Δεν ξέρω τι θέλω..

Καλησπέρα σε όλους.
Είμαι ένα καινούριο μέλος που ουσιαστικά μπήκα στη διαδικασία να ψάχνομαι λίγο στην ψυχολογία απ'τη στιγμή που μου συνέβη το εξής..
Έχω σχέση μ'ένα φαντάρο.Τα είχαμε 2 μήνες πριν μπει στο στρατό και άλλους 4 όσο ειναι μέσα.Η θητεία του τελειώνει το Νοέμβρη.Παρά το νεαρό της ηλικίας μου (20 ετών)έχω κάνει αρκετές σχέσεις και δεν έμεινα ικανοποιημένη με κανέναν πρώην σύντροφο..Τώρα όμως,αυτός ο σύντροφος έχει όλα όσα ζητούσα και ήθελα να βρω σε καποιόν,αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα.Δεν ξέρω τι θέλω κι αν είμαι ερωτευμένη.Ενώ νιώθω πράγματα γι'αυτόν και σ'όλους τους τομείς με καλύπτει πλήρως,κατά καιρούς παθαίνω "κρίσεις συναισθημάτων" θα μπορούσα να τις ονομάσω...δηλαδη...τη μια στιγμή θα σκέφτομαι ότι δεν πάει άλλο,δεν νιώθω τίποτα γι'αυτόν και θέλω να μείνω ελεύθερη,και την άλλη στιγμή λέω ότι αποκλείεται να χωρίσω με αυτόν γιατί περνάω πολύ καλά.Ίσως ακούγεται γελοίο αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ψυχοφθόρο είναι τη μια στιγμή να θες να χωρίσεις και την αμέσως επόμενη να το μετανιώνεις.Η αλήθεια είναι ότι τα είχαμε πολυ μικρό διάστημα πριν φύγει για φανταρος και δεν μου είναι ξεκάθαρο τι νιώθω απ τη στιγμή που τον βλέπω 3 φορές το μήνα σε κάποια άδεια του.Η σχέση μας είναι ουσιαστικά μια τηλεφωνική επικοινωνία πολυ συχνή και πυκνή(ισως και 2 ωρες την ημερα).Νομίζω έχω βαρεθεί,αλλά πριν κάνα μήνα που του είχα πει να χωρίσουμε, την επόμενη μέρα του ζήτησα επανασύνδεση.Ειλικρινά μου έχει γίνει εμμονή γιατί σκέφτομαι συνέχεια αν θέλω ή δε θέλω σχέση μαζί του.
Αυτός απ'την άλλη ΄δείχνει να μ αγαπάει πολυ,να ναι τρελα ερωτευμένος και η αλήθεια είναι πως κ εγώ τον αγαπάω πολύ αλλά εχω αμφιβολίες για το αν είμαι ερωτευμένη και δεν είναι πολύ νωρίς για να νιώθω τόσες κρίσεις?

Μην διστάσετε να μου στείλετε μια απάντηση...ίσως μου φανεί χρήσιμη...ευχαριστω πολύ :((

Αχ, το μόνιμο παράπονο των εκάστοτε συντρόφων μου, τους έχω ταράξει σε αυτές τις \"κρίσεις\". Εγώ για να τις ξεπεράσω κάθε φορά σκέφτομαι λογικά, αφού δε μπορώ να επαφίομαι στα συναισθήματά μου. Δηλαδή σκέφτομαι: περνάω καλά σε αυτή τη σχέση; θα ήμουνα καλύτερα αν δεν είχα σχέση, υπάρχουν βάσεις σε αυτή τη σχέση ώστε να εξελιχθεί σε κάτι ακόμα καλύτερο;
Καλό είναι να τα έχω σκεφτεί πριν με πιάσει η κρίση, να τα έχω εμπεδώσει και απλά προσπαθώ να τα θυμάμαι εκείνη την ώρα και να σκέφτομαι ότι θα μου περάσει η αβεβαιότητα κάποια στιγμή. Ε, καμιά φορά δε πιάνει, τα λέω στον άλλο, ψιλοχωρίζω και πάλι από την αρχή. Το καλύτερο είναι να έχει καταλάβει ο άλλος πιο είναι το κουμπί μου, να μη φτάνουμε σε χωρισμό, αλλά να με πείθει για να συνεχίσουμε. Το δικό μου κουμπί είναι η λογική και όχι τα συναισθήματα.

