Tι να κανω;...

Ο γιος μου χωρισε πριν απο πεντε χρονια. Μετα τον χωρισμό ήρθε στο πατρικό του και εμεινε. Υπαρχει ενα δεκάχρονο αγοράκι. Με την πρωην του συμφώνησαν γραπτά οτι η παραμονή του παιδιού είναι 6 μηνες στη μαμα και 6 μήνες στον μπαμπά.
Η μαμα του ξαναπαντρευτηκε και εφυγε στο διπλανο χωριό. Τωρα εχει και αλλα δυο παιδια. Τον εγγονο μου τον αφησε πισω στην μανα της η οποια μενει κοντά μου. Δεν τον πηρε μαζι της ποτε. Αρα το παιδι αυτο εμεινε τα τελευταια 5 χρονια μισο χρονο στην αλλη γιαγιά του και τον άλλο μισο χρονο με τον μπαμπα στο σπιτι μου. Με την μαμα του μιλαει σχεδον μονο στο τηλεφωνο. Ολο το βάρος της ανατροφης του εχει πεσει στις γιαγιάδες.
Τωρα τελευταια εχει και ο γιος μου μια σοβαρή σχέσει. Εχει φυγει απο το σπιτι και μένει με την κοπέλα του μαζι. Το παιδί όμως το αφησε και αυτος σε μένα πισω...γιατί ετσι βολεύει. Εχω θυμωσει παρα πολυ μαζι του.
Δεν ξερω τι να κάνω. ...Του μιλησα..του είπα οτι το παιδί θα πρεπει να το παρει στο σπιτι του...αλλα και παλι εδω θα ειμαι οταν χρειάζεται βοήθεια. Θελω να ειμαι γιαγια και οχι αναδοχη μητερα.
Μεγάλωσα 3 παιδια μονη μου. Ο σύζυγός ναυτικός και απων.
Με την άλλη γιαγιά ο μικρος δεν εχει καλη σχέση ..το γιατι δεν το ξερω.
Η κορη μου εργαζόμενη με δυο μικρα παιδιά μένει μακρια και τα εχει βαλει μαζι μου και λεει οτι βοηθάω μονο τον αδελφό της και οχι αυτην που εχει ανάγκη.
Τελικά εχω καταλήξει στο οσο πιο πολυ τους βοηθάς τοσο σε εκμετάλλευονται. Ολα τα θελω και τα σχεδια μου τα εχω κανει στη ακρη. θελω να παω στη κορη μου...δεν μπορω.
Νοιώθω εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση την οποία δεν την επιδίωξα ποτέ.
Το εγγονάκι μου εχει συνηθίσει να μενει μαζι μας και περναμε καλα. Αλλα καταλαβαινω πολλές φορες οτι του λείπουν οι γονεις του.
Θα ηθελα να ακουσω τη γνωμη σας για αυτο το θεμα....

