί σε μεγάλο βαθμό. Επίσης έχω γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, την οποία δεν έχω αντιμετωπίσει, και ίσως να φταίει και αυτ΄΄η που έγινε εντονότερη τις επόμενες μέρες. Και τι γίνεται αν είναι άτυπο σύμπτωμα της λύσσας και όχι απλή παλινδρόμηση;
Το ίδιο και την επόμενη μέρα. Συνεχώς κατάπινα το σάλιο μου, με αποτέλεσμα να βγαίνει κι άλλο. Άρχισα να ανησυχώ μήπως δε μπορώ να καταπιώ, που κι αυτό είναι σύμπτωμα. Από τότε πίνω υπερβολικές ποσότητες νερού για να καταλάβω αν καταπίνω καλά, καθώς και για να έχω αποθέματα νερού όταν έρθουν τα κανονικά συμπτώματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κατουράω συνέχεια και να κάνω το στομάχι μου χάλια. Μπορεί να πιω και δύο λίτρα μονοκοπανιά. Δε μπορώ να καταλάβω τι εννοούν δυσκολία στην κατάποση. Υποτίθεται ότι ο ασθενείς έχει τόσο έντονους λαρυγγικούς σπασμούς, που πετάει έξω ό,τι προσπαθήσει να καταπιεί. Είδα και κάποια πραγματικά βίντεο στο Γιουτιούμπ και τρόμαξα ακόμα περισσότερο. Ακόμα περισσότερο τρόμαξα όταν διάβασα κάτι περιπτώσεις, όπου η δυσκολία στην κατάποση εμφανίστηκε πριν τα υπόλοιπα συμπτώματα, ενώ συνήθως εμφανίζεται μετά. Συνήθως με πιάνει κόμπος στο λαιμό όταν αγχώνομαι, αλά τι θα γίνει αν αυτό είναι πράγματι κάποιο σύμπτωμα; Έχω φτάσει στο σημείο να ανησυχώ όταν πλησιάζω το νερό, μήπως και δε μπορώ να το καταπιώ μόλις το βάζω στο στόμα μου. Και σήμερα φαίνεται ότι επειδή έχω υπερβολικά γεμάτο από νερό στομάχι που κάνει συνεχώς παλινδρόμηση και κόμπο στο λαιμό, ότι είναι σαν να μη μπορώ να καταπιώ καλά. Επίσης συχνά κάνω προσπάθειες να καταπιώ χωρίς να έχω τίποτα στο στόμα μου, για να δω αν λειτουργεί το σύστημα, αλλά μετά από 2-3 προσπάθειες είτε η γλώσσα μου κολλάει είτε δεν καταπίνω καθόλου. Είναι αυτό φυσιολογικό;
Πριν από αυτό ένιωθα αρκετά καλά, τώρα έχουν ψιλοεπανέλθει ελαφριά συμπτώματα αποπροσωποποίησης/αποπραγματοποίησης που με βασάνιζαν στο παρελθόν και δε με νοιάζουν και πολλά πράγματα. Ωστόσο όταν φοβάμαι μπορεί να μη μιλάω πολύ, και να συμπεριφέρομαι απότομα στους άλλους, ιδίως στη μάνα μου που μένει στο ίδιο σπίτι. Μήπως είναι συμπτώματα, αν οι αλλαγές στη συμπεριφορά, ο φόβος, το άγχος και η νευρικότητα είναι συμπτώματα; Επείσης μπορεί να έχω μικρά μουδιάσματα στις άκρες διαφόρων δαχτύλων, αυτήν τη στιγμή στον αντίχειρα και λιγότερο στο δείκτη του αριστερού χεριού. Συχνά παθαίνεις μουδιάσματα, μυρμηγγιάσματα και φαγούρα στο σημείο που σε δάγκωσε ένα ζώο πριν την έναρξη των υπόλοιπων συμπτωμάτων. Στο δείκτη του δεξιού είχα ένα μικρό κοψιματάκι που πονούσε λίγο, και άρχισα πάλι να ανησυχώ.
Μόνο στη μάνα μου το έχω πει, η οποία δεν έχει και ιδιαίτερη διάθεση να με ακούσει, λέει πως υπερβάλλω, πως υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από πραγματικές αρρώστιες κλπ. Προσπαθώ να της εξηγήσω ότι και η δική μου ίσως να είναι πραγματική, αλ΄λα μάταια. Δεν το έχω πει σε κανέναν άλλο, σκέφτομαι όμως να πάρω τηλέφωνο τον φίλο μου που έχει διαγνωσμένη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση για να επιβεβαιώσω τα συμπτώματα.
Από την δεύτερη μέρα της δοκιμασίας άρχισα να ψάχνω και για περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν παρόμοια φοβία, μήπως και πράγματι δεν έχω λύσσα, αλλά απλώς φοβάμαι. Έψαξα και για τα κρούσματα λύσσας στην Ελλάδα, για να βρω πληροφορίες για κρούσματα μέσα στο 2016. Δε βρήκα τίποτα, και μάλλον, από ό,τι φαίνεται, μετά τα κρούσματα του 2012-2013, με τους εναέριους εμβολιασμούς η νόσος περιορίστηκε. Είναι υποτίθεται τόσο σπάνια, που τα περισσότερα νοσοκομεία στη χώρα μας δεν έχουν αντιλυσσικό ορό και εμβόλιο. Δεν ξέρω ούτε πού να απευθυνθώ σε περίπτωση που εκτεθώ στον κίνδυνο. Στο ΚΕΕΛΠΝΟ ίσως; Θα με πιστέψει κανείς, ή θα με αφήσουν στην τύχη μου;