Επειδή δεν κατάλαβα τι ακριβώς ρωτάς θα πω ό,τι θέλω!!! Λοιπόν, λες οτι κάποιες φορές δεν είσαι σίγουρη, γιατί δεν ακούς τον εαυτό σου? Μετά το μετανιώνεις αλλά δεν θα ήταν πιο χρήσιμο να ξεκαθαρίσεις τι κερδίζεις από τη σχέση μαζί του και γιατί μένεις ή γιατί θέλεις να φύγεις? Αυτό που είναι ξεκάθαρο σε μένα είναι οτι σε ικανοποιεί αλλά όχι σε όλους τους τομείς. Είναι λογικό να ικανοποιείς πολλά κομμάτια του εαυτού σου μέσα από τη σχέση σου. Μη φοβάσαι να δεις ειλικρινά αυτά που αισθάνεσαι, άσε που αν δεν μάθεις να ακούς τον εαυτό σου από τώρα θα δυσκολευτείς αργότερα και ίσως( λέω τώρα), να μπεις σε σχέσεις για τις οποίες δεν είσαι σίγουρη αλλά μόνο και μόνο επειδή δεν έμαθες να δίνεις σημασία στα συναισθήματά σου, να τα αγνοήσεις και στο μέλλον με ίσως πιο μόνιμες συνέπειες.

Καταρχάς σας ευχαριστώ και τις δυο για το χρόνο που διαθέτετε.Ίσως η Aphelia αφού το έχει ζήσει μπορεί να με καταλάβει και κάπως περισσότερο.Αγαπητή sofiabi2 ξέρω ότι τα θετικά αυτής της σχέσης είναι πολλά περισσότερα απ\'τα αρνητικά.Γράφω κιόλας ότι έχω βρει όλα αυτά που ζητούσα σ\'αυτόν,αλλά νομίζω ότι δεν τον έχω ερωτευτεί όσο θα του άξιζε,μπορεί και καθόλου και λέω ΝΟΜΙΖΩ γιατί είναι στο στρατό,μιλάμε κυρίως τηλεφωνικώς και δεν μπορώ να είμαι 100% σίγουρη.Η λογική λέει ότι δεν θα βρω κάτι καλύτερο από αυτόν γι\'αυτό και μένω και καμιά φορά είναι σαν να πιέζω τον εαυτό μου να νιώσω κάτι.Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί πάμε και ερωτευόμαστε όλους τους βλάκες κι όχι τα καλά παιδιά...¨:/

