Καρκίνο φοβία...

Γεια σας , το 2007 η μητέρα μού διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού και μετα απο μια λάθος διάγνωση είχε προχωρήσει και σε λεμφαδένες (αν υπήρχε σωστή διάγνωση απο την αρχή ίσως και να είχε σωθεί). Στα 27 μου χρόνια τότε, μπαίνοβγαινα μαζί της στα νοσοκομεία για εγχειρήσεις ακτινοβολίες χημειοθεραπείες, αυτό κράτησε γιά έξι χρόνια . Αυτά πού είδα εκεί μεσα μου γίναναν εφιάλτηqς. Το 2009 παντρεύτηκα το 12 έκανα το πρώτο μού παιδάκι και ως εκεί το έπεζα δυνατή. Το 2013 χάνω τη κουνιάδα μου 46 χρόνων μεσα σε τρεις μηνες από καρκίνο στο στομάχι και αυτή μετά από λάθος διάγνωση ( πρωτο σοκ), τρεις μήνες μετά χάνω και τη μαμά μου 55 χρόνων που ως τοτε το πάλευε με θεραπειες. Η κατάσταση της ως τότε ηταν αρκετά καλή και ξαφνικά έπεσε στο κρεβάτι, φώναξα γιατρό να τη δεί καί η διάγνωση τού ήταν κατάθλιψη ενώ ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στο κεφάλι. Στο χρόνω της μαμάς μού πεθαίνει ο αδελφός τού πατέρα μου απο την ίδια αρρώστια και τώρα τρεία χρόνια μετα χάνω τον πεθερό μού ξανά απο την ίδια αρρώστια μέσα σε ενα μηνα και ξανα με πρώτη λαθος διάγνωση αυχενικό, ενώ ο καρκίνος είχε γεμίσει όλο του το σώμα. Καπού εκεί άρχισαν και τα δικά μου παρατράγουδα με ψυχοσωματικά, πόνους στο στομάχι και τέτοια και απο εκεί και πέρα κάθε τρείς και λίγο νομίζω ότι έχω και εγώ αυτή την αρρώστια και κάθε φορά σε διαφορετικό σημειό, ποτέ στήθος πότε πνεύμονες, γυναικολογικα κεφάλι δέρμα και όπου μπορεί να φανταστεί κανείς. Επίσης δεν μπορώ να ακούω ούτε να διαβάζω για αυτή την αρρώστια. Δεν πολύ πάω στους γιατρούς αν δεν υπάρχει λόγος, αλλά αν πάω θα πάω σε τρείς για να πάρω τρείς γνώμες μήπως και έχουν κάνει λάθος διάγνωση. Νιώθω ότι όλοι γύρο μου πεθαίνουν και οτι θα έρθει και η σειρά μου. Τον ίδιο φόβο νιώθω και για τα παιδιά μου και για τον άντρα μου. Το ξέρω οτι το πρόβλημα είναι στο μυαλό μου και προσπαθώ να το παλεψω αλλά κάθε φορά που νομίζω ότι το ξεπέρασα κάτι γίνεται κάτι ακούω και με ξανά πιάνει. Έχει κανείς ανάλογη εμπειρία να τη μοιραστεί μαζί μου, να μου πεί τι και αν έκανε κατι για να το ξεπεράσει? Δεν ξερω τι να κανω...Ευχαριστώ...

Quote:

