help me.!

γεια σας..σημερα ανακαλυψα πως εχω καποιο προβλημα στην διατροφη.και θελω να μου πει καποιοσ που ξερει την γνωμη του.ειμαι 16 χρονων.ημουν παχυσαρκη κ πριν ενα χρονο πηγα σε διαιτολογο κ αρχισα διαιτα.πριν παω βεβαια ειχα αρχισει να ξερναω οτι ετρωγα χωρις βεβαια αυτο να το ξερει κανεις.οσο εκανα την διαιτα δεν ξερνουσα γιατι ειχα δυναμη και ετρωγα λιγο.εχασα 20 κιλα μεσα σε 5 μηνες κ εφτασα σε ιδανικα κιλα αλλα αρχισα να ξερναω..αντιθετα απο την αρχη που ξερναγα ξεροντασ πως επρεπε να το κανω τωρα οποτε τρωω κ δεν κρατιεμαι λεω στον εαυτο μου πως θα το ξερασω μετα.κ οταν το κανω νιωθω μια ικανοποιηση μεσα μου.επειδη οι γονεισ μου ξερουν για την προσπαθεια διαιτας που εκανα δεν θελω μπροστα τουσ να τρωω κ πολλες φορεσ τρωω κρυφα.οταν νιωθω ασχημα επειδη συχνα εχω μελαγχολικη διαθεση λεω σημερα θα φαω ετσι σαν τιμωρια κ λεω δεν θα ξερασω αλλα μολις φαω θελω να παω να ξερασω.κ εκτοσ αυτου το βαρος μου ανεβαινει δεν ειναι οτι παραμενει χαμηλο .θα ηθελα να μου πειτε τι ειναι αυτο που εχω,σκεφτομαι πως δεν ξερω αν εχω δυναμη να βοηθησω τον εαυτο μου μονο στο υποσυνηδειτο μου σκεφτομαι οτι μπορει να ειναι προβλημα αλλιως το θεωρω λογικο για μενα κ δεν θελω καμια βοηθεια.ειμαι μπερδεμενη και πιστευω οτι κανεις δεν θα μπορει να με βοηθησει κ μετα σκεφτομαι ολα αυτα που λεω και προσπαθω να ψυχολογισω την σκεψη μου και τισ πραξεισ μου αλλα δεν τα καταφερνω γιατι μπαινει ο εαυτοσ μου στην μεση..
ευχαριστω πολυ

Βρε μικρό, γιατί βασανίζεσαι, μια με τη διατροφή μια με τις ενοχές στα σεξουαλικά? κράτα τα ιδανικά κιλάκια σου, πέρνα όμορφα τη ζωούλα σου και παράτα κάθε είδους ενοχές στη πάντα.

φιλάκια, είσαι πολύ γλυκό παιδί..


:)

ευχΑριστω για 5ο κοπλιμεντο απλα ξερεις τι σκεφτομαι αυτο γιατι μου εχει γινει σαν εμμονη ιδεα με το φαι ξερω γω μηοωσ να το συζητησω με καποιον ειδικο ξερω γω η κατι

Πολύμνια τι εννοείς ότι σήμερα ανακάλυψες ότι έχεις κάποιο πρόβλημα με τη διατροφή; Ότι σήμερα το συνειδητοποίησες;
Τα συμπτώματα που αναφέρεις μοιάζουν με αυτά της βουλιμίας. Μπορείς να βρεις πάρα πολλές πληροφορίες στο internet. Εκτός ότι κινδυνεύει η σωματική σου υγεία από την πρόκληση των εμετών κινδυνεύει και η αυτοεκτίμησή σου, ήδη φαίνεται να κουβαλάς ενοχές για το βάρος σου, την εμφάνισή σου και τη διατροφή σου και η βουλιμία το κάνει χειρότερο, γιατί κάνεις κάτι κρυφά που προσπαθείς να το κρύψεις, νιώθεις ενοχές με αυτό, κατηγορείς τον εαυτό σου και γίνεται ένας φαύλος κύκλος.
Δεν είσαι η μόνη που το κάνεις και γενικά έναν μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει παρουσιάσει βουλιμικά επεισόδια κάποια στιγμή στη ζωή του. Ενημερώσου, μελέτησέ το μέσα σου και σκέψου τι θα κάνεις. Για τον καθένα ισχύουν διαφορετικά πράγματα.