Έχεις ερωτευτεί Σοφουλίνι κάποιον άλλο στη ζωή σου μέχρι τώρα; Θέλω να πω, ξέρεις πως είναι;
Πάντως η απάντησή μου στην κατά τα άλλα ρητορική σου ερώτηση είναι ότι εγώ ερωτεύομαι τα καλά παιδιά, αλλά γενικά μου παίρνει καιρό (τους βλάκες δε τους ερωτεύομαι, μέχρι καψούρα φτάνω). Ακόμα κι αν υπάρχουν φάσεις που νιώθω ερωτευμένη πάλι με πιάνουν κρίσεις. Το έχω παρατηρήσει με εμένα, είναι σα να αποστασιοποιούμαι τελείως από συναισθήματα, δεν έχει σχέση πολλές φορές με το αν θέλω τον άλλο ή όχι. ʼλλες φορές το παθαίνω γιατί περιμένω πολλά από τη σχέση, πιέζω κάπως τον εαυτό μου και σκέφτομαι συνέχεια \"μα γιατί δε νιώθω όλη την ώρα κάτι;\".
Αυτά ίσως που πρέπει να εξετάσεις είναι τα εξής: Πως ήσουνα στις άλλες σου σχέσεις; Στις μεγάλες σε διάρκεια γιατί σε μικρές δε προλαβαίνεις να τα σκεφτείς όλα αυτά. Σου αρέσει να είσαι μόνη σου, έχεις τάσεις φυγής γενικά; Μήπως σε πιέζει το ότι αυτός σου εκδηλώνει τόσο πολύ τον έρωτά του και νιώθεις υποχρεωμένη να νιώθεις κι εσύ τα ίδια; Τι περιμένεις ότι θα νιώθεις σε μία σχέση;
Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες πάντως που δυσχεραίνουν την κατάσταση στην τωρινή σου θέση. Το ότι δε προλάβατε να δεθείτε και μετά αρχίσατε να έχετε τηλεφωνική επικοινωνία από μακριά σε οδηγεί να έχεις συγχρόνως προσωπική ζωή μέσα στην οποία δεν είναι μέρος κι αυτός (νοητικά εννοώ, μέσα σου) και να προσπαθείς να ισορροπήσεις με την αλλαγή συναισθηματικής κατάστασης όταν σε παίρνει τηλέφωνο.
Τώρα το πως θα το αντιμετωπίσεις όλο αυτό είναι δική σου επιλογή. Εγώ αν είμαι σίγουρη από λογικές διαδικασίες ότι θέλω να είμαι με κάποιον, παραμένω. Και προσπαθώ να αποβάλλω την πίεση έστω και τεχνητά, π.χ. μιλώντας με τον άλλο και εξηγώντας του ότι δε νιώθω τόσα όσο νιώθει και αυτός. Τελικά στο τέλος μου βγαίνει και ο έρωτας.

Πωπω έχεις απίστευτο δίκιο σε όσα λες και χαίρομαι πολύ που υπάρχει κι άλλος άνθρωπος που νιώθει ακριβώς ό,τι κι εγώ.Το τελευταίο παραδειγμα που αναφέρεις εφαρμόζω κι εγώ και σχεδόν πάντα παραμένω.Βέβαια έχω και τάσεις φυγής όταν ακριβώς ο άλλος νιώθει τόσα πολλά που εγώ δεν ξέω αν τα νιώθω και πνίγομαι.αυτό που σκέφτεσαι εσύ \"μα γιατί δε νιώθω όλη την ώρα κάτι?\"το έχω σκεφτεί άπειρες φορές αλήθεια κι έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω οτι πάει τρελάθηκα εντελώς.αυτό πιστεύω που φταίει είναι οτι είμαστε και οι δυο εγκεφαλικοί άνθρωποι και το μυαλό μας τρέχει,σκεφτόμαστε συνεχώς και δεν μπορούμε να αφεθούμε.Συμφωνείς?Κι έρχομαι να ρωτήσω και το άλλο,αν αυτά θα πάψουμε να τα περνάμε κάποτε?
Να απαντήσω και στα ερωτήματά σου τώρα.Ναι έχω ερωτευτεί και ξέρω πως είναι αλλά δεν ήταν τόσο μεγάλης χρονικής διάρκειας η σχέση και δεν πρόλαβα να νιώσω αυτές τις κρίσεις (αν κ ίσως τις ένιωσα απλά σε μικρότερο βαθμό).Αυτό που περιμένω ότι θα νιώθω σε μια σχέση είναι ο έρωτας χωρίς αμφιβολίες για κάποιο χρονικό διαστημα του ενος χρόνου και μετα μια αγαπη με έρωτα μαζί.αυτό που περιγράφω είναι ιδανικό η ρεαλιστικό?

Ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ για το χρόνο σου.

Quote:

---

μα γιατί δε νιώθω όλη την ώρα κάτι?

