Αρχικό αίτημα ψυχοθεραπείας. Αποτελέσματα και εξέλιξη θεραπείας

Καλησπέρα σε όλους.

Συμβαίνει συχνά στην ψυχοθεραπεία και ακόμη πιο συχνά στις όχι και τόσο δομημένες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις, να πηγαίνουμε για ψυχοθεραπεία με ένα αρχικό αίτημα και στην πορεία να δουλεύουμε τελικά κάποιο άλλο θέμα.

Για παράδειγμα, μπορεί το αρχικό αίτημα να είναι "πως να διαχειριστώ τις κρίσεις πανικού" και τελικά ένα μεγάλο μέρος των επόμενων συνεδριών να έχει ως αντικείμενο τις "άκαμπτες πλευρές της αυτοεικόνας του θεραπευόμενου" με στόχο την διεύρυνση της αυτοεικόνας του ατόμου και κατ επέκταση -ως δευτερογενές όφελος πια- την καλύτερη διαχείριση του πανικού.
Για να επεκτείνω τον συλλογισμό του παραπάνω παραδείγματος, στην προσωποκεντρική θεραπεία, το άγχος/κρίσεις πανικού είναι η έκφραση, το αποτέλεσμα, της εσωτερικής σύγκρουσης που προκύπτει από την απόσταση που υπάρχει, ανάμεσα στην αυτοεικόνα του ατόμου και στην πραγματικότητα που το άτομο βιώνει.

Το σημερινό ερώτημα είναι το εξής:
Ποιο ήταν το αρχικό αίτημα σας, στην πρώτη συνεδρία της ψυχοθεραπείας σας?
Σε μια κλίμακα, ας πούμε από το 1 έως το 10, τι αποτέλεσμα είδατε στο αρχικό αίτημα?
Άλλαξε το αρχικό αίτημα στην πορεία της θεραπείας? Αν ναι, μπορείτε να πείτε μερικά λόγια γι΄αυτό?


Σημείωση:

Υπενθυμίζω ότι η ενότητα αυτή "προσφέρεται" για μοίρασμα των προσωπικών σκέψεων ή/και εμπειριών, πάντοτε σχετικά με το εκάστοτε ερώτημα.
Σκοπός είναι η ενότητα αυτή να συγκεντρώσει συμπυκνωμένα προσωπικά μοιράσματα, χωρίς παρεμβολές από σχόλια μελών, κριτικές, άσκοπες συζητήσεις κτλ.
Ας γίνει αυτή η νέα ενότητα του φόρουμ, αφορμή για πιο ουσιαστική συμμετοχή, χωρίς chat και χωρίς κριτική.

Παρακαλώ αποφύγετε τη συζητήση γύρω από τις απαντήσεις των συμμετεχόντων. Εάν από τις όποιες απαντήσεις των συμμετεχόντων, προκύπτουν θέματα προς συζητήση, συνιστώ να τα συζητήσετε ανοίγωντας κάποιο άλλο topic ή στα πλαίσια άλλων topics που υπάρχουν ήδη και προσφέρονται γι΄αυτό.

Όλα τα μηνύματα που είναι άσχετα με το ερώτημα ή αποτελούν "πηγαδάκι συζήτησης" θα διαγράφονται από την ομάδα διαχείρισης. Ευελπιστώ στη συμμετοχή σας και στον σεβασμό των κανόνων λειτουργίας.

