Ειμαι σε απογνωση

Καλησπερα, πηρα το θαρρος να γραψω το προβλημα μου καθως ειμαι εντελως απελπισμενη. Η μητερα μου αντιμετωπιζει χρονιο προβλημα με τα νευρα της, κατα καιρους ζητησε βοηθεια απο ψυχιατρους ακολουθωντας καποια αγωγη την οποια πολυ συντομα σταματουσε. Περσυ εκανε εγχειρηση αφαιρεσης ογκου και εκτοτε εχει χειροτερευσει η ψυχικη της κατασταση. Εγω απο την πλευρα μου ημουν παντα στο πλαι της προσπαθωντας να εξυπηρετησω ολες τις αναγκες της, ομως καθοτι χειριστικο ατομο που απαιτει να μετακομισω διπλα της (μενω σε αποσταση 25 λεπτων),
γινονται συνεχως καβγαδες, με απειλει, με εχει κανει ρεζιλι στους φιλους μου, στο σπιτι μου με τα χειροτερα λογια που μπορει να πει ανθρωπος για το παιδι του. Να σημειωσω δε, πως επι 28 χρονια γινονται ομηρικοι καβγαδες και ρεζιλικια στο πατρικο μου εξαιτιας ενος προσωπικου τους προβληματος για το οποιο με θεωρει κατα ενα μεγαλο βαθμο υπαιτεια. Εγω εχω πια παραιτηθει και βουλιαζω ολοενα και περισσοτερο στο αισθηματικο μου τελμα και το χειροτερο ειναι πως δεν βλεπω καμια λυση εφοσον αρνειται κατηγορηματικα να παει σε γιατρο. Ειμαι 40+ (δεν λεω με ακριβεια για να μην με αναγνωρισουν), δεν εχω κανει οικογενεια και μεχρι κι αυτη τη στιγμη δεχομαι απειλες που με συγκλονιζουν. Ο πατερας μου καθε φορα που λεω για γιατρο, το αποφευγει οντας δεσμιος σε μια κατασταση που δεν μπορει να ξεμυτισει ουτε 5λεπτα. Η δε μητερα μου γινεται πολυ βιαιη (αυτη ειναι η κληρονομια μας απο τουςσυγγενες μας), χτυπαει τον πατερα μου και δεν μπορει κανεις να την κουμανταρει - τους αγαπω τους γονεις μου πολυ, ομως δεν αντεχω να βιωνω αλλο πια αυτες τις καταστασεις - ο λογος που τα γραφω ολα αυτα ειναι για να ξεπερασω εστω και στιγμιαια το φοβο και την αγωνια που αισθανομαι.

Καλα κανεις κ τα γραφεις αλλα καταλαβαινεις οτι αν η μητερα σου συνεχιζει να μη θελει να κανει θεραπεια κ δεν παρει την ευθυνη του εαυτου της θα συνεχιζει να σε ταλαιπωρει κ σενα κ τους αλλους.Ελπιζω να μην κανεις το λαθος να πας να μεινεις στο πατρικο σου κ αν μπορουσες να πας σε κανενα κεντρο ψυχικης υγειας να μιλησεις με ενα ψυχολογο θα σε αποφορτιζε νομιζω.
Η ερωτηση μου ειναι:Εσυ φροντιζεις τη μητερα σου κ τον πατερα σου. .ΕΣΕΝΑ ποιος σε φροντιζει;Δεν εχεις κ συ δικαιωμα να ζησεις ΓΙΑ ΣΕΝΑ;

Ευχαριστω για την απαντηση - γνωριζω πως πρεπει να παω σε ψυχολογο αλλα δεν εχω κουραγιο να κανω πλεον τιποτα για τον εαυτο μου - ελπιζω καποια στιγμη να το καταφερω - ευχαριστω και παλι.

Κυταξε ο καθενας για διαφορετικους λογους εχει περασει αυτο το τελμα που περιγραφεις.Κ εγω κ πολλοι αλλοι φανταζομαι απο εδω μεσα δεν ειχαμε κουραγιο να κανουμε τιποτα για τον εαυτο μας.Αν ομως σου ελεγα οτι υπαρχει φως στην ακρη του τουνελ;Οσο κ αν ειναι δυσκολο να το δεις τωρα.Καταλαβαινω πολυ καλα τι λες γιατι κ εγω το εχω περασει-την καταβυθιση εννοω κ το να μην εχω κουραγιο να κανω τιποτα για τον εαυτο μου-ομως πιστεψε με κ μονο που θα μιλησεις με εναν ανθρωπο που ειναι ειδικευμενος θα σε βοηθησει.Βεβαιως μπορεις να τα λες κ εδω εννοειται.Αλλα αφου εχεις το κουραγιο για να κανεις την διαδρομη των 25 λεπτων μεχρι το σπιτι σου γιατι να μην κανεις μια αντιστοιχη διαδρομη ΓΙΑ ΣΕΝΑ; Ολοι θελουμε στηριξη οταν περναμε δυσκολα.Δεν ειναι δικαιο να επωμιζεσαι το προβλημα της μητερας σου.Φυσικα αγαπας τους γονεις σου αλλα ειναι γνωστο οτι οι γονεις μπορουν να γινουν τοξικοι.Εισαι μονο 40+χρονων.Εχεις κ εσυ δικαιωμα να ξεκουραστεις κ να ηρεμησεις.