Να στηριξεις το εγγονι σου...κριμα ειναι, παιδι ειναι οχι μπαλακι του πινγκ-πονγκ που δε ξερετε που να το πασαρετε, τα διαβαζα και σφιχτηκε η καρδια μου.
Η μανα του το παρατησε, ο πατερας του το παρατησε, η γιαγια του ειναι στα ορια και η θεια του στη κοσμαρα της, με συγχωρεις κι ολας αλλα ολοι γυρω του ψιλοειναι για τον π**τσο βασικα.
Μπορει ο γιος σου να προσπαθει να χτισει τη ζωη του ξανα και μετα να φερει σιγα σιγα και το παιδι μεσα στην ολη εικονα; Ποσο καιρο ειναι με τη συντροφο του μαζι;
Αυτη ξερει οτι εχει παιδι; Τι λεει; Το θεωρει οκ δηλαδη ο συντροφος της να παρατησει το παιδι του στη μανα του; Αμα κανουν μαζι θα της αρεζε να εκανε το ιδιο στο κοινο τους παιδι; Η δεν ειναι αυτο το σχεδιο; Ο γιος σου τι σου εχει πει ακριβως; Και γιατι δεν εχει τα @@ να βαλει το παιδι του πανω απο τη καθε γκομενα;
Επισης η κορη σου που κολλαει; Οταν εκανε δυο παιδια φανταζομαι δεν τα εκανε μονη της ετσι; Εχει δικη της οικογενεια σωστα; Το προβλημα της ποιο ειναι; Οτι δινεις ξερω γω λεφτα για την ανατροφη του εγγονου και οχι σε εκεινη; Γιατι αν ειναι ετσι μαλακισμενη ειναι και αυτη, δε πετυχες σε κανενα απο τα δυο παιδια σου δυστυχως...
Και στο κατω κατω εξι μηνες ειναι αυτοι που θα ειναι μαζι σου...τους αλλους εξι βοηθας και τη κορη μη μεινει με το παραπονο. Εκτος αν θες κι εσυ να παρεις τα βουνα και να την αραξεις μονη σου σε κανα σπα με κανα κοκτειλ...δικαιωμα σου φυσικα και γουστο σου καπελο σου και μπραβο...
Απλα προσπαθησε να διαβασεις ξανα τα οσα εγραψες και φαντασου οτι τα διαβαζει ο εγγονος σου...βαλε τον εαυτο σου στη θεση του :/
Υιοθετημενος θα ηταν πιο επιθυμητος πλακα πλακα...
Αληθεια η μαμα του παιδιου που σκατα ειναι; Της εχει μιλησει κανεις; Το ενδεχομενο να μεινει μαζι της υπαρχει; Αν και αυτην δε τη κοβω καταλληλη μιας και το αφηνει οπως και να εχει στη μανα της με την οποια το παιδι δεν τα παει και καλα οπως λες...
Ειλικρινα δεν ξερω τι να σου πω...
Εσυ τι θελεις να κανεις; Να πεισεις τον γιο σου να αναλαβει τις ευθυνες του και να τον παρει να ζησουν με τη συντροφο του; Ειναι ενα σχεδιο και αυτο...αλλα σκεψου και το αλλο...μιλαμε για μια ξενη γυναικα. Παραμυθια με μητριες ξερεις πολλα φανταζομαι...να το λαβεις υποψη και να το προσεξεις και αυτο..

Το διάβασα και εγώ και σφίχτηκε η καρδιά μου.Πως είναι δυνατόν να παρατάς το παιδί σου έτσι?Συμφωνώ με Natalia_sups σε όλα.

Quote:

