Originally Posted by
melina20
Οι πιο πολλοι πανω κατω την ξερετε την ιστορισ μου εδω στο φορουμ.εχω καταθλιψη εδω και καμποσο διαστημα και παλιοτερα αγχωδη διαταραχη.το θεμα μου εν προκειμενω ειναι δυο φιλες που τις εχω απο τοτε που ημασταν δημοτικο ακομα αλλα εδω και καποια χρονια εχουν παρουσιαστει διαφορα προβληματα.ημασταν τρεις κολλητες μεχρι τα 18 μας.ωστοσο εγω περασα σε σχολη εκτος αθηνων τοτε και απο τοτε τα πραγματα σταδιακα αρχιζαν να αλλαζουν.εκεινες δεθηκαν πιο πολυ μεταξυ τους ειχαν γινει αυτοκολλητες δουλευαν στην ιδια δουλεια ειχαν τα ιδια ενδιαφεροντα και κοινες ζωες...σταδιακα με τα χρονια παρατηρουσα οτι ειχσ να κανω με " ενα ατομο" και οχι δυο ξεχωριστες φιλεες.εννοω δηλαδη οτι ο,τι και να γινοταν η μια επαιρνε το μερος της αλλης πολλες φορες με προσβαλλαν για διαφορα πραγματα και οταν πηγαινα να πω τη γνωμη μου υ για κατι η οταν με πειραζε κατι δεν εβγαζα σχεδον ποτε ακρη γτ η μια υποστηριζε την αλλην.αυτο εγινε πιο εντονο οταν γυρισα απο την πολη που σπουδαζα και σταδιακα η φιλια αρχισε να ξεφτιζει.ειχα κι εγω τα θεματα μου και δεν μπορω να πω οτι προσπσθησα να διατηρησω η να αναθερμανω τη φιλια μας.βασικα ειχα σπαστει απο τα σκηνικα που γινονταν και απο το γεγονος οτι δεν εβρισκα το δικιο μου λογω οτι ειχαν γινει κομμα...και αρχοσα να αποστασιοποιηουμαι και να πηγαινω με τα νερα τους.κοινως το επαιζα μαλακας εβγαινα οποτε θελανε κυριως αυτες και σχεδον παντοτε τρεις.το θεμα ειναι οτι πληγωνομουν ετσι οπως ειχαμε γινει αλλα δεν εβρισκα και ουσια να συζητησω κατι διοτι δεν θα εβγαζα ακρη.πλεον το θεμα εχει ξεφτυλιστει.βγαινουμε μια στις τοσες σε ενα συγκεκριμενο καφε παντα τρεις και πιστευω οτι διατηρουν επαφη μαζι μου μονο και μονο για να μαθαινουν νεα μου και να χουν να με κουτσομπολευουν λογω οτι το εχουν αυτο.επισης νομιζω οτι μ εχουν παει πισω σε πολλα πραγματα πλεον εχω παψει να τους λεω πραγματα για τη ζωη μου ο,τι και να τους πω εχουν κατι σρνητικο να πουνε.τους ειχα πει οτι θα προσπαθησω να κανω το επαγγελμα μου και μου βγαζαν ολα τα αρνητικα που μπορει να προκυψουν το ιδιο και με τις σχεσεις μου.ειναι σαν να καραδωκουν απο μια γωνια για να δουν την αποτυχια μου ειδικα η μια.και ολα αυτα γιατι παλιοτερα ημουν πιο μπροστα σ εκεινες σε ολα πριν αρρωστησω.το θεμα μου τωρα ειναι οτι σκεφτομαι να ξεκοψω εντελως αλλα δεν ξερω αν αυτο ειναι το σωστο.ειμαι πολυ ευαλωτη αυτον τον καιρο και δνε εχω εμπιστοσυνη στις αποφασεις μου.γενικα δεν τα παω καλα με τσ τελεσιδικα αλλα πλεον δεν θελω να τους λεω τιποτα για μενα.ο,τι τους λεω με καποιον τροπο μετα χαλαει ενω οτι δεν τους εχω πει εχει παει καλα.οι δικοι μου που τις ξερουν μου λενε να μην ξαναβγω μσζι τους και οτι εχουν μου εχουν φερθει πολυ ασχημα.αλλα μου εοναι πολυ δυσκολο να κοψω λογω του οτι νιωθω πολυ αδυναμη αυτον τον καιρο και ουτε εμπιστευομαι την κριση μου.μπορει να εχω κι εγω το προβλημσ.εσεις τι λετε?
