Καθοδήγηση

Ασχέτως από το αν βαίνουν καλώς ή κακώς τα πράγματα...νοιώθω πολλές φορές την ανάγκη να υπήρχε καποια παρουσία να μου πει "αυτό μπορείς να το αντιμετωπίσεις έτσι" ..."Αυτό καλό είναι να το κάνεις έτσι" .."Αυτός είναι ο σωστός τρόπος,αν κάνεις το άλλο θα συμβεί τάδε" ..."Θα υπερασπίσεις τον εαυτό σου έτσι ¨" ... ή σε πιο ακραίες περιπτώσει
"τώρα συμβαίνει αυτό και όχι αυτό που νομίζεις " ή "αυτός ειναι φίλος,όχι εχθρός σου " ή το αντίστροφο και πολλά άλλα
Μα χωρίς να μου το επιβάλλει.Γιατί νοιώθω εντονη την επιθυμία να είχα κάτι να με καθοδηγεί?Μάλλον έχω ευαλωτη ψυχολογία.
Η δυσκολια να καταλαβω αντικειμενικα τι γινεται με οδηγεί σε πολλές υποκειμενικές αναγνωσεις και είμαι καπως μόνιμα χαμενος κατα κάποιον τρόπο,ακόμα και όταν τα καταφερνω.Κάπως αποκομμένος,ισως επειδη πολλα πραγματα τα αντιμετώπισα μόνος μου.
Προέρχεται από αμέλεια των δικών μου?Υποσυνείδητα επειδη εχω την ανάγκη να καθοδηγηθώ,χωρίς να το καταλαβαίνω οι αλλοι κατα καποιον τροπο καταληγουν να εχουν αρκετό λόγο πάνω μου αν δεν προσέξω.Το αντιμετωπίζω με δικους μου τροπους αλλα επειδη αντιμετωπίζω και τον εαυτό μου ταυτόχρονα ειναι υπερβολικά πολυπλοκοι και νοιωθω οτι χανω συνέχεια χρονο από άλλα πράγματα.Μπορεί να αλλάξει αυτό?Μπορώ να εχω μια σταθερη ψυχολογία,δηλαδή να ξερω τι μου γίνεται και τι εχω απέναντί μου και να μην ψαχνω συνεχεια αν φταίω εγώ ή κάτι αλλο?Να μην χτιζω λαβύρινθους αμφιβολιών?Νοιωθω καπως απροστατευτος απεναντι στον εαυτο μου
Θέλω σταθερη ψυχολογία,ακόμα και αν χρειαστεί να είμαι πιο "κακός".Όμως θελω σταθερή ψυχολογία και προσανατολισμό.Πώς μπορεί να μου καλυφθεί αυτό το κενό?

δε χρειαζεσαι καθοδηγηση.αυτοπεποιθηση και ωριμοτητα χρειαζεται κανεις ωστε να σκεφτεται, να ζυγιζει καταστασεις και να αναλαμβανει τις ευθυνες των πραξεων του.

Quote:

---

Originally Posted by Σαπουνάκι μπάνιου

Ασχέτως από το αν βαίνουν καλώς ή κακώς τα πράγματα...νοιώθω πολλές φορές την ανάγκη να υπήρχε καποια παρουσία να μου πει "αυτό μπορείς να το αντιμετωπίσεις έτσι" ..."Αυτό καλό είναι να το κάνεις έτσι" .."Αυτός είναι ο σωστός τρόπος,αν κάνεις το άλλο θα συμβεί τάδε" ..."Θα υπερασπίσεις τον εαυτό σου έτσι ¨" ... ή σε πιο ακραίες περιπτώσει
"τώρα συμβαίνει αυτό και όχι αυτό που νομίζεις " ή "αυτός ειναι φίλος,όχι εχθρός σου " ή το αντίστροφο και πολλά άλλα
Μα χωρίς να μου το επιβάλλει.Γιατί νοιώθω εντονη την επιθυμία να είχα κάτι να με καθοδηγεί?Μάλλον έχω ευαλωτη ψυχολογία.
Η δυσκολια να καταλαβω αντικειμενικα τι γινεται με οδηγεί σε πολλές υποκειμενικές αναγνωσεις και είμαι καπως μόνιμα χαμενος κατα κάποιον τρόπο,ακόμα και όταν τα καταφερνω.Κάπως αποκομμένος,ισως επειδη πολλα πραγματα τα αντιμετώπισα μόνος μου.
Προέρχεται από αμέλεια των δικών μου?Υποσυνείδητα επειδη εχω την ανάγκη να καθοδηγηθώ,χωρίς να το καταλαβαίνω οι αλλοι κατα καποιον τροπο καταληγουν να εχουν αρκετό λόγο πάνω μου αν δεν προσέξω.Το αντιμετωπίζω με δικους μου τροπους αλλα επειδη αντιμετωπίζω και τον εαυτό μου ταυτόχρονα ειναι υπερβολικά πολυπλοκοι και νοιωθω οτι χανω συνέχεια χρονο από άλλα πράγματα.Μπορεί να αλλάξει αυτό?Μπορώ να εχω μια σταθερη ψυχολογία,δηλαδή να ξερω τι μου γίνεται και τι εχω απέναντί μου και να μην ψαχνω συνεχεια αν φταίω εγώ ή κάτι αλλο?Να μην χτιζω λαβύρινθους αμφιβολιών?Νοιωθω καπως απροστατευτος απεναντι στον εαυτο μου
Θέλω σταθερη ψυχολογία,ακόμα και αν χρειαστεί να είμαι πιο "κακός".Όμως θελω σταθερή ψυχολογία και προσανατολισμό.Πώς μπορεί να μου καλυφθεί αυτό το κενό?