Ξεκινησα ψυχοθεραπεία με αιτημα την διαχείριση/απαλλαγη απο τις ιδεοληψίες,τελετουργιες και καταναγκασμους.
Η διαγνωση ηταν ιδψ και κατάθλιψη.
Στην πορεια της θεραπευτικής διαδικασίας, συζητήθηκαν και αναλυθηκαν θεματα όπως η αυτοεικονα, η αισθηση μειονεξίας/επιβεβαίωσης/αναγνωρισης, οι ενοχές που κουβαλαω σε ολη μου τη ζωη,
εγινε λεπτομερής και εκτενης αναδρομη και αναλυση στην παιδικη μου ηλικια, υπαρξιακές προσεγγίσεις και προσπάθεια αλλαγης αντιληψεων και πεποιθήσεων.
Ο κυριος ογκος της θεραπείας εστιάστηκε σε αυτα. Πολυ λιγοτερο αφιερώθηκε χρονος στην αναλυση και επεξεργασία των ψυχαναγκασμων.
Ο λογος οπως ειπε ο θεραπευτής σε σχετικη μου ερώτηση, ηταν οτι οι ιδεοληψίες/καταναγκασμοι ειναι εκφρασεις και απόρροια εσωτερικων συγκρούσεων, στις οποιες και έπρεπε να εστιασουμε.
Συγκριτικα λοιπον ασχοληθηκαμε σε ενα ποσοστό 90% στις αιτιες της εσωτερικής σύγκρουσης και 10% στο κομματι που αφορα τις εμμονές, τις τελετουργίες και τις καταναγκαστικες πραξεις που εχω.
Η θεραπεία διεκοπη στους 17 μηνες, κατοπιν δικης μου πρωτοβουλίας,καθως δεν υπηρχε καμία βελτίωση/προοδος στο αρχικο μου αιτημα.
Υπηρξαν καποιες αλλαγες που συντελεστηκαν μεσα μου κυριως ως προς τον τροπο που αντιμετωπιζα πια τους γυρω μου, κυριως το εργασιακο και οικογενειακο μου περιβαλλον.
Μειώθηκε σε ενα βαθμο η διαρκης αναγκη επιβεβαίωσης, αναπτυχθηκε μια εσωτερικη άμυνα και δημιουργήθηκε μια πεποίθηση οτι εχω τη δυναμη να καταφερω πραγματα.
Ωστοσο, επειδη η θεραπευτικη σχεση εληξε ασχημα (απο τη μερια του θεραπευτή), αφησε πίσω της μια ζημιογόνα εσωτερικη κατάσταση με την οποία παλευω 5 μηνες τωρα.
Και το αρχικό μου αιτημα δεν βρηκε ανταποκριση και λυση.
Η ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη συνεχιζει να μου δυσκολευει τη ζωη, να την κανει δυσλειτουργική και να υπαρχει ακομα οπως και πριν ξεκινησω θεραπεια, ολοζωντανη στην καθημερινότητα μου.

Σε μια κλιμακα απο το 1-10 το αποτελεσμα που ειδα στο αρχικο αίτημα ειναι 1-2 περίπου.

Το αρχικο μου αιτημα ηταν η δυσκολια που ειχα να διαχειριστω το φαγητο.Εκανα υπερφαγικα επεισοδια binging.Το αποτελεσμα της θεραπειας ηταν 1.Δεν βοηθηθηκα καθολου κ συνεχισα τα υπερφαγικα. Μετα απο πολλα χρονια βοηθηθηκα απο ενα γιατρο-διατροφολογο ολιστικης προσεγγισης ο οποιος μου εδωσε μια διατροφη κ σταματησα να πειναω η να εχω εμμονη με το φαγητο.Ηταν αρκετα απλο τελικα.Αντικατεστησα το ψωμι με φαγοπυρο δ.λ.δ.αλευρι απο φαγοπυρο η φρυγανιες,κ προσθεσα εκτος απο το φαγητο σαλατες ωμες η στον ατμο η βραστες κ εβαλα στη ζωη μου την κινοα κ νιφαδες βρωμης,φαγοπυρου κ.λ.π.Αν κ το αιτιο της υπερφαγιας ειναι καθαρα ψυχολογικο(φαι ως παρηγορια η confort-food)εγω δεν βοηθηθηκα καθολου απο την ψυχοθεραπεια.Να σημειωσω οτι για το θεμα αυτο ειχα κανει κ ατομικη κ ομαδικη.Το αχικο αιτημα δεν αλλαξε γιατι εγω ειχα αυτο το προβλημα απο τα 13 μου απλως στην πορεια προστεθηκαν κ αλλα προβληματα.

Που ειναι η ερωτηση της εβδομαδααααααααααααααααας