---

Originally Posted by tsami

Ο γιος μου χωρισε πριν απο πεντε χρονια. Μετα τον χωρισμό ήρθε στο πατρικό του και εμεινε. Υπαρχει ενα δεκάχρονο αγοράκι. Με την πρωην του συμφώνησαν γραπτά οτι η παραμονή του παιδιού είναι 6 μηνες στη μαμα και 6 μήνες στον μπαμπά.
Η μαμα του ξαναπαντρευτηκε και εφυγε στο διπλανο χωριό. Τωρα εχει και αλλα δυο παιδια. Τον εγγονο μου τον αφησε πισω στην μανα της η οποια μενει κοντά μου. Δεν τον πηρε μαζι της ποτε. Αρα το παιδι αυτο εμεινε τα τελευταια 5 χρονια μισο χρονο στην αλλη γιαγιά του και τον άλλο μισο χρονο με τον μπαμπα στο σπιτι μου. Με την μαμα του μιλαει σχεδον μονο στο τηλεφωνο. Ολο το βάρος της ανατροφης του εχει πεσει στις γιαγιάδες.
Τωρα τελευταια εχει και ο γιος μου μια σοβαρή σχέσει. Εχει φυγει απο το σπιτι και μένει με την κοπέλα του μαζι. Το παιδί όμως το αφησε και αυτος σε μένα πισω...γιατί ετσι βολεύει. Εχω θυμωσει παρα πολυ μαζι του.
Δεν ξερω τι να κάνω. ...Του μιλησα..του είπα οτι το παιδί θα πρεπει να το παρει στο σπιτι του...αλλα και παλι εδω θα ειμαι οταν χρειάζεται βοήθεια. Θελω να ειμαι γιαγια και οχι αναδοχη μητερα.
Μεγάλωσα 3 παιδια μονη μου. Ο σύζυγός ναυτικός και απων.
Με την άλλη γιαγιά ο μικρος δεν εχει καλη σχέση ..το γιατι δεν το ξερω.
Η κορη μου εργαζόμενη με δυο μικρα παιδιά μένει μακρια και τα εχει βαλει μαζι μου και λεει οτι βοηθάω μονο τον αδελφό της και οχι αυτην που εχει ανάγκη.
Τελικά εχω καταλήξει στο οσο πιο πολυ τους βοηθάς τοσο σε εκμετάλλευονται. Ολα τα θελω και τα σχεδια μου τα εχω κανει στη ακρη. θελω να παω στη κορη μου...δεν μπορω.
Νοιώθω εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση την οποία δεν την επιδίωξα ποτέ.
Το εγγονάκι μου εχει συνηθίσει να μενει μαζι μας και περναμε καλα. Αλλα καταλαβαινω πολλές φορες οτι του λείπουν οι γονεις του.
Θα ηθελα να ακουσω τη γνωμη σας για αυτο το θεμα....

---

Για αρχή, σταμάτα να ρωτάς "τι να κάνω".

Απλό.

Ερώτηση. Γνωρίζει κάποιος κοινωνικός λειτουργός την κατάσταση, δηλαδή ότι δήθεν το παιδί βρίσκεται ανά 6 μήνες στους γωνείς, αλλά στην πραγματικότητα το κρατάνε οι γιαγιάδες;

Γεμισε ο κοσμος ανικανους γονείς, ανικανους παππούδες, ανικανες γιαγιαδες, ανικανους ανθρώπους, ανικανα όντα που βγαζουν άλλους ανίκανους ανθρωπους και γεμιζει ο κοσμος ψυχασθενείς...
Και μετα αναρωτιομαστε στα φορουμ τι να φταιει, σιχτιριαζουμε την κακη μας μοιρα, τη γαμοκοινωνια, την τυχη μας. Βριζουμε αυτους πιυ μας γενησαν και μαγαλωσαν, τρεχουμε στα κεντρα και στους ψυχιατρους για διαγνωσεις και μπουκωνομαστε σακουλες χαπια για να αντεξουμε.
Να αντέξουμε τι; ΤΙ;;;;;
Γ**ω την ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΣΑΣ.
Να αντέξουμε οτι ΔΕΝ μας θέλατε. ΔΕΝ θέλατε παιδια.ΔΕΝ θελατε χαβά στο κεφαλι σας.Τραβάτε στην Ελβετια για κοκτέιλ.
Τι σκατα αναρωτιεστε; Αφου την απαντηση την ξερετε.
Τιποτα δεν θελετε να κανετε στην ουσια.
Θελατε να μην υπαρχει. Αυτο το παιδι. Αυτη η μικρη αθωα σημερα ύπαρξη, το βαρος και το αποβρασμα αυριο, για το οποιο θα φταιει η κοινωνία, οι πολιτικοι, η ******* η ζωη, ο Θεος, οποιοσδηποτε εκτος απο εσας.
Ουτε φτυμα δεν εχω για την παρτη σας.

κανε την καρδια σου πετρα και μεγαλωσε ακομα ένα παιδι... μην ελπιζεις ουτε στον γιο σου ποσο μαλλον στην πρωην νυφη...

αν και παλι νοιωθεις μεγαλο το βαρος.. τοτε υπαρχουν δομες όπως το χαμογελο του παιδιου ή τα χωρια SOS που μπορουν να αναλαβουν!