---

Έτσι ακριβώς είμαι και εγώ Σαπουνάκι μπάνιου ο μόνος τρόπος για να δω πιο αντικειμενικά τα πράγματα είναι να τα εκλογικεύω γιατί αν εμπιστευτώ τα συναισθήματά μου καταστράφηκα.Είναι που δεν είχα και εγώ κανέναν να μου θέσει τα όρια να αναπτυχθώ σωστά και είναι δύσκολο να τα βάζεις μόνος σου.Αυτήν η ασταθής ψυχολογία μας καταστρέφει.

Ναι ρε γαμώτο σαν να νοιωθεις οτι πρέπει να σε νταντεύουν μερικες φορες,κακή χρηση της ελευθερίας και ένα σωρό παρανοήσεις που σε "βουλιάζουν" ως προς το τι πραγματικά συμβαινει

Θα τα καταφέρουμε όμως επειδή θέλουμε. Βουλιάζουμε πιο εύκολα από τους άλλους είναι αλήθεια αλλά όταν θα βρούμε τον εαυτό μας θα τα καταφέρουμε καλύτερα.Προσπάθησε να προσανατολιστείς βήμα βήμα και όλα θα γίνουν,δεν χρειάζεται να πιέζεσαι.

Ευχαριστώ για την ενθάρρυνση..

Το βήμα-βήμα δεν μπορεί να λειτουργήσει σε μένα.Προκύπτουν συνέχεια τοσα νεα δεδομένα ,που διαταρασσεται η προσοχή μου,και αποκλίνω,η σκληρή πειθαρχία δεν είναι ο τρόπος μου.
Τα καταφέρνω καλύτερα όταν βρισκω εναν ολιστικό τροπο σκεψης να αναπροσορμοστώ και να περιστρεφονται όλα γυρω από αυτό.

Είναι αλήθεια πως θα τα καταφερουμε αν το επιθυμούμε.Αυτό προσπαθω να σκεφτομαι συνέχεια,οτι η επιθυμια ειναι ισχυρότερη από το καθε εμπόδιο.