Εισαι μοναχοπαιδι;Εχεις αδερφια κ αν ναι εχεις καποια στηριξη απο αυτα;
Εχεις καποια φιλη-φιλο να μιλησεις η περνας μονη σου ολο αυτο το λουκι;

Quote:

---

Originally Posted by lessing

Εισαι μοναχοπαιδι;Εχεις αδερφια κ αν ναι εχεις καποια στηριξη απο αυτα;
Εχεις καποια φιλη-φιλο να μιλησεις η περνας μονη σου ολο αυτο το λουκι;

---

Εχω εναν αδερφο, το συντροφο μου και δυο πολυ καλους φιλους που με στηριζουν.

Lousy γεια σου. Κατ'αρχάς, η μητέρα σου λες είναι χειριστικό άτομο, απαιτεί, ασκεί βία κτλ. εσύ έχεις μπει στο τρυπάκι να μην την κοντράρεις και να τα κάνεις όλα οσο το δυνατόν καλύτερα για να μην την προκαλείς. Και όλο αυτό σε κουράζει και ψυχολογικά. Να σου πω κάτι; Μην πας σε ψυχολόγο, μην κλαίγεσαι σε φόρουμ και φίλους (το κλαιγεσαι αν και σκληρό το εννοω) γιατί δεν σου αξίζει όλο αυτό. Εχεις μπει στο ρόλο της μάνας σου. Σταμάτησέ το. Αυτή εχει ψυχολογικά, εσύ θα πας στον ψυχολόγο;; Σταμάτα κάθε παροχή προς εκείνη, αφού αυτά που μπορείς και θελεις τα απορρίπτει, τότε μην της τα δίνεις. Οι χειριστικοί άνθρωποι είναι σαν μικρά παιδια κακομαθημένα που θέλουν να γινεται το δικό τους, μόλις δουν πως κάθε προσπάθεια βιαιου χειρισμού δεν περναει, αρχίζουν την κλάψα, όταν δεν περναει η κλαψα συμβιβάζονται αναγκαστικά. Προστάτευσε τον εαυτό σου κρατόντας ισορροπίες με το να υπερασπιστείς τη θέση σου η οποία είναι να είσαι το παιδι της μητέρας σου και όχι η νταντά που το κακομαθαίνει. Το ίδιο κι ο πατέρας σου. Και θελει δεν θέλει, πειτε τα συμπτώματα στο γιατρό της, ένα ηρεμιστικό υποθέτω θα την βοηθούσε, αλλα ο γιατρός ξερει καλύτερα.
Μην αφήνεσαι να σε χειρίζεται η μητέρα σου. Είναι άρρωστη και εννοείται πως θελει να υφίσταται μια πραγματικότητα στρεβλή. Η ευθυνη η δική σου ως ατομο λογικό, δεν είναι να της προσφέρεις μια παραλογη πραγματικότητα, αλλά να την επαναφέρεις στη λογική πραγματικότητα.
Ευχομαι κουράγιο και δύναμη και όλα να πάνε καλά

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Lousy γεια σου. Κατ'αρχάς, η μητέρα σου λες είναι χειριστικό άτομο, απαιτεί, ασκεί βία κτλ. εσύ έχεις μπει στο τρυπάκι να μην την κοντράρεις .....

....Οι χειριστικοί άνθρωποι είναι σαν μικρά παιδια κακομαθημένα που θέλουν να γινεται το δικό τους, μόλις δουν πως κάθε προσπάθεια βιαιου χειρισμού δεν περναει, αρχίζουν την κλάψα, όταν δεν περναει η κλαψα συμβιβάζονται αναγκαστικά. ά

---

Εδώ είναι το πιο κρίσιμο σημείο και όλο το παιχνιδι που παιζεται στις καταπιεστικές σχεσεις. Αν το καταλάβει ο καταπιεζομενος αυτό ή οχι και αν το καταλάβει αν θα εχει την δύναμη να το εφαρμόσει και μάλιστα σε εναν δικό του ανθρωπο. Νομίζω ότι ειναι σωστό, όμως όσο σωστό είναι, αλλο τοσο δυσκολο ειναι. Θελει μεγάλη ψυχική δύναμη να ριξεις τις σχεσεις με αυτον που σε εφερε στον κοσμο. Είναι και το αναγκαιο κακο ομως, η μονη λυση. Κάνω εναν διαχωρισμό, αν πρόκειτε για άτομο που ειναι χειριστικό λόγω κακίας, αυστηρότητας, ψυχολογικου προβληματος, λόξας ή οτιδήποτε άλλο, τότε ειναι πιο ευκολο και το χειριστικο άτομο το πιο πιθανον να συμβιβαστει. Αν πρόκειτε για κόντρα στα πιστεύω και την ηθική του, είναι δύσκολο να πετύχει και τότε μιλάμε όντως για ρήξιμο της σχέσης. Ο θανατος σου η ζωη μου που λενε.

Lousy μαλλον εισαι στην πρωτη περιπτωση, θα σου ελεγα κι εγω αν όχι να την πας κοντρα, να δοκιμασεις να την αγνοησεις πληρως, σαν να μιλαει στους τοιχους. Κανε το δικο σου και οσο και αν αυτο σε στεναχωρει προσπαθησε να μην φαινεται. Καντο καποιους μηνες να δεις τις αντιδρασεις τις. Δεν νομιζω να υπαρχει αλλη λυση και ο ψυχολογος πιθανον παρομοια θα σου πει. Το να τα εφαρμοσεις ειναι βουνο αλλα σκεψου, αν κλονιστει η δικη σου ψυχολογια σοβαρα τοτε τι βουνο θα ειναι. Τοτε θα τρεχουν όλοι και θα μετανοιωνουν και η μανα σου μαζι.. Αν και νομιζω ήδη έχει διαταραχθει σε ενα βαθμο η ισορροπια σου.