Εγώ θα σου μιλήσω σαν φίλος οι άνδρες δεν πουλάνε ούτε τους φίλους τους ούτε τις γυναίκες και άντε πες να κάνουνε καμία πουστια σε φίλο να του φαν καμιά γκόμενα κλπ αλλά στην οικογένεια τους είναι σπαθιά έχω γνωρίσει άνθρωπο που πήγε φυλακή και στον πατέρα του στεκόταν σούζα είναι και η τιμή στη μέση που ο γιος σου την έχασε είναι τιμή να είσαι άντρας αλλά ο γιος σου δεν είναι δεν σχολιάζω τη γυναίκα του γτ δεν είμαι γυναίκα κ δεν ξέρω να σ πω τι ισχύει

Το παιδί υποφέρει και θα κουβαλά φορτίο και στην υπόλοιπη ζωή του. Σκεφτείτε το, μην το κρατάτε απ' έξω, γιατί δεν είναι.
Χρειάζεται γονεϊκά πρότυπα, ασφάλεια, που ίσως τα βρει σε ανάδοχη οικογένεια. Κοινωνικοί λειτουργοι και δικηγόροι, ίσως και άτυπα μια οικογένεια που θέλει πραγματικά να αναθρέψει ένα παιδί.

Μην το αφήνετε στη μοίρα του. Εξάλλου, σε όλες τις εποχές θα υπάρχουν ανεύθυνοι γονείς.

συμφωνω με την αγανακτηση καποιων απο πανω για ανικανους γονεις που δεν επρεπε να κανουν παιδια.
διαφωνω ομως που τσουβαλιαζετε μαζι και τους παπουδες.
καμια υποχρεωση δενε χει η γιαγια να μεγαλωνει το εγγονι, εφοσον οι γονεις του ειναι υγιεις, ειναι αδικη αυτη η επιθεση.
δεν το εκαναν συνεταιρικα το παιδι. οποιος κανει παιδια να τα μεγαλωνει κιολας. δεν ειναι παιχνιδια.

σε αυτο που εχει ευθυνη ομως, ειναι οτι μεγαλωσε ενα παιδι που δεν αναλαμβανει τις ευθυνες του και μαλιστα τοσο σοβαρες ευθυνες.

αγαπητη, εσυ επετρεψες στο παιδι σου να σου παρκαρει το εγγονι.
αυτο δεν γινεται σε μια μερα.
αν εξ αρχης ειχες κανει σαφες οτι τα παιδια τους θα τα μεγαλωσουν οι γονεις τους, δεν θα τολμουσε να στο αφησει ετσι σαν πακετο...
το ιδιο ισχυει και για τις αξιωσεις της κορης σου (αλλη ανικανη κι αυτη).

ΤΩΡΑ, οπως εχεις αφησει εσυ να εξελιχθουν οι καταστασεις, σαν ανθρωπος πρωτα κι οχι σαν γιαγια, πρεπει να προσπαθησεις να βοηθησεις το παιδι αυτο να μεγαλωσει οσο πιο υγειως γινεται.
οπωσδηποτε θα εχει προβληματα στο μελλον εφοσον ειναι ανεπιθυμητο απ τους γονεις του, δεν εχω καμια αμφιβολια γι αυτο, αλλα τουλαχιστον κανε οτι μπορεσεις να μπορεσει να ζησει σαν ανθρωπος το καημενο.
απευθυνσου σε κοινωνικους λειτουργους να του βρουν μια αξιοπρεπη οικογενεια να μεγαλωσει.

μια ασχετη ερωτηση: εχουν καμια σχεση με εξαρτηση απο ουσιες οι γονεις του παιδιου?