Βοηθήστε με σας παρακαλώ σε ενα βασικο πραγμα.
Με κραταει πισω το οτι για πολλα πραγματα νοιωθω : Aμφιθυμία
Αμφιθυμία,εννοώ ότι για εναν ανθρωπο,ή μια κατασταση ή ενα σχεδιο η οτιδηποτε το χρωματιζω αναλογα με την διάθεση μου και ερμηνευω την σταση του αρκετα προσωπικά,δεν εχω σταθερη εικονα,ετσι δεν μπορω να νοιωσω ευκολα εμπιστοσυνη,ανεση,εξωστρεφ εια,δοτικοτητα,οικειοτητα κλπ.Ετσι,εχω μεσα μου πολλες αντιφασεις για πολλά πραγματα και ειναι σαν να "αποσυντίθεμαι" συναισθηματικά,σαν να εχω αμφιβολιες για τα πάντα,σαν να εχω πολλους εαυτούς που αντιμαχονται μεταξύ τους και διαφωνουν.Πχ,εχω δει πως οταν κυριαρχει Χαρά,ερχομαι κοντά σε ανθρωπους διαφορετικά με αυτους που ερχομαι κοντα οταν εχω Λύπη,και διαφορετκούς οταν νοιώθω Φόβο.Αυτο δεν ειναι τόσο τυχαιο,ειναι εκπληκτικό το κοντράστ μεταξυ των καταστασεων μου,η οπτικη μου και η συναισθηματικη αρρυθμία.Πχ,σε μια συναισθηματικη κατασταση,φοβαμαι τους ανθρωπους που νοιωθω κοντα οταν κυριαρχει μια αλλη.
Τι να κανω?Τι μπορώ να αλλαξω στην προσοχή μου για να μην πεφτω σε αυτήν την αυτο-παγίδα?Με αυτην την υχοσυνθεση,νοιωθω οτι το περιβάλλον μου "τρωει" την ενεργεια κατα καποιον τροπο.
Σκεφτομαι να προσπαθησω να αποτραβηχτω απο την υπερβολικη παρατηρηση και να βλεπω μονο τι εγω μπορω να κερδίσω και να εμποδιζω τον εαυτό μου να "απομακρυνεται"!Ενα θετικό ειδος πιεσης.Για να το δω περισσοτερο σαν προκληση.Θα ηταν σωστο αυτο?

Προτείνετε οτι θελετε,ακουω οποιαδηποτε προταση.Εχω βαρεθει να νοιωθω τόσο άγχος και αδυναμία,και να δυσκολευομαι να επικοινωνω ουσιαστικά και οχι με μιση καρδιά,αλλα η επιθυμία μου να το υπερβω ειναι αρκετα πιο ισχυρη,δεν σέρνομαι και ειναι κρισιμο αν ακουσω κάτι τωρα.θελω να νοιωσω ανετα

Αν δεν έχεις ανθρώπους να σε ενθαρρύνουν ή οι άνθρωποι που έχεις στη ζωη σου δεν σε ενθαρρύνουν και γενικά εισαι σε πεσμενη διαθεση ή σκαμπανεβάσματα τότε ψάξε μέσα σου να βρεις τις δυνάμεις. Ο κάθε ανθρωπος κρύβει μέσα του αναξιοποίητες ψυχικές δυνάμεις (θέληση, κουράγιο, μεγάλη ικανότητα σκέψης και αντικειμενικής ανάλυσης, ενθάρρυνσης, διεκδικητικότητας, ελέγχου συναισθημάτων, ταλέντα και ικανότητες για επιτυχει στους διαφορους τομεις της ζωης κλπ κλπ). Ειναι αυτα που δυστυχως μεσα απο ασχημα βιωματα ζωης, αρνητικη κριτικη απο τους αλλους και ελλειψη ευκαιριων εμειναν σε αχρησια ή απωθηθηκαν στο περιθωριο του υποσυνειδητου μας, όμως δεν χαθηκαν, υπαρχουν εκει αναξιοποίητα.
Αυτα θα πρεπει να τα βρεις μεσα σου και να τα βγαλεις στην επιφάνεια! Αξιοποιώντας αυτα που κρυβουμαι μεσα μας κερδίζουμε θετικές εμπειριες στη ζωη μας οι οποιες με τη σειρα τους ειναι πηγη ψυχικής δύναμης διότι γενικά τα καταφέρνω! Απλα βαλετο σε προγραμμα, επι συνεχους βασης, επειδη η αλλαγη θελει χρονο.

Άλλο ζητώ γνώμες χωρίς να δεσμευομαι ότι θα τις ακολουθήσω και άλλο να μου λενε τι να κάνω. Επίσης, ο καθενας με συμβουλευει με βάση το τί αυτός πιστευει πως εγώ θέλω ή αξίζω και όχι με βάση το τι εγω νιώθω μέσα μου ότι θέλω ή το τι εγω πραγματικά αξίζω. Και προτιμητέον πρώτα να αξιολογώ την κατασταση, να γινομαι παρατηρητης της πραγματικοτητας, να εντοπίζω και να αξιολογω αυτο που πραγματικά συμβαίνει και οχι να δρω με βαση το τι μου ειπαν οι άλλοι ή το πως φανταζομαι εγώ την κατάσταση. Κι αφου γινει αυτη η διαδικασια επειτα να προχωρω στην πράξη.
Γίνομαι επίσης παρατηρητής των ενεργειών των άλλων ώστε να πάρω τα θετικά τους αμα δεν έχω πρώτυπα σε κατι ή δεν ξερω τον τροπο.