---

Ε δεν νομιζω να ειναι αυτο το ζητουμενο...περνας με τον αλλο καλα,νοιωθεις ερωτευμενος καποιες φορες,αγαπη καποιες αλλες αλλα δεν αισθανεσαι και συνεχεια τον εαυτο σου σε σχεση με τα συναισθηματα σου για τον αλλο.
Δεν νομιζω οτι κατι τετοιο θα ηταν επιθυμητο...εγω δεν θα το ηθελα.
Το καλο με την σχεση απο αποσταση ειναι οτι καπου εχεις την ελευθερια σου σαν ατομο,αλλα εχεις και τα καλα μιας σχεσης και σιγουρα δεν πληττεις μαζι του.
Απο την αλλη εαν θες περισσοτερα...δηλαδη περνας τοσο καλα μαζι του που σου λειπει δυστυχως πρεπει να ωριμασουν οι συνθηκες.
Μαλλον βγηκα εκτος θεματος...τεσπα.

Ρεαλιστικό είναι για μένα αφού πάνω κάτω αυτό μου συμβαίνει. ʼλλες φορές γίνεται στους 9 μήνες, άλλες στον 1μιση χρόνο. Αυτά που περιγράφεις είναι και προβληματισμοί δικοί μου, γιατί ενώ τα έχω περάσει σε σχέσεις άλλες φορές είναι πιο έντονα άλλες λιγότερα, οπότε όταν συμβαίνει δεν είμαι σίγουρη αν γίνεται γιατί πράγματι δε θέλω τον άλλο ή με έχει πιάσει μια από τις κρίσεις μου φυγής. Να σου πω κάτι. Δεν είμαι σίγουρη, αλλά μέχρι στιγμής μου έχει βγει σε καλό. Κι όσες προσπάθειες έχω κάνει στο παρελθόν να χωρίσω μετά από τέτοια κατάσταση κατάλαβα ότι δεν είμαι έτοιμη αφού θέλω τον άλλο ακόμα στη ζωή μου. Όταν ήταν πράγματι να χωρίσω έγινε μετά από αρκετή σκέψη για μεγάλο διάστημα και ένιωθα σίγουρη ότι αυτό πρέπει να κάνω, δεν κρατιόμουνα κιόλας μη σου πω. Οπότε σκέφτομαι γιατί να ζορίζω τον εαυτό μου; Αφού προφανώς δεν είμαι έτοιμη και μπορεί να μη μου προσφέρει ο άλλος όλα αυτά που ονειρεύομαι ότι θα νιώθω ανά πάσα στιγμή αλλά μου προσφέρει αρκετά για να μην είμαι έτοιμη να χωρίσω.
Να σου πω όμως αυτό που μου συνέβηκε με την τωρινή μου σχέση, που αυτή τη στιγμή μετά από 1μιση χρόνο είμαστε μέσα στα μέλια, τις αγάπες και τον έρωτα και νιώθω πια συνειδητοποιημένη ότι τον αγαπάω. Πριν ένα χρόνο ήταν φαντάρος και προφανώς θα είχε κι αυτός μια μεγαλύτερη ευαισθησία και ένιωθα με τον τρόπο του ότι με πίεζε, π.χ. θα μου έκανε παράπονα ότι δε με ακούει το ίδιο ζεστή στο τηλέφωνο όπως την προηγούμενη φορά, ότι κάτι έχω και καταλάβαινα από τη φωνή του ότι στενοχωριότανε, μου έκανε ερωτήσεις για τα συναισθήματά μου, αν νιώθω το ίδιο κλπ, οπότε και με έβαζε σε αμφιβολίες γιατί ξεκινούσα τη διαδικασία σκέψεων και ένιωθα πιεσμένη ότι πρέπει να είμαι κάπως. Στο τέλος δεν άντεξα και του είπα το εξής, \"είσαι σε ανασφάλεια για τα συναισθήματά μου, ψάχνεις κάθε φορά ενδείξεις αλλαγής κλπ, ε, λοιπόν για να ησυχάσουμε σου λέω ότι δε νιώθω ερωτευμένη αλλά μου αρέσει απλά να είμαστε μαζί, περνάω καλά, αν θέλεις δέξου το και μείνε και μη περιμένεις τίποτα, αν θέλεις όχι, αλλά τουλάχιστον να σταματήσεις να νιώθεις ανασφάλεια, αφού τώρα θα είσαι σίγουρος για τα συναισθήματά μου, δε νιώθω\". Ήταν σκληρό αλλά τελικά δούλεψε, γιατί σταμάτησε αυτή τη συμπεριφορά, εγώ έπαψα να νιώθω πιεσμένη και άρχισα να νιώθω σιγά σιγά πιο σίγουρη για τα συναισθήματά μου (πήρε αρκετό χρόνο πάντως).
Φυσικά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό συμβαίνει στην περίπτωσή σου ή αν συμβαίνει θα έχεις τα ίδια αποτελέσματα, εγώ υπολόγιζα ότι θα δουλέψει γιατί πάνω κάτω περίμενα πια θα ήταν η αντίδρασή του.
Μη ξεχνάς ότι έχεις τους δικούς σου χρόνους, αφέσου σε αυτούς, μπορεί να σου πάρει καιρό, μπορεί όχι. Στο κάτω κάτω ακόμα κι αν χώριζες αυτή τη στιγμή πάλι δε θα πίεζες τον εαυτό σου να δεχτεί ένα χωρισμό που μετά από λίγο θα καταλάβαινες ότι είναι λάθος;