---

Originally Posted by Sofia3379

Γεια σας , το 2007 η μητέρα μού διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού και μετα απο μια λάθος διάγνωση είχε προχωρήσει και σε λεμφαδένες (αν υπήρχε σωστή διάγνωση απο την αρχή ίσως και να είχε σωθεί). Στα 27 μου χρόνια τότε, μπαίνοβγαινα μαζί της στα νοσοκομεία για εγχειρήσεις ακτινοβολίες χημειοθεραπείες, αυτό κράτησε γιά έξι χρόνια . Αυτά πού είδα εκεί μεσα μου γίναναν εφιάλτηqς. Το 2009 παντρεύτηκα το 12 έκανα το πρώτο μού παιδάκι και ως εκεί το έπεζα δυνατή. Το 2013 χάνω τη κουνιάδα μου 46 χρόνων μεσα σε τρεις μηνες από καρκίνο στο στομάχι και αυτή μετά από λάθος διάγνωση ( πρωτο σοκ), τρεις μήνες μετά χάνω και τη μαμά μου 55 χρόνων που ως τοτε το πάλευε με θεραπειες. Η κατάσταση της ως τότε ηταν αρκετά καλή και ξαφνικά έπεσε στο κρεβάτι, φώναξα γιατρό να τη δεί καί η διάγνωση τού ήταν κατάθλιψη ενώ ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στο κεφάλι. Στο χρόνω της μαμάς μού πεθαίνει ο αδελφός τού πατέρα μου απο την ίδια αρρώστια και τώρα τρεία χρόνια μετα χάνω τον πεθερό μού ξανά απο την ίδια αρρώστια μέσα σε ενα μηνα και ξανα με πρώτη λαθος διάγνωση αυχενικό, ενώ ο καρκίνος είχε γεμίσει όλο του το σώμα. Καπού εκεί άρχισαν και τα δικά μου παρατράγουδα με ψυχοσωματικά, πόνους στο στομάχι και τέτοια και απο εκεί και πέρα κάθε τρείς και λίγο νομίζω ότι έχω και εγώ αυτή την αρρώστια και κάθε φορά σε διαφορετικό σημειό, ποτέ στήθος πότε πνεύμονες, γυναικολογικα κεφάλι δέρμα και όπου μπορεί να φανταστεί κανείς. Επίσης δεν μπορώ να ακούω ούτε να διαβάζω για αυτή την αρρώστια. Δεν πολύ πάω στους γιατρούς αν δεν υπάρχει λόγος, αλλά αν πάω θα πάω σε τρείς για να πάρω τρείς γνώμες μήπως και έχουν κάνει λάθος διάγνωση. Νιώθω ότι όλοι γύρο μου πεθαίνουν και οτι θα έρθει και η σειρά μου. Τον ίδιο φόβο νιώθω και για τα παιδιά μου και για τον άντρα μου. Το ξέρω οτι το πρόβλημα είναι στο μυαλό μου και προσπαθώ να το παλεψω αλλά κάθε φορά που νομίζω ότι το ξεπέρασα κάτι γίνεται κάτι ακούω και με ξανά πιάνει. Έχει κανείς ανάλογη εμπειρία να τη μοιραστεί μαζί μου, να μου πεί τι και αν έκανε κατι για να το ξεπεράσει? Δεν ξερω τι να κανω...Ευχαριστώ...

---

λογικο ειναι να φοβασαι μιας και σε επαθαν τοσοι γνωστοι σου αυτο....αλλα πιστευω οτι σ εχει γινει αρρωστομανια πλεον....
χαλαρωσε ηρεμησε.....και αμα φοβασαι τοσο κανε καθε χρονο προληπτικες εξετασεις

Κάπως έτσι είμαι κι εγώ. Συμπάσχω. Σε νιώθω απόλυτα. Ότι Κ αν έγραψες το νιώθω.

Ναλλαξεις τροπο σκεψης , λεω .....

προσεχε τι φοοβασαι , η σκεψη εχει μεγαλη δυναμη .....

