ΞΑΦΝΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΜΗΤΕΡΑΣ -ΑΡΡΏΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΑ

Καλησπερα σας
Αυτο το καλοκαιρι εμελλε να ειναι ενα απο τα πιο τραγικα της μεχρι τωρα ζωης μου.
Ετοιμαζομουν να παντρευτω οταν ξαφνικα μπαινει η μητερα μου στο νοσοκομειο για μια επεμβαση ρουτινας. Εκει που ηταν να βγει σε 4 μερες, τελικα κολλησε ενδονοσοκομειακες λοιμωξεις και πεθανε! Ετων 74 γεματη ζωη, υγιης και δραστηρια...
Ο πατερας μου καταρρεει και η ελαφρια απωλεια μνημης που ειχε εξελισσεται ραγδαια σε ανοια. Μεσα σε τρεις μηνες εκει που ανεβαικατεβαινε βουνα και λαγκαδια δραστηριος ο ιδιος, δεν με αναγνωριζει πια, δεν αναγνωριζει το σπιτι του, κατουραει στο διαδρομο προς την τουαλετα, ειναι συνεχως σε μια ανησυχια και ανασφαλεια οτι κατι θα του συμβει...ενω πολλες φορες με εχει χτυπησει σε καταστασεις επιθετικοτητας.

Δουλευω και μενω σε αλλη πολη. Ολο το καλοκαιρι ανεβαλα το γαμο και εκατσα τρεις μηνες μαζι του. Μονη μου... Οι συγγενεις αφαντοι. Αλλα επρεπε να γυρισω στη δουλεια μου και του βρηκα μια γυναικα. Μεχρι τωρα εχω αλλαξει 3 γιατι φευγανε. Η προτελευταια δεν τον ταιζε κιολας... βαση εξετασεων που του εκανα.

Απο το καλοκαιρι εχω εντονο στρες, αγχος, κλαιω συνεχεια και αισθανομαι οτι εχει τελειωσει η ζωη μου.... οτι αν πεθανω ισως λυτρωθω. Δεν μπορω να βρω λυση....

Πολλοι που δεν ξερουν τι εστι ανοια μου λενε " γιατι δεν τον παιρνεις σπιτι σου?". Στην κατασταση που ειναι.... θελει ενα ατομο 24 ωρες να απασχολειται μαζι του-
Αν τον παρω σπιτι....χρειαζεται να φτιαξω το σπιτι μου ετσι ωστε να μπορει να μεινει σε δικο του δωματιο, χωρις να κινδυνευει να το σκασει... να πεσει απο το μπαλκονι..κτλ, και να βρω και μια γυναικα για οσες ωρες λειπω στη δουλεια και οταν γυρναω στις 20.00 να ασχολουμε μαζι του μεχρι να κοιμηθει...
Το ξερω οτι ειναι ακρως εγωιστικο... αλλα αν τον παρω θα καταστραφει η ζωη μου η οτι εχει απομεινει απο αυτην... Σχεδια για γαμο η παιδια θα πρεπει να τα ξεχασω και να φροντιζω τον πατερα μου.
Πανω που βρηκα ενα ανθρωπο να φτιαξω τη ζωη μου και ειχαμε αρχισει προσπαθειες για παιδι (εξωσωματικες..).. μας "καταραστηκαν"......!

Θεωρω ηρωες αυτους που φροντιζουν ατομα με ανοια.

Εχω μια αδερφη η οποια ειχε/ εχει κακες σχεσεις με τον πατερα και απο το θανατο της μητερας μου ειναι αφαντη...
Πηγαινω καθε 15 μερες στο σπιτι του πατερα μου, εχω αρχισει να εχω προβληματα με τη δουλεια μου, ενω σωματικα και ψυχικα ειμαι ενα ρακος. Εχω χασει κιλα, εχω απωλεια μαλλιων και δεν μπορω να συγκεντρωθω στη δουλεια μου.
Πηγαινα το καλοκαιρι σε μια ψυχολογο και τωρα μετα απο 3 μηνες αρχισα σε μια αλλη εδω που δουλευω.

Πολλες φορες σκεφτομαι το θανατο η τη φυγη. Να φυγω να εξαφανιστω..απο ολους και ολα...

Ο συντροφος μου λεει να τον παω σε ενα καλο καθαρο γηροκομειο, οπου θα εχει παρεα και αλλα ατομα να μιλαει και θα τον προσεχουν, αφου σπιτι ειναι μονος με τη γηροκομο τωρα (Συγγενεις εξαφανισμενοι.....).....

