εθελοτυφλώ μα αρκούμε στο να είμαι (καλά)
Καλησπεριζω την ομαδα.Κλεινω σε λιγο καιρο τα 21,περνανε τα χρονακια αερας αρχιζω πλεον να συνηθιζω τα προβληματα μου τις καταθλιψεις τις αδυναμιες μου και συμβιβαζομαι.Ξερω θα μπορουσα να προσπαθησω για εμενα και να με απαλλαξω απο καθε τι παραμυθι αρνητικο που ταχα πιστευω.Μα δυστηχως χρειαζονται χρηματα χρονος και το καταλληλο ατομο για μια τετοια επανενταξη.
Το πρωτο χαστουκι το εφαγα σε νεαρη ηλικια 15-16 κριση μεγαλη, χρηστης χασις φιλοι τσαρκες και τα λοιπα...
Μεχρι πριν κανα χρονο εριχνα το φταιξιμο στο μαυρο απομακρυνθηκα απο τις παρεες εγινα ο ξενερωτος μιας και δεν επινα και το σνομπαρα ψυχρα το μαυρο και κυριως τα αλβανικο μονο και μονο επειδη την ειχα παθει.
Μεχρι που καταλαβα πως ολα ειναι θεμα χαρακτηρα βιωματων και ευαισθησιας .ΟΧΙ δεν φταιει το μαυρο αλλα ΕΓΩ εγω που κολλησα
σε χιλιες δυο ψευδαισθησεις ...Ολα για καλο γινονται καταλαβα ποιον εχω διπλα μου και σε τι αποσκοπει ο καθενας χωρις να θελω να θιξω συγκεκριμενα απλα νομιζα οτι θα νοιαζονταν και δεν θα ηταν μονο περιστασιακη και επιφανιακη η ιστορια.
Μπορω να πω πως εχω αρχισει να τα βρισκω με εμενα.Με λαθος τροπο μα κοιτα να δεις που ειναι η μονη λυση.Αρχισα το σουμποξον
το προμηθευομαι απο την μαυρη και εχω βελτιωσει τον τροπο που σκεφτομαι και που νιωθω.Κρατικο πρεζακι με λιγα λογια.
Την ειδα την εξαρτιση και μπορω να πω πως με φοβιζει λιγο μα υπαρχει ενα ΑΛΛΑ.Γιατι να κοψω γιατι για να ξαναγινω σκατα?
Να μην βρισκω πουθενα ενδιαφερον και νοημα με τιποτα?Αφου ειμαι καλα το νιωθω ειχα χρονια να νιωσω ετσι ποιος ο λογος να κοψω?
Βρηκα το φαρμακο μου και ησυχασα αληθεια.Δεν ειναι πολυ καιρο που κανω χρηση και φοβαμαι να κοψω εδω που τα λεμε δεν μπορω να με αντιμετωπισω εμενα και την πραγματικοτητα γενικα.Μου αρεσει να ειμαι ανετος να νιωθω ανετος.
Δεν εχω κατι αλλο να πω.Απλα ηθελα να γραψω και ισως να ακουσω και γνωμες ανθρωπων που τα ξερουν λιγο καλυτερα μηπως μου διαφευγει κατι.Ισως καποια στιγμη μπορει να βρεθει καποιος ανθρωπος που για παρτι του ισως τραβιχτω απ ολα τα σκατα.Μου λυπει η αγαπη ο ερωτας αυτο ειναι που προσπαθω ισως να γεμισω και πρατω λιγο παιδιαριστικα...
Ξερω θα επρεπε να βγω εξω να γνωρισω ολα αυτα που λεμε μα πρακτικα υπαρχουν τεραστιες διαφορες.
Νομιζα οτι ειμαι μονος μου ολοι αυτο πιστευουμε οταν πρωτογνωριζουμαι τα ελαττωματα μας.
Τελικα δεν ειμαι ο μονος που τραβαει ζορια και αυτο με καθησυχαζει καπως.
Εχω και την μητερα μου αυτον τον γλυκυτατο ανθρωπο που μου δινει κινητρα να συνεχιζω.Τελικα μεγαλο πραγμα η οικογενεια