Βλέπω ότι δεν είναι εύκολο να εκφράζεται σε φόρουμ σαν αυτό... μάλλον λάθος εντύπωση έδωσα. Και οι δύο γιαγιάδες το έχουν το παιδί στα οπα οπα...δεν του λείπει τίποτα...από μας παίρνει πόλη αγάπη...αλλά φτάνει αυτό;...με την άλλη γιαγιά δεν τα παει πολύ καλά γιατί ή μαμα του φέρνει και τα δυο αδέλφια του από τον δεύτερο γάμο της στη γιαγιά και πιστεύω ότι ζηλεύει αν και δεν το δείχνει.
Είναι άριστος στο σχολείο.. παίζει σε ποδοσφαιρική ομάδα και παίρνει πόλη χαρά από αυτό. Αλλά όλα αυτά δεν συμπληρώνουν την απουσία και την αναισθησία των γονέων του. ...Το πρόβλημα μου είναι ή συμπεριφορά του γιου μου που δεν την περίμενα έτσι. Τελικά τυφλώνει ο έρωτας!..
Προχθες μου ανακοίνωσε ότι μετακομίζει με την κοπέλα του σε άλλο σπίτι με μία μόνο κρεβατοκάμαρα. Και το παιδικό δωμάτιο που; Είχαμε μεγάλη κουβέντα πάλι....
Ο μικρός τα πάει καλά με την κοπέλα αυτή..την συμπαθεί και χαίρεται για τον μπαμπά του. Αλλά είναι νωρίς και εγώ δεν την ξέρω καλά ακόμα. Με τη μαμα του έχουν μία τηλεφωνική σχέση. Την θυμάται συνήθως όταν θέλει λεφτά για κάτι...πιο πολύ σαν θεία. Στο σπίτι της δεν θέλει να πάει. Τον μπαμπά του τον βλέπει κάθε μέρα. Λόγο δουλειάς του τρώμε το μεσημέρι μαζί και το βράδυ πάνε βόλτα. Αλλά φτάνουν όλα αυτά; Ναι..σύμφωνω. Εγω οδήγησα την κατάσταση εδώ.. γιατί μετά τον χωρισμό ήθελα να υποστηρίξω τον γιο μου. Τι να εκανα;
Πρέπει να πω Νεφελη28 ότι τα τρία μου παιδιά ήταν επιθυμητά..τα θέλαμε...κανένα δεν "ετυχε". Μεγάλωσαν σε σωστή οικογένεια. Τα δυο σπούδασαν και είναι τώρα μακριά. Έχω γίνει θυσία για τα παιδιά μου...τα μεγάλωσα μόνη μου. Πεθερά και μάνα δεν υπήρχαν.. Νόμιζα μέχρι τώρα ότι τα κατάφερα καλά αλλά τώρα αρχίζω και αμφιβάλλω .
Φοβάμαι το μέλλον. Και αν αρρώστησουμε;...δεν είμαστε πια 25 χρόνον.
Το καλοκαίρι δουλεύω στον τουρισμό..12 ωρο κάθε μέρα..πόλη κούραση..και όταν έρχομαι από τη δουλειά κάθεται ο μικρός στα σκαλοπάτια μου και με περιμένει γιατί έχει μαλώσει για άλλη μία φορά
με την άλλη γιαγιά του που τον φροντίζει όταν δουλεύω εγώ.
Όλοι αυτη ή κατάσταση μου δίνει ένα μεγάλο βάρος.
Ήθελα απλά τη γνώμη σας αλλά έχω την εντύπωση οτι είναι αρκετά δύσκολο να τα εξηγήσω.

Quote:

---

Originally Posted by tsami

Βλέπω ότι δεν είναι εύκολο να εκφράζεται σε φόρουμ σαν αυτό... μάλλον λάθος εντύπωση έδωσα. Και οι δύο γιαγιάδες το έχουν το παιδί στα οπα οπα...δεν του λείπει τίποτα...από μας παίρνει πόλη αγάπη...αλλά φτάνει αυτό;...με την άλλη γιαγιά δεν τα παει πολύ καλά γιατί ή μαμα του φέρνει και τα δυο αδέλφια του από τον δεύτερο γάμο της στη γιαγιά και πιστεύω ότι ζηλεύει αν και δεν το δείχνει.
Είναι άριστος στο σχολείο.. παίζει σε ποδοσφαιρική ομάδα και παίρνει πόλη χαρά από αυτό. Αλλά όλα αυτά δεν συμπληρώνουν την απουσία και την αναισθησία των γονέων του. ...Το πρόβλημα μου είναι ή συμπεριφορά του γιου μου που δεν την περίμενα έτσι. Τελικά τυφλώνει ο έρωτας!..
Προχθες μου ανακοίνωσε ότι μετακομίζει με την κοπέλα του σε άλλο σπίτι με μία μόνο κρεβατοκάμαρα. Και το παιδικό δωμάτιο που; Είχαμε μεγάλη κουβέντα πάλι....
Ο μικρός τα πάει καλά με την κοπέλα αυτή..την συμπαθεί και χαίρεται για τον μπαμπά του. Αλλά είναι νωρίς και εγώ δεν την ξέρω καλά ακόμα. Με τη μαμα του έχουν μία τηλεφωνική σχέση. Την θυμάται συνήθως όταν θέλει λεφτά για κάτι...πιο πολύ σαν θεία. Στο σπίτι της δεν θέλει να πάει. Τον μπαμπά του τον βλέπει κάθε μέρα. Λόγο δουλειάς του τρώμε το μεσημέρι μαζί και το βράδυ πάνε βόλτα. Αλλά φτάνουν όλα αυτά; Ναι..σύμφωνω. Εγω οδήγησα την κατάσταση εδώ.. γιατί μετά τον χωρισμό ήθελα να υποστηρίξω τον γιο μου. Τι να εκανα;
Πρέπει να πω Νεφελη28 ότι τα τρία μου παιδιά ήταν επιθυμητά..τα θέλαμε...κανένα δεν "ετυχε". Μεγάλωσαν σε σωστή οικογένεια. Τα δυο σπούδασαν και είναι τώρα μακριά. Έχω γίνει θυσία για τα παιδιά μου...τα μεγάλωσα μόνη μου. Πεθερά και μάνα δεν υπήρχαν.. Νόμιζα μέχρι τώρα ότι τα κατάφερα καλά αλλά τώρα αρχίζω και αμφιβάλλω .
Φοβάμαι το μέλλον. Και αν αρρώστησουμε;...δεν είμαστε πια 25 χρόνον.
Το καλοκαίρι δουλεύω στον τουρισμό..12 ωρο κάθε μέρα..πόλη κούραση..και όταν έρχομαι από τη δουλειά κάθεται ο μικρός στα σκαλοπάτια μου και με περιμένει γιατί έχει μαλώσει για άλλη μία φορά
με την άλλη γιαγιά του που τον φροντίζει όταν δουλεύω εγώ.
Όλοι αυτη ή κατάσταση μου δίνει ένα μεγάλο βάρος.
Ήθελα απλά τη γνώμη σας αλλά έχω την εντύπωση οτι είναι αρκετά δύσκολο να τα εξηγήσω.

---

δεν τυφλωνει ο ερωτας.
ολοι ερωτευομαστε, αλλα δεν θα παρατουσαμε ετσι τα παιδια μας.
Η ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΤΥΦΛΩΝΕΙ

σωστα πιστευεις οτι δεν αρκει η αγαπη των γιαγιαδων, οταν οι γονεις ζουν, αλλα εχουν εξω απ την ζωη τους το παιδι τους.

πολυ καλα εκανες και θελησες να βοηθησεις τον γυιο και το εγγονι μετα το διαζυγιο, αλλα ΟΣΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!

γιατι τον αφησες να φυγει με την νεα γνωριμια και να αφησει το παιδι του σε σενα???
γιατι τον ρωτας διερευνητικα τι δωματια εχει το νεο σπιτι σαν να ειναι δικο του θεμα το να μην εχει το παιδι μαζι???
επρεπε ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ.

με το να γινεσαι θυσια και να δουλευεις για 10 και να αναλαμβανεις καιτ ις ευθυνες των παιδιων σου, τους διδαξες την ανευθυνοτητα και την επιπολαιοτητα..