Δεν ξερω τι κανω... Ειναι σαν να εχω βιωσει δυο θανατους ταυτοχρονα. Ενα της μητερας μου κανονικο και ενα του πατερα μου...τον πνευματικο....

Quote:

---

Originally Posted by ED2010

Καλησπερα σας
Αυτο το καλοκαιρι εμελλε να ειναι ενα απο τα πιο τραγικα της μεχρι τωρα ζωης μου.
Ετοιμαζομουν να παντρευτω οταν ξαφνικα μπαινει η μητερα μου στο νοσοκομειο για μια επεμβαση ρουτινας. Εκει που ηταν να βγει σε 4 μερες, τελικα κολλησε ενδονοσοκομειακες λοιμωξεις και πεθανε! Ετων 74 γεματη ζωη, υγιης και δραστηρια...
Ο πατερας μου καταρρεει και η ελαφρια απωλεια μνημης που ειχε εξελισσεται ραγδαια σε ανοια. Μεσα σε τρεις μηνες εκει που ανεβαικατεβαινε βουνα και λαγκαδια δραστηριος ο ιδιος, δεν με αναγνωριζει πια, δεν αναγνωριζει το σπιτι του, κατουραει στο διαδρομο προς την τουαλετα, ειναι συνεχως σε μια ανησυχια και ανασφαλεια οτι κατι θα του συμβει...ενω πολλες φορες με εχει χτυπησει σε καταστασεις επιθετικοτητας.

Δουλευω και μενω σε αλλη πολη. Ολο το καλοκαιρι ανεβαλα το γαμο και εκατσα τρεις μηνες μαζι του. Μονη μου... Οι συγγενεις αφαντοι. Αλλα επρεπε να γυρισω στη δουλεια μου και του βρηκα μια γυναικα. Μεχρι τωρα εχω αλλαξει 3 γιατι φευγανε. Η προτελευταια δεν τον ταιζε κιολας... βαση εξετασεων που του εκανα.

Απο το καλοκαιρι εχω εντονο στρες, αγχος, κλαιω συνεχεια και αισθανομαι οτι εχει τελειωσει η ζωη μου.... οτι αν πεθανω ισως λυτρωθω. Δεν μπορω να βρω λυση....

Πολλοι που δεν ξερουν τι εστι ανοια μου λενε " γιατι δεν τον παιρνεις σπιτι σου?". Στην κατασταση που ειναι.... θελει ενα ατομο 24 ωρες να απασχολειται μαζι του-
Αν τον παρω σπιτι....χρειαζεται να φτιαξω το σπιτι μου ετσι ωστε να μπορει να μεινει σε δικο του δωματιο, χωρις να κινδυνευει να το σκασει... να πεσει απο το μπαλκονι..κτλ, και να βρω και μια γυναικα για οσες ωρες λειπω στη δουλεια και οταν γυρναω στις 20.00 να ασχολουμε μαζι του μεχρι να κοιμηθει...
Το ξερω οτι ειναι ακρως εγωιστικο... αλλα αν τον παρω θα καταστραφει η ζωη μου η οτι εχει απομεινει απο αυτην... Σχεδια για γαμο η παιδια θα πρεπει να τα ξεχασω και να φροντιζω τον πατερα μου.
Πανω που βρηκα ενα ανθρωπο να φτιαξω τη ζωη μου και ειχαμε αρχισει προσπαθειες για παιδι (εξωσωματικες..).. μας "καταραστηκαν"......!

Θεωρω ηρωες αυτους που φροντιζουν ατομα με ανοια.

Εχω μια αδερφη η οποια ειχε/ εχει κακες σχεσεις με τον πατερα και απο το θανατο της μητερας μου ειναι αφαντη...
Πηγαινω καθε 15 μερες στο σπιτι του πατερα μου, εχω αρχισει να εχω προβληματα με τη δουλεια μου, ενω σωματικα και ψυχικα ειμαι ενα ρακος. Εχω χασει κιλα, εχω απωλεια μαλλιων και δεν μπορω να συγκεντρωθω στη δουλεια μου.
Πηγαινα το καλοκαιρι σε μια ψυχολογο και τωρα μετα απο 3 μηνες αρχισα σε μια αλλη εδω που δουλευω.

