Γεια σας!
Είμαι καινούργιο μέλος στο forum και θα ήθελα την άποψη σας σχετικά με το αν θα μπορούσαν τα συμπτώματα που παρουσιάζω να είναι διπολική διαταραχή χωρίς φυσικά να ζητάω διάγνωση.
Είμαι 23 χρονών και σπουδάζω μαθηματικά.Από μικρή ήμουν πολύ ευαίσθητη και πολύ κλειστή σαν άνθρωπος.Πέρασα μία πολύ δύσκολη εφηβεία με πολύ έντονα ξεσπάσματα,κρίσεις πανικού,κατάθλιψη,πολύ έντονο θυμό και τάσεις φυγής(σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ'ότι οι συνομήλικοι μου).Σκεφτόμουν συχνά το θάνατο, κλεινόμουν στον εαυτό μου δεν μιλούσα σε κανέναν, δεν είχα όρεξη για τίποτα,μερικές φορές αυτοτραυματιζόμουν και συνεχώς εκνευριζόμουν ,ξεσπούσα άσχημα και έλεγα πράγματα που τα μετάνιωνα μετά.Όμως μετά από λίγες μέρες ή εβδομάδες επανερχόμουν στα φυσιολογικά μου,γελούσα, έκανα αστεία,μιλούσα, ενθουσιαζόμουν, ένιωθα αισιόδοξη σχεδόν άλλος άνθρωπος χωρίς να έχει συμβεί κάτι ή τουλάχιστον κάτι που να δικαιολογεί αυτήν την αλλαγή.Αργότερα πέρασα μία περίοδο μερικών μηνών σε σχεδόν φυσιολογική κατάσταση,είχα πάντα μία πιο ευμετάβλητη διάθεση αλλά τίποτα σε σχέση με αυτά που είχα περάσει, μέχρι που εμφανίστηκαν πάλι όλα αυτά.Τη μία είμαι μια χαρά,κάνω σχέδια για το μέλλον,θέλω να βγω,να φλερτάρω, να αρχίσω γυμναστήριο,να ξαναδώσω πανελλαδικές,να γραφτώ σε δραματική σχολή, να κάνω καινούργιους φίλους, η ζωή είναι τέλεια και εγώ είμαι πολύ τυχερή.Και την άλλη νιώθω απαίσια, δεν αξίζω τίποτα, ντρέπομαι για τον εαυτό μου, δεν θέλω να δω κανέναν,δεν έχω όρεξη να μιλήσω και κλαίω μονίμως.Μέχρι που πέρυσι αφού πέρασα δύο-τρεις μήνες σε άθλια κατάσταση,να μην σηκώνομαι από το κρεβάτι, να έχω παρατήσει εντελώς τον εαυτό μου,να νευριάζω και να ξυπνάω τα βράδια επειδή με ενοχλούσε ο παραμικρός ήχος,στη συνέχεια μερικές μέρες όλα μια χαρά και η αυτοπεποίθηση στο φουλ ώσπου κατέληξα πάλι να περπατάω στο δρόμο και να αναρωτιέμαι αν αξίζει να ζω και να μου φαίνονται όλα τόσο μαύρα,τότε συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα και ότι έχω κουραστεί να ζω έτσι.Όλα αυτά τώρα τα καταλαβαίνω πλήρως τότε πίστευα ότι η συμπεριφορά μου είναι φυσιολογική. Μετά από λίγο καιρό πήγα σε ψυχολόγο με την οποία συνεχίζω την ψυχοθεραπεία και η οποία μου διέγνωσε κατάθλιψη και σε ψυχίατρο ταυτόχρονα ο οποίος στο πρώτο ραντεβού έγραψε ως διάγνωση ότι έχω διαταραχές διάθεσης και μου χορήγησε zoloft.Στην αρχή όλα καλά, είπα επιτέλους ότι θα λυθεί το πρόβλημά μου και θα είναι όλα εντάξει,ήμουν πιο ομιλητική, πιο ευδιάθετη και μάλιστα μου ανέβασε αισθητά την ερωτική διάθεση ενώ λένε ότι γενικά τα αντικαταθλιπτικά τη ρίχνουν.Μέχρι που ένα πρωί ξύπνησα κλαίγοντας και δεν ήθελα να φάω τίποτα ενώ σκεφτόμουν συνέχεια ότι θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου.Αυτό κράτησε πέντε μέρες περίπου.Έκανα υπομονή και έλεγα θα περάσει όπως πάντα.Ο ψυχίατρος μου είπε ότι η περίπτωσή μου είναι πολύπλοκη και αν ξανασυμβεί αυτό θα μου δώσει σταθεροποιητή αλλά δεν μου εξήγησε τι συμβαίνει. Δεν ξέρω αν αυτό που έχω είναι διπολική διαταραχή γιατί δεν έχω παρουσιάσει ποτέ μανία ή υπερβολικά ακραίες συμπεριφορές.Δυστυχώς οι δικοί μου δεν είναι ιδιαίτερα θετικοί στο ότι ζήτησα βοήθεια από ειδικό και πιστεύουν ότι απλά έτσι είναι ο χαρακτήρας μου.Στο μυαλό μου επικρατεί μονίμως ένα χάος από σκέψεις και νιώθω πολύ μπερδεμένη.Έχω σταματήσει να είμαι λειτουργική,δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις για τίποτα και πραγματικά είμαι πολύ απελπισμένη.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων όσου μπουν στον κόπο να το διαβάσουν.