ναι εννοω πως χτες συνηδειτοποιησα πως αυτο τελικα που κανω δεν ειναι απλο..κ μπηκα να δω μηπως εχω οντως κατι για αυτο .ευχαριστω για την απαντηση θα επρεπε να συζυτησω με καποιον ψυχολογο η κατι?

Ανάλογα. Έχεις καιρό αυτή την αντίδραση? Νομίζεις οτι θα σε βοηθούσε να δεις κάποιον ψυχολόγο? Εννοώ, είναι και άλλα που σε απασχολούν πέρα από τις διαταραχές στη διατροφή? Αν ναι, βεβαίως να πας. Κάτι τελευταίο, με τους δικούς σου συζητάς αυτά που σε απασχολούν?

Πολύμνια, να σε ρωτήσω τα εξής.
Τώρα που έμαθες ότι κάνεις κάτι που είναι επικίνδυνο θεωρείς ότι θα ξαναπροκαλέσεις εμετό (ή κάτι άλλο για να φύγει υποτίθεται το φαγητό από μέσα σου);
Πως βλέπεις τον εαυτό σου; Σου αρέσει το σώμα σου όπως είναι τώρα; Θα ήθελες να είσαι πιο αδύνατη ή κάνεις εμετό γιατί φοβάσαι ότι θα παχύνεις;
Αυτή τη στιγμή αναγνώρισες ότι έχεις κάποιο πρόβλημα, πως το βλέπεις το θέμα; καταλαβαίνεις τους λόγους που σε οδηγούν σε αυτή τη συμπεριφορά; καταλαβαίνεις τις ενοχές και τις φοβίες που έχεις φορτώσει στο φαγητό; Τι σκοπεύεις να κάνεις για αυτό από μόνη σου;

λοιπον απο οταν το καταλαβα πως ειναι επικινδυνο συνεχισα ακαθεκτη.πραγματικα δεν φοβαμαι μην παθω κανενα κακο ..πως βλεπω τον εαυτο μου??χμ..μισω το σωμα μου εχω σχολιωση στο μεγιστο βαθμο με αποτελεσμα να εχω διαφορα εξογκοματα στην πλατη εχω κοιλια το μονο που μου αρεσει πανω μου ειναι η φατσα μου που θεωρω οτι ειμαι γλυκια κ τα μαλλια μου (ασχετο).δεν με νοιαζει τρελα να γινω κοκκαλο απλα το κανω γιατι νιωθω μια ευχαριστηση σαν αυτοτιμωρια ενα πραγμα?εχω εμμονη με το οτι θα παχυνω.το θεμα τωρα απλα θα ηθελα να το συζητησω με καποιον γενικα γιατι εχω πολλα προβληματα.ξερω πως οδηγουμαι σαυτην την συμπεριφορα
1 οταν ημουν μικρη ο πατερας μου ειχε κολλημα να μην τρωμε πολυ παρολο που ειμασταν παχουλουλια η αδερφη μου μεγαλυτερη 5 χρονια στα 16 τησ επαθε νευρικη ανορεξια εχασε 20 κιλα σε 3 μηνες ετρωγε σαν πεινασμενη γλυκα κ τετοια κ μετα ξερναγε . παντα ετρωγα αγχωμενα.καθε μεσημερι γινοταν τσακωμοσ στο φαγητο μεταξυ των γονιων μου μεχρι να αναποδογυριστει ολο το τραπεζι ετσι ποτε μου δεν εχω κατσει πανω απο 10 λεπτα να φαω η αμα κατσω πιο πολυ θα σημαινει οτι εχω πολλα πραγματα να φαω.το φαγητο ειναι κατι σαν αγχος για μενα.δεν το απολαμβανω απλα ειναι σαν να εχω κατοχηκο συνδρομο τρωω λες και δεν θα ξαναφαω,απο μονη μου δεν ξερω.διαβασα πως οι βουλιμικοι κανουν χρηση διαφορων ουσιων οπως αλκοολ η ναρκωτικα.τι σχεση εχει αυτο με την βουλιμια?