καλημέρα, εγώ έχασα μέσα σε 18 μήνες και τους δύο γονείς μου από καρκίνο. Είναι μια απαίσια και φρικτή εμπειρία να βλέπεις τους γονείς σου να λιώνουν ζωντανοί έξω από τον τάφο, μια πικρή ανάμνηση που θα μας στοιχειώνει, άλλες φορές περισσότερο, άλλες φορές λιγότερο.
Από εκεί και πέρα συμφωνώ και εγώ με όσα ανέφεραν και οι άλλοι. Η σκέψη, οι φοβίες, έχουν μεγάλη δύναμη και δεν είναι εύκολο να το κοντρολάρεις. Εγώ για παράδειγμα παρόλη τη φρίκη που έζησα με τους γονείς μου και τους άλλους που έβλεπα στα νοσοκομεία, το μυαλό μου, οι φόβοι μου είναι στην καρδιά. Ούτε που έχω κάτσει ποτέ κάτω να σκεφτώ οτι μπορεί να πάθω καρκίνο κλπ. Αντίθετα το μυαλό μου πάει σε εμφράγματα, μπαλονάκι, εγχείριση ανοιχτής καρδιάς κλπ.
Το ότι κατά τραγική σύμπτωση πολλά μέλη της οικογένειάς σου έπαθαν αυτό, δεν σημαίνει κατ'ανάγκη οτι θα το πάθεις και εσύ. Κάνε προληπτικά μαστογραφία (γίνεται πλέον και ψηφιακή) και τεστ παπ και συγκέντρωσε την προσοχή σου στα παιδιά. Τα κύματα αγάπης που σου μεταδίδουν όταν σε αγκαλιάζουν (εγώ τα "νοιώθω") είναι το καλύτερο φάρμακο και ηρεμιστικό.

Quote:

---

Originally Posted by Sofia3379

Γεια σας , το 2007 η μητέρα μού διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού και μετα απο μια λάθος διάγνωση είχε προχωρήσει και σε λεμφαδένες (αν υπήρχε σωστή διάγνωση απο την αρχή ίσως και να είχε σωθεί). Στα 27 μου χρόνια τότε, μπαίνοβγαινα μαζί της στα νοσοκομεία για εγχειρήσεις ακτινοβολίες χημειοθεραπείες, αυτό κράτησε γιά έξι χρόνια . Αυτά πού είδα εκεί μεσα μου γίναναν εφιάλτηqς. Το 2009 παντρεύτηκα το 12 έκανα το πρώτο μού παιδάκι και ως εκεί το έπεζα δυνατή. Το 2013 χάνω τη κουνιάδα μου 46 χρόνων μεσα σε τρεις μηνες από καρκίνο στο στομάχι και αυτή μετά από λάθος διάγνωση ( πρωτο σοκ), τρεις μήνες μετά χάνω και τη μαμά μου 55 χρόνων που ως τοτε το πάλευε με θεραπειες. Η κατάσταση της ως τότε ηταν αρκετά καλή και ξαφνικά έπεσε στο κρεβάτι, φώναξα γιατρό να τη δεί καί η διάγνωση τού ήταν κατάθλιψη ενώ ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στο κεφάλι. Στο χρόνω της μαμάς μού πεθαίνει ο αδελφός τού πατέρα μου απο την ίδια αρρώστια και τώρα τρεία χρόνια μετα χάνω τον πεθερό μού ξανά απο την ίδια αρρώστια μέσα σε ενα μηνα και ξανα με πρώτη λαθος διάγνωση αυχενικό, ενώ ο καρκίνος είχε γεμίσει όλο του το σώμα. Καπού εκεί άρχισαν και τα δικά μου παρατράγουδα με ψυχοσωματικά, πόνους στο στομάχι και τέτοια και απο εκεί και πέρα κάθε τρείς και λίγο νομίζω ότι έχω και εγώ αυτή την αρρώστια και κάθε φορά σε διαφορετικό σημειό, ποτέ στήθος πότε πνεύμονες, γυναικολογικα κεφάλι δέρμα και όπου μπορεί να φανταστεί κανείς. Επίσης δεν μπορώ να ακούω ούτε να διαβάζω για αυτή την αρρώστια. Δεν πολύ πάω στους γιατρούς αν δεν υπάρχει λόγος, αλλά αν πάω θα πάω σε τρείς για να πάρω τρείς γνώμες μήπως και έχουν κάνει λάθος διάγνωση. Νιώθω ότι όλοι γύρο μου πεθαίνουν και οτι θα έρθει και η σειρά μου. Τον ίδιο φόβο νιώθω και για τα παιδιά μου και για τον άντρα μου. Το ξέρω οτι το πρόβλημα είναι στο μυαλό μου και προσπαθώ να το παλεψω αλλά κάθε φορά που νομίζω ότι το ξεπέρασα κάτι γίνεται κάτι ακούω και με ξανά πιάνει. Έχει κανείς ανάλογη εμπειρία να τη μοιραστεί μαζί μου, να μου πεί τι και αν έκανε κατι για να το ξεπεράσει? Δεν ξερω τι να κανω...Ευχαριστώ...