Πολλες φορες σκεφτομαι το θανατο η τη φυγη. Να φυγω να εξαφανιστω..απο ολους και ολα...

Ο συντροφος μου λεει να τον παω σε ενα καλο καθαρο γηροκομειο, οπου θα εχει παρεα και αλλα ατομα να μιλαει και θα τον προσεχουν, αφου σπιτι ειναι μονος με τη γηροκομο τωρα (Συγγενεις εξαφανισμενοι.....).....

Δεν ξερω τι κανω... Ειναι σαν να εχω βιωσει δυο θανατους ταυτοχρονα. Ενα της μητερας μου κανονικο και ενα του πατερα μου...τον πνευματικο....

---

δυσκολη κατασταση....
λογικο να εισαι στα κατω σου...

κοιτα εσυ πρεπει να κοιταξεις την ζωη σου...οι γονεις θα φευγανε καποτε......δεν ηταν και μικρη η μανα σου.....πρεπει να εξοικιωθεις με τον θανατο...

τωρα οσο αφορα τον πατερα σου....εαν δεν ειχε παθει ανοια θα σ ελεγα , να μην τον πας σε γηροκομειο.......αλλα εφοσον εχει παθει ανοια ισως να ειναι μονοδρομος.....δεν ξερω......απο το να ειναι μονος του εκει στο σπιτι....με νοσοκομα καλυτερα στο νοσοκομειο να μιλαει και με κανεναν

Οπως εχουν τα πραγματα, μαλλον η καλυτερη λυση μοιαζει να ειναι το γηροκομειο.
Ζυγισε τα υπερ και τα κατα.
Εγω ως απεξω βλεπω νομιζω περισσοτερα συν.
Θα εχει βοηθεια, ανθρώπους και ασφαλεια που τωρα δεν τα εχει καθως οι γυναικες δεν εισαι σίγουρη για το πως του φερονται και δεν αντέχουν να μεινουν για πολυ με αποτέλεσμα να εισαι διαρκώς στο ψαξιμο.
Και τωρα μονος του ειναι ( χωρις εσας τα παιδια του) και στο γηροκομείο παλι χωρις εσας θα ειναι, απλως θα βλεπει και καναν ανθρωπο αλλο.
Καταλαβαινω το δισταγμο σου, αλλα νομιζω πως δεν εχεις αλλες καλυτερες επιλογές.
Ειναι δυσκολη η κατάσταση, αλλα εχεις δικαιωμα να ζησεις κι εσυ τη ζωη σου.
Εχεις εναν άνθρωπο διπλα σου κι αυτο ειναι πολυ σημαντικο.
Χρειαζεται να στηριχτειτε στη σχεση σας και να προχωρησεις μαζι του.
Ο θανατος που βιωνεις και ο βιολογικος και ο πνευματικός ειναι λογικο να σε καταβάλουν. Χρειάζεται να περασεις μεσα απο αυτο το πενθος για να μπορεσεις καποια στιγμή να προχωρησεις.
Μην κρινεις τον εαυτο σου για αυτα που νιωθεις, ειναι ολα ανθρωπινα και φυσιολογικά.

προσεχε σε τι γηροκομείο όμως διαφωνώ με αυτες τις τακτικες δεν θα το κρυψω ισως γιατι οι δικοι μου προσεξαν τους γονεις τους ως το τελος και γιατι μεγαλωσα με το σκεπτικο πως οπως με μεγαλωσαν αυτοι ετσι πρεπει κ εγω να τους προσεξω στα γεραματα τους που θα ειναι σαν μωρα, anyway ενας καλος φιλος του πατερα μου κατέληξε σε γηροκομειο πηγαμε να τους δουμε κ τους περνουν το φαγητο μεσα σε ενα τεταρτο ποτε να προλαβει ο παππους να φαει, οποτε ψαξε ενα καλο γηροκομείο κριμα ειναι να φερονται αυταρχικά στα γεροντάκια κ εμείς γέροι κ ανύμποροι θα γίνουμε κάποτε.. ολα να πανε καλα!