Συμφωνω με Remedy.
Αυτο ακριβως προσπαθησα να πω. Δεν εννοουσα οτι τα παιδια ηταν ανεπιθυμητα επειδή σας "ετυχαν", αλλα εγιναν ανεπιθυμητα κατα κάποιον τροπο στην πορεία. Εαν ο εγγονός σου ηταν επιθυμητος, τωρα δεν θα ήσουν σε αυτη τη δυσκολη θεση. Ο γιος σου ειναι απολυτα ανεύθυνος. Δεν ξερω αν φταις εσυ γι'αυτο ή ετσι ειναι εκεινος. Δεν θα το κρινω εγω αυτο. Εκ του αποτελεσματος ομως ολοι οσοι σε διαβαζουμε δεν μπορουμε να μην θυμωσουμε με την ανευθυνοτητα των γονιων αυτου του αθωου παιδιου.
Οφειλεις να του τα πεις χυμα του γιου σου. Να του καταστησεις σαφες οτι το παιδι χρειάζεται πατερα και μανα. Οχι γιαγια. Ο ρολος της γιαγιας είναι αλλος. Κανείς δεν μπορεί να αντικαταστησει την αγκαλια της μανας και του πατερα.
Μεθαυριο δεν θα ζητησει τα ρέστα απο γιαγιαδες το παιδι, αλλα απο τους γονεις του. Ειναι οι μονοι υπευθυνοι .

Θα συμφωνησω με το οτι δεν ειναι ευθυνη των γιαγιαδων να μεγαλωνουν τα εγγονια και οτι οντως εχεις δικιο που λες οτι το παιδι χρειαζεται γονεις...
Αλλα και οι δυο βιολογικοι γονεις ειναι ακαταλληλοι απο οτι φαινεται. Μονο και μονο που το εκανε αυτο ο γιος σου με κανει να αμφιβαλλω κατα πολυ για το ποσο καλη ιδεα ειναι να μεινει μαζι του ακομα και αν τον πεισεις...
Γνωριζω για μονους πατεραδες και μαναδες που δεν σηκωνουν μυγα στο σπαθι τους οσον αφορα το παιδι τους...αν υπαρξει εστω υποννοια οτι το παιδι ειναι "εμποδιο" στη σχεση τους απλα ΔΕΝ υπαρχει ερωτας, δεν υπαρχει σχεση, τον παιρνει τον αλλον ο διαολος και τον σηκωνει, τελος.

Το θεμα πλεον δεν ειναι ομως το τι θα ηταν το ιδανικο για το παιδι αλλα το ποιο ειναι το καλυτερο που μπορει να γινει για το συμφερον του παιδιου πρακτικα απο εδω και περα. Βλεπω δυο λυσεις...Η μια ειναι να σταθεις εσυ διπλα του (γιατι το βρισκω ανουσιο να πειθεις τον γιο σου. Αμα δεν ξερει να βαζει προτεραιοτητες σε κατι τοσο απλο οσο το να κρατησει το παιδι του κοντα του φαντασου τι θα κανει στη καθημερινοτητα του και στο μεγαλωμα του, ειναι αποτυχια ως πατερας).
Ναι δεν ειναι το ιδανικοτερο η το σωστοτερο να ειναι το παιδι με τη γιαγια αλλα περα απο τις δικες σου πρακτικες δυσκολιες ειναι ο μονος τροπος να παρει αγαπη και να μη βιωσει ψυχολογικα την απολυτη απορριψη το εγγονι σου.