Χμ, δε ξέρω, δεν έχω διαβάσει κάτι τέτοιο ή δε το θυμάμαι. Μπορώ να υποθέσω μόνο να έχουν κάνει κάποια έρευνα και ίσως βρήκαν ότι οι βουλιμικοί παρουσιάζουν σε μεγαλύτερο ποσοστό εξαρτήσεις (αν δηλαδή στο γενικό πληθυσμό συμβαίνει στο 5%, σε αυτούς να παρουσιάζονται κατά 15%) και να το εξηγούν ως το ότι οι λόγοι και οι συμπεριφορές που αναπτύσσει κάποιος ως βουλιμικός ταιριάζει και με το προφίλ των ανθρώπων που κάνουν χρήση ουσιών (π.χ. το ότι ενδιαφέρονται λιγότερο για τη σωματική τους υγεία, το ότι ψάχνουν για υποκατάστατα κλπ).
Με προβληματίζει το ότι συνέχισες ακάθεκτη ενώ ήδη γνωρίζεις τις συνέπειες. Κι εγώ είχα βουλιμικά επεισόδια στο παρελθόν και όταν έμαθα για το τι μπορεί να συμβεί (ειδικά στα δόντια μου και το στόμα μου), ένιωσα πολύ άσχημα για αυτά και μετά από λίγες φορές το σταμάτησα. Φυσικά αυτό που σταμάτησα ήταν η πρόκληση του εμετού, η αλλαγή στον τρόπο που τρως και αντιμετωπίζεις το φαγητό δε γίνεται τόσο απλά. Προσωπικά δεν έχω καταφέρει να αναπτύξω ακόμα μια υγιή σχέση με το φαγητό.
Νομίζω ότι καταλαβαίνεις και η ίδια από τον τρόπο που περιγράφεις στο πως νιώθεις, στο ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι ότι δεν αντιμετωπίζεις κι εσύ το φαγητό όπως θα έπρεπε αλλά το χρησιμοποιείς ως υποκατάστατο ή ως μέσο τιμωρίας κ.α. Φαντάζομαι ότι θα ήθελες να το αλλάξεις αυτό για να προβληματίζεσαι με το τι να κάνεις στη συνέχεια. Το πως θα το αλλάξεις είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα στο οποίο ούτε υπάρχει μία λύση για όλους ούτε είναι εύκολο συνήθως. Συν ότι είσαι σε μια ηλικία που σχεδόν κανένας δεν έχει καλή σχέση με το σώμα του λόγω των ψυχολογικών και σωματικών αλλαγών που του συμβαίνουν, συν η μεγάλη αλλαγή του σωματικού σου βάρους τον τελευταίο χρόνο, συν τις φοβίες που σου έχουν δημιουργηθεί ακόμα και από την οικογένειά σου για τυχόν πάχος κλπ.
Όποιο τρόπο και να βρεις χρειάζεται η δική σου προσπάθεια, εσύ θα είσαι που θα το ξεπεράσεις δε γίνεται διαφορετικά. Και ψυχολόγο να επισκεφτείς δε θα στο λύσει μαγικά, μπορεί όμως να σε βοηθήσει για να καταλάβεις περισσότερο τον εαυτό σου, να βρεις τα μονοπάτια που χρειάζεται να πάρεις προς τη λύση. Είναι σοβαρό το ζήτημα, μη το πάρεις αψήφιστα, όχι μόνο ως θέμα σωματικό αλλά και ψυχολογικό.

ευχαριστω για αυτα που γραφεις πρωτον!
να σου πω ξερεις οι γονεις μου δεν με εχουν ρωτησει ποτε τι εχω .αμα ειμαι στεναχωρημενη κ εχω πρησμενα ματια τους λεω κοιμηθηκα καπως κ τετοια.οποτε παει αυτο.κοιταξε το μεγαλυτερο μερος του εαυτου μου δνε ενδιαφερεται για μενα.τα δοντια μου ηδη κιτρινιζουν απο το καπνισμα καθε τοσο και μου κανει οδοντιατρος καθαρισμο κ αλλα πραγματα τα εχω ολα παρατημενα.ουσιες χρησιμοποιω ως αντικαταστατο των συναισθηματων μου.βεβαια τωρα σταματησα τα διαφορα λογω σχεσης κ θελω να εχω καθαρα μυαλα και σχολειου γιατι θα καει το μυαλο μου κ του χρονου δεν θα μπορω να διαβαζζω.αυτο ειναι το ενα μερος του εαυτου μ.το αλλο νοιαζεται για το αν καταστρεφομαι.αλλα επειδη εχω πολλα κ δεν μπορω να κανω κατι για αυτα τα προςπερναει.απλα θελω να μιλησω με καποιον μονο κ μονο για να δω αν μπορει καποιος να μου πει κατι τοσο πειστικο ωστε να μπορει να μου αλλαξει τα μυαλα.ειμαι παρα πολυ μελαγχολικη αλλα ολοι νομιζουν πως ειμαι ευτυχισμενη.μιλαω κανονικα στον κοσμο αλλα κανεις απολυτως δεν εχει μαθει τα παντα για μενα.δεν βλεπει την στεναχωρια που με πιανει καθε τοσο κ καταστρεφομαι με καθε τροπο.κ ετσι μετα σκεφτομαι γιατι να με νοιαζει το πως ειμαι? αλλα τελικα δεν το κανω για αυτο. ο απωτερος λογως ειναι οτι επειδη υποσυνειδητα ξερω πως μου κανω κακο το συνεχιζω γιατι μαρεσει να κανω κακο στον εαυτο μου.και τωρα αναρωτιεμαι γιατι ασχολουμαι με ολες αυτες τισ βλακειες κ στεναχωριεμαι.αλλα μετα ξερω πως θα αρχισω παλι να νιωθω ετσι κ το αφηνω