Γειά σου ED2010! Είναι πραγματικά δύσκολη η κατάσταση. Κι εμένα ο μπαμπάς μου ποτέ δεν ανέκαμψε μετά τον θάνατο της μητέρας μου, μόνο που εκείνος μένει με τον αδελφό μου, που όμως κι αδελφός μου έχει ψυχιατρικά θέματα.
Τέλος πάντων, στο θέμα σου, σκέφτομαι μήπως να εύρησκες κάποιο γηροκομείο κοντά στο σπίτι που θα μείνεις με τον άντρα σου. Νομίζω οτι είναι καλή λύση γιατί θα μπορείς να τον επισκέπτεσαι πολύ τακτικά και να ελέγχεις την ποιότητα ζωής του εκεί, πώς του φέρονται, τί τρώει, πώς περνάει. Άμα σε βλέπουν οι υπεύθυνοι και το προσωπικό να πηγαίνεις τακτικά θα τον προσέχουν και εσύ θα είσαι καλά με την συνείδησή σου και θα μπορείς να συνεχίσεις και την ζωή σου.
Να σου πω οτι κατά την γνώμη μου (χωρίς να είμαι γιατρός αλλά από τις περιπτώσεις άνοιας που ξέρω) ο μπαμπάς σου δεν νομίζω οτι θα ζήσει για πολύ ακόμη, εφόσον προχωράει η άνοιά του με τέτοιους ταχείς ρυθμούς. Συγνώμη που σε στεναχωρώ, αλλά ίσως πολύ σύντομα να μην μπορεί να τρώει καθόλου, οπότε η εισαγωγή του σε νοσοκομείο ή κάποιο ίδρυμα να είναι αναγκαστικός μονόδρομος. Έτσι εξελίχθηκε η κατάσταση της μητέρας μιας φίλης μου, η οποία αναγκαστικά την έβαλε σε γηροκομείο γιατί δούλευε και ήταν χωρισμένη με δύο παιδιά. Ίσως και να πρέπει να πας σύντομα να ρωτήσεις σε διάφορα γηροκομεία πριν ο πατέρας σου καταπέσει εντελώς γιατί νομίζω οτι πολλά γηροκομεία δεν αναλαμβάνουν εξ αρχής κατάκοιτους γέροντες.
Δεν θα κοιτάξεις τί λέει ο ένας και ο άλλος αλλά μόνο τί είναι καλύτερο για τον πατέρα σου πρώτα, την ασφάλειά του, την υγεία του και για σένα βέβαια που πρέπει να μείνεις ψυχικά και σωματικά υγιής και να συνεχίσεις την ζωή σου. Να συμβουλευτείς έναν γιατρό, γεροντολόγο, ή τον γιατρό που τον παρακολουθεί, για την εξέλιξη της ασθένειάς του και να σκεφτείς αν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του πατέρα σου. Γιατί αν πέσει από κανένα μπαλκόνι ή χτυπήσει ή βάλει καμιά φωτιά, ή άθελά του κάνει κακό στον εαυτό του, πάλι εσύ είσαι που θα νιώθεις τύψεις ή θα λένε οι άλλοι οτι δεν τον πρόσεξες και τον άφησες να τραυματιστεί ή να πεθάνει.
Να σου πω για τον πεθερό μου που τελευταία είχε άνοια (έμενε με την πεθερά μου στην Αυστραλία) και μία μέρα που η πεθερά μου είχε πάει για ψώνια, εκείνος άνοιξε το αέριο (γκάζι) της κουζίνας στο τέρμα και έπεσε για ύπνο. Ευτυχώς που πρόλαβε η πεθερά μου και μπήκε στο σπίτι πριν πεθάνει από δηλητηρίαση και ασφυξία.
Πολλές φορές καλούμαστε να πάρουμε πολύ δύσκολες αποφάσεις και επώδυνες. Αλλά πάντα πρέπει να κοιτάμε ποιό είναι το σωστό, λογικά όμως περισσότερο παρά συναισθηματικά. Διότι μάλλον δεν είναι δυνατόν να έχεις έναν άνθρωπο 24 ώρες το 24ωρο μαζί με τον μπαμπά σου. Και ακόμη και τότε ίσως να κινδυνεύει, ο πεθερός μου π.χ. σηκωνόταν και τα βράδια και προσπαθούσε να βγει από το σπίτι.Τελικά ο καημένος πέθανε από πνευμονία, μάλλον από κάποιο βράδυ που βγήκε στο κρύο χωρίς να το καταλάβει η πεθερά μου.
Εύχομαι να πάνε καλά τα πράγματα και επίσης σου εύχομαι να έχεις δύναμη και υπομονή και με το καλό να κάνεις σιγά σιγά και την δική σου οικογένεια.