έλλειψη κινήτρου-τα όρια μεταξύ Life coach & ψυχιάτρου?
Καλημέρα σας.
Για κάποιον που θεωρεί ο ίδιος οτι έχει φτάσει σε τέλμα, χωρίς όμως σε καμιά περίπτωση να έχει κατάθλιψη, δεν τον ευχαριστεί σχεδόν τίποτε στην καθημερινότητα του και θέλει να κάνει μεγάλες αλλαγές στη ζωή του, αλλά δεν βρίσκει το κίνητρο και την ενέργεια να το κάνει και οδηγείται σε αναβλητικότητα, πως θα κρίνει ότι θα τον βοηθήσει ένας Life coach?
Αντί για τη λέξη κίνητρο, για να καταλάβετε τι εννοώ, βάλτε την ενέργεια ,τη μετουσίωση, και κατι που θεωρώ πως το λέει πιο γλαφυρά , την ανάφλεξη , τη μίζα!
Eννοώ , είναι δυνατόν να περιμένει ένας ενήλικας να βοηθηθεί ουσιαστικά μόνο με λόγια παρακίνησης, έστω κι αν υπάρχει απο κατω ένα σχέδιο? Θέλω να πω, το τι πρέπει να κάνει το ξέρει ήδη ο ίδιος, απλά αισθάνεται οτι δεν έχει την ανάφλεξη...
Λίγες βοηθητικές σημειώσεις:
*o A ψυχίατρος διέγνωσε "ψυχαναγκαστική διαταραχή", και με φαρμακευτική αγωγή δεν υπηρξε βελτίωση...
*ο Β ψυχίατρος διαφώνησε (μετα απο καιρό) με τον Α οτι δεν υπαρχει τιποτε παθολογικό, και πρότεινε "εναλλακτικά και προεραιτικά " ψυχανάλυση σε ψυχολόγο.
* Μετά 1,5 χρόνο ψυχανάλυσης στον ανωτέρω ψυχολόγο, ουδεμία μεταβολή και πάλι, μάλιστα θεωρεί οτι ήταν χάσιμο χρόνου + χρημάτων.
Κουβέντα για το πόσος χρόνος ψυχανάλυσης χρειάζεται, με ποιον ειδικό κλπ μπορούμε να την κάνουμε φυσικά, ή για τις φαρμακευτικές αγωγές.
Αυτό όμως που ρωτώ εδώ τωρα είναι για την περίπτωση του Life Coach, για το κατα πόσο μπορεί να βοηθήσει.