Εκ πρώτης στιγμής θα έλεγα άμα τα βλέπεις όλα έτσι αύριο γιουβέτσι, να στηρίζεσαι σε πράγματα που έχουν σταθερή αξία.
Όμως δεν σκέφτομαι ετσι πλέον, πιστεύω πως τίποτα δεν είναι σταθερό σε αυτή τη ζωή. Οι φίλοι προχωράνε, αλλάζουμε ασχολίες, διαδρομές, ακόμα και η οικογένεια αλλάζει όταν κάνουμε δική μας οικογένεια, και αν έχουμε παιδιά φεύγουν για το ταξίδι τους και αυτά μετά.
Οπότε θα έλεγα να δεις αν ίσως δεν είναι και τόσο αρνητικό που είσαι όπως νιώθεις. Μπορεί νά'σαι επαναστατικό πνεύμα, δύσπιστη, σκληρή, ευαίσθητη, απρόσωπη και προσωπική.
Κατά τη γνώμη μου δεν είναι εκ φύσεως μας να είμαστε σταθερός και αμετάβλητος χαρακτήρας. Εγώ μικρός στην τάξη ήμουν ξερόλας και ευγενικός, με τους φίλους ηγέτης και ενεργητικός, στην οικογένεια ντροπαλός, ανεξάρτητος(με ανάγκη για καθοδήγηση), εκφραστικός και με τους ξένους ακόμα πιο ντροπαλός ή επιθετικός. Απόλυτα φυσιολογικοί ανθρώπινοι μηχανισμοί που προσαρμόζονται ανάλογα με την περίσταση. Μας μάθανε όμως να ήμαστε πιο σταθεροί, με στόχους, σκοπό, αποφασισμένοι απο τα 5 τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Γιατί? για να μην τους φέρνουμε εκπλήξεις, να τους προσφέρουμε σταθερότητα. Κάποιοι καλοπροαίρετα και κάποιοι κακοπροαίρετα.
Στην δουλεία ήμαστε εντελώς διαφορετικοί από το σπίτι, στους φίλους πάλι διαφορετικοί. Ακόμα και απέναντι στο ίδιο άτομο είμαι διαφορετικός κάθε φορά. Πχ με τον κολλητό μου. Στον αθλητισμό συνεργάσιμος και επαγγελματίας όταν είμαστε στην ίδια ομάδα, με τον ίδιο φίλο είμαι ανταγωνιστικός όταν παίζουμε αντίπαλοι για να μάθουμε στον ανταγωνισμό. Με τις παρέες του και τη σχέση του ουδέτερος λόγω σεβασμού, μόνοι μας είμαι πειραχτήρι και πάει λέγοντας.
Αν ίσως αυτά που σκέφτομαι ισχύουν σε σένα, τότε ίσως η καταπιεσμένη σου ανάγκη για προσαρμογή και αντίθεση να σου δημιούργησε κάποιες συγκρούσεις μέσα σου που δεν μπορείς να εξηγήσεις με τις σκέψεις και δεν νιώθεις άνετα. Μια χαρά είναι οι συγκρούσεις. Η ζωή είναι μια σύγκρουση. Το σώμα μας είναι συνεχώς σε μια σύγκρουση. Δισεκατομμύρια μικρές συγκρούσεις που δημιουργούν την αρμονία του ανθρώπινου σώματος. Οι εποχές και ο καιρός συνεχώς αλλάζουν. Εγώ γουστάρω όταν βρέχει κουβάδες και μετά σαν βγει ο ήλιος, τι τέλεια γαλήνη αλλά μετά βαριέμαι το απέραντο καλοκαίρι.
Good luck!

Ευχαριστώ για τις τεκμηριωμένες απαντήσεις σας.Μου προσφέρατε και οι 2 κάποιες οπτικές.