ακριβώς αυτό θα πάθαινα.επί μια ολοκληρη μέρα μπορεί και δυο είμαι στο τσακ να του πω να χωρίσουμε αλλά επειδή το έχω ξανακάνει και μετά το μετάνιωσα,δε του το λεω,περιμένω να περάσει αυτή η σύγχυση και την άλλη μέρα είμαι μια χαρά και τον θέλω πολύ.Είναι αυτό παράνοια ή δεν είναι?τελοσπάντων,ο χρόνος θα δείξει ....προς το παρόν μου έφυγε πάλι και δεν θέλω να χωρίσω.....ελπίζω να αργήσει η επόμενη \"κρίση\" μου,ευχαριστώ πολυ.

ααα!κ αυτό π αναφέρεις τώρα π είναι φαντάρος ακριβώς τα ίδια ακούω κι εγώ δεν εισαι όσο τρυφερή ήσουν χτες,κτλ κτλ.κ φυσικά κ εγώ του είχα πει κάτι τέτοιο π του είχες πει κι εσύ.όσο απότομο κι αν ακούγεται είναι η αλήθεια.γενικά συμφωνώ με την αντίδραση σου γτ δεν είναι σωστό να λες κάτι απλά για να το λες.Ειναι σωστό να είσαι ειλικρινής απέναντι στον άλλον..μπράβο.

Δε θεωρώ τον εαυτό μου παρανοϊκή :-) Έχω αποδεχτεί ότι με πιάνει μια αποστασιοποίηση ώρες ώρες, έχω πολλές φορές αργό χρόνο αντίδρασης (συναισθηματικής) λόγω αυτού κιόλας, σαν το μυαλό μου να κάνει μία παύση, να κατεβάζει όλα τα συναισθήματα για να μπορέσει να επεξεργαστεί τις καταστάσεις υπογείως (γιατί συνειδητά είναι σα να βρίσκομαι λίγο σε κατάσταση σοκ). Βγαίνει και κάτι καλό από αυτό όμως ώρες ώρες. Μπορεί όλοι να είναι σε κατάσταση πανικού κι εγώ ψύχραιμη να κάνω αυτό που πρέπει.

Aphelia, κι εγώ αντιδρώ όπως περιγράφεις. Σε όλες τις σχέσεις μου - κυρίως τις πιο μακροχρόνιες - με πιάνουν τάσεις φυγής. Ακόμα και αυτούς που πιστεύω πως έχω ερωτευτεί. Με τον τωρινό μου σύντροφο τα έχουμε 2 1/2 χρόνια περίπου και δείχνει φοβερή υπομονή, επιμονή και διακριτικότητα κάθε φορά που με πιάνουν τέτοιες \"κρίσεις\". Το πολύ θετικό είναι ότι καθόμαστε και τα συζητάμε. Του έχω πει ότι δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του, αλλά τον αγαπώ (αν και για να είμαι ειλικρινής, και γι\' αυτό ακόμη αμφιβάλλω). Κάθε φορά που τα συζητάμε, ηρεμώ και νιώθω ότι τον αγαπώ από την αρχή.