Η μονη αλλη λυση που βλεπω ειναι να ενημερωθει κοινωνικος λειτουργος για την κατασταση οπως ειπε καποιος παραπανω...αυτο βεβαια ανοιγει εναν αλλον ασκο του αιολου για το παιδι...αληθεια ποσο χρονων ειναι; Πως ειναι, σου φαινεται χαρουμενο η σοβαρο παιδι; Πιστευεις νιωθει την απορριψη εστω λιγο ανεπαισθητα η οχι; Εχεις μιλησει μαζι του για το τι θα ηθελε/πως νιωθει για το μπαμπα τη μαμα για το που του αρεσει να μενει κλπ;

Επισης επειδη με εχει αγγιξει πολυ η κατασταση του εγγονου σου επετρεψε μου να μοιραστω μαζι σου μια ιστορια...εχω εναν φιλο ας τον πουμε Γιαννη.
Η μητερα του Γιαννη ηταν τοξικομανης με καποια ψυχικη διαταραχη και τασεις εγκληματικοτητας, συνεχως μπλεγμενη σε κατι. Ο αντρας της και αυτος ανευθυνος, ειχαν συνεχως προβληματα. Αφηνε το παιδι της απο μωρο στον αδερφο του αντρα της και τη γυναικα του, στους θειους του δηλαδη. Εκεινοι ειχαν ηδη τρια δικα τους παιδια στην εφηβεια. Ερχοταν η μανα του ανα διαστηματα να τον παρει για να τον χρησιμοποιησει για να ζητιανεψει για τη δοση της η επειδη ειχε αναγκη να κλεψει κατι η να τους χρησιμοποιησει καπως, το παιδι ηδη ειχε τραυματα σα μπαλακι του πινγκ πονγκ. Ο πατερας απο ενα σημειο και μετα εξαφανισμενος...
Καποια στιγμη απλα το πηραν αποφαση οι θειοι και τους γραψαν ολους στα παλια τους τα παπουτσια. Η μανα του βρεθηκε φυλακη.
Εν ολιγοις το παιδι σημερα ειναι στην ηλικια μου και λεει τους θειους του μαμα και μπαμπα, τα ξαδερφια του αδερφια και ειναι καλα. Λεει μαμα την γυναικα του θειου του, μια ξενη γυναικα ουσιαστικα που τον μεγαλωσε σαν παιδι της μαζι με τα δικα της παιδια!
Και μιλαμε για μια παρα πολυ φτωχη οικογενεια που το εκανε αυτο! Μιλαμε για τελειως στο οριο της φτωχιας
...

Φαινομενικα τελος καλο ολα καλα λοιπον...αλλα υπαρχουν στιγμες που βλεπω πως μονο η ψυχουλα του το ξερει τι του λειπει καταβαθος...εχω αλλαξει καποια στοιχεια απο την ιστορια φυσικα μιας και δεν ειναι δικη μου αλλα δεν μπορουσα να μην την μοιραστω για τον εξης λογο:

Δεν ξερω πως, αλλα φροντισε να παρει το εγγονι σου αγαπη, ακομα και αν αυτο σημαινει να μην ειναι με τους γονεις του η να ειναι με ξενους ανθρωπους...μην τον αφησεις να νιωσει την απορριψη η παιδικη του ψυχουλα! Αυτο μονο. Απο εκει και περα δεν μπορω να σου πω πως, δυστυχως η ευτυχως βρεθηκες σε θεση αυτο να περναει απο το δικο σου χερι...

Είναι χαρούμενο παιδί...μιλάμε πολύ...μου λέει το τι τον απασχολεί...είναι 10 χρόνον. Παίζουμε... διαβάζουμε...έχει φίλους... πάμε στο γήπεδο κτλ. Και με τον μπαμπά του μιλάει πολύ. Για κοινωνικό λειτουργό και ανάδοχη οικογένεια ουτε συζήτηση...δεν είμαστε σε τέτοια φαση... προτιμώ να γίνω χίλια κομμάτια να μείνει μαζί μας. Στη πράξη όμως δεν είναι κάτι εύκολο.
Θα περιμένω ακόμα να δω τι κινήσεις κάνει ο γιος μου. Έχω μία μικρή ελπίδα ακόμα... μήπως είναι νωρις... μήπως δεν είναι τόσο σίγουρος για την καινούρια κοπέλα ακόμα....