Ioannis2,εχω χασει αρκετές φορες τα όρια αυτης τη διάκρισης,του πότε πρέπει να δέχομαι ή να αντιδρώ σε συμβουλές ή "συμβουλές" .Υπάρχουν φορές που αισθάνθηκα παγιδευμένος ή χειραγωγημένος ,ενώ άλλες που υπεραμύνθηκα και επιτέθηκα/αντέδρασα ή υποπτεύθηκα σε αχρείαστες στιγμές.Η ανάπτυξη των εσωτερικών στοιχείων,όπως είπες,ειναι πολύ κρίσιμη και την εχω εξετασει και εγώ.Όταν προσπαθείς να αναπτύξεις ενα στοιχείο που είχες σε αφάνεια,έρχεσαι εκ νεου σε σύγκρουση με την αυτοαμφιβολία που το επισκίασε.Η αυτοαμφιβολία φαίνεται να είναι σε ισχυρότερη θέση.Αν και δεν είναι έμφυτη,επικρατεί και "παραλύει" γιατί μεγαλώσαμε σε οργανωμένη κοινωνία,επομένως τραφηκε πολύ η φωνή των άλλων μέσα μας λόγω της αναγκης αποδοχής/ενταξης/προσαρμογής/συναισθηματικής ασφάλειας.Παρ'όλα αυτά ,πιστευω ότι η επιθυμία αλλαγής ειναι εν δυνάμει ανατρεπτική για κάθε φόβο,διότι εχει λυτρωτικό χαρακτηρα.

AngelosA ,συμφωνώ σχεδόν σε όλα (με την επισημανση,είμαι "ο" όχι "η" χεχε) .Παλιότερα με αυτοκατηγορούσα για αυτες τις αντιφάσεις συμπεριφοράς ,όμως και εγω εχω καταλήξει ότι είναι πλεον λογικό,ή τουλάχιστον ανεκτό να έχουμε καποιες μορφές διάθεσης τύπου "χαμαιλέοντα" .Αρκεί να είναι φυσική,σαν αντίδραση,όχι εσκεμμένη για να ταιριάξω σε ένα παζλ. Κατά κάποιον τρόπο πρέπει να υλοποιηθούν και τα 2 σκέλη αυτής της αντίφασης.Να είμαστε φυσικοί,αλλά να ταιριάξουμε και στο "κοινωνικό παζλ" .Εμένα μου φαίνεται παράδοξο,όμως πρέπει να συμβεί.
Όσο για τις συγκρούσεις,εχουν το δικό τους νόημα αρκεί να μην διαπιστώνεις ότι επαναλαμβάνεις αντιδρασεις στον ίδιο λαβύρινθο.Αν υπάρχει στασιμότητα,οι συγκρούσεις σε βουλιάζουν,δεν αναδυεσαι από αυτες.Εγώ νοιωθω συχνά οτι βουλιάζω.Όμως ναι,η σταθερότητα ειναι στοιχείο της ανθρωπινης αναγκης για ασφάλεια και όχι συστατικό της ζωής,επομένως πρέπει ο καθένας,και εγώ με την σειρά μου,να αναδυθεί με καποιον τροπο από αυτον τον λαβύρινθο.Η αναλυση των φόβων και το φαινομενικό τους αδιεξοδο δεν καταλήγει συχνά πουθενά.Δεν μπορώ να βρω ιδιαιτερο νόημα μεσω ψυχαναλυτικων διαδικασιών.Πρέπει να ισχυροποιώ περισσότερο από τον φόβο,την αντιθετη επιθυμία.Μόνο ετσι μου φαίνεται ότι μπορώ πλέον να το πολεμήσω,να εχω την δυναμη να παρατηρω την επιθυμία περισσότερο από τον φόβο μου.Ο φόβος και η ανασφάλεια σε παραλύουν την ωρα της "δρασης" όμως αυτό που με ενθαρρυνει καποιες φορες ειναι η παρατήρηση ότι αν τους πολεμήσεις πριν την "δράση" αλλά την ωρα της εστίασης/προσοχής,ισως δεν εκδηλωθούν καν ή εξουδετερώνονται ακαριαία. Σαν καταβάθος,την ριζα του φόβου εκτός από το συναίσθημα να την αποτελεί και μια επιλογή,αντί της οποίας να μπορώ να διαλέξω την επιθυμία.

Να παιρνάς γρήγορα από τη σκεψη στην πράξη χωρίς υπεραναλύσεις όπως κάνεις τώρα. Ετσι ανακαλύπτεις τις δυναμεις σου και βελτιώνεις τις δυνατότητες σου.
Και κάνε αυτο που διαισθάνεσαι ότι θες, αυτο ώς προς το οποίο μέσα σου νιωθεις ένα ανεξηγητο ενθουσιασμό.

Καλημέρα γίαννη,
ναι ρε φίλε ισχυει