Έχω σκαμπανεβάσματα στη διάθεση και τα συναισθήματά μου, αλλά δεν μπορώ να τον αφήσω. Ίσως είναι και θέμα χαμηλής αυτοεκτίμησης, δηλαδή φοβάμαι να μείνω μόνη μου, αλλά νιώθω βαθιά μέσα μου ότι άλλον τέτοιον δεν θα βρω, δεδομένου ότι έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους, συντρόφους και συμπεριφορές.

Κι εμένα τα κακά παιδιά με προσελκύουν, Σοφουλίνι, αλλά δεν τα αντέχω κιόλας. Με διεγείρουν, άντε να φτάσουμε να κάνουμε μερικες φορές σεξ, αλλά από κει και πέρα, δεν μπορώ να τα αγαπήσω. Δεν έχω υπάρξει σε σχέση όπου να νιώθω πραγματικά σίγουρη 100% για τα συναισθήματά μου. Ωστόσο, με τον τωρινό πιστεύω ότι επικοινωνώ και ταιριάζω. Εκπέμπουμε και στο ίδιο μήκος κύματος. Το μόνο που καταλαβαίνω όλο και περισσότερο είναι ότι η αγάπη δεν είναι απλό πράγμα, θέλει πολύ κόπο και πολλή προσπάθεια.

Aphelia, πόσο χρονών είσαι;

Είμαι 30. Έχω σκεφτεί ότι υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτή τη συμπεριφορά μου. Νομίζω ότι έχω μεγάλη ανάγκη να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο του εαυτού μου, φοβάμαι μήπως τον χάσω μέσα σε μία σχέση, προσπαθώ κιόλας να τον προστατέψω με το να μην αφεθώ τελείως, άσε που οι προσδοκίες που είχα δημιουργήσει στο μυαλό μου ήταν για μια τέλεια αγάπη που ποτέ δεν έχεις αμφιβολίες. Πιστεύω ότι άλλοι άνθρωποι αγκαλιάζουν τις αμφιβολίες τους ως κάτι το φυσιολογικό, ότι είναι μέρος της διαδικασίας. Έχω και μία έντονη ανάγκη για ελευθερία, να μη νιώθω καθόλου πίεση από τους γύρω μου αλλά συγχρόνως θέλω να είμαι και σε μία σχέση, Είναι κάπως αντιφατικό αυτό και είναι σα να γίνεται πάλη μέσα μου.

Σε καταλαβαίνω Pandora γιατί κι εγώ έχω αμφιβολίες αν είμαι ερωτευμένη και αν τον αγαπάω.Όχι πάντα βέβαια.Το περισσότερο καιρό νιώθω και τα δυο,αλλά έρχονται κάτι μέρες που παθαίνω κρίσεις συναισθημάτων όπως έχω προαναφέρει.Κ ούτε εγώ τον αφήνω και ίσως όπως λες είναι λόγω χαμηλής αυτοεκτίμηση,ίσως όμως είναι και φόβος αν έχω κάνει σωστή εκτίμηση της σχέσης ή όχι.Γιατί δεν μπορώ να βασιστώ σε κάποιες αμφιβολίες που έρχονται κάποιες μέρες το μήνα και φεύγουν.Θέλω να είμαι απόλυτα σιγουρη πριν προχωρήσω στο χωρισμό...που μπορεί να μην προσωρήσω και ποτέ.
Η Aphelia βέβαια μου φαίνεται πιο συνηδειτοποιημένη,σαν να έχει μάθει να ζει μ\'αυτό.
Τελοσπάντων,κοριτσάκια μου..όλα μες στη ζωή είναι και ο χρόνος θα δείξει.Η ψυχολογία του ανθρώπου με το ρυθμό της ζωής που κάνει έχει ταραχθεί και κανείς μας δεν είναι βέβαιος για το αν κάνει αυτό που θελει,αν έχει αυτόν που θέλει,αν ζει τη ζωή που θέλει..ή σχεδόν κανείς.