Οι γονείς επειδή δε ρωτάνε δε σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονται, πολλές φορές το κάνουν γιατί δε ξέρουν πως να διαχειριστούν μία κατάσταση, ίσως πιστεύουν ότι άμα κάθονται να σε ρωτάνε συνέχεια θα σε ενοχλήσουν και ότι χρειάζεσαι το χώρο σου, ίσως πιστεύουν ότι αυτά είναι τα τυπικά της εφηβείας και θα σου περάσουν και τόσα άλλα. Υπάρχει κι ένας άλλος πολύ βασικός λόγος, δε μπορούν να διανοηθούν ότι το δικό τους παιδί μπορεί πραγματικά να σκέφτεται έτσι, να αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα. Οι δικοί μου γονείς έκαναν πολύ καιρό να το καταλάβουν και πάλι πέρναγαν φάση άρνησης (μα δε γίνεται το δικό μου το παιδί, εγώ προσπάθησα τόσο πολύ, λέγαν). Και ακόμα τους πονάει όταν τους μιλάω για τα λάθη τους.
Μακάρι να μπορούσα να σου πω κάτι που να σου κάνει κλικ και να μη σκέφτεσαι πια έτσι για τον εαυτό σου, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να είναι αυτό αλλά ούτε κι εσύ φυσικά. Μπορεί να είναι κάτι που φαίνεται ασήμαντο και τελικά εσένα να σου κάνει εντύπωση.
Αυτά που μπορώ να σου πω είναι να αρχίσεις να χτίζεις σιγά σιγά την αυτοεκτίμησή σου, την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, να παλέψεις για σένα, να το πάρεις προσωπικά το θέμα, σε εσένα συμβαίνει, δική σου είναι η ζωή, εσύ θα ζήσεις με τις ανασφάλειές σου.

το ξερω με βασανιζουν πολυ οι ανασφαλειες μου και υπαρχουν στιγμες που θεωρω τον εαυτο μου ενα λαθος κ το πιστευω οποτε λεω τσαμπα ζω κ πως δεν εχει νοημα.τωρα αρχισα αυτες τισ μερες να ασχολουμαι με αλλα πραγματα κ να μην σκεφτομαι το φαι αλλα πιστευω καμια μερα αμα χασω τον ελεγχο της ποσοτητας θα ξανα επιχειρησω το ιδιο πραγμα.τωρα βεβαια το θεμα για μενα δεν ειναι οτι ξερναω κ η πραξη αυτη.αλλα τι με κανει να οδηγουμαι σαυτην την πραξη.οσο για τους γονεις μου επειδη μεσα στο σπιτι υπαρχουν πολλα ψυχολογικα προβληματα η μανα μου εχει καταθλιψη η αδερφη καταθλιψη και διπολικο -πως-το-λενε κλπ κ ξερουν πως εχουν κανει λαθη.απλα επειδη εγω ημουν παντα η δυνατη στα ματια τους χωρις να ξερουν τι κανω μονη μου κ χωρις να εχουν ασχοληθει περισσοτερο γιατι θεωρουν πωσ ςμπορω να τα βγαλω περα μονη μου.μου λεει η μανα μου καμια φορα να παμε σε ψυχολογο επειδη εχω πολλα νευρα και τσαντιζομαι με το παραμικρο.αλλα δεν θελω.να σ πω απο την μια αποψη χαιρομαι που δεν ασχολουνται μαζι μου στο τι νιωθω γιατι ετσι δεν με ξερουν κιολας και δεν μαρεσει να με μαθει καποιος που δεν παω εγω.τα μπερδεψα μου φαινεται ολα μαζι

Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά αλλα ο πατέρας σου απο μικρή σου έκανε παρατηρήσεις για το βάρος σου?Αυτο σημαίνει πως απο μικρή έχεις στο υποσεινήδητο σου πως το σωστό και το ωραίο σημαίνει και ένα αδύνατο σώμα?Και το ερώτημα είναι θέλεις να χάσεις κιλά για σένα η πιστευεις πως με αυτό τον τρόπο θα γίνεις πίο ευκολά αποδεκτή απο τους άλλους?
Ξέρεις πως όλο αυτό σε χαλάει.Απο την μία όλη η αποτυχημένη προσπάθεια να ελένξεις το φαγητό και απο την άλλη η άσχημη διάθεση όταν πάρεις κάποια κιλά.
Εάν δεν σου αρέσει ο εαυτός σου με παραπάνο κιλά εγω το καταλαβαίνω,ακόμα και το να θέλεις να είσαι σε πολύ χαμηλό βάρος έαν ειναι αυτό που θέλεις είναι σεβαστό και καλά κάνεις.Το να προκαλέις ομως την υγεία σου δεν είναι σεβασμός για σένα την ίδια.
Εκανες καλά και μιλησες για όλο αυτό,χρείαζεσαι στήριξη και δεν ξέρω ποιος μπορεί να σε κάνει να νίωσεις αρκετά όμορφα για να μιλήσεις για το πρόβλημα σου.Αν εδώ βρίσκεις μια άκρη είναι καλό,αν πιστευεις πως πρέπει να πας σε ειδικό γιατί όχι.
Το φαγητό δεν είναι κάτι που πρέπει να φτάσουμε σε σημείο να μισούμε-ειδικά αν σκεφτούμε πως κάποιοι το στερούντε,το φαγητό ειναι απόλαυση και έτσι πρέπει να το βλέπεις.Να τρώς ότι σου αρέσει αλλα με μέτρο.
Βάζε ενα ποιάτο μπροστά σου με συγκεκριμένη ποσότητα και φύγε απο την κουζίνα.Φάε σε ένα μέρος που σε ΄κάνει να νιώθεις καλά.Δεν είναι ανάγκη να τρώς σε περιβάλλον που δεν σε κάνει να νιώθεις άνετα.
Ξεκίνα για λίγο καιρό και γράφε οτι τρώς καθημερινά σε ένα τετράδιο ή στον υπολογιστή σου.Θα δείς τα λάθη που κάνεις διατροφικά και θα προσπαθήσεις να τα διορθώσεις.
Και κυρίως,πρόσθεσαι δραστηριότητες στην καθημερινότητα σου.Βόλτες,γυμναστήριο,βιβ� �ιοθήκη.Βάλε συγκεκριμένες ώρες κάθε ημέρα να κάνεις κάτι και μην τις παραλήπτεις.

Σταμάτα να κυριαρχείς στον εαυτό σου με αυτόν τον τρόπο γιατί οπως βλέπεις δεν τον δέχεσαι.Το οτι ήσουν ίσως έρμαιο των επιλογών άλλων στην παιδική σου ηλικία (σχετικα με το τι θα φάς πόσο θα φας) δεν πρέπει να το συνεχίζεις τώρα και εσυ η ίδια γιατι κάνεις αυτό που δεν σου άρεζε να σου κάνουν μικρότερη.
Έκανες μια αρχή και βρήκες το πρόβλημα.
Το επόμενο βήμα είναι και το δύσκολο,το να το αντιμετωπίσεις.Αλλα αξίζει να κάνουμε πράγματα για εμάς καμιά φορά.Έτσι δεν είναι?

ναι ετσι ειναι.εχω αρχισει να πηγαινω σε ψυχολογο αλλα ακομα δεν συζητησα αυτο το θεαμ.δυστυχως δεν μπορω να κανω πολλες δραστηριοτητες λογω κ αλλου προβληματος.εχω αρχισει ηδη να προσεχω λιγο απλα αμα ξεφυγω ειμαι σιγουρη οτι θα καταφυγω στον εμετο..ευχαριστω πολυ για την απαντηση