Δεν ξέρω τι να κάνω, άλλες φορές νιώθω καλύτερα κι άλλες χάλια. Τις περισσότερες μέρες ήμουν καλύτερα μέχρι τη μέση της ημέρας, και μετά άρχιζαν πάλι τα προβλήματα. Όπως με την κατάθλιψη στο παρελθόν. Σήμερα ήμουν ουσιαστικά καλά το πρωί, χωρίς κανένα σύμπτωμα, αλλά από το απόγευμα άρχισα πάλι να ανησυχώ. Μήπως δεν καταπίνω καλά; Πώς θα καταλάβω ότι δεν καταπίνω καλά;
Δε φαίνεται να έχω δαγκωθεί από κάτι επικίνδυνο. Έχω ένα κουνέλι, το οποίο όμως ζει ουσιαστικά σε απομόνωση και έχει καιρό να συναντήσει άλλο ζώο. Ναι, αλά αν ήρθε καμία νυχτερίδα και το δάγκωσε; Το θεωρώ υπερβολικά απίθανο, κι επίσης το κουνέλι θα πρέπει να είχε και συμπτώματα, αλλα είναι όπως πριν. Εν ολίγοις δεν το πιστεύω ούτε εγώ αυτό. Παρόλα αυτά η περίοδος αυτή επιβαρύνει ιδιαίτερα το κουνέλι, αφού δεν ασχολούμαι σχεδόν καθόλου μαζί του, όχι γιατί το φοβάμαι, αλά γιατί έχω απορροφηθεί υπερβολικά στα δικά μου προβλήματα. Σήμερα κλείνω έξι χρόνια που το έχω (έξι χρόνια συμβίωσης με τη Λίμπο) όπως λέω, αλλά δεν το είδα καθόλου εκτός του ότι το τάισα. Επίσης πριν δύο μήνες πε΄ριπου είχα δαγκωθεί ελαφρά δύο φορές από λευκά εργαστηριακά ποντίκια, αλλά ούτε αυτά είναι κίνδυνος. Τα υπόλοιπα ζώα μου είναι μη θηλαστικά, άρα δεν είναι κίνδυνος. Τι θα πάθουν όμως τα καημένα αν πεθάνω εγώ σε λίγο;
Εντούτοις πριν δυο μήνες περίπου, ή και ένα, δυστυχώς δε θυμάμαι, ενώ έτρωγα το σαντουιτσάκι μου και ήθελα να πετάξω το περιτύλιγμά του στον κάδο των σκουπιδιών, κάτι σαν να με ακούμπησε στο πίσω μέρος της δεξιάς γάμπας. Μόλις γύρισα, αντίκρισα μια μαύρη γάτα από τον κάδο, πέταξα το χαρτί κάτω και εξαφανίστηκα. Ναι, έχει τύχει να με πλησιάσουν γάτες και να τις ρίξω και λίγο φαί – αν και όταν πλησιάζουν πάω πιο πέρα -, αλά καμία δε με ακούμπησε, τουλάχιστον έτσι θυμάμαι. Φορούσα παντελόνι και δεν είδα σάλια ή δάγκωμα πάνω. Ναι, αλά αν με δάγκωσε χωρίς να το καταλάβω; Πανικοβάλομαι. Επαφές με σκυλιά δεν είχα σχεδόν καθόλου για τους τελευταίους έξι μήνες, μόνο με λίγα, που οι ιδιοκτήτες τους τα πρόσεχαν και ήταν εμβολιασμένα. Ούτε επαφές με άγρια ζώα είχα. Ναι, αλλά αν ήρθε καμία νυχτερίδα και με δάγκωσε και δεν το κατάλαβα, τι θα κάνω; Μήπως το καλοκαίρι, ενώ καθόμουν έξω κάτω από κάποια λάμπα που μάζευε έντομα, ήρθε καμία νυχτερίδα να φάει, και δάγκωσε εμένα; Δεν ξέρω αν στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν νυχτερίδες, αλά αν; Επίσης μήπως αυτό έγινε παλαιότερα; Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχουν πολύ μικρά δόντια, και πιθανολογείται ότι σπάνια, ιδίως αν κοιμάσαι, είσαι μεθυσμένος, υπό την επίρροια ναρκωτικών κλπ, μπορεί να μην αντιληφθείς το δάγκωμα. Εγώ δεν ήμουν ποτέ σε τέτοιες καταστάσεις, και ούτε θυμάμαι να κοιμήθηκα σε ανοιχτό χώρο, αλά δε μπορεί να μπήκε μία μέσα στο σπίτι, να με δάγκωσε και να εξαφανίστηκε; Αν και δεν υπήρξε ποτέ κρούσμα λύσσας από νυχτερίδα σε άνθρωπο στην Ελλάδα, δε θα μπορούσα να είμαι το πρώτο; Σάμπως έχουν μελετηθεί οι νυχτερίδες για ποσοστά μόλυνσης με λύσσα στην Ελλάδα; Στην Ευρώπη είναι όλες προστατευόμενες και τις αντιμετωπίζουν σαν τοτέμ, είναι πολύ δύσκολο ένας ερευνητής να πάρει άδεια για να σκοτώσει μερικές για αυτόν το σκοπό. Κρούσματα από νυχτερίδα σε άνθρωπο είναι σπανιότατα στην Ευρώπη, αλλά λίγο συχνότερα στην Αμερική.
Τι να κάνω. Κάποιες φορές παραιτούμαι και λέω πως τίποτα δεν έχει σημασία, αφού θα πεθάνω σε λίγο. Δεν έχει νόημα να διαβάσω για τις εξετάσεις, αφού θα πεθάνω σε λίγο. Δεν έχει νόημα να μιλήσω σε κανέναν, αφού θα πεθάνω σε λίγο. Δεν έχει νόημα να προσέχω τον εαυτό μου, αφού θα πεθάνω σε λίγο. Και θα έχω εξαιρετικά άσχημα και βασανιστικά συμπτώματα μέχρι να πεθάνω. Πότε θα έρθουν; Ο μόνος που θα κρίνει τα παραπάνω είναι ο χρόνος. Υποτίθεται ότι η λύσσα σκοτώνει 2-10 μέρες μετά την έναρξη των συμπτωμάτων, και τώρα είμαι στην Πέμπτη. Αν δηλαδή επιβιώσω και είμαι καλα ως την δέκατη, ίσως να σταματήσω να φοβάμαι προσωρινά.