---

καλημέρα!

αν και παλιό το θέμα έπεσα πάνω του ψάχνοντας πληροφορίες για γυναίκες που νοσησαν από καρκίνου του μαστού...

θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο και θα οω πόσο λάθος αντιμετώπιση έχουμε όταν θέλουμε να αποφύγουμε ένα φόβο μας ..

Να σταματάμε να πηγαίνουμε στο γιατρό...
ναι συμφωνώ το να πηγαίνουμε για το παραμικρό εφόσον έχουμε όντως σωματικά σημάδια μπορεί να σταθεί και σωτήριο..

ναι η κακή ψυχολογία μπορεί να αφήσει σημάδια στο σώμα μας και όντως να ειναι ψυχοσωματικα αλλά επιβάλλεται να μας το πει και ένας επαγγελματίας υγείας.

έπειτα ποτέ δεν θα πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τον ετήσιο προληπτικό έλεγχο μας γιατί πραγματικά έρχομαι και στην ουσία του δικού μου ποστ ..

ένας ετήσιος προληπτικος έλεγχος που φέτος ειδικά ήμουν στο να πάω να μην πάω γιατί στην κυριολεξία βαρέθηκα με τους γιατρούς μου προσφερε ένα ευρυμα πολύ μικρό...

Μια άτυπη δυσπλασία κυττάρου ένα προκαρκινικο εύρημα δηλαδή ,πάρα πολύ μικρό, που ευτυχώς η δεδομένη χρονική του στιγμή μου δίνει την δυνατότητα αλλά και την δύναμη να το αντιμετωπίσω επεμβατικα και το κυριότερο; ολοκληρωτικά ώστε να συνεχιστεί η ζωή μου πάλι όπως πριν ..


ναι οι φοβοι μας καμία φορά είναι υπερβολικοί αλλά δεν σταματάμε ΠΟΤΕ να ελέγχουμε την υγεία μας ,ειδικά εμείς οι γυναίκες που έχουμε καβαντζωσει για τα καλά τα 40 και η ετήσια μαστογραφία είναι πλέον αναγκαία γιατί αποδεικνύεται και σωτηρία!!!

πρόληψη και πραγνατικα ξαναμπηκα εδώ λίγο πιο ενεργά πάλι θέλοντας να δω μήπως υπάρχει μαρτυρία από παρόμοια εμπειρία όσο αφορά την αφαίρεση ευρήματος και της μετέπειτα πορείας αυτής.

μόνο για μαρτυρίες για επεμβάσεις και διαδικασίες γιατί ψυχολογικά αυτή την φορά είμαι πάρα πολύ καλά και το αντιμετωπίζω σαν ευλογία που το βρήκα σε τόσο αρχικό στάδιο.

είναι τα καλά του να ξαναπερνας για δεύτερη φορά δύσκολο θέμα με την υγεία σου ΑΛΛΑ αυτή την φορά, έχεις φροντίσει τα προηγούμενα χρόνια, να μην επιτρέψεις να ξαναπέσει και να ξανααλλοιωσεις την μέχρι τώρα προσωπικότητα σου, όπως φυσικά συνέχει την πρώτη σου φορά!!!

αν αυτό το μηνύματα κι ακόμα και εδώ μέσα ταρακουνήσει έστω και μια να πάει να κάνει την μαστογραφία που αμελουσε εμένα θα με κάνει ακόμα πιο καλά απ ότι είμαι τώρα!

πρόληψη πρόληψη και τιποτε άλλο!!!

Μαριλού σου εύχομαι γρήγορα περαστικά!!

Quote:

---

Originally Posted by homebod

Μαριλού σου εύχομαι γρήγορα περαστικά!!

---

Σε ευχαριστω πολυ πολυ homebod μου ,θα ειναι το ξερω !!!!