Ψηλε μάλλον έχεις ιδεοψυχαναγκαστική θα στο πουν εδώ τα παιδιά πως δουλεύει αυτοί είναι οι φόβοι σου

το προβλημα σου ειναι ψυχολογικο ξεκαθαρα....δεν εχεις λυσσα...
αυτη η εμμονη σου με τις αρρωστιες και συγκεκριμενα με την λυσσα...οφειλεται ειτε σε εμονικη αρρωστοφοβια ειτε σε ιδψ...
πρεπει οπωσδηποτε να επισκεφτεις καποιονμ ειδικο ψυχιατρο η ψυχολογο....και αμεσα μαλιστα

Λοιπόν νόμιζα ότι ο φόβος μου μειώθηκε, αλλά μόλις πήρα το μπουκαλάκι μόλις τώρα σκέφτηκα ότι δε θα μπορούσα να το καταπιώ και πανικοβλήθηκα. Τι να κάνω; Ούτε νερό δε θα μπορώ να πιω στο τέλος.

Μπορεί κάποιος να βοηθήσει παρακαλώ; Έχω εμμονή με το αν καταπίνω καλά με αποτέλεσμα να αγχώνομαι μόλις καταπίνω και να νιώθω πως έχω συμπτώματα. Δε μπορώ άλλο. Μήπως έχω όμως;

Γεια σου...
Έχεις επισκεφτεί ποτέ ψυχολόγο/ ψυχίατρο για αυτές τις φοβίες που μας περιγράφεις; Λες οτι ξεκίνησαν απο το 2007 άρα ταλαιπωρείσαι πολλά χρόνια. Πρέπει να ζητήσεις βοήθεια για να νιώσεις καλύτερα.
Δεν έχεις λύσσα, είναι μόνο ένας φόβος και για να γράφεις εδώ και να ζητάς βοήθεια από ένα φόρουμ ψυχολογίας κατά βάθος το ξέρεις και εσύ ότι είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα σου.

Από τη μία λέω ναι, από την άλλη αμφιβάλλω όμως και λέω μήπως όμως έχω. Γενικά όταν εμφανίζω κάτι που νομίζω ότι είναι σύμπτωμα πανικοβάλομαι. Σήμερα για παράδειγμα, ενώ δεν είχα ανακατεμένο στομάχι αρχικά, μόλις ήπια πολύ νερό νόμιζα ότι δε μπορώ να το καταπιώ και άρχισα να έχω ταχυκαρδία και να ζεσταίνομαι. Το είχα πιει όλο, όμως. Πλέον έχω κάνει σύνδεση με την πόση νερού και αρνητικά συμπτώματα, και δεν ξέρω πώς μπορώ να το αλλάξω αυτό. Από την άλλη όμως, μπορεί να έχω κάτι.

εχεις ακομα τη φοβια; εγω αντιμετωπιζω το ιδιο ακριβως, εσυ πως εισαι τωρα; Το εχεις ξεπερασει;